Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
sie 24
Analiza, Dyplomacja sportowa, Igrzyska olimpijskie, Japonia, Polityka międzynarodowa, Publikacje

Polityczne aspekty igrzysk olimpijskich: Igrzyska Olimpijskie w Tokio. Raport

24 sierpnia, 2021
Polityczne aspekty igrzysk olimpijskich: Igrzyska Olimpijskie w Tokio. RaportPobierz

Raport w skrócie:

– Igrzyska olimpijskie od wielu lat należą do najbardziej upolitycznionych wydarzeń sportowych, o czym świadczą np. ceremonie otwarcia i zamknięcia igrzysk czy propagandowe znaczenie tabeli medalowej;

– proces wyboru Japonii na gospodarza igrzysk olimpijskich był naznaczony wieloma kontrowersjami oraz oskarżeniami o korupcję;

– igrzyska, które odbyły się bez udziału publiczności, były miejscem wielu wydarzeń, które naznaczyły bądź przypomniały globalnej opinii publicznej o bieżących sprawach w polityce międzynarodowej w tematyce m.in.: problemów wewnętrznych Białorusi, sporu Ukrainy i Rosji o Krym czy kwestii Hong Kongu w polityce Chińskiej Republiki Ludowej.

Skończyły się Igrzyska XXXII Olimpiady w Tokio, które pierwotnie miały odbyć się w 2020 roku, jednak ze względu na światową pandemię COVID-19, zostały przełożone o rok. 23 lipca 2021 roku odbyła się ceremonia otwarcia Igrzysk, natomiast 8 sierpnia ceremonia zamknięcia. Warto zastanowić się, co te igrzyska powiedziały o współczesnej relacji sportu i polityki, a także jakie elementy igrzysk olimpijskich miały większe polityczne znaczenie kiedyś, a jakie mają teraz.  

Polityczny wymiar rywalizacji olimpijskiej

By odpowiednio zrozumieć, dlaczego akurat igrzyska olimpijskie stały się najważniejszą imprezą sportową dla polityków, trzeba spojrzeć na te wydarzenia w dłuższej perspektywie czasowej. W przedwojennym okresie oraz w trakcie zimnej wojny igrzyska olimpijskie były wykorzystywane przede wszystkim w kontekście konfrontacyjnym oraz manifestacji politycznych aspiracji państwa-organizatora na arenie międzynarodowej. Onegdaj popularną formą upolitycznienia igrzysk były ich bojkoty przez niektóre reprezentacje olimpijskie, które nie chciały (lub nie mogły) brać udziału w tym podniosłym wydarzeniu sportowym ze względu na pewne wydarzenia na świecie lub układ geopolityczny. Dzisiaj bojkoty państw są raczej niemożliwe ze względu na ogólną tendencję do odpolitycznienia sportu w jego reprezentacyjnym wymiarze. Inny aspekt upolitycznienia igrzysk olimpijskich w okresie zimnej wojny to ekspresja polityczna w rywalizacji sportowej reprezentantów dwóch opozycyjnych wobec siebie państw. Bardzo często w krajach, których rywalizacja sportowa dotyczyła, tworzyła się narracja antagonistyczna, podkreślająca zwycięstwo nad wrogim państwem. Sukcesy sportowców były w zdecydowanym stopniu wykorzystywane propagandowo przez kraje należące do obu konkurujących ze sobą systemów.

Ponadczasowym elementem politycznym, który jest dostrzegalny w każdym możliwym okresie, jest pewna polityczno-społeczna forma manifestacji jednostki bądź grupy ludzi, którzy chcą wyrazić swoje zdanie wobec ustalonego porządku politycznego lub społecznego. Wszelkiego rodzaju gesty na arenach sportowych lub interpretacja wydarzeń sportowych jest stałym elementem krajobrazu igrzysk olimpijskich. Upolitycznianie wszelkich tego typu gestów jest traktowane jako czynnik wpływający lub obrazujący stan relacji między dwoma państwami (bądź grupami państw). Równocześnie objawy polityki na igrzyskach olimpijskich mogą dotyczyć sytuacji wewnętrznej danego kraju, która rykoszetem dotyka relacji zewnętrznych. Mimo ogólnej tendencji opinii publicznej do depolityzacji sportu, ten proces istnieje i będzie istniał, nawet jeśli żadna ze strony danego sporu na tym nie zyskuje wizerunkowo.

Dzisiaj igrzyska olimpijskie są upolityczniane głównie na płaszczyźnie indywidualnej. Przypadki jednostek, które manifestują postawę polityczną niezgodną z poglądami tych, wobec których ów gest jest wykonany, stanowią obecnie podstawowy czynnik upolityczniania wydarzeń na igrzyskach olimpijskich. Choć trzeba oczywiście nadmienić, że MKOl stara się pilnować, by do takich gestów nie dochodziło na arenie sportowej – wprowadzono oficjalny zakaz manifestacji społeczno-politycznej na obiekcie olimpijskim. Jednakże obecnie nie trzeba zamanifestować czegoś w trakcie sportowej rywalizacji. Sama obecność na igrzyskach w dobie intensyfikacji przekazu internetowego może być już wystarczającym powodem, by upolitycznić pewne zdarzenia ze sportowcami w rolach głównych. Bywają również także sytuacje, w których zachowanie jednostki poza areną, lecz w trakcie trwania igrzysk olimpijskich, staje się tematem politycznej rozgrywki międzynarodowej. Mimo prób MKOl-u oraz krajowych komitetów olimpijskich, igrzyska olimpijskie zawsze będą generować sytuacje, w których wybrzmiewać będą konflikty oraz spory międzynarodowe, a także ekspresja niestabilnej sytuacji wewnętrznej danego kraju.

Ceremonie otwarcia i zamknięcia

Bardzo ważnym elementem krajobrazu politycznego igrzysk olimpijskich są ceremonie ich otwarcia i zamknięcia. Działania państw-gospodarzy w ramach tych konkretnych wydarzeń należy traktować jako bardzo wyraźną ekspresję formy soft power kraju. Ceremonie te są istotnym elementem transmisji własnej percepcji, wizerunku, identyfikacji oraz tożsamości. Są one jednym wielkim komunikatem specyficznej i właściwej danemu państwu idei pojmowania podmiotowości kraju na arenie międzynarodowej. Wyrazem tego jest właśnie podkreślanie historii państwa-gospodarza oraz jego dorobku kulturowego. Nowoczesnym elementem tych ceremonii jest wyraz rozwoju i postępu technologicznego, który również może być eksponowany we właściwy dla charakterystyki danego kraju sposób. Wszystko co widać oraz słychać podczas tego niewątpliwego widowiska, to precyzyjnie zaplanowany przekaz, tożsamy z właściwą dla kraju-gospodarza polityką międzynarodową czy stosunkiem wobec innych nacji. 

Wpływ na formę ceremonii ma kierunek polityki międzynarodowej, w jakim podąża kraj-gospodarz. Można dostrzec pewne różnice w rodzajach ceremonii zależnie od tego, jakie państwo organizuje dane igrzyska:

a) kraj wysoko rozwinięty:

– wyraźna dominacja ekspozycji dorobku kulturowego i jego wpływu na kształt świata;

– podkreślenie wartości historycznej kraju;

– ceremonie raczej stonowane, aczkolwiek oczywiście widowiskowe.

b) kraj rozwijający się:

– wyraźna chęć pokazania wielkości kraju – dosłownie i w przenośni;

– podkreślenie wysokiego rozwoju – chętne wykorzystanie nowych technologii na całej rozciągłości ceremonii;

– ceremonie bardzo widowiskowe; wielkie show wykorzystujące wszystkie dostępne techniki reżyserskie.

Ceremonie otwarcia i zamknięcia igrzysk olimpijskich są także drogowskazem dla obywateli innych narodów, w jaki sposób mają odbierać państwo-gospodarza igrzysk i jak należy interpretować jego działania. 

Warto dodać również, że ceremonie te są pewnym paradoksem ery globalizacji. Globalizm w swojej idei zakłada, że kultury właściwe dla krajów czy regionów będą zanikać przez intensywny proces mieszania się społeczeństw dzięki rozwojowi technologii oraz podróżowania. Ceremonie tak charakterystyczne dla igrzysk olimpijskich pokazują jednak, że państwa-gospodarze bardzo chętnie i wyraziście eksponują wartości, które wyznają, pokazując tym samym, jak istotna jest tożsamość narodowa i historyczna wobec wyzwań współczesnego świata.

Klasyfikacja medalowa egzemplifikacją potęgi państwa

Przy okazji igrzysk olimpijskich powstaje tabela medalowa, która jest zestawieniem złotych, srebrnych oraz brązowych medali we wszystkich dyscyplinach i konkurencjach, jakie są w programie igrzysk. Zestawienie to jest klasyfikacją państw i najczęściej o ostatecznej kolejności w tabeli decyduje liczba medali złotych, w następnej kolejności srebrnych, a na końcu brązowych. Istotnym elementem jest również ogólna statystyka liczby medali, jaką zdobyła dana reprezentacja. Wszystkie te wymienione aspekty tabeli medalowej tworzą niewątpliwy kontekst rywalizacji sportowej na innej płaszczyźnie niż pojedyncze zwycięstwo sportowca lub reprezentacji danego kraju.

Istota rywalizacji w tabeli medalowej ukazuje teoretyczną zdolność organizacyjną i systemową państwa. Teoretyczną, ponieważ sport mimo wszystko zachowuje w sobie pierwiastek nieprzewidywalności. Lecz podsumowanie statystyczne zdobytych przez dany kraj medali na igrzyskach olimpijskich pozwala oszacować potencjał sportowy państwa. A to z kolei może świadczyć o potędze gospodarczej kraju. I właśnie ten aspekt tabeli medalowej stał się niezwykle istotny dla polityków. Szczególnie jaskrawe stało się to w czasach zimnej wojny i dwublokowego podziału świata, gdy Stany Zjednoczone oraz Związek Radziecki rywalizowały w każdym możliwym aspekcie. Nie inaczej było w sporcie i tabela medalowa igrzysk olimpijskich stała się pewnym odnośnikiem, który propagandowo służył politykom obu systemów do podkreślania wyższości kapitalizmu nad komunizmem i odwrotnie.

Dzisiaj jednak, poza czystą statystyką i formą ciekawostki medialnej, tabela medalowa ma inne znaczenie w stosunkach międzynarodowych. Przede wszystkim nie jest już odnośnikiem w kwestii przewagi gospodarczej jednego państwa nad drugim. Tabela medalowa igrzysk olimpijskich ma duże znacznie dla państw mniejszych, częściowo nieuznawanych oraz tych poszukujących uznania na arenie międzynarodowej. Sukcesy na igrzyskach olimpijskich oraz wysoka pozycja w tabeli medalowej przynosi rozgłos takiemu państwu. Narracja, jaką wówczas można przyjąć może dotyczyć albo udowadnianiu rozwoju gospodarczego kraju (skoro może szkolić sportowców na wysokim olimpijskim poziomie) lub poszukiwaniu uznania dyplomatycznego wobec sytuacji, w której się znajduje (np. brak uznania podmiotowości kraju przez całą społeczność międzynarodową).

Kontrowersje wokół wyboru Japonii na gospodarza igrzysk olimpijskich

Choć ceremonie otwarcia oraz zamknięcia Igrzysk Olimpijskich w Tokio są wizytówką wizerunkową Japonii i budują jednoznaczny poważny obraz kraju na arenie międzynarodowej, to nie można zapominać, że proces wyboru Japonii na gospodarza igrzysk olimpijskich należał do bardzo kontrowersyjnych. Aczkolwiek wszystkie potencjalnie niekorzystne informacje były skutecznie tuszowane i nie docierały do szerokiej audiencji i globalnej opinii publicznej. 

W 2016 roku francuska prokuratura podjęła próbę wyjaśnienia wątków, które pojawiły się w raporcie Międzynarodowej Agencji Antydopingowej (WADA)[1]. „The Independent Commission Report #2” sugerował, że Khalil Diack przekazał tureckiej delegacji pracującej nad uzyskaniem przez Stambuł prawa do organizacji igrzysk, iż nie ma szans na wsparcie ich kandydatury, gdyż nie dokonali kilkumilionowej wpłaty, jaką wykonali Japończycy (między 4 a 5 milionów dolarów amerykańskich). Khalil Diack to syn byłego  prezesa Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych (IAAF) Lamine Diacka. W latach 1999-2013 Lamine Diack był członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, który miał olbrzymi wpływ na innych głosujących w procesie wyboru miasta-gospodarza igrzysk. Wpłata, o której mówił Khalil Diack, miała oficjalnie dotyczyć wsparcia organizacji mityngów Diamentowej Ligi IAAF. WADA nie podjęła jednak próby wyjaśnienia tego wątku, gdyż uznała to za sprawę poza jej kompetencjami – stąd właśnie zainteresowanie prokuratury francuskiej, gdyż do korupcji miało dojść na terenie Francji (siedziba IAAF znajduje się w Monaco)[2].

Jeszcze wcześniej, bo w 2013 roku, Japończycy dokonali dwóch wpłat na konto firmy Black Tidings – łącznie około 2,8 miliona dolarów singapurskich. Co ciekawe, przelewy zostały wykonane przed i po przyznaniu prawa do organizacji igrzysk Japonii (w lipcu i w październiku 2013 roku). Firma Black Tidings jest powiązana z innym synem Lamine Diacka – Papą Massatą Diackiem, który pracował jako konsultant marketingowy w IAAF. Kolejną osobą powiązaną z Black Tidings jest Ian Tan Tong Han, związany z Athletics Management and Services, czyli agencją zarządzającą komercyjnymi prawami IAAF, która jest powiązana biznesowo z Dentsu, czyli japońskim gigantem ds. PR i marketingu. Tsunekazu Takeda, przewodniczący Japońskiego Komitetu Olimpijskiego, oficjalnie przekazał, iż te płatności były związane z usługami konsultacyjnymi agencji Black Tidings, lecz odmówił dalszego komentarza ze względu na tajemnicę biznesową. Massata Diack z kolei stwierdził, że takich wpłat nigdy nie otrzymał[3]. Sprawa zatem jest co najmniej bardzo kontrowersyjna. 

W marcu 2019 roku Tsunekazu Takeda zrezygnował z kierowania Japońskim Komitetem Olimpijskim, w związku z oficjalnym wszczęciem dochodzenia przeciwko niemu w sprawie domniemanej korupcji. Pod koniec tego samego roku pojawiły się informację o tym, że dokumenty świadczące o przelewach zagranicznych na kwotę ponad 900 milionów jenów (ok. 8 milionów dolarów amerykańskich) zniknęły[4]. Smutną puentą tej sprawy jest samobójstwo Moriyi Yasushiego, który targnął się na swoje życie 7 czerwca 2021 roku. Był on odpowiedzialny za księgowość w Japońskim Komitecie Olimpijskim, co może oznaczać jego bezpośredni związek ze sprawą tajemniczych płatności, które zniknęły z dokumentacji. Oficjalne powody samobójstwa pozostają nieznane.

Jak widać, światło dzienne ujrzało zbyt wiele niejasnych powiązań, które mogły mieć ostateczny wpływ na głosujących nad wyborem miasta-gospodarza igrzysk olimpijskich – cały proces mógł zostać poważnie skażony korupcją – co jest niestety odzwierciedleniem gry politycznej, jaka wciąż towarzyszy procesowi wyboru państwa i miasta-gospodarza najważniejszych imprez sportowych świata. Politycy najwyższego szczebla w danym kraju są zupełnie świadomi, że organizacja igrzysk olimpijskich nie zwróci się finansowo. Główny powód, dla którego państwo stara się zyskać prawo do organizacji tego typu wydarzenia to poprawa własnego wizerunku. Dla Japonii ma to olbrzymie znaczenie, szczególnie w kontekście obecnego układu sił w regionie Pacyfiku. Igrzyska olimpijskie w Tokio są bardzo ważnym manifestem siły gospodarczej, technologicznej, społecznej i kulturowej w procesie formowania centrum geopolitycznego w tej części świata.

Igrzyska Olimpijskie w Tokio: podsumowanie sportowo-polityczne

Igrzyska Olimpijskie w Tokio nie były wolne od incydentów politycznych, które odzwierciedliły współczesne problemy polityki międzynarodowej. Poniżej zaprezentowano zestawienie najciekawszych z nich:

1.Sztandar wschodzącego słońca

Przed Igrzyskami Olimpijskimi w Tokio, koreańska parlamentarna komisja ds. sportu zgłosiła oficjalną prośbę o zakazanie używania przez Japonię Kyokujitsu-ki – czyli sztandaru wschodzącego słońca, który jest obecnie banderą Japońskich Morskich Sił Samoobrony. Podobną prośbę do MKOl-u wystosowali Chińczycy. Dla Korei Południowej oraz Chin sztandar ten jest bardzo źle postrzegany i jest nawiązaniem do imperialistycznej polityki Japonii względem tych państw oraz do II Wojny Światowej. Sztandar ten, choć jest symbolem narodowym Japonii, jest też jednym z głównych powodów sporów dyplomatycznych Japonii z Koreą Południową i Chinami. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio sztandar ten na pewno byłby prezentowany w wielu miejscach, jednakże MKOl przychylił się do prośby Koreańczyków i Chińczyków[5]. Brak prezentacji tego symbolu Japonii jest w tym przypadku zgodny z zasadą MKOl-u, czyli zakazem manifestacji politycznej – a tak należy traktować sprawę tego sztandaru w relacjach Japonia-Korea Południowa oraz Japonia-Chiny.

2.Sprawa krymska nadal żywa

Aneksja Krymu przez Rosję cały czas polaryzuje mocno stosunki Ukraina-Rosja i podczas Igrzysk w Tokio obserwować można było kolejny rozdział tego sporu. Strona internetowa igrzysk olimpijskich przygotowała specjalną funkcję, w której kibice z całego świata mogli zaznaczyć swoją obecność – była to forma mapy świata. Początkowo granice Ukrainy były wyraźnie zaznaczone i odgradzały półwysep krymski od reszty kraju. Po interwencji Ministerstwa Spraw Zagranicznych, na mapie Krym połączono z powrotem z Ukrainą. W odpowiedzi na to Kreml poprosił MKOl o wytłumaczenie takiego zachowania[6]. 

Relacje Rosji i Ukrainy znajdują się w najgorszym miejscu od czasu upadku Związku Radzieckiego. Świadczy o tym jeszcze jedno zdarzenie z Igrzysk Olimpijskich w Tokio. W konkursie skoku wzwyż kobiet do końca w walce o medale były reprezentantka Ukrainy Jarosława Maguczich oraz reprezentantka Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego Maria Łasickiene. Ostatecznie to Rosjanka zdobyła złoty medal, a Ukrainka musiała zadowolić się medalem brązowym. Obie zawodniczki jednak mimo wszystko postanowiły podziękować sobie za walkę i wyraziły to poprzez serdeczny uścisk oraz uśmiechy. W tym momencie zostały wyrażone typowe sportowe emocje jakie towarzyszą profesjonalnym atletom, oraz które są zupełnie naturalną reakcją – wszak nie codziennie zdobywa się medal olimpijski. Jednak zdjęcie tego uścisku okazało się problematyczne dla ukraińskiej wiceminister obrony Hanny Maliar. Ukraińska polityk, która dodatkowo jest zwierzchniczką Jarosławy Maguczich (lekkoatletka służy w wojsku), wskazała, że tego typu zdjęcie może być wykorzystane przez Federację Rosyjską, z którą Ukraina jest w stanie wojny. Więc wszystkie tego typu gesty mogą być wykorzystane przeciwko Ukraińcom[7]. Zatem Kijów oraz Moskwa oczekują od swoich sportowców oraz osób związanych ze sportem reprezentacyjnym pełnej postawy opozycyjnej względem drugiego kraju. Wykluczają tym samym możliwość wykorzystania tej przestrzeni do celów pokojowych – co jest zrozumiałe ze względu na ukraińską oraz rosyjską rację stanu.

3. Muzułmańska sportowa postawa anty-izraelska

Algierski judoka Fehti Nourine postanowił wycofać się z zawodów judo podczas igrzysk, ponieważ – jak stwierdził – nie chciał walczyć w potencjalnej kolejnej rundzie przeciwko reprezentantowi Izraela – Toharowi Butbulowi[8]. Co ciekawe, to druga taka sytuacja w kontekście obu tych zawodników. W 2019 podczas mistrzostw świata w judo, ten sam zawodnik wycofał się przed potencjalną walką z tym samym Izraelczykiem.

Podobnie zachował się zawodnik z Sudanu – Mohamed Abdalrasool. Po ważeniu przed walką sztab sudańskiego zawodnika przekazał oficjalnie, że ich reprezentant wycofuje się ze względu na kontuzję[9]. Nie ulega jednak wątpliwości, że ta decyzja jest jednak bardzo kontrowersyjna i z dużą dozą prawdopodobieństwa można przyjąć, że gdyby Sudańczyk miał walczyć z reprezentantem innego kraju, to takiej informacji by nie było. Decyzje te jasno pokazują nastawienie społeczne muzułmańskich obywateli wobec Izraela. Relacje między większością państw muzułmańskich a Izraelem od dekad są zerwane, a niechęć względem Izraela jest głęboko zakorzeniona w ich społeczeństwach – co bardzo dobitnie pokazuje ta sytuacja.

4. Złoty medal Hong Kongu, „nieodpowiednia” koszulka i tabela medalowa chińskiej telewizji

Interesujące wątki polityczne pojawiły się na igrzyskach w kontekście Hong Kongu. Złoty medal we florecie mężczyzn zdobył reprezentant Hong Kongu Ka Long Chueng, co spowodowało niezwykłą sytuację w jego ojczyźnie. W internecie pojawiły się nagrania, na których widać jak obywatele tego miasta o specjalnym statusie bardzo jednoznacznie celebrują moment wręczenia złotego medalu. Wielu Hongkończyków skandowało hasło „We are Hong Kong!” co jest niezaprzeczalnym nawiązaniem do protestów z 2019 roku. Hasło to pojawiało się także na trybunach wydarzeń sportowych w Hong Kongu, jednak złoty medal igrzysk olimpijskich wywołał reakcję, która pokazuje Pekinowi, że proces wchłonięcia Hong Kongu nie będzie na pewno tak łatwo społecznie zaakceptowany.

Występy Olimpijczyków z Hong Kongu nie umykały również uwadze Pekinu. Reprezentant Hong Kongu w badmintonie znalazł się w ogniu krytyki chińskich polityków za występ w nieodpowiednim stroju w meczu z reprezentantem Meksyku. Angus Ng Ka-long miał na sobie prostą czarną koszulkę z napisem „Hong Kong, China” oraz swoimi inicjałami, co spełniało wymogi MKOl-u. Jednakże według Chińczyków jej kolor był jednoznacznym nawiązaniem do protestów z 2019 roku w Hong Kongu. Jednym z polityków, którzy w tej sposób otwarcie oskarżyli reprezentanta Hong Kongu, był Nicholas Muk. Na swoim profilu na facebooku napisał, że jest to postawa pro-demokratyczna w kontekście Hong Kongu. Co jest nietypowe w tej sprawie to fakt, iż pozostali reprezentanci Hong Kongu występowali w innych koszulkach, Angus Ng Ka-long jako jedyny wystąpił w czarnej koszulce – zapewne z tego powodu Muk interpretował to jako pro-demokratyczny manifest Hongkończyka. Jednakże sprawa koszulki ma inną naturę – pozostali reprezentanci Hong Kongu byli sponsorowani przez firmę Yonex, podczas gdy Angus Ng Ka-long nie. I z tego powodu musiał wystąpić w prostej, neutralnej i zaakceptowanej przez MKOl koszulce. Muk przeprosił za te oskarżenia i skasował swoje konto na facebooku[10]. Mimo wszystko, by nie prowokować dalszych niepotrzebnych nadinterpretacji, w późniejszym etapie Angus Ng Ka-long otrzymał już oficjalne koszulki reprezentacji Hong Kongu marki FILA.

Kwestia relacji Chińskiej Republiki Ludowej oraz Hong Kongu miała jeszcze swoją konkluzję po samych Igrzyskach Olimpijskich w Tokio. Centralna Chińska Telewizja (CCTV), kontrolowana przez chiński rząd, po zakończonych zawodach przedstawiła tabelę medalową, w której to reprezentacja Chińskiej Republiki Ludowej została zwycięzcą ostatecznej klasyfikacji, co było w opozycji do wszystkich innych znanych klasyfikacji, gdzie to reprezentacja USA wygrywała klasyfikację. Chińczycy do dorobku własnej reprezentacji doliczyli również medale reprezentacji olimpijskich Hong Kongu oraz Tajwanu (Chińskie Taipei w strukturach MKOl). Co ciekawe, ta sama telewizja w podobnym podsumowaniu po Igrzyskach Olimpijskich w Rio w 2016 roku nie dodała do dorobku medalowego Chińskiej Republiki Ludowej medali reprezentacji Tajwanu. 

Dzięki tej manipulacji po Igrzyskach w Tokio, narracja CCTV pokazała, że to Chińczycy wygrali klasyfikację medalową wyprzedzając USA, co można oczywiście interpretować tylko jako próbę potwierdzenia potęgi sportowej kraju. Z drugiej jednak strony, trzeba na to spojrzeć porównując narrację do tej po Igrzyskach w Rio. Skoro wtedy nie doliczono medali Tajwanu (Hong Kong żadnego nie zdobył), to jasno to pokazuje nastawienie Pekinu wobec Republiki Chińskiej oraz Hong Kongu – proces ich wchłonięcia do Chińskiej Republiki Ludowej już się rozpoczął w sensie symbolicznym, co zwiastuje kolejne potencjalne kroki Pekinu w tej sprawie.

5. Reprezentacja Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego

Rosja wysłała swoją reprezentację na Igrzyska Olimpijskie w Tokio, jednakże wobec kary, która została nałożona na ten kraj przez Światową Agencję Antydopingową w konsekwencji afery dopingowej w rosyjskim sporcie, reprezentanci tego kraju nie mogli startować pod własną flagą. W Tokio wystąpiła reprezentacja Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego. W każdym oficjalnym sprawozdaniu, informacji czy komentarzu nie padła nazwa kraju w kontekście występów rosyjskich sportowców. Były tylko odniesienia do „reprezentantów Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego”. Jednoczesny brak rosyjskiej flagi oraz hymnu w każdym momencie sukcesu rosyjskiego sportowca jest niewątpliwym wizerunkowym problemem dla Rosji. Systemowy doping, jaki panował w rosyjskim sporcie, gdzie 145 sportowców zostało przyłapanych na stosowaniu niedozwolonych środków, okazał się być istotnym problemem dla tego kraju. Sprawa ta pokazała, że częste domysły wobec Rosji w kwestii nielegalnych pomocy w różnych kwestiach politycznych mogą faktycznie mieć miejsce. Nim sprawa systemowego dopingu w Rosji ujrzała światło dzienne, istniały domysły o stosowaniu takiej praktyki. Świadczy to o tym, jak istotny jest sukces sportowy dla Kremla na wielu płaszczyznach, a cel uświęca środki. By dotrzymać kroku chińskiej i amerykańskiej potędze sportowej, Moskwa musiała wykorzystać nie do końca legalne sposoby. Skończyło się to olbrzymim skandalem i jego namacalne skutki można było obserwować w Tokio, gdzie – mimo sukcesów – ani razu nie odegrano hymnu Rosji, a na żadnym obiekcie olimpijskim nie powiewała rosyjska flaga. I jest to dopiero początek kary, bowiem ta sama sytuacja będzie obowiązywała podczas  Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie w 2022 roku oraz na Mistrzostwa Świata w piłce nożnej w Katarze w tym samym roku. Olbrzymia wizerunkowa strata przez dekady będzie kłaść się cieniem na rosyjskim systemie sportowym, a to z kolei będzie ciągle przypominać o tym, iż Rosjanie często mogą stosować nielegalne rozwiązania – na tym zaś ciężko budować zaufanie społeczności międzynarodowej.

6. Sprawa Krisciny Cimanouskiej

W niedzielę 1 sierpnia białoruska biegaczka Kriscina Cimanouska została wykreślona z listy startowej w sztafecie 4x400m (choć sama specjalizuje się w biegach na 200m). Spowodowane to było nieprzychylnym wywiadem wobec Białoruskiego Komitetu Olimpijskiego, w którym skrytykowała postawę białoruskich działaczy i wytknęła im błędy w procedurze zgłaszania sportowców. Oficjalnym powodem wycofania Cimanouskiej z biegów, według białoruskiej strony, były problemy natury emocjonalno-psychicznej. Zawodniczka została więc przymusowo odesłana na lotnisko, by wrócić do kraju. Sprawa nie jest jednak taka, jak ją przedstawiają Białorusini, gdyż sama zawodniczka nie chciała wracać do kraju, obawiając się represji natury politycznej. Wobec tego wezwała na lotnisko japońską policję. Cimanouska nie wróciła do kraju, a pomoc zaoferowały między innymi Polska czy Czechy. 2 sierpnia białoruska biegaczka dostała się na teren ambasady Polskiej w Japonii oraz otrzymała wizę humanitarną. Wiceminister spraw zagranicznych Marcin Przydacz potwierdził, iż Białorusinka może kontynuować karierę sportową w Polsce oraz podejmować kolejne kroki dotyczące własnego życia – w Polsce może znaleźć schronienie[11].

Cała sprawa jest kolejnym przykładem przypadku, gdzie świat sportu eksponuje sytuację Białorusi globalnej opinii publicznej. W 2020 roku, kiedy to trwały intensywne protesty antyreżimowe na Białorusi, aresztowana została znana białoruska koszykarka Jelena Leuczanka, a zamieszanie wokół niej poskutkowało jeszcze większym nagłośnieniem postawy władz Białorusi w trakcie protestów. Szczególnie istotny jest fakt, iż jest ona byłą zawodniczką ligi WNBA, co oznaczała spore zainteresowanie amerykańskich mediów całą sytuacją. Gdy tylko opuściła areszt po 15 dniach, podpisała się pod otwartym listem białoruskich sportowców, którzy apelowali o zwolnienie z aresztu wszystkich protestujących oraz ponowne przeprowadzenie wyborów. List podpisały m.in. Hanna Huśkowa (złota medalistka Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Pjongczangu w 2018 roku w narciarskich skokach akrobatycznych) czy Alaksandra Hierasimienia (multimedalistka igrzysk olimpijskich, mistrzostw świata oraz mistrzostw Europy w pływaniu). Z kolei w 2021 roku Międzynarodowa Federacja Hokeja na lodzie, pod naciskiem opinii publicznej oraz sponsorów, odebrała Mińskowi prawo do współorganizacji mistrzostw świata w hokeju na lodzie. Sprawa Krisciny Cimanouskiej w Tokio stanowi kolejny poważny wizerunkowy problem dla reżimu Łukaszenki. Choć ów wizerunek już od dłuższego czasu jest poważnie naruszony, to właśnie wydarzenia związane z białoruskim sportem są bardzo istotnym czynnikiem kształtującym narrację wokół Białorusi. Prezydent Łukaszenka, którego zamiłowanie do sportu jest powszechnie znane, ma poważny problem ilekroć globalna opinia publiczna otrzymuje kolejne sygnały o tym jak wygląda sytuacja wewnętrzna kraju, a każda negatywna sytuacja związana z reprezentantami Białorusi zwraca na nią uwagę. Gesty i manifestacja wobec pewnych sytuacji jest w sporcie bardzo ważna, gdyż areny sportowe stanowią bardzo nośną przestrzeń emanacji postaw pro- lub anty-systemowych. Raczej już nic nie odwróci procesu intensywnego upolitycznienia sportu na Białorusi, którego wątki będą incydentalnie działać tylko i wyłącznie na szkodę wizerunku Łukaszenki.

Warto przeanalizować, dlaczego Polska zdecydowała się na tak konkretne kroki względem Krysciny Cimanouskiej. Przede wszystkim dlatego, że celem Polski na arenie międzynarodowej jest bycie liderem w sprawie potencjalnych przemian demokratycznych i społecznych na Białorusi. Polska, jako ambasador sprawy białoruskiej, musi wykazywać inicjatywę w tego typu sytuacjach. Dodatkowo atencja społeczna i medialna wokół igrzysk olimpijskich jest szansą na utwierdzenie w globalnej opinii publicznej roli, jaką chce pełnić Polska w tej sprawie. Zdecydowana i szybka postawa polskiej dyplomacji pokazuje, że kwestia Białorusi jest ważnym elementem polskiej polityki międzynarodowej, a wydarzenia wokół igrzysk olimpijskich stanowią bardzo jaskrawy tego przykład. Niewątpliwie trudna sytuacja białoruskiej biegaczki jest szansą dla Polski na budowę wizerunku kraju, który w tym regionie świata chce być liderem demokratycznych przemian społecznych.

Istotnym elementem całej sprawy może być także postawa Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Trzeba pamiętać, iż MKOl nie uznał wyborów nowych władz Białoruskiego Komitetu Olimpijskiego (BKOl). Szefem BKOl był przez wiele lat prezydent Łukaszenka. Nowym szefem BKOl został jego syn, Wiktor Łukaszenka – MKOl na skutek sytuacji wewnętrznej Białorusi zabronił uczestnictwa w wydarzeniach na igrzyskach olimpijskich m.in. prezydentowi Łukaszence oraz jego synowi Wiktorowi. MKOl argumentował ów fakt brakiem ochrony białoruskich sportowców wobec sytuacji wewnętrznej w kraju, czego dowód nawiasem, mówiąc można, było obserwować właśnie w sprawie Cimanouskiej. MKOl jednak nie zabronił w żaden sposób uczestnictwa białoruskich sportowców w igrzyskach olimpijskich. Być może jednak sprawa Cimanouskiej jest bardzo ważnym argumentem w dyskusji nad zawieszeniem BKOl w prawach członka MKOl. 

Puentą całej sprawy jest zaangażowanie polskiej spółki skarbu państwa – PKN Orlen – która postanowiła wesprzeć Kryscinę Cimanouską. PKN Orlen, który jest sponsorem polskiej lekkoatletyki, objął swoim patronatem również Białorusinkę[12]. Cimanouska zyskała tym samym stabilizację swojej sportowej sytuacji i będzie mogła kontynuować karierę w Polsce. Sytuacja ta sugeruje, że można obserwować początek drogi w przyznaniu Cimanouskiej polskiego obywatelstwa.

7. Medal dedykowany Hugo Chavezowi

Pierwszy medal wenezuelskiej reprezentacji olimpijskiej na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio został zdobyty w podnoszeniu ciężarów. Julio Mayora, który zajął drugie miejsce w kategorii do 73 kg, publiczne zadedykował ten medal byłemu prezydentowi Wenezueli – Hugo Chavezowi. Ciekawą koincydencją w tym przypadku jest fakt, iż dzień, w którym medal zdobył Mayora, jest dniem urodzin Chaveza, czyli 28 lipca. W sieci pojawiły się informacje, że w tle nagrania z dedykacją można było usłyszeć Mervina Maldonado – wenezuelskiego ministra ds. młodzieży i sportu[13]. Po tym nagraniu mediach społecznościowych zaatakowano wenezuelskiego ciężarowca oraz otwarcie oskarżono go o atak na urzędującego prezydenta Nicolasa Maduro, który przecież jest nieuznawany przez wiele państw z USA, Niemcami, Francją czy Wielką Brytanią na czele. Jednakże Nicolas Maduro w swoim publicznym wystąpieniu dzień później wsparł Julio Mayora – określił go jako patriotę oraz wspomniał, że złota era wenezuelskiego sportu rozpoczęła się właśnie w trakcie prezydentury Chaveza. 

Sytuację tą należy interpretować jako próbę prezentacji Nicolasa Maduro jako jedyną głowę państwa. Maduro należy traktować jako spadkobiercę politycznego Chaveza, a obecna sytuacja z kwestią międzynarodowego uznania prezydentury niewątpliwie stanowi duży problem dla Maduro. Oczywiście dedykacja medalu dla Chaveza nie poprawi sytuacji Maduro, lecz na pewno jest pewną formą przypomnienia globalnej opinii publicznej, kto jest faktyczną głową państwa w Wenezueli. Igrzyska olimpijskie – jak zostało już niejednokrotnie podkreślone – to znakomita okazja do dużej atencji medialnej. Toteż zapewne dlatego wenezuelski minister instruował pierwszego medalistę olimpijskiego z tego kraju, kogo ma pozdrowić. Symboliczna dedykacja medalu Chavezowi miała stanowić odniesienie do Maduro – a świadczy o tym fakt, że następnego dnia zaplanowano jego publiczne wystąpienie i wsparcie dla wszystkich wenezuelskich sportowców.

Zakończenie

Nie ulega wątpliwości, że kolejne edycje igrzysk olimpijskich, zarówno zimowych jak i letnich, będą również sceną, na której objawiać się będą współczesne problemy polityki międzynarodowej. Więcej rozgłosu także zyskują wewnętrzne problemy państw, które dzięki atencji medialnej wokół igrzysk, stają się znane globalnej opinii publicznej. Choć działacze i być może nawet sami politycy będą starali się promować proces depolityzacji najważniejszych wydarzeń sportowych, to za każdym razem efekt będzie odwrotny od zamierzonego. Im bardziej intensywnie będą zabiegać o rozdzielenie sportu i polityki, tym mocniej będą sport z polityką wiązać. Nazwać to można swego rodzaju paradoksem w polityce międzynarodowej, bowiem zazwyczaj jest tak, że działania polityczne, które mają określony cel, udaje się zrealizować. Natomiast wszelkie wydarzenia polityczne powiązane w jakimś stopniu ze sportem – a w przypadku igrzysk olimpijskich z bardzo prestiżowym oraz podniosłym wydarzeniem społeczno-kulturowym – są bardzo trudne do opanowania i zaprogramowania. Igrzyska olimpijskie generują niespotykane nigdzie indziej emocje. Stopień ich nieprzewidywalności powoduje najczęściej daremne próby łagodzenia sporów przez polityków, którzy zapominają, że sportowcy to też normalni obywatele z własnymi poglądami i jeśli czują taką potrzebę, to je eksponują w momencie sportowego uniesienia. Igrzyska olimpijskie będą tak długo upolitycznione, jak długo będzie na świecie istniała swoboda wypowiedzi oraz ekspresji poglądów, bowiem właśnie podczas igrzysk głos sportowców (dla milionów osób na świecie często są to postaci stanowiące źródło inspiracji) jest słyszalny najbardziej, a wszelkie próby jego tłamszenia będą spotykać się z jeszcze silniejszą reakcją publiki.


[1] WADA, 2016, The Independent Commission Report #2. Dostępne na: https://www.wada-ama.org/sites/default/files/resources/files/wada_independent_commission_report_2_2016_en_rev.pdf (data dostępu: 8.08.2021)

[2] BBC News, 2016, Tokyo Olympics 2020: French prosecutors probe ‘$2m payment’. Dostępne na: https://www.bbc.com/news/world-europe-36278252 (data dostępu: 8.08.2021)

[3] McCurry, J., Gibson, O., 2016, Tokyo Olympics: Japan to ‘fully cooperate’ with suspicious payments inquiry, https://www.theguardian.com/world/2016/may/16/tokyo-olympics-japan-vows-to-fully-cooperate-with-suspicious-payments-inquiry (data dostępu: 8.08.2021)

[4] The Mainichi, 2019, Tokyo Olympic bid committee’s docs on hue consultancy fees missing, https://mainichi.jp/english/articles/20191118/p2a/00m/0na/024000c (data dostępu: 8.08.2021)

[5] Kyodo News, 2019, S. Korea urges IOC to ban Japanese imperial flag from 2020 Olympics, https://english.kyodonews.net/news/2019/09/5097f6b5dca3-s-korea-urges-ioc-to-ban-rising-sun-flag-from-2020-olympics.html?phrase=Onaga,%20okinawa&words= (data dostępu: 8.08.2021)

[6] Shinkman, P.D., 2021, Russia Fires Back at Olympcs for Correcting Ukraine Map to Include Crimea, https://www.usnews.com/news/politics/articles/2021-07-23/russia-fires-back-at-olympics-for-correcting-ukraine-map-to-include-crimea(data dostępu: 8.08.2021)

[7] Trójmorze, 2021, Zamieszanie po zdjęciu dwóch padających sobie w objęcia zawodniczek podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio, https://trimarium.pl/zamieszanie-po-zdjeciu-dwoch-padajacych-sobie-w-objecia-zawodniczek-podczas-igrzysk-olimpijskich-w-tokio/ (data dostępu: 9.08.2021)

[8] Sky News, 2021, Tokyo Olympics 2020: Algerian judoka Fethi Nourine withdraws to avoid facing Israeli competitor Tohar Butbul,https://news.sky.com/story/tokyo-olympics-2020-algerian-judoka-fethi-nourine-withdraws-to-avoid-facing-israeli-competitor-tohar-butbul-12362152 (data dostępu: 9.08.2021)

[9] The Guardian, 2021, Second judoka drops out of Tokyo Olympics before facing Israeli, https://www.theguardian.com/sport/2021/jul/26/judo-athlete-sudan-withdraws-before-israel (data dostępu: 9.08.2021)

[10] Japan Today, 2021, Hong Kong Olympic badminton player’s black T-shirt draws pro-China ire, https://japantoday.com/category/tokyo-2020-olympics/hong-kong-olympic-badminton-player%27s-black-t-shirt-draws-pro-china-ire (data dostępu: 9.08.2021)

[11] Onet, 2021, Awantura w Tokio: Olimpijka uciekła przed białoruskimi władzami. Polska zaoferowała jej pomoc, https://www.onet.pl/informacje/onetwiadomosci/tokio-2020-olimpijka-uciekla-przed-bialoruskimi-wladzami-polska-oferuje-pomoc/mmg98cv,79cfc278 (data dostępu: 9.08.2021)

[12] Wirtualne Media, 2021, Białorusinka Kryscina Cimanouska wspierana przez Orlen, https://www.wirtualnemedia.pl/artykul/kryscina-cimanouska-orlen-sponsor-kto-to-jest?fbclid=IwAR03PJMo800vBxptwv7N0wcPu_J19xVyRgHI71kvEsOKt7hsS-JWoHlT_DI (data dostępu: 9.08.2021)

[13] Herrera, J., 2021, Mayora dedico su medalla a Chavez, pero antes recibio un comentario de Mervin Maldonado, https://www.noticierodigital.com/2021/07/mayora-dedico-su-medalla-a-chavez-pero-antes-recibio-un-comentario-de-mervin-maldonado-video/ (data dostępu: 9.08.2021)

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Mieszko Rajkiewicz Mieszko Rajkiewicz. Doktorant na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalista z zakresu upolitycznienia i globalizacji sportu. Analizuje sprawy dotyczące dyplomacji sportowej, „sportswashingu" oraz znaczenia sportowego „soft power" we współczesnych stosunkach międzynarodowych.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Chiny, Indo-Pacyfik, Nowe technologie, Publikacje

Notatka z wydarzenia ‘’Measurement Problems: China’s GDP Growth Data and Potential Proxides’’: A Big Data China

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy.  W dniu 5…
  • Patrycja Mizera
  • 21 września, 2023
  • Analiza, Europa, Publikacje, Republika Czeska

Forum Polsko-Czeskie 2023: Czeska polityka zagraniczna. Wywiad z Šárką Shoup [cz. 2]

Niniejszy tekst stanowi tłumaczenie transkrypcji rozmowy przeprowadzonej przez Michała Banasiaka. Šárka Shoup - dyrektor Instytutu Polityki i Społeczeństwa. Šárka zajmuje się…
  • Michał Banasiak
  • 19 września, 2023
  • Analiza, Publikacje, Trójmorze

Postanowienia ósmego szczytu Inicjatywy Trójmorza w Bukareszcie

6-7 września 2023 r. w Bukareszcie odbył się szczyt i forum biznesowe Inicjatywy Trójmorza. Wydarzenie z roku na rok przyciąga…
  • Julita Wilczek
  • 14 września, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Mieszko Rajkiewicz Mieszko Rajkiewicz. Doktorant na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalista z zakresu upolitycznienia i globalizacji sportu. Analizuje sprawy dotyczące dyplomacji sportowej, „sportswashingu" oraz znaczenia sportowego „soft power" we współczesnych stosunkach międzynarodowych.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Notatka z wydarzenia ‘’Measurement Problems: China’s GDP Growth Data and Potential Proxides’’: A Big Data China
    przez Patrycja Mizera
    21 września, 2023
  • Forum Polsko-Czeskie 2023: Czeska polityka zagraniczna. Wywiad z Šárką Shoup [cz. 2]
    przez Michał Banasiak
    19 września, 2023
  • Postanowienia ósmego szczytu Inicjatywy Trójmorza w Bukareszcie
    przez Julita Wilczek
    14 września, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Europa Geopolityka Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas