Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
lis 09

Brytyjski koniec ery czołgów – decyzja, która osłabi wschodnią flankę NATO

  • 9 listopada, 2020
  • Adam Martofel
  • Bezpieczeństwo, NATO, Publikacje, Uzbrojenie, Wielka Brytania

Artykuł w skrócie

Brytyjski koniec ery czołgów decyzja która osłabi wschodnią flankę NATO (pdf)Pobierz

– Na początku lipca br. brytyjskie media ujawniły informacje o zakładanych przez rząd istotnych redukcjach w siłach zbrojnych. Zgodnie z przewidywanym planem modernizacyjnym, redukcje miały objąć ok. 19 tysięcy etatów a także ograniczenia ilościowe obejmujące swym zasięgiem wyposażenie od sprzętu ciężkiego wykorzystywanego przez piechotę morską, poprzez czołgi, śmigłowce i niektóre typy samolotów transportowych, po niszczyciele min.

– Planowane redukcje korespondują z koncepcją przeglądu polityki obronnej i bezpieczeństwa w ramach szeroko zakrojonego przeglądu polityki zagranicznej, obronnej, bezpieczeństwa i pomocy rozwojowej (ang. Integrated Review of Foreign Policy, Defence, Security and International Development). Publikację jego finalnej formy przewiduje się na koniec br.

– Obłożenie sił lądowych redukcjami wpisuje się również z promowaną obecnie koncepcję „Global Britain”, swoistej alternatywy dla członkostwa w Unii Europejskiej. Koncepcja zakłada intensyfikację relacji poza obszarem europejskim, zwłaszcza zaś w ramach Wspólnoty Narodów, a także realizację interesów w regionie bliskowschodnim i Azji Południowo-Wschodniej.

– Ewentualne podjęcie decyzji o istotnych redukcjach w brytyjskim potencjalne pancernym oznacza wytworzenie trudnej do wypełnienia luki w potencjale NATO przewidywanym w planach Sojuszu do realizacji zadań na kierunku wschodnim.

– Realizowana od 2019 r. umowa na modernizację polskich czołgów T-72 pozostających w służbie, a także przywrócenie maszyn znajdujących się w rezerwie jest krokiem doraźnym. Sprzęt ten obecnie prezentuje niewielką wartość bojową, zwłaszcza wobec nowoczesnych, zachodnich konstrukcji, jak również rosyjskich głębokich modernizacji T-72.

Nowa strategia polityki zagranicznej i bezpieczeństwa

Planowane redukcje wpisują się w ogólną koncepcję „Zintegrowanego przeglądu polityki zagranicznej, obronnej, bezpieczeństwa i pomocy rozwojowej” (ang. Integrated Review of Foreign Policy, Defence, Security and International Development)[1]. Przegląd docelowo będzie zawierał m.in. nową wizję rozwoju sił zbrojnych do 2030 r. i w aspekcie bezpieczeństwa i obronności stanowić będzie kontynuację Strategicznego Przeglądu Obrony i Bezpieczeństwa (ang. Strategic Defence and Security Review). Ostateczny wydźwięk dokumentu uzależniony jest od wyboru jednej spośród dwóch koncepcji modernizacji sił zbrojnych – pierwszej, zakładającej rozwój nowoczesnych technologii i zdolności do działań hybrydowych i niemilitarnych, oraz drugiej, skupiającej się na zdolnościach oraz gotowości do działań konwencjonalnych w klasycznym konflikcie zbrojnym. Niemniej jednak, dotychczasowa retoryka oraz przekazy medialne sugerują zorientowanie się na pierwszej koncepcji, co tym samym oznaczałoby, że wspomniane redukcje dotknęłyby przede wszystkim sił lądowych. 12 września, minister obrony Wielkiej Brytanii Robert Ben Wallace zaprzeczył wprawdzie doniesieniom medialnym o rzekomych redukcjach, zwłaszcza w kontekście wycofania czołgów podstawowych typu Challenger 2. Pomimo to, przyznał również, że spekulacje dotyczące ograniczenia bądź całkowitej rezygnacji z niektórych typów uzbrojenia na rzecz zintensyfikowania inwestycji w innowacyjnych obszarach, m.in. cyberbezpieczeństwie i sektorze kosmicznym, nie mijają się z prawdą[2],[3].

Potencjalna redukcja floty czołgów Challenger 2, znajdujących się na wyposażeniu sił zbrojnych od wczesnych lat dziewięćdziesiątych, będących jednocześnie trzonem wojsk pancernych, w istocie nie będzie oznaczać całkowitej rezygnacji, ale z pewnością wyraźne zmniejszenie ich liczby. Przy obecnej liczbie na poziomie 227 sztuk, jakakolwiek znaczna redukcja oznaczałaby wprawdzie z jednej strony zachowanie komponentu pancernego w ramach brytyjskich sił zbrojnych, lecz z drugiej strony miałby on wówczas jedynie symboliczne znaczenie. Sytuacji nie zmieniłby nawet fakt wdrożenia kompleksowej modernizacji tych czołgów w ramach programu Challenger 2 LEP (ang. Life Extension Project). Prezentowany na targach DSEI 2019 r. model dysponował nowymi systemami rozpoznawczymi oraz elektronicznymi, dostosowanymi  również do strzelania amunicją programowalną DM11[4].

Nowa strategia polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii będzie zapewne ogniskowała się wokół spraw związanych, m.in. z przeciwdziałaniem uzależnianiu Londynu od Chin, zwłaszcza w kwestii towarów i surowców strategicznych (w tym także budowy sieci 5G, z której wykluczono ofertę koncernu Huawei), spraw związanych z regionem bliskowschodnim, m.in. w kontekście walki z terroryzmem, a także problemu rosnącego zagrożenia militarnego ze strony Federacji Rosyjskiej w regionie północnego Atlantyku. W kontekście tego ostatniego, naturalną decyzją Londynu będzie skupienie uwagi, m.in. na rozwoju potencjału konwencjonalnego marynarki wojennej i lotnictwa.

Z drugiej strony, nie sposób nie odnieść obecnych prac rządu brytyjskiego do strategicznego dylematu jaki pojawił się wraz z wystąpieniem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej. Obecnie forsowaną wizją przyszłości kraju poza strukturami unijnymi jest koncepcja „Global Britain”, a zatem zintensyfikowanie wysiłków na rzecz bardziej efektywnej koordynacji międzyresortowej w kontekście interesów brytyjskich poza obszarem unijnym. Dotyczyłoby to w szczególności zacieśnienia relacji handlowych z państwami wchodzącymi w skład Wspólnoty Narodów, zwłaszcza zaś tzw. Commonwealth realm. Sama koncepcja, choć postrzegana jako alternatywa dla członkostwa w UE, wydaje się być swoistym ostatnim tchnieniem imperium, a narracja idei „Global Britain” z racji iście kolonialnych skojarzeń może przynieść skutki odwrotne od zamierzonych. Nowo definiowane miejsce Londynu na arenie międzynarodowej, wobec narastającej rywalizacji amerykańsko-chińskiej, zakłada zwiększenie obecności wojskowej w regionie bliskowschodnim oraz Azji Południowo-Wschodniej. Znów zatem, podobnie jak w przypadku identyfikowanego rosnącego zagrożenia ze strony Rosji na północnych akwenach Oceanu Atlantyckiego, najwyższy priorytet inwestycyjny uzyskają projekty dotyczące marynarki wojennej i lotnictwa. W tym kontekście strona brytyjska wykroczyła już poza deklaracje, bowiem w latach 2018-2019 zostały otwarte nowe instalacje wojskowe na terytorium Omanu i Bahrajnu.

Obecny rząd Boris’a Johnson’a deklarował wprawdzie gotowość do wywiązywania się Wielkiej Brytanii z zobowiązania sojuszniczego w ramach NATO polegającego na przeznaczaniu co najmniej 2% PKB na obronność, a także cyklicznego zwiększania budżetu obronnego co najmniej o 0,5 % powyżej poziomu inflacji. Niemniej jednak, obecna sytuacja pandemiczna oraz wciąż trudne do oszacowania następstwa ekonomiczne, zarówno pandemii jak i brexit’u, z pewnością wymuszą poszukiwanie oszczędności w resorcie obrony. Budżet ten, w roku 2019 stanowił 2,14 % PKB i wynosił ok. 50 miliardów dolarów.

Kolejny „koniec ery czołgów”?

Dążenie do wypracowania racjonalnej oceny roli broni pancernej we współczesnych uwarunkowaniach bezpieczeństwa i konfliktów zbrojnych, a także zwiększenie nacisku na rozwijanie zdolności w zakresie konfliktów hybrydowych, w których granice pomiędzy wojną i pokojem są rozmyte, wydają się być słuszne. Charakter współczesnych zagrożeń determinuje skupienie znacznej uwagi na działaniach w przestrzeni cybernetycznej czy kosmicznej, rozwoju środków walki elektronicznej, sieciocentryczności oraz zwiększanie mobilności i gotowości sił do możliwie jak najszybszego podjęcia działań. Niemniej jednak, ewentualna decyzja o istotnym ograniczeniu potencjału pancernego brytyjskich sił lądowych nie przekładałaby się jedynie na bezpieczeństwo Wielkiej Brytanii, dla której siły lądowe z geograficznego punktu widzenia mogą ustąpić priorytetom związanym z pozostałymi rodzajami sił zbrojnych. Decyzja ta niosłaby bowiem za sobą negatywne skutki dla zdolności operacyjnych NATO, zwłaszcza w kontekście obrony wschodniej flanki. Wymuszałaby ograniczenie udziału brytyjskich sił lądowych w zakrojonych na szerszą skalę operacjach lądowych Paktu, a co więcej prowadziłaby do braku realnych możliwości wypełniania zobowiązań sojuszniczych w kontekście planowania obronnego (NATO Defence Planning Process, NDPP).

W pierwszych latach XXI wieku, Wielka Brytania dokonała znaczących redukcji potencjału sił lądowych, zwłaszcza w kontekście wojsk pancernych, co wiązało się z zakończeniem zimnej wojny i zażegnaniem groźby konfliktu na szeroką skalę na teatrze europejskim. Obecnie Wielka Brytania dysponuje dwoma dywizjami dysponującymi brygadami i batalionami pancernymi, co stanowi pułap minimum wobec potencjalnej konieczności użycia wojsk poza terytorium brytyjskim. W 2019 r. ówczesna minister obrony Wielkiej Brytanii, Penny Mordaunt, podkreślała, że bez przeprowadzenia kompleksowego programu modernizacyjnego, brytyjskie siły pancerne stracą w znacznym stopniu swój potencjał bojowy. Obecnie brytyjskie siły lądowe zmagają się z rosnącymi kosztami eksploatacji starzejącej się floty czołgów Challenger 2 oraz bojowych wozów piechoty Warrior, które według jeszcze niedawnych planów miały zostać objęte programem modernizacyjnym podnoszącym ich zdolności bojowe oraz przedłużającym ich resursy o kilkanaście lat. Wartym podkreślenia jest również fakt, iż w przypadku brytyjskich czołgów, ich okres użytkowania trwa od 1998 r. i jak dotąd nie doczekały się one większych ulepszeń, podczas gdy kraje takie jak Stany Zjednoczone, Niemcy czy Dania przeprowadziły po dwa duże programy modernizacyjne, a Rosja rozpoczyna właśnie szósty.

Były szef Joint Forces Command (obecnie Strategic Command) Generał Sir Richard Barrons w rozmowie z The Times miał stwierdzić, że przyszłe działania wojenne będą odchodzić od wykorzystania czołgów podstawowych na rzecz różnego rodzaju systemów bezzałogowych i autonomicznych[1]. Z kolei były szef sztabu generalnego, generał Lord Dannatt, podkreślił, iż opcja cięcia floty czołgów podstawowych i bojowych wozów piechoty jest bardzo niebezpieczna, mając na uwadze ekspansywną politykę bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej[2]. Troska o dostosowanie brytyjskiej armii do dynamicznie zmieniających się warunków pola walki ma być głównym powodem rozważania takiej opcji obok kwestii czysto ekonomicznych. Obecnie brytyjskie ministerstwo obrony planuje dalsze cięcia w zakresie finansowania sił zbrojnych, co przekłada się na trudności z utrzymaniem całości potencjału i siłą rzeczy powoduje konieczność jego restrukturyzacji. Na przeszkodzie ewentualnym planom daleko idącej redukcji potencjału w zakresie broni pancernej stoją wspomniane już zobowiązania w ramach NATO. Podjęcie takiej decyzji pozbawiłoby brytyjskie siły zbrojne komponentu ciężkiego i głównej siły uderzeniowej. Na całkowite wycofanie lub nienabywanie tego rodzaju sprzętu zdecydowały się jak na razie jedynie państwa Beneluksu oraz kraje bałtyckie.

W połowie ubiegłego roku, brytyjskie ministerstwo obrony podjęło decyzję o opóźnieniu wyboru wykonawcy programu modernizacyjnego o 2 lata, na 2021 rok. Do tego czasu mają zostać wykonane dodatkowe prace badawczo-rozwojowe z naciskiem na uzbrojenie i elektronikę wieży. Jednym z czołowych oferentów jest niemiecki koncern Rheinmetall Defence prezentujący własny model modernizacji z wykorzystaniem komponentów znanych z pakietów modernizacyjnych czołgu Leopard 2. W służbie liniowej sił lądowych znajduje się obecnie 388 bojowych wozów piechoty Warrior, a także 227 egzemplarzy czołgów Challenger 2, dodatkowo 118 znajduje się w rezerwie, jest to zatem potencjał porównywalny z ciężką, czterobrygadową dywizją pancerną[3],[4].

Konsekwencje dla Polski oraz wschodniej flanki NATO

Wprowadzenie przez Wielką Brytanię istotnych redukcji w tej kategorii sprzętu ciężkiego, wymuszałoby na Sojuszu wycofanie się z wielu dotychczasowych operacji. Wycofanie brytyjskich związków taktycznych, przewidywanych jak dotąd w planach NATO na kierunku wschodnim, powoduje kluczowy problem w wypełnieniu tej luki. Pojawienie się tego problemu jest niekorzystne dla bezpieczeństwa całego regionu Europy Środkowo-Wschodniej, zwłaszcza zaś z punktu widzenia państw bałtyckich. Polski potencjał wojsk pancernych, choć będący jednym z liczniejszych w NATO, również uwzględniany jest w planach obronnych Sojuszu, łącznie z nowopowstającą 18 Dywizją Zmechanizowaną. Dlatego też ewentualna konieczność zastąpienia komponentu brytyjskiego wydaje się niezwykle trudną do zrealizowania obecnie posiadanymi siłami państw wschodniej flanki.

Właśnie w kontekście wschodniej flanki, Polska jest wyraźnym liderem w broni pancernej, zarówno ze względów ilościowych, jak też technologicznych, za sprawą posiadanych czołgów III generacji Leopard 2A5 oraz mozolnie modernizowanych 2A4. W przypadku tych drugich, program modernizacyjny jest jednak obecnie opóźniony o 2 lata, pomimo faktu, iż wozy te w zdecydowanej większości, zgodnie z założeniami planów operacyjnych, powinny być w gotowości bojowej. Poważnym wyzwaniem w kwestii technologicznej jest wciąż bardzo duży odsetek przestarzałych czołgów generacji pośredniej II/III T-72 produkcji radzieckiej. Choć w 2019 r. podpisany został kontrakt na modyfikację w latach 2019-2025 co najmniej 230 spośród ponad 300 tych wozów opiewający na kwotę ponad 1,7 miliarda złotych, to inwestycja ta jest krokiem jedynie doraźnym. Jeszcze w 2016 r. Ministerstwo Obrony Narodowej nie przewidywało żadnych większych ulepszeń posiadanych czołgów T-72 oraz PT-91 Twardy. Obecna umowa przewiduje przywrócenie sprawności oraz wprowadzenie modyfikacji w maszynach T-72M1, skoncentrowanych na systemach elektronicznych, łączności oraz poprawie zasięgu obserwacji w warunkach ograniczonej widoczności. Z drugiej strony zaś, zakładana modernizacja nie przewiduje wymiany przestarzałych armat 125 mm, niezapewniających satysfakcjonujących wyników podczas prowadzenia ognia w ruchu, jak również dodatkowego pancerza reaktywnego czy nawet systemu ostrzegania o promieniowaniu wiązką laserową (system Obra znajdujący się na wyposażeniu czołgów PT-91 Twardy). Sprzęt ten obecnie prezentuje niewielką wartość bojową, zwłaszcza wobec nowoczesnych zachodnich konstrukcji, jak również rosyjskich głębokich modyfikacji T-72.

Decyzja o przywróceniu do eksploatacji tych maszyn wynika wprost z planów wzmocnienia redukowanych dotąd jednostek na wschodzie kraju, a także rekomendacji Strategicznego Przeglądu Obronnego. Niemniej jednak, należy zwrócić uwagę, iż na przestrzeni lat strona rosyjska również podejmowała się modernizacji własnych czołgów T-72 i ostatecznie udało się doprowadzić te maszyny do poziomu względnie nowoczesnych środków walki. Należy jednak podkreślić, iż proces ten trwał ponad dekadę, realizowany był etapowo a jego punktem wyjścia były czołgi o większym, niż w przypadku polskich odpowiedników, potencjale bojowym wersji T-72B. 

Reasumując, ewentualna decyzja Wielkiej Brytanii o szeroko zakrojonych redukcjach potencjału pancernego oznaczałaby, że w przypadku konieczności reagowania na kryzys bądź konflikt zbrojny, na kierunku wschodnim zabraknie istotnego komponentu lądowego wyrażanego w ciężkiej dywizji pancernej. Miałoby to tym bardziej niekorzystne skutki ze względu na silny potencjał pancerny jakim dysponuje potencjalny przeciwnik. W tym kontekście, chodzi m.in. o ponownie sformowaną i wciąż rozwijaną 1 Gwardyjską Armię Pancerną, dyslokowaną za wschodnią granicą Białorusi. Obecnie stanowi ona największy i najsilniejszy związek operacyjny zdolny do wykonywania uderzeń pancernych w Europie.

Literatura

Szymański P., Wielka Brytania: prace nad nową strategią polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2020-07-15/wielka-brytania-prace-nad-nowa-strategia-polityki-zagranicznej-i (dostęp 26.07.2020),

Beale J., Defence secretary denies plan to mothball British army tanks, https://www.bbc.com/news/uk-54126146 (dostęp 14.09.2020),

Defence secretary denies British army is scrapping tanks, „The Guardian”, https://www.theguardian.com/uk-news/2020/sep/12/defence-secretary-denies-british-army-is-scrapping-tanks (dostęp 14.09.2020),

[5] Fisher L., Defence chiefs face battle over plan to scrap tanks. Radical move aims to cut costs and focus on cyberwarfare  https://www.thetimes.co.uk/article/defence-chiefs-face-battleover-plan-to-scrap-tanks-ws87tdgbg (dostęp 27.08.2020)

Lye H., UK main battle tank fleet not a ‘lost cause’ https://www.army-technology.com/features/uk-main-battle-tank-fleet-not-a-lost-cause/ (dostęp 27.08.2020)

Beale J., British Army could axe ageing tanks as part of modernisation plans https://www.bbc.com/news/uk-53909087 (dostęp 27.08.2020)

UK armed forces equipment and formations 2019 https://www.gov.uk/government/statistics/uk-armed-forces-equipment-and-formations-2019 (dostęp 27.08.2020)


[1] Szymański P., Wielka Brytania: prace nad nową strategią polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2020-07-15/wielka-brytania-prace-nad-nowa-strategia-polityki-zagranicznej-i (dostęp 26.07.2020),

[2] Beale J., Defence secretary denies plan to mothball British army tanks, https://www.bbc.com/news/uk-54126146 (dostęp 14.09.2020),

[3]Defence secretary denies British army is scrapping tanks, „The Guardian”, https://www.theguardian.com/uk-news/2020/sep/12/defence-secretary-denies-british-army-is-scrapping-tanks (dostęp 14.09.2020),

[4] Amunicja programowalna DM11 posiada oprócz głowicy odłamkowej i brzechw stabilizujących, także programowalny zapalnik. Dzięki niemu, załoga czołgu może spowodować rozerwanie się pocisku na dowolnym dystansie, rażąc cele ukryte za przeszkodami terenowymi. Drugi tryb pracy zapalnika pozwala na wybuch ze zwłoką, który może być wykorzystywany do neutralizacji umocnień. Trzeci tryb, działający w oparciu o zapalnik kontaktowy, przeznaczony jest do zastosowań klasycznych. Zaletą tego typu amunicji jest możliwość zastosowania jej w istniejących i wykorzystywanych obecnie standardowych działach gładkolufowych kalibru 120 mm (standard NATO), a zatem w kilku tysiącach pojazdów, także typu Leopard 2, znajdujących się na wyposażeniu polskich Wojsk Lądowych.

[5] Fisher L., Defence chiefs face battle over plan to scrap tanks. Radical move aims to cut costs and focus on cyberwarfare  https://www.thetimes.co.uk/article/defence-chiefs-face-battleover-plan-to-scrap-tanks-ws87tdgbg (dostęp 27.08.2020)

[6] Lye H., UK main battle tank fleet not a ‘lost cause’ https://www.army-technology.com/features/uk-main-battle-tank-fleet-not-a-lost-cause/ (dostęp 27.08.2020)

[7] Beale J., British Army could axe ageing tanks as part of modernisation plans https://www.bbc.com/news/uk-53909087 (dostęp 27.08.2020)

[8] UK armed forces equipment and formations 2019 https://www.gov.uk/government/statistics/uk-armed-forces-equipment-and-formations-2019 (dostęp 27.08.2020)

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

About The Author

Adam Martofel Wiceprezes Zarządu Instytutu Nowej Europy. Absolwent studiów licencjackich i magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Narodowe w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie, Studium Polityki Zagranicznej w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych oraz Szkoły Podoficerskiej Wojsk Lądowych w Poznaniu. Autor artykułów i wystąpień naukowych związanych z tematyką bliskowschodnią oraz cyberbezpieczeństwem.

Comments are closed.

Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

Kamil Opara

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego na kierunkach prawo oraz stosunki międzynarodowe (specjalizacja: bezpieczeństwo i studia strategiczne). Ukończył także School of Law and Economy of China UW, gdzie obecnie pracuje jako zastępca kierownika. Zainteresowania badawcze koncentruje wokół polityki zagranicznej i wewnętrznej, prawa oraz cyberbezpieczeństwa Chin.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Kamil Opara

University of Warsaw graduate (law and international relations; specialization: Security and Strategic Studies); he graduated also from the School of Law and Economy of China in which he currently works as a Deputy Head. His fields of research include Chinese domestic and foreign policy, law and cybersecurity.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Przegląd UE-Chiny (15.07-31.07) 6 sierpnia, 2022
  • Podzielona rajska wyspa. Czy Cypr jest skazany na wieczny podział? 4 sierpnia, 2022
  • Wizyta Nancy Pelosi na Tajwanie i jej reperkusje 4 sierpnia, 2022
  • Stosunki Serbia-Kosowo: Internetowa eskalacja napięć 3 sierpnia, 2022
  • Jak Chiny patrzą na świat? – rozmowa z Kevinem Ruddem – Asia Society Switzerland, 02.06.2022 roku 3 sierpnia, 2022

Kategorie

Tagi

Afryka Azja Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Białoruś Bliski Wschód Chiny Czechy Donald Trump dyplomacja Edukacja Europa Europa Wschodnia Francja gospodarka Indo-Pacyfik Infografika Joe Biden konflikt Koronawirus kryzys Kryzys humanitarny Kryzys migracyjny NATO ONZ Polityka międzynarodowa polityka zagraniczna Polska Prawa człowieka Półwysep Bałkański Rosja sport terroryzm Trójmorze Turcja Ukraina Unia Europejska USA uzbrojenie wizyty zagraniczne Wołodymyr Zełenski wybory Xi Jinping zbrodnia wojenna zmiany klimatu

© 2019-2020 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas