Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
wrz 28
Analiza, Armenia, Azerbejdżan, Geopolityka, Górski Karabach, Gruzja, Iran, Kaukaz, Publikacje, Rosja, Turcja

Rok od wojny w Górskim Karabachu

28 września, 2021
Rok od wojny w Górskim KarabachuPobierz

Powiadają, że na Kaukazie raz się strzela, a echo sto lat powtarza wystrzał.

W. Górecki, Toast za przodków

Artykuł w skrócie:

– Wskutek zeszłorocznego konfliktu zbrojnego Ormianie utracili ok. 75% terenów kontrolowanych od 1994 r. przez nieuznawaną Republikę Górskiego Karabachu;

– status Górskiego Karabachu wciąż pozostaje nieuregulowany;

– Rosja mocniej zaznaczyła swoją obecność na Kaukazie Południowym, m.in. poprzez wprowadzenie żołnierzy sił pokojowych po zakończeniu wojny;

– konflikt ukazał zdecydowaną zmianę układu sił w regionie w porównaniu z sytuacją w czasie I wojny karabachskiej (1988-1994).

Wstęp

W trakcie ormiańsko-azerskiego konfliktu zbrojnego w Górskim Karabachu, trwającego sześć tygodni (27 września – 10 listopada) jesienią ubiegłego roku, życie straciło łącznie około 5 tysięcy żołnierzy obu stron oraz kilkuset cywilów[1]. Skutkował on także falą migracji ludności uciekającej z terenów objętych działaniami wojennymi. Nocą z 9 na 10 listopada 2020 r., po szeregu efektownych sukcesów armii azerbejdżańskiej, podpisano porozumienie o zawieszeniu broni. Jego sygnatariuszami byli: premier Republiki Armenii Nikol Paszynjan, prezydent Republiki Azerbejdżanu Ilham Alijew oraz prezydent Federacji Rosyjskiej Władimir Putin. Założenia zawarte w porozumieniu pozwoliły Rosji na wprowadzenie sił pokojowych, których celem miało być zapewnienie stabilizacji w regionie. Zaistniały konflikt pokazał znaczące zróżnicowanie potencjału militarnego walczących stron oraz stopnia zaangażowania podmiotów międzynarodowych, w porównaniu z sytuacją z lat 90. (I wojna karabachska), co skłania do przeprowadzenia poniższej analizy.

Skutki wojny oraz porozumienia

W trakcie jesiennej ofensywy armia azerbejdżańska uzyskała kontrolę nad 4 obwodami tworzącymi część tzw. pasa bezpieczeństwa Górskiego Karabachu. W późniejszym czasie, zgodnie z warunkami ormiańskiej kapitulacji, przekazano Azerom pozostałe tereny otaczające Górski Karabach, w tym kolejno: rejon agdamski (20 listopada), kelbadżarski (25 listopada) i laczyński (1 grudnia)[2]. Wspomniany wyżej obszar powrócił pod nadzór Baku po 26 latach. Największe sukcesy Azerowie osiągnęli na froncie południowym, gdzie doszło do opanowania strategicznej części Górskiego Karabachu wraz z położonym tam miastem – Szusza (orm. Szuszi). Kontynuacja działań wojennych niewątpliwie doprowadziłaby do zdobycia położonej w dolinie stolicy regionu – Stepanakertu[3].

Federacja Rosyjska, gwarant listopadowego porozumienia, wysłała do Górskiego Karabachu 1960 żołnierzy sił rozjemczych 15. Brygady Zmechanizowanej. Powierzono im zadanie nadzorowania i utrzymywania bezpieczeństwa, przede wszystkim na szlaku prowadzącym z terenów Armenii właściwej do Karabachu, tzw. korytarza laczyńskiego[4]. Zgodnie z warunkami porozumienia, stacjonowanie oddziałów rosyjskich zostało przewidziane na okres 5 lat, z możliwością jego przedłużenia za obopólną zgodą.

Z perspektywy obu stron konfliktu podpisanie porozumienia wiązało się z licznymi wyzwaniami, dotyczącymi chociażby infrastruktury drogowej. W związku z utratą przez Ormian Szuszy, przez którą prowadziła trasa z armeńskiej prowincji Sjunik do Stepanakertu, pojawiła się konieczność wybudowania nowego odcinka tej drogi. Natomiast dla Baku, ważnym założeniem infrastrukturalnym stało się stworzenie lądowego połączenia z Azerbejdżanu do Nachiczewańskiej Republiki Autonomicznej, tzw. korytarza Zangezur. Projekt ten spotkał się z dezaprobatą Armenii, która boi się stworzenia eksterytorialnej drogi wzdłuż swojej granicy z Iranem. Jest to kwestia dla Ormian niesłychanie istotna, obawiają się bowiem utraty kontroli nad obszarem granicznym i de facto odcięcia od swojego południowego sąsiada[5].

Sytuacja w rejonie Górskiego Karabachu po wojnie z 2020 r.

Źródło: Eurasianet, https://eurasianet.org/in-karabakh-deal-as-many-questions-as-answers, dostęp: 25.08.2021.

Relacje armeńsko-azerbejdżańskie

Długotrwały konflikt o Górski Karabach między Armenią i Azerbejdżanem należy postrzegać przede wszystkim jako spór na tle narodowościowym i terytorialnym. Ponadto ze strony ormiańskiej często podnoszone są również głosy o „islamskim zagrożeniu”. Na terenie Karabachu wielokrotnie dochodziło do aktów wymazywania historycznego dziedzictwa poprzedników. W 2020 r. w Szuszy ucierpiały zabytki ormiańskiej architektury, przede wszystkim kościoły, w tym Katedra Świętego Zbawiciela, powszechnie nazywana Ghazanchetsots. Obecnie trwają prace mające na celu „przywrócenie jej do dawnego kształtu”[6]. Ormianie obawiają się jednak manipulacji, a także forsowania własnej narracji historycznej ze strony Azerów, choćby poprzez usuwanie elementów świadczących o jej ormiańskim pochodzeniu.

Na granicy armeńsko-azerbejdżańskiej wciąż dochodzi do naruszenia linii granicznych i potyczek, w których giną żołnierze. Owe zajścia nie mają miejsca jedynie w rejonie Karabachu, lecz w wielu obszarach granicznych pomiędzy Armenią a Azerbejdżanem. Taki stan rzeczy utrudnia cywilom powrót do codziennego życia w warunkach powojennej rzeczywistości. Warto przy tym wspomnieć, że w lipcu 2021 r. azerbejdżański sąd skazał grupę ormiańskich żołnierzy na 6 lat więzienia za przekraczanie granicy oraz posiadanie broni. Niewątpliwie służą oni jako swego rodzaju karta przetargowa, choć część z nich wróciła już do ojczyzny w ramach wymiany jeńców[7]. Ze względu na ciągłe napięcia i incydenty wzdłuż obecnych granic, rząd Paszynjana nie widzi obecnie możliwości wdrażania planu odblokowania szlaków transportowych w regionie[8].

Skazany na porażkę premier Paszynjan wciąż u władzy

Rok 2020 wstrząsnął Armenią. Spośród państw Kaukazu Południowego, to właśnie w Armenii sytuacja epidemiczna była najpoważniejsza. Borykająca się z dużymi trudnościami gospodarka otrzymała kolejny cios w wyniku wznowienia wojny. W rezultacie PKB Armenii spadł o 7,6% względem roku poprzedniego[9].

Po ogłoszeniu porozumienia, wydarzenia w Erywaniu przybrały gwałtowny obrót. Decyzja o podpisaniu niekorzystnej dla Armenii umowy o przerwaniu walk spotkała się z ostrą reakcją dużej części społeczeństwa, w tym również środowisk opozycyjnych. Manifestanci domagali się ustąpienia z urzędu premiera Nikola Paszynjana, uznanego za „zdrajcę” ojczyzny[10]. Policja aresztowała m.in. lidera opozycyjnej partii „Dostatnia Armenia” – Gagika Carukjana. W trakcie zamieszek zdemolowano budynki rządowe, w tym gmach parlamentu, którego przewodniczący, Ararat Mirzojan, został pobity[11].

W lutym 2021 r. wysocy przedstawiciele armii opublikowali oświadczenie, w którym domagali się dymisji Nikola Paszynjana ze względu na „nieefektywne zarządzanie i poważne błędy w polityce zagranicznej”[12]. Poparcia udzieliło im dwóch byłych prezydentów republiki, wywodzących się z tzw. „klanu karabachskiego”[13] – Robert Koczarjan i Serż Sarkisjan. Sam Paszynjan potępił tę akcję, uznając ją za „próbę zamachu stanu”, wzywając przy tym swoich zwolenników do okazania wsparcia. Niemniej jednak pod koniec marca, po okresie niepokojów społecznych, zapowiedział swoją rezygnację, co umożliwiło przeprowadzenie przedterminowych wyborów[14]. W kolejnych tygodniach dochodziło w stolicy do manifestacji zarówno zwolenników, jak i przeciwników obecnego rządu. Liczni eksperci przewidywali szybki upadek Paszynjana i jego polityczną śmierć.

20 czerwca 2021 r. przeprowadzono w Armenii przedterminowe wybory parlamentarne. W kampanii wyborczej wzięła udział rekordowa liczba 25 partii i bloków. Zwycięstwo odniosła koalicja wyborcza premiera Paszynjana, „Mój Krok”, składająca się z jego partii „Kontrakt Obywatelski” oraz partii „Misja”. Uzyskała ona 53,9% głosów, co przełożyło się na 71 miejsc w parlamencie i większość konstytucyjną. Największą siłą opozycyjną stał się założony przez Roberta Koczarjana sojusz „Armenia”, który uzyskał 29 miejsc, natomiast ostatnie 7 przypadło obozowi „Mam Honor” Serża Sarkisjana oraz byłego szefa służb specjalnych Artura Wanecjana[15].

Nowy rząd stanął przed wieloma trudnymi wyzwaniami związanymi z konsekwencjami wydarzeń, które miały miejsce w tragicznym 2020 r. Już w lipcu gabinet Paszynjana przedstawił ambitny plan rozwoju gospodarczego Armenii, zakładający przede wszystkim otwarcie się na inwestycje, które w perspektywie przełożyć się mają na stabilny rozwój po pandemii czy zwiększone wpływy z podatków. Ogłosił przy tym, iż prognozuje aż 6-procentowy wzrost PKB w 2021 r.[16] Według prognoz Banku Światowego wzrost armeńskiej gospodarki wyniesie 3,4% w 2021 r. i 4,3% w 2022 r.[17] Pod koniec sierpnia parlament finalnie zaakceptował rządowy plan na lata 2021-2026, obejmujący bezpieczeństwo, politykę zagraniczną, gospodarkę, rozwój infrastruktury, a także usprawnienie wymiaru sprawiedliwości i instytucji państwowych. Odbyło się to jednak w atmosferze dobrze oddającej stan sytuacji politycznej w Armenii. W trakcie debaty nad projektem dochodziło do awantur i bójek, a samo głosowanie zostało zbojkotowane przez deputowanych z ramienia opozycji[18].

Azerska konsekwencja

Azerowie wyciągnęli wnioski z dotychczasowego przebiegu konfliktu, wzięli też pod uwagę metody prowadzenia tzw. wojny nowej generacji, w której niesłychanie istotną rolę odgrywa przekaz w mediach społecznościowych oraz działania niekinetyczne. Zdawali sobie jednocześnie sprawę z przewagi, obecnej w zachodnich mediach, narracji ormiańskiej. Z tego powodu położono nacisk na silne zaangażowanie zwykłych azerskich użytkowników na portalach społecznościowych. Równolegle swoje działania prowadziły także tzw. fabryki trolli, korzystające z fałszywych profili oraz stron na Facebooku, które – według informacji ujawnionych przez byłą analityczkę serwisu społecznościowego[19] – nachalnie promowały dyskurs zgodny z ideologiczną linią Baku, jak również pochwalały działania rządzącej „Partii Nowego Azerbejdżanu”[20].

Nie dziwi zatem, że po odzyskaniu Szuszy na ulicach Baku i innych miast zapanowała euforia. Tłumne manifestacje w barwach azerskich i tureckich pojawiły się również w miastach innych krajów, zamieszkiwanych przed azerską diasporę[21]. Jednocześnie niezadowolenie i obawy Azerów wywołuje wprowadzenie do Karabachu rosyjskich sił pokojowych. Środowiska opozycyjne zwracają również uwagę na fakt powrotu rosyjskich wojskowych na terytorium samego Azerbejdżanu (rosyjsko-tureckie centrum w miejscowości Giyameddinli) po blisko 8 latach, kiedy to Rosjanie opuścili stację radarową w Gabali[22].

Prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan wziął udział w defiladzie wojskowej w Baku równo miesiąc po zakończeniu walk. Pogratulował on Azerom „wspaniałego zwycięstwa”, a także zaapelował do Ormian o dopuszczenie do władzy ludzi, którzy umożliwiliby rozpoczęcie nowego rozdziału w relacjach z sąsiadami i podjęcie kroków w celu otwarcia granic oraz komunikacji regionalnej[23]. 15 czerwca 2021 r. Erdoğan odwiedził Szuszę, gdzie wraz z Ilhamem Alijewem podpisał deklarację sojuszu. Zaznaczono w niej kilka obszarów współpracy, ze szczególnym uwzględnieniem sfery militarnej[24]. Memorandum to potwierdza, że relacje turecko-azerbejdżańskie weszły na wyższy poziom.

Rosyjskie i tureckie dywidendy

Azerskiej ofensywie w Górskim Karabachu sprzeciwiła się Moskwa, której intencją było zachowanie status quo i utrzymanie konfliktu w stanie zamrożenia. Kreml potrafił jednak skutecznie wykorzystać zaistniałą sytuację w taki sposób, by nie tylko nie naruszyć pozytywnych relacji z Baku, ale również zdecydowanie wzmocnić swoją pozycję wobec Erywania. Moskwa, tłumacząc brak bezpośredniej pomocy militarnej dla Armenii w ramach Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym (ros. Организация Договора о Коллективной Безопасности, ODKB), argumentowała, iż działania wojenne nie są prowadzone na terytorium Armenii, a jedynie w nieuznawanej Republice Górskiego Karabachu, należącej de iure do Azerbejdżanu. Taka narracja doprowadziła do wymuszenia na Erywaniu całkowitego podporządkowania się stronie rosyjskiej. Porozumienie, powstrzymujące eskalację konfliktu, zawarte na warunkach faworyzujących Azerów miało na celu osłabienie pozycji Paszynjana, który doszedł do władzy w wyniku kolorowej rewolucji w 2018 r. i był kojarzony z potencjalnym zdecydowanym zwrotem Armenii ku Zachodowi.

Mówiąc o tureckich korzyściach wynikających z zaistniałego konfliktu, należy przyjąć kilka perspektyw. Po pierwsze, pozwolił on na szerokie wypromowanie intensywnie rozwijanego od 20 lat przemysłu zbrojeniowego. Bezzałogowe drony Bayraktar TB2, których użycie przyczyniło się w znaczący sposób do powodzenia ofensywy azerskiej, zakupiło od Turcji szereg państw, w tym Polska jako pierwszy kraj NATO[25].

Kolejną z korzyści, jakie odniosła Turcja, jest zawieranie kontraktów przez rodzime firmy na budowę dróg, budynków użyteczności publicznej czy też obsługę kopalń na odbitych przez rząd w Baku terytoriach[26]. Z reguły odbywa się to bez przetargu, przy nietransparentnych warunkach umowy, poprzez dekret prezydencki.

Warto również wskazać na prawdopodobny wzrost poparcia Baku dla działań Ankary na arenie międzynarodowej. Zaangażowanie Turcji w operacje zagraniczne w Libii, Syrii czy w kwestii Cypru uzyskać może aprobatę Azerów.

Znaczącym osiągnięciem wizerunkowym Ankary w dążeniu do poszerzenia wpływów na Kaukazie Południowym jest, wynegocjowane z Rosją i zainaugurowane w styczniu tego roku, wspólne centrum wojskowe, służące przede wszystkim monitorowaniu i reagowaniu na sytuacje konfliktowe w regionie Karabachu[27]. Oznacza to powrót tureckiej obecności militarnej na obszar Kaukazu po ponad 100 latach. Choć działa tam jedynie po 60 wojskowych z obu państw, a samo centrum oddalone jest od Górskiego Karabachu, taki stan rzeczy satysfakcjonuje również Azerbejdżan, który wspiera wszelkie działania równoważące wpływy Moskwy.

Rosyjski żołnierz w pobliżu klasztoru Dadivank, Zdjęcie: Stanislav Krasilnikov, TASS, https://tass.com/pressreview/1225391, dostęp: 26.08.2021.

Spojrzenie z Gruzji

Dla Tbilisi konflikt zbrojny między sąsiadami jest problemem zagrażającym bezpieczeństwu i stabilności całego regionu. Gruziński minister spraw zagranicznych odrzucił możliwość dołączenia do zaproponowanego przez Ankarę formatu „3+3” (Rosja, Turcja i Iran oraz Armenia, Azerbejdżan i Gruzja)[28]. Gruzinów niepokoi przede wszystkim silna pozycja Rosji oraz pominięcie państw zachodnich przy mediacjach pokojowych[29]. Sytuacja ta pokazała również, że „zamrożony konflikt” o Górski Karabach może eskalować w każdej chwili, destabilizując tym samym cały region Kaukazu Południowego.

Ówczesny premier Giorgi Gacharia wyraził chęć mediacji jeszcze w początkowej fazie wojny[30]. Władze w Tbilisi wyraźnie i konsekwentnie podkreślały swoją neutralność i dobre stosunki łączące je zarówno z Ormianami, jak i Azerami. Dzięki staraniom strony gruzińskiej w czerwcu 2021 r. doszło do wymiany ormiańskich jeńców wojennych w zamian za mapy zaminowanych terenów po stronie odzyskanej przez Azerów[31].

Dla Gruzji kluczowym aspektem powojennej rzeczywistości jest funkcjonowanie przyszłych szlaków transportowych. Ich większa konkurencyjność może osłabić pozycję Gruzji jako kraju tranzytowego[32]. Niemniej jednak jest to sprawa dalekiej przyszłości, zależna od relacji Armenii z Ankarą i Baku. Ponadto nic nie wskazuje na zmianę tego stanu rzeczy, o czym świadczą kolejne wielkie inwestycje, np. w modernizację połączenia kolejowego Baku-Tbilisi-Kars[33].

Utrata wpływów przez Iran

Wpływ Islamskiej Republiki Iranu na przebieg wydarzeń w trakcie zeszłorocznej eskalacji działań wojennych w Górskim Karabachu był nieporównywalnie mniejszy od tego z początku lat 90. W tamtym okresie Teheran zaangażowany był w proces mediacyjny pomiędzy Erywaniem i Baku. Tym razem rola Iranu ograniczyła się do wezwania do zaprzestania walk i rozpoczęcia procesu negocjacyjnego. Ponadto Teheran ostrzegał obie strony konfliktu przed wtargnięciem na tereny irańskie i ostrzałem ludności cywilnej[34].

Istnieje kilka powodów, dla których region Kaukazu Południowego ma znaczenie dla Iranu. Azerska mniejszość stanowi tam około 16% ludności[35]. Azerowie, zamieszkujący głównie północny-zachód kraju oraz większe ośrodki miejskie, są – podobnie jak Persowie – wyznawcami szyickiego nurtu islamu. Podczas konfliktu dochodziło do wielu ulicznych manifestacji irańskich Azerów wyrażających poparcie dla Azerbejdżanu, co świadczy o wzroście ich etnicznej świadomości. Władze w Teheranie zostały poniekąd zmuszone do wyraźnej aprobaty integralności terytorialnej Azerbejdżanu, a także dyplomatycznego poparcia działań Baku[36].

Wobec własnych problemów, w tym związanych z zaognionymi relacjami z USA oraz zaangażowaniem militarnym na Bliskim Wschodzie, Iran nie był w stanie aktywnie uczestniczyć w procesie pokojowym. Dla Teheranu, odzyskanie kontroli przez Baku nad całą granicą azerbejdżańsko-irańską jest jednak korzystnym rozwiązaniem. W praktyce oznacza to faktyczne sąsiedztwo z państwem uznawanym na arenie międzynarodowej, a co za tym idzie możliwość wspólnego wykorzystywania ukończonej w 2008 r. zapory Khoda Arafin na rzece Araks[37]. Otwiera to równocześnie perspektywy uruchomienia szlaków komunikacyjnych w regionie i budzi nadzieję na realizację projektów takich, jak Międzynarodowy Korytarz Transportowy Północ-Południe (ang. International North South Transport Corridor, INSTC) z Rosji do Indii[38].

Nieobecność Zachodu

Zarówno w trakcie eskalacji konfliktu, jak i po zakończeniu działań wojennych dostrzegalny był brak możliwości realnego oddziaływania na wydarzenia ze strony Stanów Zjednoczonych i Unii Europejskiej. Utworzona w 1992 r. Grupa Mińska OBWE w żadnym stopniu nie brała udziału w procesie mediacyjnym. Taki stan rzeczy bez wątpienia świadczy o zmianie geopolitycznej rzeczywistości w regionie Kaukazu Południowego. Azerbejdżan bowiem od lat kwestionował zarówno możliwości, jak i intencje struktur zachodnich, mogących zaangażować się w proces rozjemczy w Górskim Karabachu. Armenia wyrażała odmienne zdanie. Będąc jednak w dużym stopniu uzależniona od Rosji, musiała pogodzić się z faktem, iż państwa Zachodu nie wezmą udziału w procesie pokojowym.

Wnioski

Zwracając szczególną uwagę na natychmiastową reakcję Moskwy w kluczowym momencie wojny w Górskim Karabachu, tuż po zajęciu strategicznie położonej Szuszy, i w konsekwencji zatrzymanie dalszych walk, należy uznać, iż Rosja dysponuje wciąż widoczną sprawczością w regionie, a także możliwościami skutecznego nacisku względem Baku. Podpisane pod jej dyktando trójstronne oświadczenie nie kończy konfliktu i nie ustala konkretnych warunków jego trwałego rozwiązania. W dalszej perspektywie można spodziewać się kolejnych prób zdobycia przez Azerbejdżan kontroli nad pozostałym terytorium Górskiego Karabachu.

Zasadniczą rolę w dążeniu do utrzymania względnej stabilizacji w regionie odegra siła rosyjskich argumentów, powstrzymująca ofensywne działania Azerbejdżanu. Zaproponowana przez Turcję formuła „3+3”, czy też otwarcie granic Armenii stoją pod dużym znakiem zapytania. W szerszej perspektywie wydarzenia w Górskim Karabachu wydają się świadczyć o wciąż zwiększającej się roli mocarstw regionalnych w budowaniu ładu politycznego i architektury bezpieczeństwa, a co za tym idzie – wielobiegunowego porządku geopolitycznego.


[1] BBC, Nagorno-Karabakh conflict killed 5,000 soldiers, https://www.bbc.com/news/world-europe-55174211, dostęp: 25.08.2021.

[2] J. Kucera, Azerbaijan retakes control of final region as part of ceasefire deal with Armenia, Eurasianet, https://eurasianet.org/azerbaijan-retakes-control-of-final-region-as-part-of-ceasefire-deal-with-armenia, dostęp: 25.08.2021.

[3] T. Grzywaczewski, Granice marzeń. O państwach nieuznawanych, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2018, s. 210.

[4] Reuters, Sandbags and monks in khaki: Russian troops guard Armenian monastery after ceasefire, https://www.reuters.com/article/us-armenia-azerbaijan-ceasefire-idUSKBN27V0OL, dostęp: 25.08.2021.

[5] JAMnews, What will become of the Zangezur corridor? Comments from Azerbaijan and Armenia, https://jam-news.net/what-will-become-of-the-zangezur-corridor-comments-from-azerbaijan-and-armenia/, dostęp: 25.08.2021.

[6] J. Kucera, Azerbaijan begins controversial renovation of Armenian church, Eurasianet, https://eurasianet.org/azerbaijan-begins-controversial-renovation-of-armenian-church, dostęp: 25.08.2021.

[7] Caucasian Knot, Thirteen Armenian soldiers sentenced in Baku on terrorism charges, https://www.eng.kavkaz-uzel.eu/articles/56275/, dostęp: 25.08.2021.

[8] J. Kucera, Armenia and Azerbaijan suspend “corridor” talks, Eurasianet, https://eurasianet.org/armenia-and-azerbaijan-suspend-corridor-talks, dostęp: 25.08.2021.

[9] Bank Światowy, GDP growth (annual %) – Armenia, https://data.worldbank.org/indicator/NY.GDP.MKTP.KD.ZG?locations=AM, dostęp: 25.08.2021.

[10] Reuters, Armenians protest over Nagorno-Karabakh ceasefire deal, https://www.reuters.com/article/armenia-politics-int-idUSKBN2AP1OG, dostęp: 25.08.2021.

[11] Azatutyun, Parliament Speaker Injured In Riots Over Karabakh Deal As Political Tensions Grow In Armenia, https://www.azatutyun.am/a/30939728.html, dostęp: 25.08.2021.

[12] N. Howhannisjan, Thousands rally behind Armenia’s PM after he accuses army of coup attempt, Reuters, https://www.reuters.com/article/armenia-politics-int-idUSKBN2AP1OG, dostęp: 25.08.2021.

[13] Grupa bohaterów zwycięskiej I wojny karabachskiej, politycy wywodzący się z Górskiego Karabachu kształtujący politykę Armenii w latach 1998-2018.

[14] Deutsche Welle, Armenian prime minister to step down in April, https://www.dw.com/en/armenian-prime-minister-to-step-down-in-april/a-57032226, dostęp: 25.08.2021.

[15] Armenia News, CEC shares final results of snap elections: Pashinyan’s party has 53.91%, Kocharyan’s bloc has 21.09%, https://news.am/eng/news/651069.html, dostęp: 25.08.2021.

[16] A. Harutiunjan, Armenian Government Sets Ambitious Growth Targets, Azatutyun, https://www.azatutyun.am/a/31354919.html, dostęp: 25.08.2021.

[17] Ibidem.

[18] Vestnik Kavkaza, Armenian parliament approves new Pashinyan’s program, https://vestnikkavkaza.net/news/Armenian-parliament-approves-new-Pashinyan%E2%80%99s-program.html, dostęp: 26.08.2021.

[19] C. Silverman, R. Mac, P. Dixit, “I Have Blood on My Hands”: A Whistleblower Says Facebook Ignored Global Political Manipulation, BuzzFeed News, https://www.buzzfeednews.com/article/craigsilverman/facebook-ignore-political-manipulation-whistleblower-memo, dostęp: 25.08.2021.

[20] I. Alonzo, Facebook Removes Azerbaijan’s Massive 8,000 Troll Pages, Thanks to Whistleblower Sophie Zhang’s 'Political Manipulation’ Leaks, Tech Times, https://www.techtimes.com/articles/253194/20201008/facebook-finally-removes-azerbaijans-massive-8-000-troll-pages-influence.htm, dostęp: 25.08.2021.

[21] Daily Sabah, Azerbaijanis celebrate Shusha’s liberation after 28 years, https://www.dailysabah.com/gallery/azerbaijanis-celebrate-shushas-liberation-after-28-years/images, dostęp: 25.08.2021.

[22] J. Kucera, Russia and Turkey open joint military center in Azerbaijan, Eurasianet, https://eurasianet.org/russia-and-turkey-open-joint-military-center-in-azerbaijan, dostęp: 25.08.2021.

[23] Deutsche Welle, Erdogan praises Azerbaijan’s 'glorious victory,’ calls for regime change in Armenia, https://www.dw.com/en/erdogan-praises-azerbaijans-glorious-victory-calls-for-regime-change-in-armenia/a-55898699, dostęp: 26.08.2021.

[24] Ö. Erbay, Erdoğan visits Azerbaijan’s liberated Shusha, Daily Sabah, https://www.dailysabah.com/politics/diplomacy/erdogan-visits-azerbaijans-liberated-shusha, dostęp: 26.08.2021.

[25] Daily Sabah, Poland buys 24 Turkish drones in first for NATO and EU, https://www.dailysabah.com/business/defense/poland-buys-24-turkish-drones-in-first-for-nato-and-eu, dostęp: 25.08.2021.

[26] Middle East Monitor, Turkish contractors to help rebuild Nagorno-Karabakh, https://www.middleeastmonitor.com/20210404-turkish-contractors-to-help-rebuild-nagorno-karabakh/, dostęp: 25.08.2021.

[27] J. Kucera, Russia and Turkey open joint military center in Azerbaijan, Eurasianet, https://eurasianet.org/russia-and-turkey-open-joint-military-center-in-azerbaijan, dostęp: 26.08.2021.

[28] Z. Anjaparidze, The Second Karabakh War and Georgia’s Threatened Transit Role, Jamestown Foundation, https://jamestown.org/program/the-second-karabakh-war-and-georgias-threatened-transit-role/, dostęp: 25.08.2021.

[29] Ibidem.

[30] Civil.ge, Georgian PM: Tbilisi Ready to Host Dialogue Between Baku, Yerevan, https://civil.ge/archives/371807, dostęp: 25.08.2021.

[31] Civil.ge, Georgia-U.S. Mediation: Azerbaijan Swaps 15 Armenian Captives for Mine Maps, https://civil.ge/archives/427221, dostęp: 25.08.2021.

[32] Z. Anjaparidze, The Second… op. cit.

[33] L. Coffey, Georgia should not fear new transit routes in the South Caucasus, Middle East Institute, https://www.mei.edu/publications/georgia-should-not-fear-new-transit-routes-south-caucasus, dostęp: 25.08.2021.

[34] Defence24, Iran ostrzega Azerbejdżan i Armenię przed naruszaniem granic, https://www.defence24.pl/iran-ostrzega-azerbejdzan-i-armenie-przed-naruszaniem-granic, dostęp 25.08.2021.

[35] World Directory of Minorities and Indigenous Peoples, Azeris in Iran, https://minorityrights.org/minorities/azeris-2/, dostęp: 25.08.2021.

[36] Radio Free Europe/Radio Liberty, Protests Erupt In Iran Backing Azerbaijan In Nagorno-Karabakh Conflict, https://www.rferl.org/a/protests-erupt-in-iran-backing-azerbaijan-in-nagorno-karabakh-conflict/30870217.html, dostęp: 25.08.2021.

[37] V. Kaleji, The 2020 Karabakh War’s Impact on the Northwestern Border of Iran, Jamestown Foundation, https://jamestown.org/program/the-2020-karabakh-wars-impact-on-the-northwestern-border-of-iran/, dostęp: 26.08.2021.

[38] Rail Freight, Missing link on the Russia-India corridor: will it ever be made?, https://www.railfreight.com/corridors/2021/07/06/the-iranian-missing-link-on-the-russia-india-corridor-do-we-miss-it/, dostęp: 26.08.2021.

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Piotr Puzio Piotr Puzio. Absolwent studiów licencjackich na kierunku Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie, obecnie student V roku Studiów eurazjatyckich na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół stosunków międzynarodowych w regionie Kaukazu, ze szczególnym uwzględnieniem aktywności i oddziaływania mocarstw regionalnych, polityki wewnętrznej Gruzji oraz jej relacji ze strukturami euroatlantyckimi. Zajmuje się także współpracą gospodarczą, bezpieczeństwem energetycznym, a także konfliktami na obszarze poradzieckim.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Europa, Publikacje, Unia Europejska

Raport Parlamentu Europejskiego o obcych ingerencjach w procesy demokratyczne

Europarlamentarzyści wzywają do skoordynowanych działań w zakresie przeciwdziałania obcym wpływom. Ostrzegają przed wzmożoną aktywnością o charakterze dezinformacyjnym przed wyborami do…
  • Ewelina Załuska
  • 7 czerwca, 2023
  • Analiza, Chiny, Filipiny, Indo-Pacyfik, Publikacje, USA

Prezydent Marcos Jr. – pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Zdaje się, że Filipiny za czasów prezydenta Ferdinanda…
  • Mikołaj Woźniak
  • 6 czerwca, 2023
  • Analiza, Indo-Pacyfik, Publikacje, USA

Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Na początku marca bieżącego roku, po 18 miesiącach…
  • Jakub Knopp
  • 25 maja, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Piotr Puzio Piotr Puzio. Absolwent studiów licencjackich na kierunku Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie, obecnie student V roku Studiów eurazjatyckich na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół stosunków międzynarodowych w regionie Kaukazu, ze szczególnym uwzględnieniem aktywności i oddziaływania mocarstw regionalnych, polityki wewnętrznej Gruzji oraz jej relacji ze strukturami euroatlantyckimi. Zajmuje się także współpracą gospodarczą, bezpieczeństwem energetycznym, a także konfliktami na obszarze poradzieckim.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Raport Parlamentu Europejskiego o obcych ingerencjach w procesy demokratyczne
    przez Ewelina Załuska
    7 czerwca, 2023
  • Prezydent Marcos Jr. – pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi
    przez Mikołaj Woźniak
    6 czerwca, 2023
  • Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku
    przez Jakub Knopp
    25 maja, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas