Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
lis 14
Analiza, Bezpieczeństwo, Publikacje, Rosja, Ukraina

Putin nie zakończył mobilizacji. Putin się nie cofa. Putin kłamie.

14 listopada, 2022

„Pokojowa” oferta Putina

9 listopada generał Siergiej Surowikin, dowódca rosyjskich wojsk w Ukrainie i minister obrony narodowej Siergiej Szojgu podjęli decyzję o wycofaniu wojsk Rosji z prawobrzeżnej części obwodu chersońskiego, w tym z samej stolicy. Już następnego dnia ministerstwo spraw zagranicznych Rosji dwukrotnie powtórzyło – ustami ministra Siergieja Ławrowa i rzeczniczki MSZ Marii Zacharowej- komunikat o gotowości Rosji do zawieszenia broni i rozpoczęcia rozmów pokojowych z Ukrainą. Co ważniejsze, jeszcze tego samego zrobił to Władimir Putin, mówiąc o „gotowości przywrócenia pełnej współpracy z ukraińskimi partnerami”.

Prezydent Rosji, po raz pierwszy od ataku na Ukrainę 24 lutego, nie nazwał ukraińskich władz „nazistowską juntą”, „satanistami” i „narkomanami”, których „należy zdenazyfikować”, lecz wyraził się o władzach Ukrainy jako pełnoprawnych adwersarzach, z którymi może usiąść do stołu rozmów.

Przesłanie rosyjskich władz skierowane jest przede wszystkim do państw Zachodnich, zwłaszcza Białego Domu. Brzmi ono: my częściowo uznajemy swoją porażkę, wycofujemy się na lewy brzeg Dniepru, i zajmując pozycje obronne zamrażamy konflikt zbrojny, wy w zamian skłonicie Ukraińców do rozmów pokojowych, a w wariancie maksymalnym do przyjęcia naszych warunków- zatrzymania przez Rosję anektowanych terenów i gwarancje nieprzystąpienia Ukrainy do NATO. To oczywiście pułapka zastawiona przez Władimira Putina, ponieważ doskonale zdaje sobie sprawę, że Kijów nie przyjmie rosyjskich propozycji. Przed kilkoma dniami, prezydent Żeleński powtórzył nienegocjowalne dla Kijowa warunki zawarcia pokoju – przywrócenie integralności terytorialnej Ukrainy, poszanowanie przez Rosję zasad ONZ, sfinansowanie przez nią odbudowy zniszczeń wojennych w Ukrainie, osądzenie zbrodniarzy wojennych i gwarancje nieagresji.

Skoro Putin ma świadomość, że pokój na jego warunkach nie jest możliwy, na co liczy? Oczekuje, że państwa Zachodnie wymuszą na Ukraińcach rozmowy pokojowe, a tym samym konflikt zostanie zamrożony na czas zimy, co da Rosjanom czas na odbudowę armii i podjęcie kolejnej ofensywy przeciwko Ukrainie. Bowiem mimo tego, że prezydent Rosji ogłosił zakończenie powszechnej mobilizacji wojskowej oraz deklaratywnie chce rozmów pokojowych, to mobilizacja jest kontynuowana, przy nieustającej militaryzacja państwa.

Mobilizacja trwa

21 września Władimir Putin ogłosił powszechną – a w jego słowniku „częściową”- mobilizację wojskową, która zakończyła się 29 października, po tym jak Siergiej Szojgu zaraportował o skutecznym zrekrutowaniu 300 tysięcy żołnierzy. Jednak już 1 listopada prezydent odmówił wydania dekretu oficjalnie kończącego proces mobilizacji, bo jak stwierdził, sprawa ta wymaga konsultacji z prawnikami. W rzeczywistości brak dekretu umożliwia zatrzymanie na froncie żołnierzy kontraktowych z poboru, którzy wkrótce mieli wrócić do domu. Po drugie, pozwala w majestacie prawa na ciche kontynuowanie przymusowej mobilizacji bez uszczerbku na wizerunku prezydenta i dalszego obniżania nastrojów społecznych, które uległy pogorszeniu po 21 września. W badaniu państwowej Fundacji Opinia Społeczna z 25 września, 69% respondentów odpowiedziało, że czują lęk związany z obecną sytuacją, podczas gdy tydzień wcześniej tylko 35% wskazało ten stan emocjonalny.

Dziennikarskie reportaże, w tym tak znaczących tytułów jak Nowaja Gazieta Europe i Russkaja Slużba BBC, udowodniły, że władze kontynuują mobilizację za pomocą cyfrowej inwigilacji. W Moskwie używają czterech systemów rozpoznawania twarzy, działających w moskiewskim metrze. Ich algorytmy działają bardzo dokładnie, rozpoznając nawet twarze zakryte maseczkami i w kaskach motocyklowych.

Policja wychwytuje poborowych także za pomocą elektronicznych systemów identyfikacji przestępców na drogach oraz Zunifikowanego Centrum Przechowywania Danych, który w niedalekiej przyszłości pozwoli zainstalować w pozostałych regionach Rosji moskiewskie systemy rozpoznawania twarzy, oraz do którego zostaną podłączone wszystkie komisje wojskowe. Organy nadzoru wyłapują poborowych przechwytując dane geolokalizacyjne, dzięki inwigilacji aplikacji do zamawiania transportu i jedzenia. Dodatkowo biuro mera Moskwy posiada prawie 190 różnych systemów informacyjnych, dzięki którym zbiera informacje o mieszkańcach, domach, samochodach, straganach, placach zabaw itd. W budżecie federalnym zaplanowane są już pieniądze na implementacje takich samych systemów w innych regionach.

Dziennikarskie śledztwa informują, że wyłapywani mężczyźni są często bez przeszkolenia wysyłani na front, aby ad hoc wyrównać niedobory kadrowe.

W październiku, w niemal całej Rosji wprowadzono militaryzujące i ułatwiające wojskową mobilizację stany wyjątkowe. Oprócz ogłoszenia stanu wojennego na anektowanych terenach Ukrainy, w rosyjskich okręgach Centralnym i Południowym, wprowadzono reżimy średniego lub wysokiego alarmu. Oba dają gubernatorom prawo do ograniczania wjazdu i wyjazdu z regionu, przymusowego przesiedlenia ludzi z obszarów uznanych za niebezpieczne i wprowadzania środków stanu wojennego, np. konfiskatę pojazdów i mieszkań, zamknięcie granic, zakładanie podsłuchów i przenoszenie prywatnych firm do pracy na potrzeby wojska. W Moskwie dodatkowo testowane są schrony przeciwlotnicze i atomowe, także przy wykorzystaniu obiektów cywilnych, takich jak parkingi podziemne.

Nie można wykluczyć wariantu, w którym Kreml po cichu będzie dążyć do maksymalnej mobilizacji, czyli wcielenia i przeszkolenia 1,2 miliona osób lub, po prostu, wyłapania jak największej liczby mężczyzn w wieku poborowym, by użyć ich w wiosennej ofensywie 2023 roku.

Mobilizacja bez konsekwencji społecznych

Jak powiedział, rosyjski politolog Aleksandr Baunow dla portalu Glawkom, Putin ogłaszając powszechną mobilizację złamał jedną z najważniejszych umów społecznych swojego reżimu. Polegała ona na tym, że Kreml zmonopolizował przestrzeń publiczną i polityczną, ale w zamian nie wchodził w przestrzeń osobistą obywateli Rosji – nawet represjonowane osoby LGBT+ i świadkowie Jehowy dopóki trzymały swoją orientację seksualną i religijną „w domu”, mogły czuć się bezpiecznie. Mobilizacja natomiast oznacza, że państwo „bardzo okrutnie wtargnęło do przestrzeni osobistej”, zabierając z niej członka rodziny i narażając jego życie. Wojna przestała być tylko dla tych, którzy chcą zarobić 300 tysięcy rubli miesięcznie (4780 EUR), a stała się udziałem wszystkich.

Jednak rządzący nie ponieśli konsekwencji złamania jednej z najważniejszych umów społecznych putinizmu. Według Centrum Lewady- niezależnego ośrodka badania opinii publicznej- poparcie dla prezydenta, rządu i działań militarnych w Ukrainie nie ucierpiał w wyniku powszechnej mobilizacji. W marcu atak na Ukrainę popierało 80%, w październiku tylko o 7% mniej. W marcu poparcie dla Władimira Putina wyniosło 83%, w październiku 79%, dla rządu 70% w marcu i 66% w październiku. Są to niewiele znaczące spadki. Oczywiście należy z dużą dozą dystansu podchodzić do badań opinii publicznej w opresyjnym autorytaryzmie, gdzie strategią przetrwania obywatela jest udzielanie odpowiedzi jakiej oczekiwaliby rządzący, po to by uniknąć kolejnej wizyty, tylko tym razem przedstawicieli organów siłowych. Jednak wyniki Lewady pokazują, że putinowski reżim na tyle skutecznie zastraszył Rosjan, by ci nie tylko nie wychodzili na ulicę protestować przeciwko mobilizacji – zagrażającej przecież ich życiu i zdrowiu – ale nie wyrażali nawet deklaratywnego sprzeciwu.

Bunt społeczny wobec mobilizacji okazał się dość nikły. Osoby lepiej sytuowane, głównie po 30 roku życia, nie wybrały protestów ulicznych lecz ucieczkę z kraju. Według rosyjskiego Forbesa, po ogłoszeniu mobilizacji z Rosji uciekło 700 tysięcy ludzi, głównie do Gruzji, Armenii, Kazachstanu, Turcji oraz państw Unii Europejskiej.

Według obliczeń Meduzy i Mediazony od 21 września do 7 listopada zostały podpalone lub zdemolowane 34 komisje wojskowe i budynki rządowe, ale nie stanowi to tendencji wzrostowej ponieważ do mobilizacji (marzec-wrzesień) zaatakowano dokładnie tyle samo. Według portalu ОВД-NEWS, zbierającego dane na temat protestów i osób represjonowanych w Rosji, po ogłoszeniu mobilizacji protestowało co najwyżej kilka tysięcy osób, z czego zatrzymano i sądzono kilkaset. Nawet w najbardziej zbuntowanym Dagestanie, zatrzymano tylko 200 osób i wszczęto 30 spraw karnych. Zresztą bunt w Dagestanie nie stanowił odruchu obywatelskiego, ale akt desperacji. To właśnie tam, w wyniku działań wojennych najbardziej wzrosła śmiertelność młodych mężczyzn, czyli dwukrotnie. Ponadto Dagestan znalazł się wśród regionów, skąd władze rekrutowały największą liczbę poborowych. Jak podaje portal The Bell, najwięcej zmobilizowanych pochodziło z Krasnojarska (5,5% rezerwy), Buriacji (3,7%), Dagestanu (2,6%) i Kałmucji (2,2%), gdzie dochody ludności plasują znacznie poniżej poziomu krajowego. Według prokremlowskich ekonomistów Maksima Mironowa i Olega Icchokiego władze minimalizują rekrutacje w lepiej prosperujących regionach w obawie przed wiecami, sięgając do najbiedniejszych podmiotów federacji i warstw społecznych.

Według socjologów Rosjanie tak posłusznie przyjęli mobilizację, ponieważ ci, którzy do tej pory angażowali się w protesty opuścili kraj, a ci którzy zostali, dokonali „racjonalnej oceny ryzyka”. Od początku wojny uliczne protesty są nieliczne, a jeśli już do nich dochodzi, służby rozbijają je szybko i brutalnie. Dodatkowo, za udział w manifestach grozi obecnie postępowanie karne, a nie postępowanie administracyjne. Dlatego też, bilansując ryzyko i szanse powodzenia, Rosjanie nie mają poczucia, że ich publiczny protest może w jakikolwiek sposób wpłynąć na decyzje państwa, a ze względu na niewielką liczbę protestujących, czują się w swoim sprzeciwie osamotnieni. Stiepan Gonczarow z Centrum Lewady zwraca też uwagę na zjawisko symbolicznej kompensacji:

Chęć przyłączenia się do państwa jest typowa dla ludzi z małymi dochodami, i takich którzy czują się zranieni (…) Walka na froncie wydaje im się czymś znaczącym. Mogą tam stać się częścią wydarzenia historycznego. Państwo pozostaje dla nich jedyną instytucją, która działa, daje pracę i formułuje dla nich wielkie cele.

Wciąż wysokie rankingi poparcia Putina oraz brak wielotysięcznych manifestacji, utwierdza władze Rosji w przekonaniu, że mogą kontynuować mobilizację wojskową bez większych konsekwencji społecznych.

Na Kremlu bez zmian

Mobilizacja nie przyniosła również żadnych zmian politycznych. Tak zwana partia pokoju, która prawdopodobnie stanowi większość wśród rosyjskich elit, zachowuje milczenie. Jedynie w regionach doszło do kilku incydentów, których jednak nie należy traktować w kategoriach buntu, ale jako wzmacnianie własnej pozycji przez lokalnych liderów. Gubernator Magadanu, Siergiej Nosow zwolnił lokalnego komisarza wojskowego za zbyt dużą liczbę zmobilizowanych rekrutów. Szef Republiki Czeczenii Ramzan Kadyrow odmówił udziału Republiki w mobilizacji, twierdząc że dostarczyła żołnierzy ponad wymaganą normę. Szef Republiki Sacha (Jakucji) Aisen Nikołajew ograniczył mobilizację, oświadczając, że w jego regionie została praktycznie zakończona. Pozostali szefowie regionów poddali się rozkazowi przeprowadzenia mobilizacji. Nawet przywódca najbardziej zbuntowanego Dagestanu, Siergiej Mielikow, powiedział tylko, że komisje wojskowe powinny unikać błędów.

Podczas mobilizacji na czołówki portali i serwisów informacyjnych wybili się: twórca prywatnej armii Wagnera Jewgienij Prigożyn i przywódca Czeczenii Ramzan Kadyrow, czyli wojenne jastrzębie. Obaj głośno krytykowali generałów i ministra Szojgu, wzmacniając swoją pozycję polityczną w systemie. Zwłaszcza Prigożyn, który oficjalnie przyznał się do ingerowania w amerykańskie wybory w 2016 roku i stworzenie grupy Wagnera, a także sfilmował swoje wizyty w łagrach, gdzie rekrutował więźniów na front ukraiński. Najbardziej znaczące jest to, że wszedł w otwarty konflikt z gubernatorem Sankt Petersburga Aleksandrem Bieglowem – człowiekiem Putina- i Siergiejem Szojgu. Oznacza to, że choć Prigożyn i Kadyrow wciąż nie należą do najbliższego otoczenia prezydenta i nie mają do niego dostępu „na życzenie”, to seria tak konfliktogennych działań wskazuje, że Putin na nie pozwolił, co w rosyjskim systemie stanowi najważniejsze źródło awansu. Z drugiej strony, Kadyrow i Prigożyn, tak jak i telewizyjni propagandyści otrzymali przyzwolenie na krytykowanie generałów i Szojgu, po to by zdjąć z Putina odium porażek w Ukrainie.

Mobilizacja pogłębiła proces wasalizacji Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej wobec Kremla. Patriarcha Cyryl nie tylko poparł powszechną mobilizację jako przedłużenie „mobilizacji duchowej” dla zwycięstwa ojczyzny, ale z okazji 70 urodzin Putina nakazał jego liturgiczną gloryfikację we wszystkich cerkwiach na terenie Rosji. Sakralny status Putina nadany mu przez Cyryla zdarzył się w Rosji po raz pierwszy od czasów carskich.

Nawet Stalin, gloryfikowany przez Cerkiew po zwycięstwie w Wojnie Ojczyźnianej, otrzymywał wyłącznie tytuły związane z jego przywództwem politycznym. Liturgiczne upamiętnienie Putina podnosi jego status z prezydenta świeckiego państwa do przywódcy-pomazańca bożego. Coraz częstsze odwoływanie się Cerkwi do wojennej, imperialno-totalitarnej symboliki religijnej w służbie władzy świeckiej, włączają Patriarchat w państwowy strumień ideologicznej militaryzacji.

Lekcja z początków wojny

Wycofanie rosyjskich wojsk z Chersonia i gotowość Putina do negocjacji z „ukraińskimi partnerami” wynikają z jego narastającej desperacji. Ukraina i Zachód nie przestraszyli się ani częściowej mobilizacji ani gróźb nuklearnych. Nieskuteczne okazały się też systematyczne ataki Rosji na ukraińską infrastrukturę cywilną oraz odcięcie przez nią dostaw gazu dla państw Unii Europejskiej. Tym bardziej ekspresowe tempo ukraińskiej ofensywy, nieskuteczność rosyjskiej armii i dyplomacji oraz ezopowe przyznanie się Putina do porażki, budzi nadzieję na szybką przegraną Rosji i zakończenie wojny.

Jednak wewnętrzne działania rosyjskich władz wskazują, że budują coraz bardziej zmilitaryzowane państwo i przygotowują je do długotrwałej wojny. Mimo zbliżającego się kryzysu gospodarczego, zaplanowane wydatki MSW, Gwardii Narodowej, organów bezpieczeństwa, Komitetu Śledczego i organów systemu penitencjarnego wzrosną półtorakrotnie. Wydatki wojskowe wzrosną o ponad 17%. W ciągu najbliższych 3 lat 5,8 md EUR trafi na odbudowę anektowanych terytoriów ukraińskich. Każdy zrekrutowany żołnierz ma otrzymać 4780 EUR miesięcznie, czyli sześć razy więcej niż mediana płac w Rosji. Wydatki na wojsko i struktury siłowe oraz pozyskanie 300 tys. nowych żołnierzy- nie mówiąc już o potencjalnym milionie- wymaga radykalnych przesunięć budżetowych, które mogą zaburzyć dotychczasową socjalną politykę putinizmu, która także stanowi jeden z jego filarów.

W jakim innym celu niż dalsze prowadzenie wojny, Putin miałby złamać żelazną zasadę zrównoważonego budżetu i ryzykować niepokoje społeczne?

Dlatego decyzję Szojgu o wycofaniu rosyjskich wojsk obwodu chersońskiego i „gotowość” Rosji do negocjacji pokojowych należy traktować jako kolejną porcję kłamstw i taktykę byłego kagiebisty, która ma na celu zmylenie przeciwnika, by w dogodnym momencie kontynuować agresję wobec Ukrainy. Kiedy 21 lutego, prezydent Rosji „jedynie” uznał niepodległość separatystycznych republik Łuhańskiej i Donieckiej, Zachód określił jego decyzję jako wynik nieskutecznych gróźb i gest pozwalający mu wyjść z twarzą z zastawionej przez siebie pułapki. Uznanie republik okazało się jednak zasłoną dymną dla dokonania pełnoskalowej inwazji na Ukrainę 3 dni później. To lekcja, którą państwa Zachodnie powinny wyciągnąć z tamtych wydarzeń. Militarna porażka i pogarszający się stan rosyjskiej gospodarki, spowoduje coraz częstsze oferty ze strony Putina. Posłużą one jednak wyłącznie złapaniu militarnego oddechu, po to by kontynuować wojnę rozpoczętą 24 lutego.

Foto: PAP/Abaca


DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Dr Jakub Benedyczak Dr Jakub Benedyczak. Dziennikarz i analityk zajmujący się Rosją i Europą Wschodnią. Jego teksty ukazują się w Onecie, Magazynie TVN24 i Nowej Europie Wschodniej. Prowadzi audycje w Radiu 357 oraz wykłada na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w Rosji w organizacji praw człowieka oraz jako analityk ds. Rosji w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. Obronił doktorat z pogranicza politologii i filmoznawstwa nt. polityki w kinie rosyjskim ery putinowskiej.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Chiny, Indo-Pacyfik, Nowe technologie, Publikacje

Notatka z wydarzenia ‘’Measurement Problems: China’s GDP Growth Data and Potential Proxides’’: A Big Data China

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy.  W dniu 5…
  • Patrycja Mizera
  • 21 września, 2023
  • Analiza, Europa, Publikacje, Republika Czeska

Forum Polsko-Czeskie 2023: Czeska polityka zagraniczna. Wywiad z Šárką Shoup [cz. 2]

Niniejszy tekst stanowi tłumaczenie transkrypcji rozmowy przeprowadzonej przez Michała Banasiaka. Šárka Shoup - dyrektor Instytutu Polityki i Społeczeństwa. Šárka zajmuje się…
  • Michał Banasiak
  • 19 września, 2023
  • Analiza, Publikacje, Trójmorze

Postanowienia ósmego szczytu Inicjatywy Trójmorza w Bukareszcie

6-7 września 2023 r. w Bukareszcie odbył się szczyt i forum biznesowe Inicjatywy Trójmorza. Wydarzenie z roku na rok przyciąga…
  • Julita Wilczek
  • 14 września, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Dr Jakub Benedyczak Dr Jakub Benedyczak. Dziennikarz i analityk zajmujący się Rosją i Europą Wschodnią. Jego teksty ukazują się w Onecie, Magazynie TVN24 i Nowej Europie Wschodniej. Prowadzi audycje w Radiu 357 oraz wykłada na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w Rosji w organizacji praw człowieka oraz jako analityk ds. Rosji w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. Obronił doktorat z pogranicza politologii i filmoznawstwa nt. polityki w kinie rosyjskim ery putinowskiej.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Notatka z wydarzenia ‘’Measurement Problems: China’s GDP Growth Data and Potential Proxides’’: A Big Data China
    przez Patrycja Mizera
    21 września, 2023
  • Forum Polsko-Czeskie 2023: Czeska polityka zagraniczna. Wywiad z Šárką Shoup [cz. 2]
    przez Michał Banasiak
    19 września, 2023
  • Postanowienia ósmego szczytu Inicjatywy Trójmorza w Bukareszcie
    przez Julita Wilczek
    14 września, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Europa Geopolityka Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas