1 czerwca zakończyły się największe wybory na świecie – wybory parlamentarne w Indiach. Do obsadzenia były 543 miejsca. Wybory trwały od 19 kwietnia do 1 czerwca (6 tygodni), przy czym głosować można było jedynie w siedmiu wyznaczonych, świątecznych dniach. Jednym z nich były urodziny Buddy, przypadające na 23 maja. Jeśli 6 tygodni brzmi jak wiele czasu na głosowanie do zaledwie jednego parlamentu, to warto przypomnieć, że pierwsze wybory parlamentarne w Indiach, przeprowadzone w latach 1951-1952 trwały ponad 17 tygodni [1].
Prawo do głosowania miało w nich aż 969 milionów osób z 1.4 miliarda populacji kraju (mówiąc inaczej, 1 na 8 osób na świecie miała prawo do głosowania w Indiach).
Co ciekawe, Indie nie dopuszczają opcji głosowania zza granicy. Aż 13.4 miliona Hindusów mieszka poza Indiami, lecz jeśli chcieli oddać głos, musieli powrócić do kraju [2]. Finalnie frekwencja wyniosła 66% [4]. 51% głosujących stanowili mężczyźni, a pozostałe 49% kobiety. Wynik ten wyznaczył rekord w partycypacji kobiet w indyjskich wyborach.
Indyjskie prawo stanowi, że głosujący nie mogą podróżować więcej niż 2 kilometry do najbliższego miejsca głosowania. Zatem w tym roku 13 milionów osób pracujących przy wyborach podróżowało przez cały kraj – helikopterem, statkiem, czy nawet na wielbłądzie czy słoniu – by dotrzeć do każdego, kto chciał oddać swój głos [1]. Pisząc każdego, mam naprawdę na myśli każdego. W tym roku pracownicy przemierzyli prawie 40 kilometrów by jedna kobieta mogła oddać swój głos [2]. Dodatkowo, razem z nimi podróżują również żołnierze. Indie w XX wieku mierzyły się z problemem agresji podczas wyborów czy nawet porywania kandydatów. Obecność wojska ma zapewnić spokój [1]. Interesujący jest także sam sposób głosowania. Po oddaniu głosu palec każdego głosujące został oznaczony kreską z niezmywalnego fioletowego tuszu, by zapobiec ponownemu oddaniu głosu. Tusz ten utrzymuje się na skórze i paznokciach przez około 2 tygodnie [2].
Wyniki zostały podane 3 dni po zakończeniu wyborów, dzięki systemowi maszyn do głosowania, które znacznie ułatwiają proces zliczania głosów. Największy bój został stoczony pomiędzy dwiema koalicjami: centroprawicowym Narodowym Sojuszem Demokratycznym (NDA), gdzie największą siłę stanowi Indyjska Partia Ludowa (BJP) i Indian National Developmental Inclusive Alliance (INDIA) z Indyjskim Kongresem Narodowym (INC) na czele. 73-letni Narendra Modi z BJP utrzymał się na stanowisku premiera i rozpocznie swoją trzecią kadencję. Sama BJP zdobyła 240 miejsc z 543 możliwych. Biorąc pod uwagę również miejsca partii koalicyjnych, Narodowy Sojusz Demokratyczny (NDA) zdobył 293 miejsca, co daje mu 42% wszystkich możliwych miejsc. Jest to spory spadek w porównaniu z wyborami z 2019 roku, kiedy to sama partia Modiego zdobyła 303 miejsca, co zapewniło jej parlamentarną większość. Sukces wyborczy odnotowała koalicja INDIA, zdobywając 234 miejsca, stanowiące 40% parlamentu. Jej wiodąca partia INC zabezpieczyła 99 miejsc [5].
Powodem spadku poparcia dla Indyjskiej Partii Ludowej (który jest jednocześnie powodem przez który w tych wyborach została zmuszona do stworzenia koalicji) jest narastający problem bezrobocia, z którym Modi nie był sobie w stanie poradzić przez swoje dwie dotychczasowe kadencje. W Indiach jest prawie miliard osób będących w sile wieku, podczas gdy w kraju mogą znaleźć jedynie 430 milionów miejsc pracy.
Co więcej, ci liczeni jako już zatrudnieni najczęściej pracują na farmach lub jako pracownicy fizyczni w niebezpiecznych warunkach, bez państwowej gwarancji swoich praw. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest skupienie się Indii na samowystarczalności i co za tym idzie, przegapienie przemysłowego boomu, który pomógł azjatyckim państwom w ostatnich dekadach, wyciągając miliony osób z ubóstwa w Korei Południowej, Japonii czy Chinach. Obecnie w Indiach produkcja w fabrykach odpowiada za jedynie 13% gospodarki. To mniej niż dekadę temu, kiedy Narendra Modi rozpoczynał swoją pierwszą kadencję. Obecnie Indie stoją przed szansą stania się produkcyjną potęgą, ponieważ większość państw Zachodu planuje przenieść tam swoją produkcję, by osłabić swoją zależność od Chin. Ta przeniesiona produkcja mogłaby poprawić – jeśli nie rozwiązać – problem z bezrobociem w Indiach. Jednakże, aby temu sprostać, Indie potrzebują autostrad, lotnisk i portów, czyli wyzwań, przed którymi stoi aktualnie premier Modi u progu swojej trzeciej kadencji [3].
Bibliografia:
1. Yoon and Kumar “Why Do Elections in India Take So Long?” [Dostęp 10.06.2024]
2. BBC “India elections 2024: When were they, who could vote and why do they matter?” [Dostęp 10.06.2024]
3. Goodman “India’s Modi, Humbled by Voters, Faces Potent Economic Struggles” [Dostęp 10.06.2024]
4. The Indian Express “2024 Lok Sabha elections saw overall voter turnout at 65.79%, lowest in Bihar” [Dostęp 10.06.2024]
5. Sinha “NDA elects Modi as leader, President dissolves Lok Sabha” [Dostęp 10.06.2024]
Photo:Canva
Comments are closed.