Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Raporty
  • Publikacje
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Raporty
  • Publikacje
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
mar 24
Bałkany, Europa, Publikacje, Unia Europejska

2022 – rok przełomu dla macedońskiej eurointegracji?

24 marca, 2022

Artykuł w skrócie:

  • Pomimo spełnienia warunków technicznych i otrzymania rekomendacji Komisji Europejskiej Macedonia Północna nie jest w stanie rozpocząć długo wyczekiwanych negocjacji akcesyjnych z uwagi na sprzeciw niektórych państw członkowskich. W związku z tym w macedońskim społeczeństwie wyczuwalne jest rosnące zniecierpliwienie brakiem obiecywanych korzyści wynikających z eurointegracji. Obniża to znacznie zdolność klasy politycznej do ponoszenia kosztów wymaganych reform i wzmacnia poparcie dla sił politycznych sceptycznie nastawionych do procesu integracji z UE-27;
  • nowy bułgarski rząd Kiriła Petkowa daje nadzieję na przezwyciężenie najważniejszych elementów sporu tożsamościowego pomiędzy Bułgarią a Macedonią Północną i w efekcie zniesienie bułgarskiego weta dla rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych pomiędzy Skopje a Brukselą;
  • krucha i wielopartyjna większość parlamentarna stojąca za nowym macedońskim rządem premiera Dimitara Kowaczewskiego budzi obawy o możliwość utraty władzy przez obóz proeuropejski na rzecz antyzachodnich nacjonalistów, stale grających na rozbicie obecnego układu rządzącego i jak najszybsze doprowadzenie do przedterminowych wyborów parlamentarnych;
  • szybkie rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych jest dla nowego rządu Dimitara Kowaczewskiego pilnie potrzebnym sukcesem. Wkroczenie na drogę do członkostwa w UE wydaje się być wręcz warunkiem przetrwania proeuropejskiego obozu rządzącego i – w szerszym ujęciu – utrzymania prozachodniego kursu politycznego Macedonii Północnej w najbliższej przyszłości;
  • z punktu widzenia Unii Europejskiej gra toczy się natomiast o utrzymanie wiarygodności procesu rozszerzenia jako narzędzia polityki zagranicznej w relacjach z krajami Bałkanów Zachodnich. Stąd tak ważne jest, by – pomimo skoncentrowania uwagi na nowych wyzwaniach związanych z rosyjską agresją na Ukrainę – jak najszybciej doprowadzić do odblokowania procesu akcesyjnego Macedonii Północnej.

Dwie dekady macedońskich starań o rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych

Od 1991 roku, czyli od ogłoszenia przez Macedonię niepodległości od rozpadającej się Jugosławii, integracja europejska pozostaje jednym z wiodących zagadnień macedońskiej polityki zagranicznej, mającym także istotne konsekwencje dla wewnętrznej sytuacji politycznej w tym kraju. Macedonia formalnie rozpoczęła proces zbliżania w relacjach z Unią Europejską w 2001 roku. Wówczas kraj ten został objęty unijnym Układem o Stabilizacji i Stowarzyszeniu (ang. Stabilisation and Association Agreements, SAA). 4 lata później Macedonia uzyskała oficjalny status państwa kandydującego.

Lata 2006-2016 były dla macedońskiego procesu eurointegracji okresem w dużej mierze straconym. W trakcie przypadających na te lata rządów nacjonalistów z Wewnętrznej Macedońskiej Organizacji Rewolucyjnej – Demokratycznej Partii Macedońskiej Jedności Narodowej (VMRO-DPMNE), proces zbliżania się z UE doznał znacznego zahamowania ze względu na korupcyjno-przestępczy charakter środowiska premiera Nikoły Gruewskiego oraz demontaż demokratycznych instytucji państwa przez tę grupę. Zauważalna poprawa stosunków na linii Skopje-Bruksela nastąpiła dopiero po przejęciu władzy w 2017 roku przez Socjaldemokratyczny Związek Macedonii (SDSM), kierowany przez Zorana Zajewa, jednego z liderów masowych protestów przeciwko skorumpowanym rządom VMRO-DPMNE. Czas ten nazywany jest także macedońską kolorową rewolucją.

Na lata rządów premiera Zajewa przypadają najtrudniejsze decyzje polityczne, stopniowo torujące Macedonii drogę do UE. W 2018 roku Zajew podpisał przełomowe Porozumienie z Prespy, które zażegnało wieloletni spór macedońsko-grecki dot. nazwy państwa. W wyniku tej umowy dotychczasowa Była Jugosłowiańska Republika Macedonii (BJRM) stała się Macedonią Północną, łagodząc w ten sposób obawy Grecji dot. ewentualnych roszczeń terytorialnych w odniesieniu do północnogreckiej Macedonii Egejskiej. To politycznie kosztowne ustępstwo sprawiło, że Grecja uchyliła swój sprzeciw wobec macedońskiego członkostwa w NATO i UE. Wskutek tej decyzji Macedonia – już wtedy Północna – przystąpiła 27 marca 2020 roku do Sojuszu Północnoatlantyckiego.

Po wdrożeniu postanowień Porozumienia z Prespy wydawało się, że otwarła się także droga do zorganizowania pierwszej międzyrządowej konferencji inicjującej negocjacje akcesyjne między Macedonią Północną a państwami Wspólnoty. Wtem swój sprzeciw zgłosiła jednak Francja (wspierana przez Danię i Holandię), wskazując na konieczność reformy dotychczasowego procesu rozszerzania Wspólnoty. W odpowiedzi na te zastrzeżenia Komisja Europejska zaproponowała na początku 2020 roku delikatne zmiany metodologii negocjacji, co pozwoliło na odblokowanie stanowiska Francji.

Co ważne, w styczniu 2022 roku przewodnictwo w Radzie UE objęła właśnie Francja, która w programie swojej prezydencji przewiduje wsparcie dla negocjacji akcesyjnych krajów Bałkanów Zachodnich oraz zorganizowanie Szczytu UE-Bałkany Zachodnie w czerwcu 2022 roku. Zapewne poszukując także sukcesu swojego półrocznego przewodnictwa, Francja zadeklarowała gotowość podjęcia mediacji w sporze bułgarsko-macedońskim, pozostającym – jak się obecnie wydaje – ostatnią przeszkodą na drodze do rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych.

Polityczną ofiarą stale odwlekanego rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych stał się w międzyczasie premier Zoran Zajew, czołowy reprezentant kursu proreformistycznego i proeuropejskiego w Macedonii Północnej. W październiku 2021 roku odbyły się wybory lokalne, które socjaldemokraci wyraźnie przegrali, m.in. na fali rosnącego niezadowolenia społecznego wobec braku postępu eurointegracji i obiecywanych reform państwa. Zajew podał się wówczas do dymisji i namaścił na swojego następcę Dimitara Kowaczewskiego, dotychczasowego wiceministra finansów, który na początku stycznia tego roku stanął na czele zrekonstruowanego rządu.

W drugą podróż zagraniczną (zaraz po Bułgarii) Kowaczewski udał się na początku lutego do Brukseli, gdzie spotkał się m.in. z szefową Komisji Europejskiej Ursulą von der Leyen oraz przewodniczącym Rady Europejskiej Charles’em Michelem, od których otrzymał zapewnienia o dążeniu do bezzwłocznego rozpoczęcia negocjacji i wyrazy uznania dla nabierającego tempa dialogu z Bułgarią. Podczas marcowego tournée po krajach Bałkanów Zachodnich szef unijnej dyplomacji Josep Borrell odwiedził także Skopje, gdzie podkreślił, że inwazja Rosji na Ukrainę powinna być punktem zwrotnym dla ożywienia procesu rozszerzenia UE.

Nowy bułgarski rząd nadzieją na zniesienie weta dla negocjacji akcesyjnych

Od jesieni 2020 roku Bułgaria formalnie blokuje w Radzie UE rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych z Macedonią Północną, powołując się na zbyt mały postęp we wdrażaniu postanowień bułgarsko-macedońskiego Traktatu o przyjaźni z 2017 roku. Na mocy tej umowy powołano m.in. komisję historyczną, która ma zadanie zbadać i zbliżyć stanowiska obu krajów w odniesieniu do wspólnej historii.

Bułgaria była co prawda pierwszym krajem na świecie, który uznał niepodległość Macedonii w styczniu 1992 roku, ale jednocześnie nie zaakceptowała istnienia narodu macedońskiego jako odrębnego wobec Bułgarów. Z perspektywy Sofii istnienie współczesnej macedońskiej tożsamości i języka wynika przede wszystkim z powojennej polityki Josipa Broz Tito, który dążył do uniezależnienia socjalistycznej Jugosławii od wpływów bułgarskich właśnie poprzez rozwijanie równoległej macedońskiej samoświadomości narodowej w ramach osobnej republiki wchodzącej w skład Jugosławii.

Język macedoński jest w istocie rzeczy uznawany przez część językoznawców za co najwyżej odmianę regionalną bułgarskiego[1]. W związku z tym Bułgaria oczekuje, by w dokumentach dot. negocjacji posługiwano się terminem „oficjalny język Republiki Macedonii Północnej”. Wśród Macedończyków takie stanowisko Bułgarii jest rzecz jasna odbierane jako atak na ich tożsamość narodową i język.

Co więcej, 2021 rok był z perspektywy Bułgarii szczególnie niesprzyjający budowie porozumienia między dwoma krajami. Bułgaria znalazła się w najpoważniejszym od lat wewnętrznym kryzysie politycznym. Przez 8 miesięcy ubiegłego roku państwem zarządzał techniczny gabinet w atmosferze stale przeciągającej się kampanii wyborczej. Dopiero po trzech wyborach w ciągu tylko jednego roku (kwiecień, lipiec, listopad) udało się sformować dość niejednolitą koalicję – składającą się aż z czterech partii: od prawicowych populistów z ITN po postkomunistów z BSP – która poparła gabinet Kiriła Petkowa, polityka centrowego, pragmatycznie nastawionego do sporu bułgarsko-macedońskiego. Ponadto w listopadzie Bułgarzy mianowali prezydenta. Wybór padł na ubiegającego się o reelekcję Rumena Radewa, stosującego zdecydowanie ofensywniejszą retorykę wobec Macedonii Północnej, otwarcie domagając się m.in. zmiany macedońskiej konstytucji i wpisania do niej ochrony praw mniejszości bułgarskiej w tym kraju.

Po utworzeniu na przełomie roku nowych gabinetów zarówno w Bułgarii, jak i Macedonii Północnej, szefowie obu rządów bardzo szybko podjęli wysiłki na rzecz poprawy stosunków bilateralnych. Petkow wyznaczył roboczy termin 6 miesięcy na pokonanie różnic pomiędzy tymi krajami i odblokowanie macedońskich negocjacji akcesyjnych. Już dwa dni po zaprzysiężeniu rządu Kowaczewskiego, 18 stycznia 2022 roku, odbyło się inauguracyjne spotkanie pomiędzy nowymi szefami rządów, którzy otwarcie wyrazili chęć nadania nowej dynamiki relacjom dwustronnym.

Tydzień później w Sofii zorganizowano pierwsze wspólne posiedzenia rządów obu krajów, na którym – w uzupełnieniu do wspólnej komisji historycznej – powołano cztery międzyrządowe grupy robocze ds. handlu, infrastruktury i transportu, edukacji i kultury oraz integracji europejskiej. Jak zgodnie podkreślały strony, intencją jest wsparcie procesu budowania konsensusu w najtrudniejszych kwestiach historycznych poprzez jednoczesne rozwinięcie współpracy gospodarczej, infrastrukturalnej i kulturalnej. W obszarze transportu już udało się dokonać pierwszego zbliżenia: 11 lutego odbył się pierwszy lot pasażerski na trasie Sofia-Skopje.

W delikatnej sferze historycznej również dostrzegalna jest większa niż dotychczas ostrożność w formułowaniu przekazów politycznych. 4 lutego 2022 roku przypadała 150. rocznica urodzin Goce Dełczewa, przywódcy XIX-wiecznego ruchu wyzwoleńczego z okresu tureckiego panowania w Macedonii i Tracji. Do jego dziedzictwa odwołują się w swojej współczesnej historiografii zarówno Bułgarzy, jak i Macedończycy. Ta okrągła rocznica stała się okazją do wspólnych obchodów w Skopje, na których pojawiła się bułgarska delegacja na czele z szefową resortu dyplomacji. Jako że nadal trwają spory historyczne o to, czy Goce Dełczew był bardziej Bułgarem, czy Macedończykiem, premier Petkow zaapelował w trakcie obchodów rocznicowych o niewykorzystywanie jego postaci do wzmagania podziałów pomiędzy oboma narodami.

Niestabilne zaplecze parlamentarne dla proeuropejskiego kursu Macedonii

W kontekście utrzymania proeuropejskiego kursu macedońskiej polityki zagranicznej obawy budzi niestabilna wewnętrzna sytuacja polityczna. W macedońskim społeczeństwie wyczuwalna jest coraz większa frustracja, napędzana m.in. brakiem postępu w procesie eurointegracji pomimo kosztownych ustępstw politycznych ponoszonych przez Macedończyków. Te zmieniające się nastroje społeczne są umiejętnie zagospodarowywane przez antyzachodnich nacjonalistów z VMRO-DPMNE.

Warto zaznaczyć, że nowo powołany rząd Dimitara Kowaczewskiego opiera się o bardzo niewielką większość 62 z 120 deputowanych w Zebraniu[2], tworzoną przez kilkanaście partii i bloków partyjnych. W jej skład wchodzą m.in. ugrupowania mniejszości albańskiej, które charakteryzuje chybotliwość polityczna, oraz pomniejsze partie, które z kolei warunkują utrzymanie swojego poparcia dla rządu Kowaczewskiego od uchwalenia w ciągu trzech pierwszych miesięcy istnienia rządu korzystniejszej dla mniejszych partii ordynacji wyborczej . Hristijan Mickoski, przewodniczący VMRO-DPMNE, konsekwentnie gra na rozbicie obozu rządzącego, obiecując małym partiom rychłe spełnienie ich postulatu dot. ordynacji wyborczej. W zamian oczekuje oczywiście poparcia dla utworzenia rządu pod jego przywództwem i rozpisania przedterminowych wyborów, do których VMRO-DPMNE uparcie dąży z uwagi na utrzymujące się poparcie społeczne.

W tym kontekście istotnym czynnikiem ryzyka wydaje się także brak politycznego doświadczenia premiera Dimitara Kowaczewskiego, znanego dotychczas z technokratycznego usposobienia. Do początku stycznia 2022 roku Kowaczewski pełnił funkcję wiceministra finansów, wcześniej przez lata był menadżerem w macedońskim telekomie. Na szczyt socjaldemokratów i macedońskiego rządu trafił dzięki wyraźnemu poparciu swojego poprzednika, Zorana Zajewa. Należy się więc spodziewać, że z jednej strony Kowaczewski może nadal pozostawać pod jego wpływem, a z drugiej, że z trudem będzie łagodził spory wewnątrz własnej partii i koalicji rządowej.

Sprzyjające okoliczności w niepewnym otoczeniu politycznym

Powołanie w obu krajach niemalże w tym samym czasie pojednawczo nastawionych rządów stało się bez wątpienia unikalną okazją do dokonania resetu w stosunkach bułgarsko-macedońskich. Należy jednak pamiętać, że każdy z tych dwóch gabinetów korzysta z bardzo kruchego i niejednolitego zaplecza parlamentarnego, które w każdej chwili może sprzeciwić się ustępstwom politycznym na rzecz sąsiada. Upadek któregoś z nich mógłby bardzo szybko doprowadzić do przejęcia władzy przez siły próbujące budować kapitał polityczny na sporze macedońsko-bułgarskim i tym samym zniweczenia wspólnych wysiłków poczynionych na początku 2022 roku. Nie bez znaczenia dla możliwości osiągnięcia porozumienia w delikatnych kwestiach historycznych pozostaje także dużo chłodniejsze nastawienie ośrodków prezydenckich w obu krajach.

Pozytywnym sygnałem płynącym z Unii Europejskiej jest natomiast gotowość Francji, sprawującej obecnie półroczne przewodnictwo w Radzie UE, do większego zaangażowania na Bałkanach i podjęcia mediacji w sporze macedońsko-bułgarskim. Należy pamiętać, że na rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych w jednej parze z Macedonią oczekuje także Albania. Z perspektywy UE gra toczy się więc o zachowanie wiarygodności polityki rozszerzenia, mocno nadwyrężonej przez ograniczoną wolę polityczną państw członkowskich oraz o jeszcze głębsze osadzenie takich państw jak Macedonia i Albania w prozachodniej polityce, zwłaszcza w obliczu resetu w stosunkach międzynarodowych wywołanego inwazją Rosji na Ukrainę. Dla przełamania impasu konieczny wydaje się jeszcze większy nacisk ze strony Brukseli i Waszyngtonu na wypracowanie rozwiązania, które pozwoliłoby Bułgarii na zniesienie weta przy możliwie najniższych kosztach w polityce wewnętrznej.


[1] Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989.

[2] Inaczej także Sobranie, czyli jednoizbowe Zgromadzenie Republiki Macedonii Północnej.

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

Źródło zdjęcia głównego: Wikipedia.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

Related Posts

See All Publications
  • Chiny, Indo-Pacyfik, Publikacje, Wywiad

Niekończąca się pandemia, wiszący konflikt o Tajwan i rywalizacja z USA. Czy Chiny mają czas na Europę? [dr Michał Bogusz]

Poniższy wywiad jest fragmentem publikacji Instytutu Nowej Europy – Rok obaw i nadziei. Co czeka Europę w 2023? [Raport] Szansa czy zagrożenie? To dylemat…
  • Michał Banasiak
  • 20 marca, 2023
  • Bezpieczeństwo, NATO, Publikacje, Ukraina

Od specjalnej operacji wojskowej do wojny totalnej z NATO. Jak stworzyć nową żelazną kurtynę i uniknąć katastrofy

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Włodzimierz Lenin stwierdził, że w historii ludzkości zdarzają…
  • Jakub Knopp
  • 16 marca, 2023
  • Azja, Bezpieczeństwo, Energetyka, Publikacje

Kryzys energetyczny w państwach Azji Centralnej

Artykuł w skrócie: Sektory energetyczne państw Azji Centralnej opierają się głównie na infrastrukturze z czasów Związku Radzieckiego.Kryzys energetyczny w Azji…
  • Krystian Pachucki-Włosek
  • 14 marca, 2023
See All Publications

Comments are closed.

Jakub Bielamowicz. Absolwent prawa UJ i handlu zagranicznego SGH. Studiował także na Uniwersytecie Wiedeńskim. Odbył staże parlamentarne (Parlament Europejski, Kongres USA) i dyplomatyczne (Stałe Przedstawicielstwo RP przy ONZ w Wiedniu, Konsulat USA w Krakowie). W latach 2016-2019 pracował w Ambasadzie Szwajcarii w Polsce jako asystent ambasadora ds. politycznych i ekonomicznych. Obecnie jest doradcą ds. regulacyjnych w szwajcarskim banku UBS. W INE zajmuje się polityką Bałkanów Zachodnich.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Niekończąca się pandemia, wiszący konflikt o Tajwan i rywalizacja z USA. Czy Chiny mają czas na Europę? [dr Michał Bogusz]
    przez Michał Banasiak
    20 marca, 2023
  • Od specjalnej operacji wojskowej do wojny totalnej z NATO. Jak stworzyć nową żelazną kurtynę i uniknąć katastrofy
    przez Jakub Knopp
    16 marca, 2023
  • Kryzys energetyczny w państwach Azji Centralnej
    przez Krystian Pachucki-Włosek
    14 marca, 2023
  • 20 lat rządów i… koniec? Co w 2023 roku czeka Turcję Erdoğana?
    przez Michał Banasiak
    13 marca, 2023
  • Syria. Państwo w ruinie
    przez Grzegorz Kordylas
    9 marca, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • Home
  • Ukraine
  • Publications
  • Reports
  • Programmes
  • People
  • Contact

Funded by the National Liberty Institute – Center for Civil Society
Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030

© 2019-2022 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas