Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
cze 23
Afryka i Bliski Wschód, Analiza, Izrael, Prawa człowieka, Publikacje

Praktyka przestrzegania Konwencji ws. zakazu stosowania tortur z 1984 r. przez Izrael

23 czerwca, 2021
Praktyka przestrzegania Konwencji ws. zakazu stosowania tortur z 1984 r. przez IzraelPobierz

Artykuł w skrócie:

– Konwencja ws. zakazu stosowania tortur definiuje pojęcie tortur, zobowiązuje państwa do podjęcia środków umożliwiających skuteczne zapobieganie ich stosowania na terytorium podlegającym ich jurysdykcji, oraz powołuje organ kontrolny – Komitet Przeciwko Torturom;

– Państwo Izrael ratyfikowało Konwencję ws. zakazu stosowania tortur 3 października 1991 r.;

– Izraelskie prawo wewnętrzne w zakresie praw człowieka wynika z Ustawy Zasadniczej o Godności Ludzkiej i Wolności oraz orzecznictwa sądowego.

Zakaz stosowania i definiowanie „tortur” przez Organizację Narodów Zjednoczonych

Dokumentem wyjściowym do omówienia definicji tortur jest Karta Narodów Zjednoczonych (KNZ) z 1945 r., mająca w założeniu chronić przed niebezpieczeństwem wojen, poważnym naruszeniem praw człowieka i masowymi zbrodniami. Nie definiuje, a wręcz nie wspomina pojęcia „tortur”. Karta nie zapobiegała zatem poniżającemu traktowaniu, natomiast włączała prawa człowieka do systemu współpracy międzynarodowej. 

Pierwszym dokumentem ONZ zakazującym stosowania tortur była Powszechna Deklaracja Praw Człowieka przyjęta w 1948 r. Pomimo zakazu stosowania tortur, nie definiuje ona tego pojęcia. Stanowiła ona jednak początek rozwoju standardów w dziedzinie praw człowieka oraz zainicjowała mechanizmy kontroli o funkcji prewencyjnej. Upowszechnienie dokumentu umożliwiło przyjęcie podstawowych zasad, stanowiących wspólny model osiągnięć (common standard of achievement)[1], a reguły włączono do wielu późniejszych konwencji i deklaracji międzynarodowych. Deklaracja Praw Człowieka nie była dokumentem wiążącym. 

Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z 1966 r. był pierwszym powszechnym i wiążącym traktatem dotyczącym praw człowieka, uwzględniającym zakaz tortur. Chociaż zdecydowanie zakazane, także tutaj nie zostały one zdefiniowane. W Komentarzu ogólnym nr 20 z 1992 r., Rada Praw Człowieka ONZ wyjaśnia, że tworzenie listy czynów niedozwolonych oraz rozróżnianie tortur od innych form złego traktowania jest niepotrzebne[2], ponieważ zakaz odnosi się zarówno do czynów powodujących cierpienie fizyczne, jak i psychiczne. W związku z powyższym, w orzecznictwie Rady Praw Człowieka ONZ nie precyzowano, który aspekt zakazu naruszono, a jedynie, że do niego doszło. Warto jednak zaznaczyć, że różnica ta wynika z charakteru, celu i surowości traktowania.

Pierwszym aktem międzynarodowym definiującym omawiane pojęcie jest Deklaracja Tortur z 1975 r. Zgodnie z dokumentem, na tortury składa się każde celowe działanie powodujące ból lub cierpienie, fizyczne lub psychiczne. ​​Deklaracja ma zastosowanie do szkody celowej, podjętej z inicjatywy urzędnika publicznego bezpośrednio lub pośrednio (poprzez osobę działającą w jego imieniu). Celem podjętych działań jest uzyskanie informacji, ukaranie lub zastraszenie. 

Konwencja ws. zakazu stosowania tortur z 1984 r. 

W 1984 r. ONZ przyjęła konwencję w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (United Nations Convention Against Tortur, UNCAT). Stanowi ona obecnie podstawę rozumienia problematyki. 

UNCAT kładzie nacisk na umyślność tortur, zarówno fizycznych, jak i psychicznych, definiowanych jako działanie w celu uzyskania informacji, ukarania, zastraszenia lub wywarcia nacisku na drugą osobę lub w jakimkolwiek innym, wynikającym z dyskryminacji, celu. Także tutaj osobą stosującą ten mechanizm jest funkcjonariusz państwowy bezpośrednio lub pośrednio, poprzez wydanie rozkazu bądź za wyraźną lub milczącą zgodą. 

UNCAT zobowiązuje państwa do podjęcia środków ustawodawczych, administracyjnych, sądowych i innych, które umożliwią skuteczne zapobieganie stosowaniu tortur na terytorium podlegającym ich jurysdykcji. Przepis wzmacnia normę imperatywną i ustanawia bazę prawną, na której swoje działania opiera powołany w artykule 17. Komitet Przeciwko Torturom, organ kontrolny, do którego zadań należą m.in.: opiniowanie sprawozdań składanych przez strony Konwencji, rozpatrywanie skarg indywidualnych od osób fizycznych, a także rozpatrywanie skarg międzypaństwowych. Aby Komitet mógł wywiązywać się ze swoich kompetencji, państwa muszą złożyć oświadczenie o uznaniu jego kompetencji. 

UNCAT nakazuje uznanie tortur za przestępstwo w przepisach prawa wewnętrznego państw. Komitet Przeciwko Torturom wymaga od państw wykorzystania w prawie krajowym, choćby w minimalnym stopniu, przyjętej w UNCAT definicji tortur. 

Na strony Konwencji nałożono m.in. odpowiedzialność organizowania szkoleń dla personelu cywilnego lub wojskowego oraz przeprowadzania kontroli wewnątrz organów bezpieczeństwa państwa, ich procedur, zapewniania materiałów i informacji organom ścigania, oraz innym uczestnikom biorącym udział w nadzorowaniu osób zatrzymanych, aresztowanych lub pozbawionych wolności, przesłuchiwaniu ich lub postępowaniu z nimi. 

Tortury w prawie wewnętrznym Izraela

Na konstytucję Izraela składa się wiele odrębnych aktów prawnych. Należą do nich m.in. Deklaracja Niepodległości Państwa Izrael (1948 r.), Ustawa Zasadnicza o Knesecie (1958 r.), Ustawa Zasadnicza o Sądownictwie (1984 r.), oraz Ustawa Zasadnicza o Godności Ludzkiej i Wolności (1994 r.). Podstawą izraelskiego systemu prawnego są tzw. ustawy podstawowe Sądu Najwyższego, uzupełniane przez zbiór orzecznictwa. Prawo wewnętrzne Państwa Izrael przypomina system prawa zwyczajowego. 

Ustawa Zasadnicza o Godności Ludzkiej i Wolności pozostaje jedynym aktem prawnym zapewniającym ochronę osób przebywających na terenie państwa. Nakazuje ona przestrzegania podstawowych praw osobistych, w tym godności osoby ludzkiej, prawa do życia czy godności, jednak nie zakazuje stosowania tortur. Dopuszcza natomiast ograniczenie praw „w niezbędnym zakresie przez ustawę zgodną z wartościami uznanymi w Państwie Izrael, wydaną w uzasadnionym celu, lub przez rozporządzenia wydane na podstawie wyraźnego upoważnienia takiej ustawy”[3]. 

W 1996 r. izraelski Sąd Najwyższy wyraził zgodę na stosowanie wobec terrorystów tzw. ograniczonej presji fizycznej w przypadku zagrożenia życia ludności cywilnej. W odpowiedzi Komitet Przeciwko Torturom ONZ uznał, że decyzja sądu „uczyniła z Izraela jedyne cywilizowane państwo świata, w którym zalegalizowano tortury”[4]. Trzy lata później, m.in. w wyniku nacisku organizacji praw człowieka, Sąd Najwyższy orzekł, że izraelskie służby bezpieczeństwa nie są upoważnione do stosowania tortur, ani innych form znęcania fizycznego podczas przesłuchiwania świadków. Sąd uznał również, że dopuszczając się takich działań, agenci łamią prawo, nie mają jednak obowiązku ponosić kary za swoje działania[5]. Ze względu na obowiązujący w Izraelu system prawny, orzeczenie to stanowi podstawę prawną. 

W listopadzie 2018 r. Sąd Najwyższy wydał orzeczenia w sprawie torturowania palestyńskiego więźnia, Faresa Tbeisha, przez izraelskich oficerów wywiadu. Wyrok został ogłoszony przez trzech sędziów, którzy uniewinnili oficerów uznając jednocześnie, że jakiekolwiek zamiany w prawie Izraela nie są potrzebne, ponieważ obecna praktyka i polityka w zakresie stosowania tortur są wystarczające[6]. Orzeczenie stanowi precedens dla przyszłych przypadków oraz rozwoju techniki tortur. Postanowienie narusza prawo międzynarodowe, w tym UNCAT. 

Obecnie w systemie prawnym Izraela tortury nie są zabronione, nie podlegają prawu karnemu. Co więcej, Sąd Najwyższy Izraela ogłosił na początku 2019 r., że stosowanie tortur wobec osób zatrzymanych podczas przesłuchań w pewnych przypadkach jest zgodne z prawem[7]. W orzeczeniu tego samego sądu sprzed 20 lat podkreślono bezwzględny zakaz tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania, zabroniono wcześniej dozwolonego i rutynowego sposobu przesłuchiwania osób zatrzymanych. Mimo to, w tym samym czasie Sąd przyzwolił Izraelskiej Agencji Bezpieczeństwa (the Israel Security Agency, ISA), tzw. Shabak lub Shin-Bet, na ustępstwa. O tym, czy pracownicy służb dopuścili się tortur oraz czy zostaną postawieni przed organ sprawiedliwości decydować miał Prokurator Generalny. 

W październiku 2003 r. powołano urząd Rzecznika Praw Obywatelskich w Izraelu (RPOI). Do jego zadań należy rozpatrywanie skarg w odniesieniu do postępowania sędziów podczas procesu sądowego, skarg w sprawie nieprawidłowego sposobu prowadzenia procesów sądowych czy wszelkich wykroczeń poza budynkiem wymiaru sprawiedliwości. RPOI jest upoważniony do wydania nagany, sugestii w kwestii prowadzenia przyszłych postępowań oraz zalecenie usunięcia sędziego ze stanowiska. RPOI nie jest upoważniony do dokonywania merytorycznego przeglądu orzeczeń sądu. Biuro Rzecznika zajmuje się publikacją raportów i opinii.

W 1990 r. powołano Publiczny Komitet Przeciwko Torturom w Izraelu (Public Committee Against Torture in Israel, PCATI), organizację pozarządową monitorującą aresztowania, wspierającą rozwój ustawodawstwa oraz prowadzącą kampanię informacyjną i edukacyjną w zakresie naruszeń praw człowieka. Komitet współpracuje z innymi organizacjami – izraelskimi, palestyńskimi, międzynarodowymi – w walce przeciwko stosowaniu tortur oraz w celu implementacji międzynarodowego prawa humanitarnego do izraelskiego systemu prawnego. W 2020 r. do ww. organizacji należały m.in. Danish Institute Against Torture DIGNITY, Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju czy Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców. Ponadto PCATI otrzymuje wsparcie finansowe, m.in. od Dobrowolnego Funduszu ONZ na rzecz Ofiar Tortur (UN Voluntary Fund for Victims of Torture). 

PACTI prowadzi działalność w dwóch sferach – prawnej i publicznej. Aktywność w sferze prawnej skupia się na odwiedzaniu ośrodków zatrzymań oraz składaniu w imieniu osób zatrzymanych petycji do Sądu Najwyższego np. w kwestiach nieludzkich metod przesłuchiwania, poniżających warunków przetrzymywania i wszelkich innych odstępstw od praw przysługujących więźniom. W sferze publicznej PACTI skupia się na zwiększeniu zaangażowania społeczeństwa w sprzeciwianiu się stosowania zinstytucjonalizowanej przemocy podczas zgromadzeń publicznych, w pokojach przesłuchań oraz w każdym innym miejscu. Ponadto Komitet opracowuje sprawozdania ws. stanu stosowania tortur przez służby izraelskie, organizuje szkolenia i inne publiczne wydarzenia o tematyce praw człowieka. PACTI jest jednym z głównych organów popierających przyjęcie ustawy wprost zakazującej stosowanie tortur w Izraelu. 

Izrael jest stroną dziewięciu aktów prawnych przyjętych w ramach ONZ i dotyczących ochrony praw człowieka. Jednym z nich jest opisana wyżej Konwencja ws. zakazu stosowania tortur z 1984 r. Konwencje nie są jednak bezpośrednio stosowane w izraelskim systemie prawnym. Wynika to z niechęci wpływowych ugrupowań religijnych, uznających międzynarodowe akty prawne za łamiące zasadę wolności sumienia oraz religii[8]. 

Status przestrzegania Konwencji ws. zakazu stosowania tortur przez Izrael

Izrael podpisał Konwencję w 1986 r., zaś ratyfikował ją pięć lat później. Państwo wydało do UNCAT dwa zastrzeżenia. W pierwszym nie uznało określonych w artykule 20 kompetencji Komitetu Przeciwko Torturom, natomiast w drugim wyraziło sprzeciw wobec obowiązku przekazania sporów między stronami Konwencji ws. interpretacji lub stosowania konwencji pod rozstrzygnięcie sądu arbitrażowego. Ponadto Izrael nie wprowadził instytucji nadzorujących wdrażania UNCAT, nie podpisał protokołu fakultatywnego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz utrzymuje, że UNCAT nie ma zastosowania na terenach okupowanych, tj. na Zachodnim Brzegu oraz w Strefie Gazy. 

Uznaje się, że państwowe organy bezpieczeństwa stosują tortury od przełomu lat 70. XX w. Współcześnie ich ofiarami są przede wszystkim Palestyńczycy podejrzani o szpiegostwo czy podżeganie do zamieszek, Izraelczycy pochodzenia palestyńskiego, syryjscy mieszkańcy Wzgórz Golan, Erytrejczycy i Sudańczycy ubiegający się o azyl oraz, w mniejszym stopniu, młodzi mężczyźni pochodzący z Etiopii i dysydenci polityczni. Do tortur uciekają się przede wszystkim instytucje odpowiedzialne za przesłuchiwanie podejrzanych w Izraelskiej Agencji Bezpieczeństwa, żołnierze Sił Obronnych Izraela, policjanci, straż graniczna oraz Izraelska Służba Więzienna, a dochodzi do nich najczęściej w ośrodkach zatrzymań, więzieniach, na komisariatach czy podczas aresztowań w domach zatrzymanych oraz w miejscach publicznych[9].

Tortury były w Izraelu powszechnie stosowane w latach 80. i 90. XX w. Na przełomie wieków nastąpił spadek praktyki i zgłoszeń naruszeń praw człowieka, po przełomowym orzeczeniu Sądu Najwyższego z 1999 r. Aktualnie izraelskie organy bezpieczeństwa stosują różne formy poniżającego traktowania lub karania. 

Zgodnie z informacjami podanymi przez izraelską organizację działającą na rzecz praw człowieka, B’tselem, Izraelska Agencja Bezpieczeństwa od końca lat 90. XX w. rutynowo wykorzystuje metody stanowiące poniżające traktowanie, w tym tortury. Uzasadniając swoje postępowanie, agenci ISA powołują się na zalecenia wydane w 1987 r. przez komisję stanową pod przewodnictwem emerytowanego sędziego Sądu Najwyższego, Moshe Landau. Zgodnie z zaleceniem, w celu „zapobiegania terroryzmowi” przesłuchujący mogą używać „presji psychologicznej” i „umiarkowanego nacisku fizycznego”, o ile jest to forma „koniecznej obrony” określonej w izraelskim prawie karnym[10]. Zdaniem B’tselem, w praktyce metody stosowane przez ISA znacznie wykraczają poza „rozsądną interpretację” terminu „umiarkowana presja fizyczna”[11]. 

Wspólne raporty B’tselem oraz organizacji pozarządowej HaMoked: Centrum Obrony Indywidualności (HaMoked: Center for the Defence of the Individual) ukazują, że nadal często stosuje się przemoc psychiczną i fizyczną podczas przesłuchań. Śledczy unikają metod zakazanych przez Sąd Najwyższy, jednak środki pozostają takie same: surowe warunki, zamknięcie w ciasnych i brudnych pomieszczeniach oraz całkowita izolacja od świata zewnętrznego w celu osłabienia jednostki. W relacjach byłych osób przetrzymywanych powtarzają się praktyki zamykania w wąskich, pozbawionych okien pomieszczeniach oraz złych warunkach higienicznych – zakaz kąpieli, mycia zębów, zmiany ubrań, brak papieru toaletowego. Jedzenie, które otrzymywali było bardzo złej jakości, często przeterminowane. Regularnie zabraniano kontaktu z adwokatem, petycje składane w tej sprawie do Sądu Najwyższego były odrzucane. Nie umożliwiono im również stawienia się przed wymiarem sprawiedliwości w celu wygłoszenia swojej skargi. Z raportów B’tselem i HaMoked wynika, że znaczna część zatrzymanych boi się postawić zarzuty z obawy przed represjami[12]. 

Wśród najczęstszych form traktowania więźniów byli żołnierze Sił Obronnych Izraela wymieniają zastraszanie, bicie, kopanie, zamykanie na kilka dni w odosobnieniu z zasłoniętymi oczami, często bez jedzenia i picia, niepozwalanie na korzystanie z toalety oraz pozbawienie snu, a także wymierzanie w ich stronę broni, wrzaski, rozbieranie osób bez uprzedniego wyrażenia przez nich zgody, przywiązywanie do łóżek na wiele godzin lub dni. Dotyczy to zarówno dorosłych kobiet i mężczyzn, jak i dzieci w wieku od 8 do 16 lat. Wojskowi przyznają, że najczęściej poddawane poniżającemu traktowaniu są przypadkowe osoby, którym nie można udowodnić zarzucanych czynów. Maltretuje się ich w miejscach, w których zostali złapani, najczęściej w miejscach publicznych w celu sprowokowania innych. Żołnierze wspominają, że dowódcy wielokrotnie zalecali im pozostawienie osoby bez wzywania pomocy[13].

Jak wynika z raportów izraelskich organizacji pozarządowych czy międzynarodowych organizacji praw człowieka, mimo podpisania i ratyfikowania konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur Izrael się do niej nie stosuje. Podobnie jest z wieloma innymi umowami międzynarodowymi. Poniżanie, upokarzanie, czy nawet torturowanie więźniów przez organy bezpieczeństwa to codzienność dla niektórych mniejszości narodowych, czy etnicznych. 

Podsumowanie

Izrael nie stosuje postanowień wynikających z UNCAT. Konwencja nakłada na strony zobowiązania, do których należą m. in. podejmowanie skutecznych instrumentów ustawodawczych, administracyjnych oraz sądowych, które mają zapobiegać stosowaniu tortur, pozwalać na tworzenie zestawów informacji oraz materiałów szkoleniowych dla personelu służb państwowych, a także nadzorowanie metod przesłuchiwania. 

Izrael podpisał międzynarodowe konwencje mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom, jednak ma to wyraz jedynie symboliczny, mający wpłynąć na jego postrzeganie przez społeczność międzynarodową. Nie przekłada się to bezpośrednio na sytuację w państwie. Państwo zgłosiło zastrzeżenia do dwóch artykułów Konwencji, mających zagwarantować jej przestrzeganie. W wyniku nacisków Izrael ogłosił w 2016 r. rozpoczęcie prac nad ustawą zakazującą stosowania tortur, jednak i w tym przypadku miało to wyraz symboliczny. Do maja 2021 r. państwo nadal nie przyjęło takiego dokumentu, a władze państwowe w tej sprawie milczą. 


[1] A. Bieńczyk-Missala, Zapobieganie masowym naruszeniom praw człowieka. Międzynarodowe instytucje 
i instrumenty
, Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, Warszawa 2018, s. 30. 

[2] Komitet Praw Człowieka, CCPR General Comment No. 20: Article 7 (Prohibition of Torture, or Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment, opublikowany 10 marca 1992, punkt 4. 

[3] Biblioteka Sejmowa, Ustawa Zasadnicza o Godności Ludzkiej i Wolności, tekst dostępny w Internecie: http://libr.sejm.gov.pl/tek01/txt/konst/izrael-12.html.

[4] I. J. Biśta, Zakaz tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania, Uniwersytet Wrocławski, Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii, tekst dostępny w Internecie: https://www.repozytorium.uni.wroc.pl/dlibra/show-content/publication/52305?id=52305.

[5] C. Hagdbard, Israeli High Court Rules to Allow, Expand Use of Torture, tekst dostępny w Internecie: https://imemc.org/article/israeli-high-court-rules-to-allow-expand-use-of-torture/. 

[6] C. Hagdbard, Israeli High Court Rules to Allow, Expand Use of Torture, tekst dostępny w Internecie: https://imemc.org/article/israeli-high-court-rules-to-allow-expand-use-of-torture/.

[7] Y. Ginbar, It’s now (even more) official: torture is legal in Israel, https://www.omct.org/en/resources/blog/its-now-even-more-official-torture-is-legal-in-israel (data dostępu: 21.03.2019). 

[8] K. Wojtyczek, Konstytucja Państwa Izrael, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2001, s. 32. 

[9] The Treatment and Rehabilitation Center for Victims of Torture, The International Rehabilitation Council for Torture Victims, The Public Committee against Torture in Israel, Torture in Israel, marzec 2019. 

[10] B. White, Israeli torture of Palestinian children “institutional”, tekst dostępny w Internecie: https://www.aljazeera.com/features/2017/2/7/israeli-torture-of-palestinian-children-institutional.

[11] B’tselem, The Israeli Information Center for Human Rights in the Occupied Territories, Torture and Abuse
in Interrogation
, tekst dostępny w Internecie: https://www.btselem.org/torture. 

[12] B’tselem, The Israeli Information Center for Human Rights in the Occupied Territories, Hamoked, Center for the Defence of the Individual, Unprotected. Detention of Palestinian Teenagers in East Jerusalem, tekst dostępny w Internecie: https://www.btselem.org/sites/default/files/publications/201710_unprotected_eng.pdf.

[13] Breaking the Silence, Children and Youth – Soldiers’ Testimonies 2005-2011, tekst dostępny w Internecie: https://www.breakingthesilence.org.il/wp-content/uploads/2012/08/Children_and_Youth_Soldiers_Testimonies_2005_2011_Eng.pdf. 

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Karolina Siekierka Karolina Siekierka. Młodzieżowa Delegatka RP do NATO. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Podczas studiów uczestniczyła w programach stypendialnych w Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) oraz Institut d'Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka, konflikty zbrojne oraz wpływ zmian klimatu na bezpieczeństwo międzynarodowe. Kontakt: k.siekierka[at]ine.org.pl

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Indo-Pacyfik, Publikacje, USA

Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Na początku marca bieżącego roku, po 18 miesiącach…
  • Jakub Knopp
  • 25 maja, 2023
  • Analiza, Bezpieczeństwo, Publikacje, Wojsko i armia, Wywiad

Jakiej armii potrzebuje Polska? O reformie Sił Zbrojnych RP mówi gen. Leon Komornicki [cz. 2]

Leon Komornicki – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Od 1991 prezes Fundacji…
  • Aleksy Borówka
  • 23 maja, 2023
  • Media, Polityka międzynarodowa, Publikacje, Trójmorze

Program Trójmorze w INE – rekrutujemy do tworzonego zespołu!

Miło nam ogłosić, że tworzymy w INE Program Trójmorze, którego dyrektorem został dr Tomasz Pawłuszko! Jednocześnie mamy przyjemność uruchomić nabór…
  • Zespół INE
  • 20 maja, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Karolina Siekierka Karolina Siekierka. Młodzieżowa Delegatka RP do NATO. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Podczas studiów uczestniczyła w programach stypendialnych w Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) oraz Institut d'Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka, konflikty zbrojne oraz wpływ zmian klimatu na bezpieczeństwo międzynarodowe. Kontakt: k.siekierka[at]ine.org.pl
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku
    przez Jakub Knopp
    25 maja, 2023
  • Jakiej armii potrzebuje Polska? O reformie Sił Zbrojnych RP mówi gen. Leon Komornicki [cz. 2]
    przez Aleksy Borówka
    23 maja, 2023
  • Program Trójmorze w INE – rekrutujemy do tworzonego zespołu!
    przez Zespół INE
    20 maja, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas