Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Raporty
  • Publikacje
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Raporty
  • Publikacje
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
paź 20
Afryka i Bliski Wschód, Bezpieczeństwo, Irak, Jemen, Polityka wewnętrzna, Publikacje, Syria, USA, Wojsko i armia

Spór wokół uprawnień wojennych Prezydenta US

20 października, 2021
Spór wokół uprawnień wojennych Prezydenta USPobierz

Artykuł w skrócie:

– Podczas gdy uwaga obserwatorów była skupiona na wycofaniu wojsk amerykańskich oraz cywilów z Afganistanu, a obecnie najważniejszym tematem w kontekście prac Kongresu są duże ustawy, w komisjach oraz wśród ekspertów toczy się dyskusja nt. tzw. uprawnień wojennych Prezydenta oraz Kongresu, a przede wszystkim odpowiedniego ich podziału zgodnie z zasadą checks and balances;

– ostatnie 70 lat stanowi okres znaczącego poszerzenia uprawnień wojennych Prezydenta; kolejne administracje, bardzo często bez autoryzacji ze strony Kongresu albo z ich pogwałceniem, podejmowały zakrojone na szeroką skalę operacje zbrojne w różnych regionach świata;

– na przestrzeni dekad podejmowano wysiłki na rzecz przywrócenia konstytucyjnego balansu, jednak bez wiekopomnych efektów – War Powers Resolution z 1973 r. jest bez wątpienia najważniejszym aktem prawnym, który okazał się daleki od ideału;

– poszerzanie uprawnień Prezydenta przyspieszyło po 11 września 2001 r., jednak od kilku miesięcy ma miejsce najpoważniejsza od dwóch dekad debata, która ma szansę, choć nie musi, zaowocować istotną reformą;

– istnieje także druga strona medalu – przykładowo, w świetle obecnie obowiązujących przepisów, Prezydent nie posiada niezbędnych narzędzi prawnych do szybkiej reakcji w przypadku, gdyby ChRL zaatakowała Tajwan.

W cieniu sierpniowych wydarzeń w Afganistanie oraz wznowionych po wakacyjnej przerwie intensywnych prac Kongresu nad dużymi i ważnymi ustawami[1], w obu izbach parlamentu, jak i w amerykańskiej przestrzeni publicznej toczyła i toczy się dyskusja nt. zakresu tzw. uprawnień wojennych prezydenta Stanów Zjednoczonych. Ostatnie dwie dekady przyniosły wiele nieudanych prób ich ograniczenia po tym, jak w wyniku zamachów z 11 września 2001 r. Kongres przyznał egzekutywie szerokie pole manewru odnośnie do decydowania
o zaangażowaniu amerykańskich sił zbrojnych w świecie. Obecne starania różnią się od poprzednich w kilku aspektach:

1. znajdują się na bardziej zaawansowanym etapie,

2. cieszą się większym poparciem wśród klasy politycznej, w tym po raz pierwszy – teoretycznie – zarówno Kongresu, jak i urzędującego Prezydenta Joe Bidena,

3. zakres tematyczny proponowanych zmian jest szerszy niż kiedykolwiek[2].

Choć formalnie rozpoczęły się one już na początku marca 2021 r., to zasadne pozostaje pytanie, w jaki sposób kontrowersyjny styl wycofania się sił sojuszniczych z Afganistanu oraz następstwa tej operacji wpłyną na losy legislacji.

Ramy konstytucyjne

W toku prac Konwencji Konstytucyjnej w 1787 r. pojawiły się różne propozycje dot. uprawnień wojennych. Delegaci trzynastu stanów założycielskich znaleźli w końcu rozwiązanie, które miało na celu – zgodnie z zasadą checks and balances – zapewnić równowagę  między władzą wykonawczą a ustawodawczą. I tak, w myśl artykułu I ust. 8. Konstytucji Stanów Zjednoczonych, Kongres ma prawo do wypowiedzenia wojny (ang. declare war), natomiast Prezydent, zgodnie z artykułem II ust. 2, jest głównodowodzącym sił zbrojnych (ang. Commander-in-Chief)[3].

Prawo do wypowiedzenia wojny przez Kongres znalazło się w Konstytucji dzięki inicjatywie Jamesa Madisona oraz Elbridge’a Gerry’ego. Poprzednia wersja tego fragmentu, rozważana przez delegatów, zakładała prawo do prowadzenia wojny (ang. make war) jednak finalnie uznano, że byłoby ono zbyt szerokie. Upraszczając, Kongres otrzymał zatem prawo do prowadzenia działań ofensywnych, podczas gdy w gestii Prezydenta leżało „odpieranie nagłych ataków”. Art. I ust. 8 wymienia również enumeratywnie szereg innych uprawnień legislatywy w obszarze działań zbrojnych, np. wystawiania i utrzymywania armii oraz floty czy też podejmowania stosownych działań na rzecz powoływania milicji dla celów federalnych[4].

Choć można uznać, że uprawnienia wojenne zostały potraktowane przez autorów Konstytucji dość ogólnie, to jednak da się zauważyć jedną istotną różnicę między prerogatywami Kongresu a Prezydenta. Te pierwsze zostały wyrażone bardziej precyzyjnie, w postaci zamkniętego katalogu, podczas gdy drugie zostały wyrażone ogólnie, dając szersze pole manewru oraz elastyczność. Taki zabieg mógłby wskazywać na chęć ograniczenia swobody działania legislatywie, ale cel autorów Konstytucji był inny: chodziło o upewnienie się, że Prezydent nie będzie dysponował władzą równą czy bliską monarszej. Ta myśl przyświecała delegatom podczas Konwencji, a 11 lat później James Madison w liście do Thomasa Jeffersona pisał, że to egzekutywa jest tą gałęzią władzy, która jest „najbardziej zainteresowana” oraz „najbardziej podatna” na wojny[5]. Z tego też względu – zdaniem przyszłego 4. Prezydenta USA – to Kongres powinien decydować o wojnie, bowiem „żaden naród nie mógłby utrzymać swojej wolności wobec nieustannej wojny”[6].

Amerykański Kongres formalnie wypowiedział wojnę drugiemu państwu łącznie 11 razy w swojej historii. Po raz pierwszy akt ten miał miejsce w 1812 r. i był skierowany przeciwko Wielkiej Brytanii. Kolejne odnosiły się do wojny meksykańskiej w 1846 r. oraz do wojny z Hiszpanią w 1898 r. Wszystkie pozostałe deklaracje wojny zostały uchwalone podczas I oraz II wojny światowej. W sumie USA wypowiedziały wojnę 10 państwom w ciągu pięciu różnych wojen (jedynie Niemcom wypowiedziano wojnę dwukrotnie). Od 1942 r., Kongres ani razu nie wypowiedział wojny[7].

Warto dodać, że Kongres posiada również uprawnienia w zakresie nadzoru, prowadzenia dochodzeń oraz finansowania operacji zbrojnych. Za wyjątkiem ostatniego, które zostało wymienione ogólnie wśród uprawnień wojennych Kongresu, nie są one wyrażone explicite w Konstytucji, jednak wywodzi się je z art. I ust. 1, przyznającemu parlamentowi „wszelkie uprawnienia ustawodawcze”[8].

Pozostałe legislacje

Znaczące poszerzenie władzy prezydenckiej w obszarze prowadzenia działań zbrojnych nastąpiło dopiero po II wojnie światowej. Wojna koreańska (1950-1953) oraz wojna w Wietnamie (1955-1975) toczyły się bez formalnego wypowiedzenia wojny przez USA. W przypadku tej drugiej, istotną podstawą prawną była rezolucja tonkińska (ang. The Gulf of Tonkin Resolution), uchwalona w 1964 r. w następstwie tzw. incydentu w Zatoce Tonkińskiej podczas rządów Lyndona Johnsona. Bardzo krótki i ogólnie sformułowany tekst zapewnił Prezydentowi w praktyce carte blanche, gdy chodzi o zaangażowanie amerykańskich wojsk w Azji Południowo-Wschodniej. Rezolucja została uchwalona jednomyślnie w Izbie Reprezentantów przy dwóch głosach sprzeciwu w Senacie. Została uchylona przez Kongres w 1971 r., jednak Prezydent Richard Nixon kontynuował działania zbrojne opierając się jedynie na art. II Konstytucji[9]

Jeszcze wcześniej, gdyż w 1957 r., Kongres uchwalił, a Dwight Eisenhower podpisał upoważnienie dla Prezydenta w formie wspólnej rezolucji obu izb ws. udzielenia pomocy wojskowej. Jest to bardzo ciekawy przypadek – ekstremalnie krótka, a przy tym być może najbardziej szeroka i niekonkretna rezolucja z obszaru uprawnień wojennych w historii amerykańskiego parlamentaryzmu, która nigdy nie została użyta, a formalnie obowiązuje do dziś. Umożliwiała ona Prezydentowi użycie sił zbrojnych w celu udzielenia pomocy krajom Bliskiego Wschodu w utrzymaniu niepodległości i integralności w obliczu możliwej agresji ze strony krajów „kontrolowanych przez międzynarodowy komunizm”. Rezolucję można uznać zatem za signum temporis czasów, w których w polityce zagranicznej USA obowiązywała tzw. doktryna powstrzymywania[10].

W 1973 r., po doświadczeniach wojny w Wietnamie, Kongres uchwalił War Powers Resolution (WPR) – wspólną rezolucję obu izb, równą ustawie, a następnie większością 2/3 głosów w obu izbach obalił weto Prezydenta Richarda Nixona. WPR,której celem było przywrócenie oraz doprecyzowanie porządku konstytucyjnego ustawą (ang. fulfill the intent of the framers of the Constitution)stanowi do dziś najważniejszy akt prawny, poza samą Konstytucją, regulujący obszar uprawnień wojennych. Zobowiązuje on Prezydenta do skonsultowania się z Kongresem przed wprowadzeniem armii do walk w przypadku ataku na Stany Zjednoczone. Jeśli brak jest deklaracji wojny, w każdej sytuacji Prezydent winien poinformować Kongres o rozpoczęciu działań wojennych w ciągu 48 godzin. Następnie, jeśli parlament w ciągu 60 dni nie zatwierdzi akcji zbrojnej w formie upoważnieniabądź formalnej deklaracji wojny albo jeśli nie wydłuży 60-dniowego okresu wprowadzonego przez WPR, Prezydent powinien wycofać siły zbrojne. Czas potrzebny na powrót wojsk do kraju może zostać przedłużony maksymalnie o 30 dni. Wszystko to oczywiście pod warunkiem, że Kongres ma fizyczną możliwość zebrania się w obliczu działań wojennych – zastrzega WPR[11].

W WPR posłużono się terminem hostilities (działania zbrojne, wojenne), natomiast nie dostarczono precyzyjnej jego definicji, co otworzyło drogę do nadużyć ze strony egzekutywy poprzez wąską interpretację pojęcia. Dobrym przykładem jest interwencja w Jemenie
z początku 2019 r., kiedy administracja Donalda Trumpa uznała, że nie jest zobowiązana wezwaniem przez Kongres do wycofania sił zbrojnych USA, gdyż nie uczestniczyły one w działaniach zbrojnych, a jedynie dostarczały „ograniczonego wsparcia” (ang. limited support)[12]. Prezydent Trump zawetował podówczas wspólną rezolucję Kongresu w tej sprawie[13].

W 1991 r. obie izby Kongresu uchwaliły wspólną rezolucję, która odnosiła się do rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 678 i umożliwiła Prezydentowi George’owi H. W. Bushowi podjęcie operacji, która przeszła do historii jako I wojna w Zatoce Perskiej. Authorization for the Use of Military Force (AUMF) z 1991 r. formalnie obowiązuje do dziś[14].

Kolejnym momentem przełomowym w podejściu do uprawnień wojennych były zamachy z 11 września 2001 r. Trzy dni później, Kongres uchwalił bardzo szeroką AUMF, która weszła w życie 18 września. Jest to niewiele ponad jednostronicowy dokument, który w ogólnych słowach udziela Prezydentowi szerokich uprawnień w zakresie decydowania o tym, w jakim terminie, na jakim obszarze, w jakim zakresie i przeciwko komu USA mogą prowadzić operacje zbrojne w ramach odwetu za wspomniane zamachy. Brak w tekście ograniczeń czasowych, geograficznych, a także procedur dotyczących nadzoru na diagnozami sytuacji oraz decyzjami Prezydenta[15], choć oczywiście sama rezolucja formalnie nie narusza WPR z 1973 r.[16]

W 2002 r. uchwalona została kolejna AUMF, tym razem bardziej precyzyjna i o ograniczonym zakresie, gdyż odnosiła się wyłącznie do ówczesnego państwa irackiego, rządzonego przez Saddama Husseina. Dodatkowo, dokument zobowiązywał Prezydenta do periodycznego (przynajmniej raz na 60 dni) raportowania wszystkich posunięć związanych z rezolucją. Na obie autoryzacje powoływali się w późniejszym czasie i w zupełnie innych okolicznościach kolejni Prezydenci USA: Barack Obama oraz Donald Trump[17].

Oprócz regulacji federalnych, warto zwrócić uwagę na zobowiązania międzynarodowe. Abstrahując od prawa konfliktów zbrojnych, najważniejszą umową międzynarodową, która rzutuje na uprawnienia wojenne, a której stroną są USA, jest Karta Narodów Zjednoczonych. W rozdziale VII jest mowa o środkach, jakie Rada Bezpieczeństwa ONZ może zarekomendować bądź zdecydować o konieczności użycia określonych środków w celu „utrzymania bądź przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa”. Prezydenci USA niejednokrotnie na przestrzeni historii podejmowali działania militarne bez wyraźnej aprobaty Kongresu, za to powołując się na rezolucje Rady Bezpieczeństwa, np. Harry Truman w Korei, George H. W. Bush w Iraku czy Bill Clinton w Haiti w 1994 r. Były też przypadki odwrotne, gdy Kongres udzielił autoryzacji, natomiast Rada Bezpieczeństwa – nie. Najbardziej dobitnym przykładem pozostaje prawdopodobnie inwazja na Irak w 2003 r. Zależności między prawem Narodów Zjednoczonych a prawem federalnym USA są złożone i rodzą wiele sporów natury formalnej[18].

Wybrane propozycje reformy

Jedyną osobą zasiadającą w Kongresie, która w 2001 r. głosowała przeciwko AUMFbyła Barbara Lee, demokratka z Kalifornii. Przez lata stała się twarzą działań na rzecz ograniczenia uprawnień wojennych egzekutywy. Demokrata Tim Kaine oraz republikanin Todd Young, którzy w ostatnim czasie przejęli inicjatywę, znaleźli się w Kongresie dopiero dekadę później. Symbolicznie i bez próby oceny, w latach 2001-2003 Joe Biden pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych Senatu[19].

Prawdopodobnie najpoważniejsza przed 2021 r. propozycja reformy uprawnień wojennych powstała w 2008 r. w wyniku prac tzw. National War Powers Commission pod przewodnictwem Warrena Christophera oraz Jamesa A. Bakera III, byłych sekretarzy stanu USA reprezentujących obie główne partie. Raport z prac komisji zawierał szereg dezyderatów np. obowiązek konsultacji z Kongresem przez Prezydenta przed wprowadzeniem armii do „poważnego konfliktu zbrojnego”, stworzenie definicji wspomnianego już terminu „hostilities” czy też powołanie wspólnego ponadpartyjnego i dwuizbowego komitetu konsultacyjnego w ramach Kongresu. W 2014 r. Tim Kaine oraz John McCain wnieśli projekt ustawy oparty o wyniki prac komisji, jednak nie został on rozpatrzony przez Kongres[20].

Począwszy od 2001 r., prezydenci odwoływali się dla uzasadnienia operacji zbrojnych do różnych źródeł, przy czym najczęściej do co najmniej jednego z następujących: AUMF z 2001 i 2002 r., Title 10 of the US Code oraz bezpośrednio do art. II Konstytucji USA. Pełna lista operacji z odniesieniem do podstawy prawnej pozostaje utajniona, jednak dla unaocznienia skali problemu, warto przytoczyć raport administracji Donalda Trumpa do Kongresu z 2017 r., zawierający wykaz 19 państw, w których podówczas rozlokowane były amerykańskie siły zbrojne celem prowadzenia operacji militarnych[21].

Barack Obama bez osobnej autoryzacji ze strony Kongresu rozpoczął w 2014 r. operację Inherent Resolve przeciwko ISIS, a także wprowadził wojska USA do walk z reżymem Bashara al-Asada. Trzeba jednak zaznaczyć, że Obama deklarował w 2013 r. poparcie dla uchylenia AUMF z 2001 r., oraz zapewniał o woli współpracy z Kongresem w tym obszarze. Dopiero w 2015 r. administracja wystąpiła o nową autoryzację, jednak w tym czasie w Kongresie nie poparto projektu[22].

W styczniu 2020 r. Donald Trump powołał się na AUMF z 2002 r. do przeprowadzenia udanego zamachu na życie irańskiego gen. Qassema Soleimaniego na terenie Iraku[23]. Tim Kaine wniósł wówczas projekt rezolucji ograniczającej możliwości działania Prezydenta wobec Iranu w aspekcie militarnym. Rezolucja w poprawionej wersji została przegłosowana przez obie izby Kongresu, jednak Prezydent Trump ją zawetował w maju 2020 r.[24]

Tegoroczna batalia

3 marca 2021 r. senatorowie Tim Kaine oraz Todd Young reprezentujących grupę kongresmenów z obu głównych partii, wnieśli projekt legislacji uchylającej uprawnienia nadane prezydentowi przez Kongres na mocy AUMF z 1991 oraz 2002 r. Bezpośrednią przyczyną, dla której pojawił się ona właśnie w tym momencie, było lutowe bombardowanie pozycji proirańskich bojowników, zlecone przez Prezydenta Joe Bidena. Senatorowie argumentują, że powyższe autoryzacje są przestarzałe i jeśli nie zostaną uchylone, będą jedynie wykorzystywane przez egzekutywę w niewłaściwym celu. Tym bardziej, że obecnie Irak jest „bliskim partnerem” Stanów Zjednoczonych[25]. Dzień później, 4 marca, rzeczniczka prasowa Białego Domu Jen Psaki przekazała informację, że Prezydent jest otwarty na pracę z Kongresem w celu uaktualnienia obecnie obowiązujących regulacji[26].

17 czerwca Izba Reprezentantów stosunkiem głosów 268-161 zagłosowała za uchyleniem AUMF z 2002 r. 49 republikanów dołączyło do demokratycznej większości[27]. Trzy dni wcześniej Prezydent Joe Biden poparł zlikwidowanie właśnie tejże rezolucji, która stanowiła podstawę prawną dla operacji w Iraku w 2003 r.[28] 29 czerwca Izba Reprezentantów większością 366-46 poparła uchylenie AUMF z 1991 oraz 1957 r.[29]

19 lipca senatorowie Bernie Sanders z Vermont (niezależny), Chris Murphy (D-Conn.) oraz Mike Lee (R-Utah) przedstawili projekt National Security Powers Act. Ma on na celu nowelizację War Powers Resolution z 1973 r. Według jednego z zapisów, skróceniu z 60 do 20 dni uległby okres, który przysługuje Prezydentowi na uzyskanie zgody post factum ze strony Kongresu na prowadzenie działań zbrojnych. Oprócz tego, przyszłe AUMF miałyby spełniać określone rygory (np.: konkretne wskazanie celów operacji, krajów, w których miałyby zostać użyte siły zbrojne oraz potencjalnych wrogów), a także wygasałyby automatycznie po 2 latach od wejścia w życie. Każde rozszerzenie zakresu operacji zbrojnej wymagałoby kolejnego AUMF, a Kongres nie udzieliłby finansowania działaniom wojskowym, których uprzednio nie autoryzował. Projekt składa się z trzech części, przy czym jedynie pierwsza dotyczy uprawnień wojennych. Druga traktuje o sprzedaży broni, natomiast trzecia o stanach nadzwyczajnych[30].

4 sierpnia senacka Komisja Spraw Zagranicznych stosunkiem głosów 14-8 poparła projekt Kaine’a i Younga z marca br.[31] W przeddzień głosowania podczas obrad Komisji odbyła się debata, w której uczestniczyli przedstawiciele administracji Joe Bidena, m.in. Wendy Sherman, zastępca sekretarza stanu. Stwierdziła ona, że AUMF z 2002 r. jest niepotrzebna, gdyż obowiązuje jeszcze AUMF z 2001 r., ponadto Prezydent może odwołać się wprost do art. II Konstytucji. W trakcie dyskusji demokraci podnosili kwestię negatywnego wpływu AUMF z 2002 r. na relacje z dzisiejszym Irakiem, podczas gdy republikanie wyrażali obawy, że jej odrzucenie oznaczać będzie ustępstwo i ograniczenie możliwości działania wobec Iranu[32]. Nie bez wpływu na kształt debaty miał fakt, że w czerwcu 2021 r. – zgodnie z decyzją Joe Bidena – przeprowadzono kolejne ataki z powietrza na cele bojowników popieranych przez Iran, tym razem nie tylko w Syrii, ale też w Iraku[33].

30 września deputowani do Izby Reprezentantów Jim McGovern (demokrata z Massachusetts) oraz Peter Meijer (republikanin z Michigan), stojąc na czele ponadpartyjnej grupy kongresmenów, zaproponowali projekt National Security Reforms and Accountability Act (NSRAA). Stanowi on prawie bliźniaczą propozycję wobec senackiej z lipca 2021 r. Jedyna poważna różnica – przynajmniej w zakresie pierwszej części, czyli uprawnień wojennych – dotyczy prawa międzynarodowego. Projekt wrześniowy przewiduje, że żadne zaangażowanie sił zbrojnych US w świecie nie powinno naruszać zobowiązań traktatowych Waszyngtonu, międzynarodowego prawa humanitarnego oraz prawa konfliktów zbrojnych[34].

Kwestia Tajwanu

Dyskusja dot. uprawnień wojennych zdominowana jest przez zwolenników ich ograniczenia bądź aktualizacji, jednak może się okazać, że niezbędne będzie ich poszerzenie. W lutym br. Guy Reschenthaler w Izbie Reprezentantów oraz Rick Scott w Senacie (reprezentujący Partię Republikańską) wnieśli projekt tzw. Taiwan Invasion Prevention Act[35]. Zakłada on m.in. ograniczoną autoryzację dla Prezydenta do użycia sił zbrojnych w celu obrony Tajwanu przed Chińską Republiką Ludową, która uważa wyspę za integralną część ChRL i oficjalnie dąży do jej aneksji.

Zgodnie z WPR, Prezydent może użyć armii jedynie w celu odparcia ataku przeciwko Stanom Zjednoczonym. Udzielenie autoryzacji przez Kongres wymagałoby czasu, który jest kluczowy dla obrony Tajwanu. Ze względu na to, że ChRL jest stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, to stosowna rezolucja byłaby wykluczona, a Taiwan Relations Act z 1979 r. zakłada jedynie poinformowanie Kongresu przez Prezydenta o zagrożeniu dla Tajwanu i wypracowanie wspólnego stanowiska przez legislatywę i egzekutywę[36]. Z uwagi na fakt, że USA oficjalnie nie utrzymują stosunków dyplomatycznych z Tajwanem, brakuje osobnego traktatu obronnego.

W październiku br. na łamach The Washington Post Elaine Luria, zasiadająca w Izbie Reprezentantów z ramienia demokratów, wystąpiła z poparciem dla inicjatywy Scotta i Reschenthalera, wzywając do podniesienia debaty oraz podjęcia stosownych działań zawczasu[37]. Warto jednak zauważyć, że wyposażenie Prezydenta w narzędzia prawne do obrony Tajwanu mogłoby oznaczać zerwanie z dotychczasową polityką „strategicznej niejednoznaczności” wobec wyspy (ang. strategic ambiguity) ze strony USA, co mogłoby wywołać stanowczą reakcję ChRL.

Konkluzje i prognozy

Wysiłki mające na celu przywrócenie zaburzonej równowagi między legislatywą a egzekutywą w US w obszarze kompetencji wojennych przybrały w bieżącym roku wymiar ponadpartyjny i dwuizbowy, z deklarowanym – choć do tej pory bardzo ogólnikowo wyrażonym – poparciem ze strony urzędującego Prezydenta. Choć Barack Obama również oferował poparcie, a nawet składał propozycje reformy uprawnień wojennych[38], to jednak podówczas nie można było mówić o porównywalnym z dzisiejszym zaangażowaniu kongresmenów.

W powyższych okolicznościach można stwierdzić, że reforma nigdy nie była tak realistyczna, przynajmniej na przestrzeni ostatnich dwóch dekad, a jedynym otwartym pytaniem pozostaje kwestia terminu, w którym przyjęta przez Komisję Spraw Zagranicznych propozycja zostanie zaprezentowana, poddana debacie, a następnie głosowaniu na forum Senatu. Z drugiej jednakże strony należy mieć na uwadze okoliczności przeciwne, takie jak:

1. wieloletnie, nieudane próby przeprowadzenia reformy;

2. fakt, że deklaracje nie zawsze pokrywają się z prawdziwymi intencjami – temat uprawnień wojennych bardzo dobrze nadaje się do rozgrywek między egzekutywą a legislatywą;

3. istnieje wiele ważniejszych tematów, zwłaszcza w ostatnich miesiącach roku kalendarzowego (zadłużenie, wydatki na administrację, plany reform Bidena w tym infrastruktura, ustawa obronna i in.).

Nie sposób natomiast stwierdzić, w którą stronę pomoże skierować dyskusję kontrowersyjny styl wycofania wojsk USA oraz cywilów z Afganistanu. Joe Biden w przemówieniu wieńczącym amerykańską obecność tamże zapewnił, że operacje przeciwko terrorystom będą kontynuowane w różnych miejscach na świecie[39]. Emocje po najdłuższej wojnie w historii USA wciąż nie opadły, czego dowiodły ostatnie przesłuchania wojskowych w Kongresie[40]. Tzw. blame game może trwać jeszcze długo, a kluczowa może okazać się postawa republikanów, którzy muszą wybrać pomiędzy redukcją zaangażowania w świecie (America First), a skłonnością do sprzyjania silnej egzekutywie, zwłaszcza biorąc pod uwagę dominującą wciąż w partii pozycję Donalda Trumpa, którego prezydenturę Tim Kaine streścił słowami it was all executive power[41].


[1] Np. projekty: ustawy infrastrukturalnej, pakietu wydatków na cele społeczne i klimatyczne, ustawy dot. limitu długu publicznego, budżetu obronnego i in.

[2] Porównywalny być może jedynie z raportem komisji Warrena Christophera oraz Jamesa Bakera, o którym w dalszej części tekstu.

[3] “Power to Declare War”, US House of Representatives: History, Art & Archives, history.house.gov, https://history.house.gov/Institution/Origins-Development/War-Powers/, dostęp: 06.10.2021.

[4] Ibid. “U.S. Senate: Constitution of the United States”, senate.gov, https://www.senate.gov/civics/constitution_item/constitution.htm, dostęp: 06.10.2021.

[5] Kaine Tim, Young Todd, “War, Diplomacy, and Congressional Involvement”, Harvard Journal on Legislation, Vol. 58, No. 2, https://harvardjol.com/wp-content/uploads/sites/17/2021/06/201_Kaine-Young.pdf, s. 196, dostęp: 06.10.2021.

[6] Madison James, “Political Observations” w: “Letters and Other Writings of James Madison”, Vol. 4, s. 491 (1865), za: https://harpers.org/2007/07/madison-on-the-dangers-of-war/, dostęp: 06.10.2021.

[7] “About Declarations of War by Congress”, senate.gov, https://www.senate.gov/about/powers-procedures/declarations-of-war.htm, dostęp: 06.10.2021.

[8] “Power to Declare War”, US House of Representatives: History, Art & Archives, history.house.gov, https://history.house.gov/Institution/Origins-Development/War-Powers/, dostęp: 06.10.2021.

[9] “Gulf of Tonkin Resolution Is Repealed Without Furor”, 14.01.1971, “The New York Times”, https://www.nytimes.com/1971/01/14/archives/gulf-of-tonkin-resolution-is-repealed-without-furor.html, dostęp: 06.10.2021.

[10] Waxman Matthew, “Remembering Eisenhower’s Middle East Force Resolution”, https://www.lawfareblog.com/remembering-eisenhowers-middle-east-force-resolution, dostęp: 06.10.2021.

[11] „War Powers Resolution”, https://uscode.house.gov/view.xhtml?path=/prelim@title50/chapter33&edition=prelim, dostęp: 06.10.2021.

[12] Kaine Tim, Young Todd, “War, Diplomacy, and Congressional Involvement”, op. cit., s. 216.

[13] Baker Peter, Landler Mark, “Trump Vetoes Measure to Force End to U.S. Involvement in Yemen War”, The New York Times, https://www.nytimes.com/2019/04/16/us/politics/trump-veto-yemen.html, dostęp: 06.10.2021.

[14] AUMF 1991.

[15] Kaine Tim, Young Todd, “War, Diplomacy, and Congressional Involvement”, op. cit., s. 198.

[16] “Authorization for Use of Military Force”, 18.09.2001, https://www.congress.gov/107/plaws/publ40/PLAW-107publ40.pdf, dostęp: 06.10.2021.

[17] Authorization for Use of Military Force Against Iraq Resolution of 2002”, 16.10.2002, https://www.congress.gov/107/plaws/publ243/PLAW-107publ243.pdf, dostęp: 06.10.2021.

[18] Kavanagh John J., “U.S War Powers and the United Nations Security Council”, Boston College International and Comparative Law Review, Vol. 20, Issue 1, 12.01.1997, https://lawdigitalcommons.bc.edu/cgi/viewcontent.cgi?referer=https://www.google.com/&httpsredir=1&article=1251&context=iclr, dostęp: 06.10.2021.

[19] J. Biden głosował m.in. za AUMF z 2002 r., co w późniejszych latach nazywał błędem. (Zob. Dale Daniel, „Fact check: Biden makes misleading comments on his past positions on Iraq, Afghanistan wars”, 31.12.2019, CNN,https://edition.cnn.com/2019/12/31/politics/fact-check-biden-buttigieg-iraq-afghanistan/index.html, dostęp: 06.10.2021).

[20] Kaine Tim, Young Todd, „War, Diplomacy, and Congressional Involvement”, Ibid., s. 215-216.

[21] Kaine Tim, Young Todd, “War, Diplomacy, and Congressional Involvement”, op. cit.., s. 203.

[22] Walt Stephen M., „How Biden Benefits From Limiting His Own War Powers”, Foreign Policy, https://foreignpolicy.com/2021/03/11/biden-aumf-limit-war-powers/, dostęp: 06.10.2021.

[23] Kaine Tim, Young Todd, “War, Diplomacy, and Congressional Involvement”, op. cit., s. 205-206.

[24] Carvajal Nikki, “Trump vetoes Iran War Powers resolution”, https://edition.cnn.com/2020/05/06/politics/trump-veto-iran-war-powers/index.html, dostęp: 06.10.2021.

[25] “Kaine & Young Introduce Bill to Repeal 1991 & 2002 AUMFs”, 03.03.2021,  www.kaine.senate.gov, https://www.kaine.senate.gov/press-releases/kaine-and-young-introduce-bill-to-repeal-1991_2002-aumfs, dostęp: 06.10.2021.

[26] Bender Bryan, Desiderio Andrew, “Biden backs new war powers vote in Congress, White House says”, 05.03.2021, Politico, https://www.politico.com/news/2021/03/05/biden-war-powers-congress-473843, dostęp: 06.10.2021.

[27] Shabad Rebecca, „House votes to repeal 2002 Iraq War authorization”, NBC News, 17.06.2021, https://www.nbcnews.com/politics/congress/house-set-repeal-2002-iraq-war-authorization-n1271107, dostęp: 06.10.2021.

[28] “STATEMENT OF ADMINISTRATION POLICY. H.R. 256 — Repeal of Authorization for Use of Military Force Against Iraq Resolution of 2002”, Executive Office of the President, 14.06.2021, https://www.whitehouse.gov/wp-content/uploads/2021/06/SAP-HR-256.pdf,dostęp: 06.10.2021.

[29] Wide Lindsay, “House Votes to Repeal Two Older Military Force Authorizations”, The Wall Street Journal, 29.06.2021, https://www.wsj.com/articles/house-votes-to-repeal-two-older-military-force-authorizations-11624993924, dostęp: 06.10.2021.

[30] “Murphy, Lee, Sanders Introduce Sweeping, Bipartisan Legislation to Overhaul Congress’s Role in National Security”, www.murphy.senate.gov, 20.07.2021, https://www.murphy.senate.gov/newsroom/press-releases/murphy-lee-sanders-introduce-sweeping-bipartisan-legislation-to-overhaul-congresss-role-in-national-security, dostęp: 06.10.2021.

[31] Savage Charlie, “Senate panel votes to repeal 1991 and 2002 laws authorizing wars with Iraq”, The New York Times, 04.08.2021, https://www.nytimes.com/live/2021/08/04/us/infrastructure-news-politics, dostęp: 06.10.2021.

[32] Ward Alexander, Forgey Quint, “AUMF’d: Senators turn war powers hearing into Tehran tussle”, Politico, 03.08.2021, https://www.politico.com/newsletters/national-security-daily/2021/08/03/the-2-aumf-debates-493834, dostęp: 06.10.2021.

[33] Hudson John, Loveluck Louisa, „In launching airstrikes in Syria and Iraq, Biden lowers bar for use of military force”, The Washington Post, 1.07.2021, https://www.washingtonpost.com/national-security/biden-military-strikes-policy/2021/07/01/9ab7d7d0-da60-11eb-ae62-2d07d7df83bd_story.html, dostęp: 06.10.2021.

[34] „McGovern, Meijer Lead Introduction of Sweeping New Legislation to Reassert Congressional Power Over National Security”, mcgovern.house.gov, 30.09.2021, https://mcgovern.house.gov/news/documentsingle.aspx?DocumentID=398752, dostęp: 06.10.2021.

[35] “Sen. Rick Scott Reintroduces Taiwan Invasion Prevention Act to Support our Ally Against Communist China’s Aggression”, 18.02.2021, rickscott.senate.gov, https://www.rickscott.senate.gov/2021/2/sen-rick-scott-reintroduces-taiwan-invasion-prevention-act-support-our-ally-against-communist, dostęp: 06.10.2021.

[36] H.R.2479 – Taiwan Relations Act, congress.gov, https://www.congress.gov/bill/96th-congress/house-bill/2479/text, dostęp: 11.10.2021.

[37] Luria Elaine, “Congress must untie Biden’s hands on Taiwan”, 11.10.2021, The Washington Post, https://www.washingtonpost.com/opinions/2021/10/11/elaine-luria-congress-biden-taiwan, dostęp: 11.10.2021.

[38] Bradley Curtis A., Goldsmith Jack L., “Obama’s AUMF Legacy”, 110 American Journal of International Law 628-645 (2016), https://jackgoldsmith.org/wp-content/uploads/2017/03/Obama-AUMF-Legacy.pdf.

[39] “We will maintain the fight against terrorism in Afghanistan and other countries.  We just don’t need to fight a ground war to do it.  We have what’s called over-the-horizon capabilities, which means we can strike terrorists and targets without American boots on the ground — or very few, if needed.”, w: “Remarks by President Biden on the End of the War in Afghanistan”, whitehouse.gov, 31.08.2021, https://www.whitehouse.gov/briefing-room/speeches-remarks/2021/08/31/remarks-by-president-biden-on-the-end-of-the-war-in-afghanistan/,  dostęp: 06.10.2021.

[40] Cooper Helene, Schmitt Eric, “Military Officials Say They Urged Biden Against Afghanistan Withdrawal”, The New York Times, 28.09.2021, https://www.nytimes.com/2021/09/28/us/politics/milley-senate-hearing-afghanistan.html, dostęp: 06.10.2021.

[41] Kane Paul, „Congress ceded the power to wage wars to the president after Sept. 11. A bipartisan pair of senators want to take it back”, The Washington Post, 11.09.2021, https://www.washingtonpost.com/powerpost/congress-ceded-the-power-to-wage-wars-to-the-president-after-sept-11-a-bipartisan-pair-of-senators-want-to-take-it-back/2021/09/11/ebd083be-1260-11ec-bc8a-8d9a5b534194_story.html, dostęp: 06.10.2021.

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

Related Posts

See All Publications
  • Chiny, Indo-Pacyfik, Publikacje, Wywiad

Niekończąca się pandemia, wiszący konflikt o Tajwan i rywalizacja z USA. Czy Chiny mają czas na Europę? [dr Michał Bogusz]

Poniższy wywiad jest fragmentem publikacji Instytutu Nowej Europy – Rok obaw i nadziei. Co czeka Europę w 2023? [Raport] Szansa czy zagrożenie? To dylemat…
  • Michał Banasiak
  • 20 marca, 2023
  • Bezpieczeństwo, NATO, Publikacje, Ukraina

Od specjalnej operacji wojskowej do wojny totalnej z NATO. Jak stworzyć nową żelazną kurtynę i uniknąć katastrofy

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Włodzimierz Lenin stwierdził, że w historii ludzkości zdarzają…
  • Jakub Knopp
  • 16 marca, 2023
  • Azja, Bezpieczeństwo, Energetyka, Publikacje

Kryzys energetyczny w państwach Azji Centralnej

Artykuł w skrócie: Sektory energetyczne państw Azji Centralnej opierają się głównie na infrastrukturze z czasów Związku Radzieckiego.Kryzys energetyczny w Azji…
  • Krystian Pachucki-Włosek
  • 14 marca, 2023
See All Publications

Comments are closed.

Jakub Graca. Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskich w Krakowie; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Działał w kilku organizacjach studenckich, odbył praktykę w ambasadzie RP w Ottawie, pracował w kilku międzynarodowych firmach. Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Niekończąca się pandemia, wiszący konflikt o Tajwan i rywalizacja z USA. Czy Chiny mają czas na Europę? [dr Michał Bogusz]
    przez Michał Banasiak
    20 marca, 2023
  • Od specjalnej operacji wojskowej do wojny totalnej z NATO. Jak stworzyć nową żelazną kurtynę i uniknąć katastrofy
    przez Jakub Knopp
    16 marca, 2023
  • Kryzys energetyczny w państwach Azji Centralnej
    przez Krystian Pachucki-Włosek
    14 marca, 2023
  • 20 lat rządów i… koniec? Co w 2023 roku czeka Turcję Erdoğana?
    przez Michał Banasiak
    13 marca, 2023
  • Syria. Państwo w ruinie
    przez Grzegorz Kordylas
    9 marca, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • Home
  • Ukraine
  • Publications
  • Reports
  • Programmes
  • People
  • Contact

Funded by the National Liberty Institute – Center for Civil Society
Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030

© 2019-2022 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas