Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
lis 03
Analiza, Arktyka, Energetyka, Gaz, Polityka międzynarodowa, Publikacje, Ropa naftowa, Rosja

Polityka ekonomiczna Federacji Rosyjskiej wobec regionu arktycznego

3 listopada, 2021
Polityka ekonomiczna Federacji Rosyjskiej wobec regionu arktycznegoPobierz

WSTĘP

Wraz z rozpoczętym bieżącego roku przewodnictwem w Radzie Arktycznej przez Federację Rosyjską warto przeprowadzić analizę dotychczasowej aktywności Rosji w Arktyce z perspektywy ekonomicznego charakteru. W tym celu autor przyjrzy się dwóm aspektom polityki ekonomicznej Rosji względem Arktyki: handlowemu oraz wydobywczo-surowcowemu, oraz wyciągnie z nich należyte wnioski. Aspekty te wraz z zmieniającym się klimatem – również w Arktyce – są warte przybliżenia i zwrócenia na nie uwagi.

ROSJA I ARKTYKA

Od roku 2021 (do 2023) Rosja pełni funkcję przewodniczącego Rady Arktycznej[1] – organizacji skupiającej państwa znajdujące się najbliżej regionu Arktyki, czyli: Rosję, Kanadę, Norwegię, Szwecję, Finlandię, Stany Zjednoczone, Danię oraz Islandię. Celem owej Rady jest „promowanie kooperacji, koordynacji i interakcji między Państwami Arktycznymi, Rdzennymi Ludami Arktyki oraz pozostałymi arktycznymi mieszkańcami we wspólnych kwestiach dotyczących Arktyki, w szczególności w kwestiach zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska w Arktyce”[2].

Federacja Rosyjska jest nie tylko największym państwem na świecie, ale również i największym państwem arktycznym. Posiada najdłuższą linię brzegową przylegającą do obszaru arktycznego (24 150 km). „Rosyjska Arktyka” rozciąga się od Murmańska po Jakucję. Podaje się, że populacja tej część FR wynosi 2.5 miliona ludzi, w tym 40 rdzennych ludów żyjących na tych terenach[3].

Należy zwrócić uwagę również, iż Arktyka została wymieniona jako jeden z istotnych z punktu widzenia FR regionów w Koncepcji Polityki Zagranicznej Federacji Rosyjskiej z 2016 roku (art. 76), w której stwierdzono, że „Rosja obiera kurs skierowany na zachowanie pokoju, stabilności i konstruktywnej współpracy międzynarodowej w Arktyce”, jednocześnie podkreślając, iż „istotne znaczenie dla rozwoju regionu ma wykorzystanie Północnej Drogi Morskiej w charakterze narodowego szlaku transportowego Rosji w Arktyce”[4]. Region arktyczny dla Rosji współczesnej ma niemałe znaczenie ze względów gospodarczych, militarnych oraz politycznych (prestiżowych). Dlatego dbałość o posiadanie wpływów na tym obszarze jest jak najbardziej zrozumiałe.

ASPEKT HANDLOWY

Powyższy aspekt łączy się Północną Drogą Morską, będącą jedną z wielu szlaków morskich w Arktyce, jednakże poprzez zauważalne zmiany klimatyczne zaczyna zdobywać ona coraz to istotniejszą pozycję. PDM leży na całej długości arktycznych wód oraz w obrębie rosyjskiej wyłącznej strefy ekonomicznej. Rozciąga się na wschód od Nowej Ziemi, od Morza Karskiego, wzdłuż Syberii, kończąc się na Cieśninie Beringa. Pozycja tejże trasy rośnie z roku na rok właśnie dlatego, iż topniejące czapy lodowe Arktyki umożliwiają bezpośredni przepływ statków bez potrzeby posiłkowania się lodołamaczami. Na chwilę obecną PMD zamarza w ciągu roku i jedynie kilka jej odcinków są „otwarte”, czyli wolne od lodu, aczkolwiek tylko na dwa miesiące. Bardzo to utrudnia rozszerzenie handlu na tym obszarze. Jednakże w sierpniu w 2017 roku doszło do historycznego przebycia całej PMD bez użycia żadnego lodołamacza. Dokonał tego rosyjski tankowiec „Christophe de Margerie”, który został wybudowany właśnie do tego celu: aby przemierzać arktyczne wody. Jak podaje NY Times: „Statek, transportujący LNG ukończył przeprawę z Norwegii do Korei Południowej w czwartek ostatniego tygodnia [sierpnia – M.W.] w przeciągu tylko 19 dni, 30% szybciej niż regularną trasą przez
Kanał Sueski”[5].

Tutaj pojawia się kolejna bolączka Kremla w kwestii handlu dalekopółnocnego – pomimo świadomości, że Północna Droga sprawia, iż poprzez nią towary transportowane są szybciej niż przez Kanał Sueski, to jednak lód, trwający na tych wodach niemalże przez cały rok, nie pozwala osiągnąć PMD maksimum wydajności. Dane wskazują na to, że północne połączenie skraca obecny czas transportu pomiędzy Europą a Azją o 1/3 w porównaniu z drogą sueską[6]. Tak więc PMD obarczona jest po pierwsze potężnym potencjałem, mogącym całkowicie odmienić aktualny handel, a po drugie – wielkimi ograniczenia w postaci natury. Biorąc pod uwagę teraźniejszy stan rzeczy, arktyczne lody wreszcie ustąpią i skryte pod nimi obszary zostaną wyeksploatowane przez człowieka. Jednakże teraz Rosja za każdym razem musi przebijać się przez Ocean Arktyczny za pomocą swoich słynnych lodołamaczy.

Federacja Rosyjska jest posiadaczką największej floty lodołamaczy na świecie, a jej liczba wciąż się zwiększa[7]. Największe wrażenie robią lodołamacze o napędzie atomowym, szczególnie te nowej generacji, wywodzącej się z Projektu 22220, będące miały moc przełamania pokrywy lodowej o grubości do 3 metrów. Jest to projekt obejmujący w swoich zamierzeniach budowę 3 nowych lodołamaczy: „Arktika” (na służbie od 2020), „Sibir” (planowane oddanie na 2021) oraz „Ural” (planowane oddanie na 2022). Owe atomowe lodołamacze mają dołączyć do już istniejących i pełniących swoją służbę od lat: Jamał”, „50 let Pobiedy”, „Tajmyr” i Wajgacz”[8].

Flotylla taka jest w stanie przełamać każdy lód, ale Federacja Rosyjska nie jest w stanie przełamać kosztów związanych z ich produkcją, utrzymaniem i eksploatacją. Są to ogromne pieniądze, a przy aktualnym słabym stanie gospodarki rosyjskiej ciężko jest sobie wyobrazić długoterminową opłacalność takich inwestycji. Jedyną nadzieją na odbicie się w tej kwestii jest to, że wieczna zmarzlina zacznie ustępować szybciej, niż Stocznia Bałtycka wydawać kolejne atomowe lodołamacze[9].

Topnienie północnych lodowców sprawi, że kosztowne pod każdym względem lodołamacze przestaną być potrzebne w eksploatacji Północnej Drogi Morskiej. Odciąży to w dużym stopniu rosyjskie finanse i ruch morski na Dalekiej Północy zacznie być wreszcie rentowny. Zyski będą wpływały za każdym przepływem, a ruch wtedy będzie się zwiększać, ponieważ logistyczne myślenie pokieruje dostawców na północ, a nie na bardziej czasochłonne południe, tj. Suez. Jednak jest to jedynie wizja przyszłości, w której Rosja silniej oddziałuje na międzynarodowy handel i transport.

ASPEKT WYDOBYWCZO-SUROWCOWY

Kolejnym aspektem są surowce, w głównej mierze energetyczne, takie jak ropa naftowa i gaz ziemny.

Dane z roku 2017 podają, iż na zasobność rosyjskiej strefy arktycznej przypada 83% produkcji gazu, czyli ok. 569 mld m3 na rok; oraz 17,6% produkcji ropy naftowej, czyli ok. 96 mld ton na rok[10]. Są to ogromne liczby, jednakże transport tych surowcowych niemalże całkowicie odbywa się za pośrednictwem infrastruktury rurociągowej. Zachodzące zmiany klimatyczne wskazują, że w przyszłości sytuacja ta się zmieni i rurociągi oraz aktualny sposób transportu zostanie zastąpiony transportem morskim, będącym o wiele szybszym i sprawniejszym.

Większość surowców wydobywanych przez Rosję w Arktyce dotyczy surowców, których złoża znajdują się na lądzie. Ogromna część ropy i gazu ziemnego, która mieści się pod powierzchnią oceanu na chwilę obecną jest dla Rosjan niedostępna. Przyczyną tego są, trwające po dziś dzień, międzynarodowe sankcje na zachodnie technologie wydobywcze, spowodowane aneksją Krymu przez Federację Rosyjską w 2014 roku. Oprócz najważniejszych zagadnień, jakie dotyczyły owe sankcje, Unia Europejska zakazała dostarczać do Rosji sprzętów, technologii i usług służących badaniom i eksploatacji głębokowodnych, arktycznych i łupkowych złóż ropy. Podobnie postąpiły Stany Zjednoczone, nakładając sankcje na rosyjskie przedsiębiorstwa specjalizujące w przemyśle gazowym oraz petrochemicznym, takie jak: Rosniefti, Gazpromniefti, Gazprom czy Novatek[11].

Dopóki Federacji Rosyjskiej nie uda się uzyskać dostępu do specjalistycznej technologii, niełatwo jej będzie znaleźć sposób na pozyskanie podwodnych złóż, gdyż przy aktualniej technice jest to nierentowne. Rosjanie muszą eksploatować zasoby lądowe tyle, ile się da, by móc w jakiś sposób wpływać na rynek wydobywczy. Niemniej jednak sama świadomość istnienia tak bogatych złóż w obrębie rosyjskiej wyłącznej strefy ekonomicznej budzi obawy (szczególnie Zachodu), iż Rosja w niedługim czasie może stać się dominującą siłą w przemyśle energetycznym. Mimo iż jej pozycja jest dość istotna z punktów widzenia Europy i państw wchodzących w skład dawnego ZSRR, to jednak istnieją wciąż alternatywne ośrodki na pozyskiwanie surowców energetycznych. Aczkolwiek może się to zmienić – sankcje nie będą trwać wiecznie, kiedyś nastąpi impas, który przełamie negatywne skutki nałożonych restrykcji gospodarczych albo ze strony samych zainteresowanych, albo samoistnie poprzez wyczerpanie się ich realnej siły sprawczej. Jeśli nie sami Rosjanie opracują odpowiednie technologie wydobywcze, specjalnie przystosowane do warunków głębokowodnych i arktycznych, to zdobędą je, na przykład, od Chin – bardzo możliwy scenariusz przy aktualnych relacjach pomiędzy Zachodem a Chińską Republiką Ludową.

W przemyśle energetycznym na rosyjskim obszarze arktycznym królują dwa przedsiębiorstwa: państwowa spółka Gazprom z petrochemiczną odnogą w postaci Gazpromnieftu oraz prywatny koncern Novatek.

Do najbardziej zasobnych w surowce oil&gas obszarów rosyjskiej Arktyki zalicza się Półwysep Jamalski, Półwysep Gydański, Półwysep Tazowski oraz Zatokę Obską. To właśnie na tych obszarach rosyjskiej Dalekiej Północy spółki gazowe i petrochemiczne wykupują coraz to nowe działki z nadzieją na ogromne zyski z potencjalnych źródeł surowcowych.

W 2018 roku Gazpromnieft zakupił na Jamale i Gydanie dwie działki licencyjne, które według badań firmowych ekspertów miały obfitować w ogromne zasoby ropy naftowej. W przypadku działki na Półwyspie Gydańskim, na bazie wstępnych badań geologicznych, wynika, że teren ten może skrywać nawet 110 mln ton ropy naftowej. Jeśli chodzi o drugą działkę – mamy do czynienia z jeszcze większą liczbą, gdyż prognozuje się, iż może ona obfitować w ponad 400 mln ton ropy[12]. Są to ogromne zasoby, lecz trzeba pamiętać, że są także oczekiwane, a to znaczy, że może być ich mniej, a jednocześnie równie dobrze może być ich więcej, niż oczekiwano. Aczkolwiek takich prognoz nie można bagatelizować z ekonomicznego punktu widzenia, a trzeba również pamiętać o rentowności podejmowanych w tym zakresie działań. Gazpromnieft stwierdza, że aby przedsięwzięcie to przynosiło zyski, to przy aktualnych warunkach arktycznych roczne wydobycie ropy nie może spadać poniżej 65 mln ton ropy[13]. Należy pamiętać, że Gazpromnieft, jak i cały Gazprom, będąc spółką państwową, może liczyć na wszelkie wsparcie od Kremla w działaniach mających na celu ułatwienie im wydobywania surowców. Ryzyko istnieje zawsze, jednak działając jako państwowy twór gospodarczy, strach jest też zawsze mniejszy.

Gdy mówimy o działalności Novatek, należy mieć przed oczami miliardy metrów sześciennych gazu ziemnego, „czekającego” na skroplenie i przetransportowanie do magazynów. Novatek, będąc największą prywatną spółką na rosyjskim rynku gazu, potrafi odnaleźć takie tereny na Dalekiej Północy, dzięki którym żadna inna spółka nie zagrozi jej pozycji. Na należącym do spółki Arctic LNG 3 (zależnej od Novateku) obszarze licencyjnym Północno-Obskim odkryto złoże gazowe, które mogło obejmować nawet 320 mld m3 surowca, zaś w całym podanym regionie gaz ziemny może sięgać nawet 900 mld m3[14]. W ten sposób Novatek staje się największym rosyjskim importerem LNG, a co za tym idzie – może jeszcze bardziej wpływać na przemysł energetyczny w Europie. Podobnego odkrycia Novatek dokonał w regionie jamalskim, gdzie ogłosił realizację kolejnego projektu gazowego – Ob LNG. Szacuje się, że wielkość tamtejszych złóż łącznie może sięgać 157 mld m3[15].

Dzięki coraz to nowym odkryciom geologicznym rosyjskie spółki wydobywcze mają szanse stać się prawdziwymi kolosami na rynkach energetycznych. A tak naprawdę są to dopiero zalążki możliwości, przed jakim stoją Gazpromnieft czy Novatek, czy nawet inne spółki, które również posiadają swój udział w rozwoju tej rosyjskiej gałęzi przemysłu. Przykładowo – w Zatoce Paykha potwierdzono, iż pod powierzchnią zmarzliny znajdować się ma nawet 1,2 mld ton ropy (to więcej niż prognozowano wcześniej o połowę). W tej sytuacji to olbrzymie odkrycie ma poważny wpływ na projekt innego przedsiębiorstwa (również znaczącego na rynku) – Rosnieftu. Firma ta planuje budowę nowego arktycznego rurociągu o przepustowości 25 mln ton ropy rocznie. I właśnie złoże z Paykhy mogłoby w znacznym stopniu ów ropociąg wypełnić[16].

Myśląc perspektywicznie, Federacja Rosyjska jest w stanie zawojować rynek energetyczny i jeszcze bardziej umocnić swoją pozycję na rynku eksporterów paliw energetycznych. Idąc tym tropem, dzięki postępującemu ociepleniu klimatu, Rosja w przyszłości może stać się nie tylko energetycznym hegemonem, ale również handlowym. Jednakże w obydwóch przypadkach należy zachować dozę ostrożności, gdyż Rosja nie jest jedynym państwem z dostępem do Oceanu Arktycznego i przyległych terenów lądowych. Nie można zapominać, że również długą linię brzegową posiada Kanada oraz Dania (Grenlandia). Nie jest powiedziane jednoznacznie, że Rosja, posiadając mimo wszystko największy dostęp do obszarów arktycznych, jest jako jedyna „skazana” na handlowo-wydobywczy sukces. Równie dobrze może się okazać, iż to w sektorze kanadyjskim albo nawet małym sektorze amerykańskim znajdzie się o wiele większe skupisko złóż surowców oil&gas niż w całej Federacji Rosyjskiej. Aczkolwiek to Kreml czyni największe starania w kwestii „ujarzmienia” topniejącej Arktyki i nikt w tej kwestii nie ma najmniejszych wątpliwości – wystarczy chociażby spojrzeć na flotyllę lodołamaczy i na fakt, iż Rosjanie jako jedyni na świecie posługują się lodołamaczami o napędzie atomowym.

Arktyka stanowi dla Federacji Rosyjskiej obszar o coraz większym znaczeniu, co widać z postępujących na tym terenie ingerencji oraz działań eksploatacyjnych. Przyszłość pokaże, jak bardzo owe działania przyczynią się do wzrostu gospodarczego Rosji i czy „arktyczny szał” jest wart swojej ceny.

WNIOSKI

Konkludując, polityka ekonomiczna Federacji Rosyjskiej wobec Arktyki opiera się na dwóch filarach. Filar pierwszy to handel dalekopółnocny, którego wyrazem jest rozwój Północnej Drogi Morskiej, mającej – zdaniem rosyjskich prognoz – stanowić w przyszłości alternatywną trasę handlu międzynarodowego względem drogi sueskiej. Filar drugi dotyczy przemysłu wydobywczego surowców energetycznych, takich jak nafta oraz gaz ziemny, ale również metali niezależnych – nikiel, ołów, miedź itd. Łącząc oby-dwa aspekty, konstruuje się jednolity obraz celowości działań gospodarczych Rosji w Arktyce. Jest to eksploatacja (niekiedy porównywalna do neokolonialnej), która ma przynosić krociowe zyski. Obydwa filary są w tym przypadku nierozłączne z prostego powodu – uzupełniają się nawzajem. Handel napędza wydobycie surowców i vice versa, tworząc tym samym krąg, mogący trwać w nieskończoność. Jednakże nie jest to możliwe, gdyż wszystkie pozyskiwane surowce z tego obszaru to surowce naturalne, czyli nieodnawialne. Aczkolwiek przyszłość wyczerpania się surowców arktycznych musi zostać poprzedzona przez przyszłość, w której Arktyka stanie się całkowicie dostępna dla człowieka.

Inwestowanie w projekty arktyczne rzeczywiście przynosi i będzie przynosić potężne pieniądze. Trzeba o tym pamiętać, spoglądając na daleką północ z perspektywy centrów rządzących państw arktycznych. Istnienie Arktycznej Piątki, w której Rosja ma znacząca przewagę nad pozostałymi członkami tej grupy w każdym zakresie, nie oznacza to, że los Arktyki jest już przesądzony. Arktyka jako region, który w dalszym ciągu nie jest w całości zależny od jakiegokolwiek państwa, stwarza sytuację narastania antagonizmów i sporów międzynarodowych. Rywalizacja mocarstw, nie tylko arktycznych, takich jak Rosja, USA czy Kanada, ale również z Arktyką mających mniej wspólnego (Chiny, Indie, Japonia, Korea Południowa) może przerodzić się któregoś dnia w otwarty konflikt o zasoby surowcowe oraz szlaki handlowe, powstałe w wyniku rozmarznięcia lodowców. Jest to wizja skrajnie pesymistyczna, lecz nie niemożliwa: taki konflikt może mieć miejsce, ale niekoniecznie jako „gorąca wojna”, tylko „zimna”. Arktyka można przemienić się w konfliktogenny obszar, który będzie tworzyć napięcia między mocarstwami.

W ramach przewodnictwa w Radzie Arktycznej państwo obejmujące to stanowisko przedstawia program swojej kadencji. W 2021 opublikowała dwa dokumenty: pierwszy – „Program przewodnictwa Federacji Rosyjskiej w Radzie Arktycznej 2021-2023”[17], drugi – „Rosyjski program przewodnictwa w Radzie Arktycznej 2021-2023”[18]. Kadencja Rosji pokaże, czy szczytne cele ochrony środowiska i wzmożonej współpracy międzynarodowej pomiędzy państwami arktycznymi, zawarte w programowych dokumentach, zostaną zrealizowane i czy sama Rosja zastąpi neoimperialne i neokolonialne podejście do Arktyki na rzecz kooperacji międzynarodowej i zrównoważonego rozwoju.


[1] https://arctic-council.org/about/russian-chairmanship-2/ [dostęp: 29.09.2021]

[2] https://arctic-council.org/about/ [dostęp: 29.09.2021]

[3] https://arctic-council.org/about/states/russian-federation/ [dostęp: 29.09.2021]

[4] Концепция внешней политики Российской Федерации (утверждена Президентом Российской Федерации В.В.Путиным 30 ноября 2016 г.), https://www.mid.ru/foreign_policy/official_documents/-/asset_publisher/CptICkB6BZ29/content/id/2542248 [dostęp: 29.09.2021]

[5] Russian Tanker Completes Arctic Passage Without Aid of Icebreakers, New York Times, 25.08.2017, https://www.nytimes.com/2017/08/25/world/europe/russia-tanker-christophe-de-margerie.html [dostęp: 29.09.2021]

[6] Rosja wobec Arktyki, Warsaw Institute, 18.12.2018, https://warsawinstitute.org/wp-content/uploads/2018/12/Rosja-wobec-Arktyki-Raport-Specjalny-Warsaw-Institute-1.pdf [dostęp: 29.09.2021]

[7] Rosyjska flota powiększyła się o atomowy lodołamacz, Rzeczpospolita, 25.05.2019, https://www.rp.pl/Polityka/190529559-Rosyjska-flota-powiekszyla-sie-o-atomowy-lodolamacz.html [dostęp: 25.05.2019]

[8] M. Chabros, Lodołamacz Arktyka: Rosyjska polityka bezpieczeństwa na Dalekiej Północy, Warsaw Institute, 18.05.2020, https://warsawinstitute.org/wp-content/uploads/2020/05/Lodolamacz-Arktyka-Rosyjska-polityka-bezpiecze%C5%84stwa-na-Dalekiej-P%C3%B3%C5%82nocy.pdf [dostęp: 18.05.2020]

[9] A. Nitka, Kolejne rosyjskie lodołamacze atomowe, Defence24.pl, 11.08.2019, https://www.defence24.pl/kolejne-rosyjskie-lodolamacze-atomowe [dostęp: 29.09.2021]

[10] Rosja wobec Arktyki…  [dostęp: 30.09.2021]

[11] M. Domańska, S. Kardaś, Konsekwencje zachodnich sankcji finansowych dla gospodarki Rosji, Ośrodek Studiów Wschodnich, 23.03.2016, https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/komentarze-osw/2016-03-24/konsekwencje-zachodnich-sankcji-finansowych-dla-gospodarki [dostęp: 30.09.2021]

[12] Arktyczna ekspansja Gazpromnieftu, Warsaw Institute, 25.12.2018, https://warsawinstitute.org/pl/arktyczna-ekspansja-gazpromnieftu/ [dostęp: 30.09.2021]

[13] Ibidem [dostęp: 30.09.2021]

[14] Nowe złoże gazu, dobre prognozy dla Novateku, Warsaw Institute, 22.10.2018, https://warsawinstitute.org/pl/nowe-zloze-gazu-dobre-prognozy-dla-novateku/ [dostęp: 30.09.2021]

[15] Gaz i ropa w rosyjskiej Arktyce. Odkrycia i inwestycje, Warsaw Institute, 31.05.2019, https://warsawinstitute.org/pl/gaz-ropa-w-rosyjskiej-arktyce-odkrycia-inwestycje/ [dostęp: 30.09.2021]

[16] Ibidem [dostęp: 30.09.2021]

[17] Programme of The Russian Federation’s 2021 to 2023 Chairmanship of the Arctic Council, maj 2021, https://oaarchive.arctic-council.org/handle/11374/2645 [dostęp: 30.09.2021]

[18] Russia’s Chairmanship Programme for the Arctic Council 2021-2023, maj 2021, https://oaarchive.arctic-council.org/handle/11374/2646 [dostęp: 30.09.2021]

Obrazek posiada pusty atrybut alt; plik o nazwie NIW-finansowanie.png

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Mikołaj Woźniak Mikołaj Woźniak. Student stosunków międzynarodowych II stopnia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół polityki zagranicznej współczesnych mocarstw, ich wpływu na obecne stosunki międzynarodowe oraz rozwoju systemu międzynarodowego po zakończeniu zimnej wojny.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Bez kategorii, Indo-Pacyfik, Publikacje

Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Na początku marca bieżącego roku, po 18 miesiącach…
  • Jakub Knopp
  • 25 maja, 2023
  • Analiza, Bezpieczeństwo, Publikacje, Wojsko i armia, Wywiad

Jakiej armii potrzebuje Polska? O reformie Sił Zbrojnych RP mówi gen. Leon Komornicki [cz. 2]

Leon Komornicki – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Od 1991 prezes Fundacji…
  • Aleksy Borówka
  • 23 maja, 2023
  • Media, Publikacje, Trójmorze

Program Trójmorze w INE – rekrutujemy!

Miło nam ogłosić, że tworzymy w INE Program Trójmorze, którego dyrektorem został dr Tomasz Pawłuszko! Jednocześnie mamy przyjemność uruchomić nabór…
  • Zespół INE
  • 20 maja, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Mikołaj Woźniak Mikołaj Woźniak. Student stosunków międzynarodowych II stopnia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół polityki zagranicznej współczesnych mocarstw, ich wpływu na obecne stosunki międzynarodowe oraz rozwoju systemu międzynarodowego po zakończeniu zimnej wojny.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku
    przez Jakub Knopp
    25 maja, 2023
  • Jakiej armii potrzebuje Polska? O reformie Sił Zbrojnych RP mówi gen. Leon Komornicki [cz. 2]
    przez Aleksy Borówka
    23 maja, 2023
  • Program Trójmorze w INE – rekrutujemy!
    przez Zespół INE
    20 maja, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas