Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
maj 18

Kryzys demograficzny w Chinach

  • 18 maja, 2021
  • Paweł Paszak
  • Azja, Chiny, Indo-Pacyfik, Polityka wewnętrzna, Publikacje
Kryzys demograficzny w ChinachPobierz

*Artykuł oryginalnie posłużył jako podstawa materiału pt: „Problem demografii Chin” Good Times Bad Times”:  https://www.youtube.com/watch?v=x6xkkkyfkIk

W chwili ustanowienia Chińskiej Republiki Ludowej 1 października 1949 roku wielkość populacji kraju wynosiła niewiele ponad pół miliarda mieszkańców, jednak do końca lat siedemdziesiątych miała ona ulec niemal podwojeniu[1]. W latach sześćdziesiątych statystyczna Chinka w trakcie swojego życia rodziła średnio sześcioro dzieci.  Tak wysoka dynamika demograficzna wzbudziła obawy władz komunistycznych, że posiadane zasoby będą niewystarczające do wyżywienia tak dużej liczby ludności. Obawy te pogłębiały  tragiczne doświadczenia polityki Wielkiego Skoku Mao Zedonga. Program, który miał stanowić przełom rozwojowy ostatecznie w latach 1959-1962 doprowadził do  śmierci 45 mln Chińczyków z powodu głodu i represji[2].  Od lat siedemdziesiątych zaczęto  więc wdrażać programy ograniczające wysoką dzietność, którą postrzegano jako zagrożenia dla stabilności społeczno-ekonomicznej[3]. W 1973 roku rząd chiński rozpoczął kampanię planowania rodziny, wydając niezobowiązujące wytyczne pod hasłem „późno, długo i mało”. Promowały on późniejsze małżeństwa, dłuższe odstępy między urodzeniami i mniej urodzeń ogółem. W dekadzie lat 70. władzom komunistycznym udało się ograniczyć współczynnik urodzeń ponad dwukrotnie – z 6 do 2,8[4]. Jednak programem najczęściej kojarzonym z kontrolą urodzeń w Chinach przez państwo jest egzekwowana od 1980 r. polityka jednego dziecka. W latach dziewięćdziesiątych, 438,83 mln osób, czyli około 35,4% całej populacji, obejmowała zasada „jedna para – jedno dziecko”; 666,44 mln, czyli około 53,6% populacji, podlegało polityce półtora dziecka. Na jej podstawie parom wiejskim przysługiwało prawo do posiadania drugiego dziecka, jeśli ich pierwszym dzieckiem była dziewczynka); kolejne 10% populacji mogło posiadać dwoje lub więcej dzieci[5].  Tradycyjnie preferowano dzieci płci męskiej, szczególnie, gdy chodziło o pierwsze dziecko. Miało to bardzo duże znaczenie zwłaszcza na obszarach wiejskich – ponieważ synowie dziedziczą nazwisko i majątek oraz są odpowiedzialni za opiekę nad starszymi rodzicami. Kiedy większość rodzin była ograniczona do jednego dziecka, posiadanie dziewczynki stało się wysoce niepożądane, powodując wzrost liczby aborcji dziewczynek. Prócz presji na dokonywanie aborcji nastąpił także gwałtowny wzrost instalacji spirali/IUD oraz sterylizacji, głównie na terenach wiejskich[6]. Pod koniec 2015 r. władze chińskie podjęły decyzję o rezygnacji z „polityki jednego dziecka”, dając parom możliwość ubiegania się o pozwolenia na posiadanie większej liczby dzieci. Mimo przejściowej i nieznacznej poprawy decyzja ta nie doprowadziła do trwałego odwrócenia niekorzystnych trendów a problemy wykreowane przez politykę jednego dziecka jeszcze przez długi czas będą trapić chińskie społeczeństwo. 

W konsekwencji wprowadzenia nakreślonych wyżej ograniczeń oraz niezależnych od nich przemian socjoekonomicznych wskaźnik dzietności spadł pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku poniżej poziomu 1.7. Przyjmuje się, iż współczynnik dzietności między 2,10 a 2,15 jest wartością zapewniającą prostą zastępowalność pokoleń. Spadku dzietności nie należy przypisywać wyłącznie polityce jednego dziecka, gdyż w większości państw świata wskaźnik ten spada w miarę postępu materialnego społeczeństwa i zmiany wzorców społecznych, mimo, że nie są stosowane rozwiązania na wzór chiński. Polityka jednego dziecka przyczyniła się nie tylko do ograniczenia przyrostu populacji. Istotnym problemem pozostaje także nierównowaga między liczbą kobiet i mężczyzn w społeczeństwie, co wynika z polityki aborcyjnej i uwarunkowań kulturowych, które sprzyjały posiadaniu potomstwa płci męskiej. Zwiększa to zjawisko mężczyzn nieposiadających rodzin, które wiązane jest np. ze wzrostem przestępczości[7].  Pokolenie jednego dziecka to także problem dla emerytów, gdyż tradycyjnie to dzieci opiekowały się rodzicami na starość. W sytuacji gdy rodzina posiada tylko jedno dziecko taka pomoc może stać się utrudniona. 

Pod koniec 2019 r. liczba obywateli Chin w wieku powyżej 60 lat przekroczyła 254 miliony, co przekłada się 18,1% całości populacji[8]. Liczba ta ma wzrosnąć do 300 milionów w 2025 r. i 400 milionów w 2035 r., co oznaczałoby, że ponad 25% populacji znajdzie się w wieku emerytalnym. Według raportu opublikowanego przez Chińską Akademię Nauk Społecznych. współczynnik obciążenia demograficznego – mierzący liczbę osób pozostających na utrzymaniu w stosunku do całej populacji w wieku produkcyjnym – wzrósłby z 47% w 2019 r. do 96,3% w 2050 r. Taki wynik oznacza,  że w połowie XXI wieku na jednego emeryta w Chinach przypadać będzie jedna osoba pracująca.

Warto zaznaczyć, że szacunki te opierają się na danych rządowych, które mogą być zmanipulowane w celu umniejszenia skali problemu w oczach opinii międzynarodowej i własnych obywateli.  Dr. Yi-Fuxian Z University Wisconsin-Madison wskazuje na łamach South China Morning Post[9], że rzeczywista liczba narodzin może w rzeczywistości być o kilka milionów niższa niż mówią państwowe statystyki. Zdaniem Yi Państwowe Biuro Statystyczne ChRL poważnie przeszacowało prawdziwy wskaźnik urodzeń i wielkość populacji kraju. Z wyliczeń przedstawionych przez naukowca wynika, że realna liczba mieszkańców Chin w 2019 roku powinna wynosić 1,279 miliarda, czyli 121 milionów mniej niż oficjalnie podane 1,4 miliarda. Yi podważa także i tak niezbyt optymistyczne dane dotyczące liczby urodzeń, które jego zdaniem wynoszą 10 mln zamiast 14,65 milionów, które podało Państwowe Biuro Statystyczne w 2019 r.

Jednym z największych problemów obecnego systemu  w Chinach jest ustawowy próg przejścia na emeryturę wynosi 60 lat dla mężczyzn i 50 lat dla kobiet zatrudnionych w przedsiębiorstwach, 55 lat dla urzędniczek. Limity te zostały ustanowione w latach pięćdziesiątych XX wieku i coraz bardziej odbiegają od realiów, w których średnia długość życia  osiągnęła w 2018 r. 76,7 lat, czyli niewiele mniej niż w USA (78,5) czy Polsce (76,7)[10]. 

Spadek liczby ludności w wieku produkcyjnym przy dynamicznym przyroście osób w wieku emerytalnym generować będzie dodatkową presję na system gospodarczy ChRL. Wzrośnie obciążenie zarówno dla systemu wypłaty świadczeń, jak i usług publicznych. Według raportu opublikowanego w kwietniu 2019 r. przez Chińską Akademię Nauk Społecznych (CASS), suma pieniędzy zgromadzonych w chińskich funduszach emerytalnych odpowiedzialnych z emeryturę podstawą spadnie do zera w 2035 r., Po osiągnięciu w 2027 r. 6,99 biliona juanów (1,04 biliona dolarów)[11]. Po tym okresie ma zacząć notować pogłębiający się deficyt między wpływami i wydatkami, które do 2050 r. mogą sięgnąć kilkunastu bilionów juanów. Wrażliwość na kryzys jest silnie uwarunkowana geograficznie. Najbogatsze prowincje na wschodnim wybrzeżu od lat notują nadwyżki, jednak gorzej rozwinięte prowincje na Północy i Zachodzie kraju już teraz mierzą się z niedoborami środków. 

Trudności w utrzymaniu płynności finansowej systemu emerytalnego najprawdopodobniej wymuszą na władzach podniesienie progu przechodzenia na emeryturę dla kobiet i mężczyzn, który obecnie wynosi odpowiednio 50/55 i 60 lat. Rozważane jest także przeprowadzenie dużych transferów społecznych w celu zachęcenia par do posiadania drugiego i kolejnego dziecka[12]. W 2013 r. władze w Pekinie ogłosiły, że podniesienie wieku emerytalnego jest krokiem nieuchronnym i początkowo wyznaczyły 2020 r. jako datę graniczną jego podjęcia. Zapowiedź podniesienia wieku emerytalnego znalazła się także w tekście 13. Planu Pięcioletniego na lata 2016-2020[13]. Ostatecznie jednak KPCh nie doprowadziła  do uchwalenia zmian  z uwagi na silny opór społeczny.  Szybko starzejące się społeczeństwo negatywnie i reaguje na wszelkie sygnały świadczące o próbie wprowadzenia kontrowersyjnej reformy Według sondażu przeprowadzonego w zeszłym roku przez Changjiang Daily w Wuhan  w 2019 r., ponad 80% z 96 tys.  respondentów online sprzeciwiało się opóźnianiu wieku emerytalnego, głównie z powodu stanu zdrowia osób starszych oraz  trudności znalezieniu odpowiedniego stanowiska na dynamicznie zmieniającym się rynku pracy[14]. W Chinach w przemyśle i rolnictwie wciąż zatrudnione jest ponad 50% populacji[15] a dla wielu Chińczyków wymagająca fizycznie praca do 65 roku życia może stać się ciężarem nie do udźwignięcia. Opór społeczny nie ogranicza się jednak tylko do osób starszych. Zjawisko to dotyczy także osób młodych, dla których planowane zmiany będą oznaczać ograniczone możliwości zrobienia kariery.

Według wyliczeń MacroPolo W 2018 roku osoby w wieku od 55 do 59 lat stanowiły 7,3% ludności w wieku produkcyjnym w Chinach. Gdyby władze zdecydowały się na podniesienie momentu przejścia na emeryturę o jeden rok (61 lat dla mężczyzn i 56 lat dla kobiet) oznaczałoby to odpowiednio 5 i 4,5 mln mniej nowych miejsc pracy w latach 2019 i 2020[16].  Jednym z argumentów przeciwko przyjmowaniu takiego rozwiązania jest wysoka liczba absolwentów uczelni wyższych (8,7 mln w 2020 r.), którzy co roku wchodzą na chiński rynek pracy. Są to w większości osoby wychowywane w propagandzie „spektakularnego wzrostu gospodarczego”, efektywności autorytarnego technokratyzmu oraz „chińskiego snu”. Istotne miejsce w debacie publicznej zajmuje także zagadnienie tzw. pokolenia „małych cesarzy”, czyli jedynaków, którym cała rodzina zapewniała bardzo wysoki komfort życia, budując poczucie wyjątkowości i wysokie oczekiwania względem przyszłej kariery. Zasoby, które normalnie dzielone byłyby na rodzeństwo koncentrowane były na jednym dziecku, które dzięki temu zyskiwało możliwość studiowania w kraju lub zagranicą. Absolwenci uczelni  wyższych skupiają się na samospełnieniu, mierząc się jednocześnie z presją rodzin i otoczenia na zrobienie błyskotliwej kariery. Przekłada się to na wyższe oczekiwania względem rynku pracy i częstsze zmiany miejsca zatrudnienia[17]. Podwyższenie wieku emerytalnego do poziomu charakterystycznego dla państw zachodnich (ok. 65-67 lat) doprowadziłoby do przetrzymania na rynku pracy osób, które na podstawie obecnie obowiązujących przepisów mogą odejść na emeryturę zdecydowanie wcześniej. 

Proces kurczenia się ludności w wieku produkcyjnym połączony z niewystarczającym wzrostem wskaźnika produktywności może doprowadzić do powtórki scenariusza japońskiego. Japonia, którą przez lata 80 cechował ekspansywny wzrost, w latach 90. weszła  w fazę spowolnienia gospodarczego, trwającą do chwili obecnej. Należy przy tym zaznaczyć, że Japonia była znacznie lepiej przygotowana do kryzysu niż gospodarka chińska, gdyż u progu lat 90. Zaliczała się do państw wysoko rozwiniętych i liderów innowacyjności. Chiny pod względem wskaźnika PKB per capita nadal wyraźnie odbiegają od najwyżej rozwiniętych gospodarczo państw świata. W 2020 r. władze ChRL ogłosiły sukces w stworzeniu „społeczeństwa umiarkowanego dobrobytu”, zaznaczając, że PKB per capita przekroczyło 10 tys. dolarów[18]. Dla porównania średni wskaźnik dla Unii Europejskiej wynosi 34,9 tys. dolarów, dla USA 65,3 tys. dolarów a dla Japonii 40,2 tys. dolarów[19]. Dystans obrazuje także wskaźnik rozwoju społecznego (Human Development Index), który dla Chin nadal jest stosunkowo niski (85. Miejsce na świecie) jeżeli zestawić go z krajami Zachodu.  W dyskusji na temat przyszłości Chin wiele mówi się, że Chiny zestarzały się zanim zdążyły się wzbogacić. Kryzys demograficzny sprawia, że Chiny nie mogą już opierać się na dywidendzie demograficznej i niskich kosztach produkcji. Zarobki w społeczeństwie od lat dynamicznie rosną a kurcząca się liczba pracowników wymusza transformacje modelu rozwoju tak, aby opierał się o konsumpcje wewnętrzną, usługi, przemysł wysokich technologii oraz bardziej racjonalne inwestycje. Wprawdzie zasięg i wysokość świadczeń w Chinach wciąż wyraźnie odbiegają od standardów w państwach wysoko rozwiniętych, co częściowo ogranicza ciężar związany ze starzeniem się społeczeństwa. Tym niemniej bomba demograficzna z opóźnionym zapłonem tyka, a co najgorsze z perspektywy władz w Pekinie każde rozwiązanie generować będzie straty i problemy. 

11 maja Państwowe Biuro Statystyczne (PBS) Chin opublikowało wyniki 7. spisu powszechnego (ostatni miał miejsce w 2010 r.). Opóźnienie  publikacji statystyk wiązane było przez część ekspertów z próbami tuszowania realnego spadku populacji poprzez raportowanie osób funkcjonujących do tej pory poza systemem. Część mediów zagranicznych, jak Financial Times, oczekiwała, że nastąpi ogłoszenie pierwszego spadku populacji od klęski głodu w okresie polityki Wielkiego Skoku[20]. Wg. Danych PBS do regresu populacyjnego ostatecznie nie doszło, a liczba ludności wzrosła o 0,53% do poziomu 1,411 mld. W 2020 r. w Chinach urodziło się 12 mln dzieci, w porównaniu z 14,65 mln w 2019 r., co oznacza spadek o 18% rok do roku. Współczynnik dzietności w spadł do 1,3 dziecka na kobietę, czyli istotnie poniżej poziomu zastępowalności pokoleń wynoszącego 2,1. Mimo, że nie doszło do zmniejszenia populacji, władze oczekują, że nastąpi to do 2022-2023 roku. Dane przedstawione w spisie powszechnym potwierdzają, że presja demograficzna stanowi będzie jeden z największym wyzwań dla KPCh, które ma szanse pogrzebać supermocarstwowe ambicje Pekinu.


[1] China Population 1949 – 2019, https://www.ceicdata.com/en/indicator/china/population

[2] Frank Dikötter, Wielki Głód: Tragiczne skutki polityki Mao 1958-1962, Wołowiec 2013. 

[3] Beijing Xinhua Domestic Service. CCP Central Committee open letter on population control. Dly Rep Peoples Repub China. 1980 Sep 26;1:L1-4. PMID: 12263997.

[4] China Fertility Rate 1950-2021, macrotrends, https://www.macrotrends.net/countries/CHN/china/fertility-rate.

[5] Gu, B., Wang, F., Guo, Z., & Zhang, E.,China’s local and national fertility policy at the end of the twentieth century. Population and Development Review, vol. 33, p. 129–147

[6] Whyte M., Wang F., Cai Y. Challenging Myths About China’s One-Child Policy. China J. 2015 Jul;74:144-159. doi: 10.1086/681664. PMID: 31431804; PMCID: PMC6701844.

[7] Lisa Cameron, Xin Meng, Zhang Dan Dan, China’s One-Child Policy: Effects on the Sex Ratio and Crime

[8] Aging fast: Over 17% of Beijing’s population aged 60 or over, China Global Television Network (CGTN), 18th October 2020, https://news.cgtn.com/news/2020-10-18/Beijing-s-now-an-aging-city-with-over-17-aged-65-or-over-UGBuo7HT9u/index.html

[9] Yi Fuxian, How Chinese officials inflated the nation’s birth rate and population size for 2019, South China Morning Post, 28th January 2020, https://www.scmp.com/comment/opinion/article/3047798/how-chinese-officials-inflated-nations-birth-rate-and-population; China’s population numbers are almost certainly inflated to hide the harmful legacy of its family planning policy, South China Morning Post, 20th July 2019, https://www.scmp.com/comment/opinion/article/3018829/chinas-population-numbers-are-almost-certainly-inflated-hide

[10] Life expectancy at birth, total (years), World Bank, https://data.worldbank.org/indicator/SP.DYN.LE00.IN

[11] China’s Pension System Is Out of Pocket, Caixin Global, 19th April 2019, https://www.caixinglobal.com/2019-04-19/charts-of-the-day-chinas-pension-system-is-out-of-pocket-101406390.html

[12] Shan Juan, Incentives for second child considered, China Daily, 28th February 2017 https://www.chinadaily.com.cn/china/2017-02/28/content_28370400.htm; China plans incentives to boost population growth and address ageing society: reports, South China Morning Post, 23rd November 2020, https://www.scmp.com/news/china/society/article/3110971/china-plans-incentives-boost-population-growth-and-address

[13] The 13th Five-Year Plan for Economic And Social Development of The People’s Republic of China (2016–2020), Central Committee of the Communist Party of China Beijing, China, https://en.ndrc.gov.cn/newsrelease_8232/201612/P020191101481868235378.pdf

[14]  Yang Ming, China to Raise Retirement Age to Offset Funding Shortfall, VOA News, March 17 2021, 

[15] Distribution of the workforce across economic sectors in China from 2009 to 2019, Statista, https://www.statista.com/statistics/270327/distribution-of-the-workforce-across-economic-sectors-in-china/

[16] Houze Song, Why Beijing Has Resisted Raising the Retirement Age, Macro Polo, June 29 2020, https://macropolo.org/why-beijing-has-resisted-raising-the-retirement-age/?rp=m

[17] Katrin Büchenbacher, Does China’s younger generation prefer stability or personal fulfillment in their career? Global Times, 17th December 2017, https://www.globaltimes.cn/content/1080601.shtml. 

[18] Commentary: A milestone for China and world economy, Xinhua, 17th November 2020, http://www.xinhuanet.com/english/2020-01/17/c_138714013.htm

[19] GDP per capita (current US$) – Japan, China, European Union, United States, World Bank, https://data.worldbank.org/indicator/NY.GDP.PCAP.CD?locations=JP-CN-EU-US

[20] Sun Yu, China set to report first population decline in five decades, Financial Times, 27th April 2021, https://www.ft.com/content/008ea78a-8bc1-4954-b283-700608d3dc6c

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

About The Author

Paweł Paszak. Członek programu Indo-Pacyfik w Instytucie Nowej Europy (INE) oraz współautor programu China Monitor dla Warsaw Institute. Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant Uniwersytetu Warszawskiego i Akademii Sztuki Wojennej oraz uczestnik projektów badawczych Ministerstwa Obrony Narodowej. Obszary badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA w regionie Indo-Pacyfiku.

Comments are closed.

Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

Kamil Opara

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego na kierunkach prawo oraz stosunki międzynarodowe (specjalizacja: bezpieczeństwo i studia strategiczne). Ukończył także School of Law and Economy of China UW, gdzie obecnie pracuje jako zastępca kierownika. Zainteresowania badawcze koncentruje wokół polityki zagranicznej i wewnętrznej, prawa oraz cyberbezpieczeństwa Chin.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Kamil Opara

University of Warsaw graduate (law and international relations; specialization: Security and Strategic Studies); he graduated also from the School of Law and Economy of China in which he currently works as a Deputy Head. His fields of research include Chinese domestic and foreign policy, law and cybersecurity.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Azja Centralna wobec wojny w Ukrainie 24 czerwca, 2022
  • Federacja Polski i Ukrainy: o dwa kroki za daleko? [Przystanek Europa #19] 24 czerwca, 2022
  • Rachunek poniesionych przez Ukrainę strat i zysków podczas rosyjskiej agresji w 2022 roku 23 czerwca, 2022
  • Tenisiści z Rosji i Białorusi dalej grają. Międzynarodowy tenis skonfliktowany sam ze sobą 22 czerwca, 2022
  • Przegląd wydarzeń UE-Chiny (01.06-15.06) 21 czerwca, 2022

Kategorie

Tagi

Afryka Azja Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Białoruś Bliski Wschód Chiny Czechy Donald Trump dyplomacja Edukacja Europa Europa Wschodnia Francja gospodarka Indo-Pacyfik Infografika Joe Biden konflikt Koronawirus kryzys Kryzys humanitarny Kryzys migracyjny NATO ONZ Polityka międzynarodowa polityka zagraniczna Polska Prawa człowieka Półwysep Bałkański Rosja sport terroryzm Trójmorze Turcja Ukraina Unia Europejska USA uzbrojenie wizyty zagraniczne Wołodymyr Zełenski wybory Xi Jinping zbrodnia wojenna zmiany klimatu

© 2019-2020 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas