Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
sie 17
Analiza, Europa, Gospodarka, Polska, Prawo, Publikacje, Unia Europejska

Anti-Coercion Instrument, czyli autonomia strategiczna UE w praktyce

17 sierpnia, 2022

Artykuł w skrócie:

  • Anti-Coercion Instrument to kolejny element budowy unijnej autonomii strategicznej w wymiarze gospodarczym. Narzędzie wyposaży Wspólnotę w zdolność do nakładania sankcji odwetowych w odpowiedzi na naruszenie jej interesów przez państwa trzecie;
  • Rozpad obecnego porządku międzynarodowego powoduje, że trudno negować potrzebę posiadania takiego narzędzia przez UE. Problem polega na tym, że obecnie to de facto instrument polityki zagranicznej a nie handlowej. Tymczasem zaproponowanej procedurze przyjmowania środków odwetowych można zarzucić obejście zasady jednomyślności w unijnej polityce zagranicznej;
  • Prócz kwestii dot. weta w polityce zagranicznej, dla Polski kluczowe będzie takie skalibrowanie instrumentu, aby zminimalizować ryzyko osłabienia wspólnoty transatlantyckiej.

W grudniu 2021 r. KE przedstawiła wniosek legislacyjny w sprawie tzw. Anti-Coercion Instrument, czyli propozycję Rozporządzenia w sprawie ochrony Unii i jej państw członkowskich przed stosowaniem wymuszenia ekonomicznego przez państwa trzecie[1]. Jego formalną genezą jest wspólne oświadczenie Rady, KE i PE, w którym PE i Rada wezwały KE do przedstawienia instrumentu zniechęcającego państwa trzecie do stosowania środków przymusu wobec UE i jej państw członkowskich[2].

ACI jako narzędzie unijnej autonomii strategicznej

Na poziomie strategicznym ACI jest elementem budowy głośnej od pewnego czasu koncepcji autonomii strategicznej UE. Pierwotnie sformułowana na bazie unijnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa koncepcja z czasem ewoluowała w kierunku instrumentów polityki gospodarczej, na co znaczący wpływ miała zarówno pandemia COVID-19, jak i erozja multilateralnego porządku międzynarodowego spowodowana m.in. nasilającą się rywalizacją amerykańsko-chińską. Nazywana oficjalne otwartą autonomią strategiczną koncepcja zakłada zwiększenie odporności UE, jej asertywności na arenie międzynarodowej i niezależności od partnerów trzecich w kluczowych dla interesów Wspólnoty obszarach.

Bez wchodzenia w szczegółowe omówienie samej idei na potrzeby tej analizy, należy stwierdzić, że obejmuje ona wyposażenie UE w zdolności do obrony własnych interesów ekonomicznych w odpowiedzi na agresywne działania państw trzecich. W ocenie KE potrzeba posiadania takiego narzędzia wynika z coraz większych antagonizmów w globalnej polityce handlowej. Jest to pochodna m.in. nasilającej się rywalizacji USA-Chiny, prowadzącej do zmiany światowych łańcuchów dostaw, regionalizacji produkcji i wykorzystywania polityki handlowej jako broni w globalnej rywalizacji mocarstw. Te antagonizmy przejawiają się m.in. w rosnącej liczbie sankcji wpływających na handel i inwestycje, które służą osiąganiu celów politycznych, często niezwiązanych z samym przedmiotem sankcji. Jak wskazuje opracowanie PE, średnia liczba sankcji handlowych nałożonych w ostatniej dekadzie była najwyższa od lat 50.[3]

W ocenie KE, potrzeba ustanowienia takiego narzędzia wynika z luki prawnej w unijnym systemie

Środki wymuszenia ekonomicznego to nie tylko bezpośrednie działania (np. nałożenie ceł). Mogą być one także ukryte pod pozorem legalnych środków (np. zakaz importu ze względu na rzekomy brak spełniania standardów sanitarnych) lub mieć postać tzw. cichego bojkotu, gdy firmy prywatne i konsumenci pod wpływem rządu zaprzestają współpracy z podmiotami zagranicznymi lub kupowania zagranicznych towarów[4].

Najgłośniejszym przykładem ostatnich lat stosowania środków przymusu wobec kraju UE był spór pomiędzy Litwą a Chinami. W 2021 r. Litwa podjęła szereg działań postrzeganych przez Pekin jako wrogie (m.in. wycofanie się z formatu współpracy 17+1 czy zgoda na otwarcie przedstawicielstwa Tajwanu w Wilnie). W odwecie chińscy partnerzy gospodarczy zaprzestali kontynuacji umów ze swoimi litewskimi odpowiednikami. Pojawiły się również problemy z dostawami surowców i uzyskiwaniem zezwoleń na eksport do Chin. W dalszej kolejności wstrzymano odprawy celne litewskich towarów oraz import towarów z innych krajów UE zawierających litewskie komponenty.

Założenia instrumentu

W ocenie KE, potrzeba ustanowienia takiego narzędzia wynika z luki prawnej w unijnym systemie. Do tej pory UE nie miała kompetencji do nakładania takich środków odwetowych, a system rozstrzygania sporów w ramach WTO jest zbyt niewydolny, aby mógł zadziałać odstraszająco. KE podkreśla także wątpliwości co do możliwości objęcia tym systemem spraw dot. wymuszenia ekonomicznego, ponieważ nie zawsze takie praktyki naruszają wprost reguły WTO.

Zgodnie z art. 2 proponowanego rozporządzenia ma ono zastosowanie jeżeli państwo trzecie, ingerując w prawnie uzasadnione suwerenne wybory UE lub jej państwa członkowskiego za pomocą środków wpływających na handel lub inwestycje, badź ich groźby, stara się zmusić Unię lub jej państwo członkowskie do przyjęcia, zmiany, zaprzestania albo powstrzymania się od przyjęcia, zmiany lub zaprzestania określonego działania. Przy określaniu, czy doszło do zastosowania wymuszenia ekonomicznego uwzględnia się szereg kwestii, jak np. zakres, intensywność i czas trwania działań państwa trzeciego, jego zaangażowanie w podejmowane działania czy też ew. wcześniejsze próby polubownego rozwiązania sprawy.

Podstawą instrumentu jest art. 207 ust. 2 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej[5], gdyż KE uznaje go za środek z zakresu wspólnej polityki handlowej. Jako że jest to kompetencja wyłączna UE, za stosowanie ACI odpowiada więc KE, która może wszcząć postępowanie ws. działań państw trzecich z własnej inicjatywy lub na podstawie informacji otrzymanych z jakiegokolwiek źródła.

Jeśli KE stwierdzi, że podjęte przez państwo trzecie działania spełniają kryteria wymuszenia ekonomicznego proponuje temu państwu podjęcie rozmów celem jego zaprzestania. Gdy dialog nie przyniesie rezultatu, KE proponuje przyjęcie tzw. unijnych środków reagowania, czyli środków odwetowych. Mogą one dotyczyć zarówno osób fizycznych, jak i prawnych. Rozporządzenie określa szeroki katalog środków możliwych do podjęcia, m.in. zawieszenie koncesji celnych i nałożenie nowych lub zwiększonych ceł, ograniczenia w przywozie lub wywozie towarów, wykluczenie z zamówień publicznych, zawieszenie zobowiązań dot. handlu usługami oraz bezpośrednich inwestycji zagranicznych, czy nałożenie ograniczeń dot. rejestracji i zezwoleń wynikających z unijnych przepisów sanitarnych i fitosanitarnych (co w praktyce oznacza zakaz importu tych produktów do UE). Zakres możliwych do zastosowania środków może być pod określonymi warunkami zmodyfikowany w drodze przyjmowanych przez KE aktów delegowanych.

Sankcje handlowe stają się coraz bardziej instrumentem polityki zagranicznej

Same środki reagowania są przyjmowane przez KE w formie aktów wykonawczych w tzw. procedurze komitetowej. Do ich przyjęcia konieczna jest większość 55% PCz reprezentujących min. 65% ludności UE. W szczególnie uzasadnionych przypadkach KE może przyjąć akt wykonawczy zawierający takie środki niezwłocznie, na czas ograniczony, bez czekania na wcześniejszą zgodę PCz.

W akcie przyjmującym środki reagowania wskazuje się datę ich zastosowania, co daje KE czas na zawiadomienie państwa trzeciego o przyjęciu środka i podjęcie negocjacji celem zaprzestania przez to państwo stosowania wymuszenia ekonomicznego. KE stale monitoruje przyjęte środki, proponując w określonych rozporządzeniem sytuacjach ich zawieszenie, zakończenie lub zmianę.

Ocena projektu z punktu widzenia Polski

Z polskiej perspektywy zaproponowany przez KE instrument wymyka się jednoznacznej ocenie. Z jednej strony powstanie konkurujących ze sobą bloków polityczno-gospodarczych w oparciu o rywalizację amerykańsko-chińską staje się coraz bardziej prawdopodobnym scenariuszem. W ślad za tą zmianą prawdopodobnie będą szły regionalizacja światowego handlu, zaostrzenie walki o kluczowe zasoby i technologie oraz więcej ręcznego sterowania gospodarką przez państwa. W takim środowisku trudno krytykować zaproponowanie przez KE rozwiązania, które ma wyposażyć UE w zdolności do obrony swoich interesów gospodarczych.

Z drugiej strony, te same zjawiska powodują, że sankcje handlowe stają się coraz bardziej instrumentem polityki zagranicznej. Tymczasem projekt ACI jest oparty o przepisy Traktatu dot. polityki handlowej, dzięki czemu do przyjmowania środków odwetowych nie jest potrzebna jednomyślność PCz. W kontekście nabierającej rozpędu dyskusji o zniesieniu weta narodowego w obszarze unijnej wspólnej polityki zagranicznej, takie rozwiązanie można zinterpretować jako próbę obejścia wymogu jednomyślności. ACI jest więc kolejnym dowodem na to, że pomimo wielu głosów o braku sprawczości i erozji UE, w sposób konsekwentny uzyskuje ona nowe narzędzia.

Mechanizm przyjmowania środków odwetowych jest tym istotniejszy, że jeszcze niedawno mieliśmy do czynienia z silnymi napięciami handlowymi na linii UE-USA. Mimo obecnej konsolidacji transatlantyckiej w wyniku rosyjskiej agresji na Ukrainę, nie możemy wykluczyć, że zaostrzająca się rywalizacja gospodarcza, walka o zasoby i technologie spowoduje powrót tych problemów. Eskalacja ewentualnych sankcji lub kontr-sankcji w stosunkach transatlantyckich może postawić Polskę, gospodarczo zależną od UE a militarnie od USA, w trudnej sytuacji. Dzisiaj ten scenariusz wydaje się fantazją, ale jeszcze nie tak dawno mówiło się o nałożeniu przez USA ceł w odpowiedzi na francuski podatek cyfrowy.

Mając poparcie Niemiec i Francji, w obecnym otoczeniu międzynarodowym akceptacja ACI, choć z pewnością po modyfikacjach, wydaje się więc wysoce prawdopodobna

Z drugiej strony, uproszczona procedura przyjmowania środków odwetowych mogłaby potencjalnie ułatwić działania UE w obecnej sytuacji rosyjskiej agresji. W ciekawym komentarzu Jonathan Hackenbroich[6] z European Council on Foreign Relations proponuje rozszerzenie możliwości stosowania ACI nie tylko na działania naruszające suwerenność członka UE, ale także na wypadek wybuchu wojny w Europie. Co więcej, autor postuluje stosowanie środków odwetowych także w sytuacji naruszenia Karty Narodów Zjednoczonych niedotyczącego bezpośrednio UE. Celem takiego działania miałoby być stworzenie globalnego sojuszu państw demokratycznych w opozycji do autorytarnych, które mogą nawzajem wspierać się w działaniach odwetowych przeciwko wspólnym adwersarzom.

Skuteczność samego ACI będzie zresztą zależeć od koordynacji działań z krajami „like-minded” – szczególnie USA. Z jednej strony maksymalizuje to efekt odstraszający instrumentu, a z drugiej zapobiega fragmentacji wspólnoty transatlantyckiej. Ta potrzeba jest dostrzegana po obydwu stronach Atlantyku, gdyż oświadczenie po szczycie UE-USA z 2021 r. wskazuje na konieczność wzmocnienia koordynacji i wymiany informacji w walce m.in. z wymuszeniem ekonomicznym[7].

Osobną kwestią jest możliwość zastosowania ACI do tzw. sankcji ekstraterytorialnych, czyli wywołujących efekt nie tylko wobec podmiotów, na które je bezpośrednio nałożono, ale także względem osób trzecich. Dyskusja w UE o potrzebie posiadania narzędzia przeciwstawiającego się takim działaniom toczy się co najmniej od czasu nałożenia amerykańskich sankcji na Iran i nieudanych prób UE stworzenia mechanizmu pozwalającego na ich ominięcie. I tutaj znowu interesy UE potencjalnie zderzają się z amerykańskimi, co nigdy nie jest komfortowe dla Polski.

Ostrożne podejście do projektu, m.in. ze względu na jego znaczenie dla polityki zagranicznej i potrzebę przyznania decydującej roli PCz, zgłosiły we wspólnym non-paperze Czechy i Szwecja[8]. O ile stanowisko tych dwóch państw nie dziwi, ponieważ są znane z popierania liberalnej polityki handlowej UE, o tyle trzeba pamiętać, że obecnie Czesi, a od stycznia 2023 r. Szwedzi sprawować będą prezydencję w Radzie UE, co może wpłynąć na dynamikę prac nad projektem. W szczególności obszerna analiza szwedzkiej National Board of Trade przygotowana na zlecenie tamtejszego MSZ wskazuje, że szereg środków, jakie mogą zostać przyjęte w ramach ACI narusza międzynarodowe zobowiązania UE w ramach WTO, co stawia pod znakiem zapytania wiarygodność Unii jako promotora wolnego handlu[9].

Zaproponowany instrument jest też krytykowany z innych, mniej strukturalnych powodów. Wskazuje się np., że środki odwetowe mają dotyczyć sankcji wymierzonych w UE lub jej PCz, ale już nie firmy prywatne, a to one ponoszą ich bezpośredni koszt. Można mieć też wątpliwości, czy KE przy proponowaniu środków odwetowych będzie równie gorliwa, jeżeli sankcje będą nakładane na mniejsze gospodarki UE, co w przypadku największych państw członkowskich. W trakcie prac legislacyjnych w Radzie, PCz z pewnością podzielą się na grupę tych, które tradycyjnie wspierają liberalizację handlu (kraje skandynawskie, Holandia, Czechy), dążących do rozwodnienia instrumentu, jak i tych, które będą zdecydowanie wspierać propozycję KE (Francja). Za przyjęciem, a nawet zaostrzeniem projektu z pewnością opowie się również PE. Mając poparcie Niemiec i Francji, w obecnym otoczeniu międzynarodowym akceptacja ACI, choć z pewnością po modyfikacjach, wydaje się więc wysoce prawdopodobna.


[1] Dostęp: https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/HIS/?uri=CELEX:52021SC0372

[2] Wspólne oświadczenie Komisji, Rady i Parlamentu w sprawie instrumentu zniechęcającego państwa trzecie do stosowania środków przymusu i przeciwdziałającego stosowaniu takich środków; Dz.U. C 49 z 12.2.2021, s. 1.

[3] Proposed Anti-Coercion Instrument, EPRS Briefing, dostęp: https://www.europarl.europa.eu/thinktank/pl/document/EPRS_BRI(2022)729299

[4] Ibidem.

[5] Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dz.U. C 326 z 26.10.2012, str. 47; dostęp https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:12012E/TXT

[6] Europe’s new economic statecraft: A strong Anti-Coercion Instrument; dostęp: https://ecfr.eu/article/europes-new-economic-statecraft-a-strong-anti-coercion-instrument/

[7] EU-US summit statement: „Towards a renewed Transatlantic partnership”; dostęp: https://www.consilium.europa.eu/pl/press/press-releases/2021/06/15/eu-us-summit-statement-towards-a-renewed-transatlantic-partnership/

[8] Joint preliminary comments of the Czech Republic and Sweden on the Commission´s proposal for an Anti-Coercion-Instrument, dostęp https://www.politico.eu/wp-content/uploads/2021/11/02/Coercion.pdf

[9] Analysis: The EU Proposal for an Anti-Coercion Instrument, National Board of Trade Sweden; dostęp: https://www.kommerskollegium.se/en/publications/reports/2022/the-eu-proposal-for-an-anti-coercion-instrument/

Foto: CC-BY-4.0: © European Union 2019 – Source: EP


JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Dominik Cheda Dominik Cheda. Absolwent prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim i Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. W latach 2016-2021 urzędnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, gdzie zajmował się politykami gospodarczymi UE. Zajmował się m.in. koordynacją stanowiska Polski w negocjacjach wyjścia Wielkiej Brytanii z UE oraz brał udział w pracach nad koncepcją autonomii strategicznej UE. Zawodowo interesuje się m.in. makroekonomią, polityką handlową i ewolucją integracji europejskiej.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Chiny, Indo-Pacyfik, Nowe technologie, Publikacje

Notatka z wydarzenia ‘’Measurement Problems: China’s GDP Growth Data and Potential Proxides’’: A Big Data China

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy.  W dniu 5…
  • Patrycja Mizera
  • 21 września, 2023
  • Analiza, Europa, Publikacje, Republika Czeska

Forum Polsko-Czeskie 2023: Czeska polityka zagraniczna. Wywiad z Šárką Shoup [cz. 2]

Niniejszy tekst stanowi tłumaczenie transkrypcji rozmowy przeprowadzonej przez Michała Banasiaka. Šárka Shoup - dyrektor Instytutu Polityki i Społeczeństwa. Šárka zajmuje się…
  • Michał Banasiak
  • 19 września, 2023
  • Analiza, Publikacje, Trójmorze

Postanowienia ósmego szczytu Inicjatywy Trójmorza w Bukareszcie

6-7 września 2023 r. w Bukareszcie odbył się szczyt i forum biznesowe Inicjatywy Trójmorza. Wydarzenie z roku na rok przyciąga…
  • Julita Wilczek
  • 14 września, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Dominik Cheda Dominik Cheda. Absolwent prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim i Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. W latach 2016-2021 urzędnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, gdzie zajmował się politykami gospodarczymi UE. Zajmował się m.in. koordynacją stanowiska Polski w negocjacjach wyjścia Wielkiej Brytanii z UE oraz brał udział w pracach nad koncepcją autonomii strategicznej UE. Zawodowo interesuje się m.in. makroekonomią, polityką handlową i ewolucją integracji europejskiej.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Notatka z wydarzenia ‘’Measurement Problems: China’s GDP Growth Data and Potential Proxides’’: A Big Data China
    przez Patrycja Mizera
    21 września, 2023
  • Forum Polsko-Czeskie 2023: Czeska polityka zagraniczna. Wywiad z Šárką Shoup [cz. 2]
    przez Michał Banasiak
    19 września, 2023
  • Postanowienia ósmego szczytu Inicjatywy Trójmorza w Bukareszcie
    przez Julita Wilczek
    14 września, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Europa Geopolityka Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas