Stabilizacja, korekta i zaskoczenie. Efekty XX Zjazdu Krajowego Komunistycznej Partii Chin

XX Zjazd Krajowy Komunistycznej Partii Chin (KPCh) był kolejnym kamieniem milowym w dziesięcioletnim procesie konsolidacji władzy przez Xi Jinpinga. Nowy Komitet Centralny, Biuro Polityczne i jego Stały Komitet zostały zdominowane przez jego sojuszników, protegowanych oraz lojalistów. Prosta analiza efektów odbywającego się co pięć lat wydarzenia mogłaby prowadzić do konkluzji, że obecny sekretarz generalny partii rządzi niepodzielnie. Bliższe przyjrzenie się rezultatom zjazdu w trzech aspektach – polityki państwa, funkcjonowania partii oraz zmianach kadrowych – daje jednak bardziej zniuansowany obraz. Taki, w którym Xi Jinping jest zdecydowanie najsilniejszą osobą w partii i narzuca jej ton, ale nadal jest zmuszony do taktycznych ustępstw.

Polityka państwa. Stabilizacja.

Do pewnego stopnia stanowi punkt wyjściowy dla nowych polityk rządowych oraz korekty dotychczasowych działań. Zaprezentowany podczas XX zjazdu referat sugeruje stabilizację polityki państwa w przewidywalnej perspektywie. Mówiąc wprost, Xi pod tym względem nie zaskoczył. Jego przemówienie, będące streszczeniem dokumentu, nie niosło za sobą nowej jakości pod względem wyznaczania kierunków rozwoju państwa. W dużym stopniu był powtórzeniem idei, które przez 10 lat publicznie prezentował, a nawet kontynuacją kierunków podjętych jeszcze przez jego poprzedników. Wskazuje to, że nie należy spodziewać się dramatycznych zmian w prowadzonych do tej pory politykach gospodarczej, społecznej, historycznej i innych. Xi jednoznacznie pokazał, że nie ulega nawoływaniom do zmiany forsowanej przez niego polityki.

Mimo tej stabilności, można było jednak zauważyć pewną korektę akcentów pomiędzy poszczególnymi zadaniami państwa. Dla Xi Jinpinga ewidentnie to bezpieczeństwo, a nie gospodarka, są priorytetem Chin. Samo słowo „bezpieczeństwo” (chiń. anquan) zostało przywołane w raporcie aż 91 razy, m.in. w kontekście żywieniowym, energetycznym i gospodarczym. Najczęściej jednak, 29 razy, został użyty termin „bezpieczeństwo narodowe”.

Pokazuje to, że nie umknęła uwadze Pekinu rosnąca opozycja wobec Chin na arenie międzynarodowej. Xi Jinping z pewnością zdaje sobie sprawę z tego problemu, nawet jeżeli nie wie, w jaki sposób mógłby go rozwiązać, bez rezygnowania ze swoich innych priorytetów.

Pewnym rozczarowaniem dla niektórych analityków był brak zasygnalizowania korekty w polityce gospodarczej. Relatywnie słaba kondycja chińskiej gospodarki jest w pewnym zakresie efektem dotychczasowych działań partii, m.in. trzymania się polityki zero-COVID, „trzech czerwonych linii” na rynku nieruchomości oraz narzucania kolejnych regulacji gigantom internetowym. Jak na razie nic nie sugeruje, aby w tym zakresie cokolwiek miałoby się znacząco zmienić. Z jednoznacznym wskazaniem ewentualnych zmian w polityce gospodarczej trzeba będzie wstrzymać się do następnych spotkań partyjnych. Już w grudniu powinna odbyć się coroczna Konferencja Robocza ds. Gospodarczych. W trakcie niej warto będzie przyglądać się komunikatom dotyczących takich kwestii jak zero-Covid, polityka makroekonomiczna oraz wskazań priorytetowych gałęzi gospodarki w najbliższych latach.

Struktura i ideologia. Korekta.

Przed XX zjazdem Xi Jinping miał niespotykanie silną pozycję w aparacie partyjnym. Stał na czele licznych komisji oraz centralnych grup kierowniczych, czyli organów odpowiedzialnych odpowiednio za kreowanie polityki partii i państwa oraz jej koordynowanie. Jego „myśl o socjalizmie z chińską charakterystyką nowej ery” została już w 2017 roku wpisana do statutu KPCh jako jeden z kompasów ideologicznych partii. Dawało mu to władzę w partii zdecydowanie większą niż mieli jego bezpośredni poprzednicy – Hu Jintao oraz Jiang Zemin.

Również tym razem nie zabrakło elementów podkreślających zwiększającą się rolę Xi Jinpinga. Po pierwsze, w statucie partii znalazły się „cztery zaufania” (si ge zixin 四个自信) oraz „cztery wszechstronności” (si ge quanmian 四个全面).

Są to slogany, które zostały ukute w pierwszych dwóch latach rządów Xi Jinpinga. Pierwszy z nich oznacza zaufanie wobec: obranej drogi socjalizmu z chińską charakterystyką, teorii, systemu politycznego oraz kultury. Drugi zawiera wszechstronne: budowanie społeczeństwa średniego dobrobytu, pogłębianie reform, rządzenie państwem przy pomocy prawa oraz ścisłe kierowanie partią.

Obie koncepcje podkreślają słuszność systemu politycznego i gospodarczego ukształtowanego przez KPCh. Dodatkowo wzmacniają rolę Xi Jinpinga. Nie tylko jako ich nominalnego twórcy, ale także po prostu jako podmiotu odpowiedzialnego za cały system, w tym wspomniane na koniec ścisłe kierowanie partią. Dodatkowo, w statucie partii znalazły się „dwie ochrony” (liang ge weihu 两个维护), tj. slogan oznaczający ochronę pozycji Xi Jinpinga jako rdzenia (ang. core, chiń. hexin 核心) KC oraz ochronę scentralizowanego autorytetu przywódczego KC.

Jednocześnie nie sposób nie zauważyć, że w samym statucie nie znalazła się koncepcja „dwóch ustanowień” (liang ge queli 两个确立) oznaczająca ustanowienie rdzennej pozycji Xi Jinpinga w KC i całej partii oraz ustanowienie wiodącej roli myśli Xi Jinpinga z chińską charakterystyką nowej ery. Kładzie ona większy nacisk na pozycję obecnego sekretarza generalnego i była zdecydowanie promowana przez jego zaplecze polityczne. Niektórzy protegowani i sojusznicy Xi nawet publicznie głosili, że „dwa ustanowienia” są największym osiągnięciem partii w „nowej erze” (tj. od kiedy Xi doszedł do władzy). Zostawiając na boku rozważania o tym czy logiczne jest, że w statucie partii znalazła się ochrona rdzennej pozycji Xi, a nie jej ustanowienie, należy zauważyć, że jest to w pewnym zakresie jego porażka. Uznanie „dwóch ochron” już od kilku lat było powszechne wśród wszystkich znaczących się grup wewnątrz KPCh, podczas gdy silna kampania propagandowa wokół „dwóch ustanowień” nie przyniosła formalnego skutku.

Od strony organizacyjnej partii, nie doszło do żadnych znaczących zmian w jej strukturze. Nie powołano żadnych nowych komisji ani centralnych grup kierowniczych. Nie reaktywowano urzędu przewodniczącego KPCh, który pozwoliłby Xi na jednoosobowe rozstrzyganie w praktycznie wszystkich aspektach funkcjonowania partii i pośrednio państwa. Nie manipulowano również ilością członków Stałego Komitetu, kluczowego organu decyzyjnego partii. Trudno jest określić w jakim zakresie wynikało to z drugorzędności tych spraw dla Xi Jinpinga, rozdmuchanych oczekiwań obserwatorów, czy po prostu ustępstw taktycznych samego sekretarza generalnego w zamian za poparcie w innych kwestiach. Nie ulega jednak wątpliwości, że dość zachowawcze zmiany w sferze ideologicznej oraz brak zmian organizacyjnych w partii wskazują jedynie na niewielką korektę dotychczasowego kierunku w tych aspektach.

Nowa układanka personalna. Zaskoczenie.

Jedynym zdecydowanie zaskakującym efektem zjazdu był nowy skład Biura Politycznego i jego Stałego Komitetu. Precyzyjnie rzecz ujmując, dominacja tych organów przez protegowanych, sojuszników i lojalistów Xi Jinpinga. Dość powszechne było wśród analityków przekonanie o ponownym jego wyborze na stanowisko sekretarza generalnego KPCh. Jednocześnie spodziewano się, że będzie on zmuszony do uczynienia pewnych ustępstw wobec innych grup wewnątrz partii z powodu piętrzących się problemów gospodarczych, społecznych i międzynarodowych. Xi jednak po raz kolejny udowodnił swoje umiejętności promowania własnych protegowanych. Wiązało się to ze złamaniem szeregu nieformalnych norm emerytalnych dla najwyższych przywódców partyjnych, które funkcjonowały od 2002 roku. W efekcie doszło do zburzenia dotychczasowego układu frakcyjnego.

Stały Komitet Biura Politycznego, kluczowy organ decyzyjny KPCh, składa się z siedmiu osób. Przed zjazdem jego członkami byli (zgodnie z precedencją): Xi Jinpinga, Li Keqiang, Li Zhanshu, Wang Yang, Wang Huning, Zhao Leji oraz Han Zheg. Z tej siódemki na emeryturę odchodzi czterech członków: Li Keqiang, Li Zhanshu, Wang Yang i Han Zheng. Co prawda wszyscy oni będą pełnili swoje funkcje państwowe do marcowej sesji chińskiego parlamentu, jednak właściwie pewne jest ich wycofanie się z życia publicznego po złożeniu stanowisk. Li Zhanshu jest prawą ręką Xi Jinpinga, jednak pozostała trójka należała do innych obozów wewnątrz partii. Li Keqiang i Wang Yang byli bezpośrednio związani z frakcją Ligii Młodzieży Komunistycznej, podczas gdy Han Zheng częściowo był związany z Ligą, ale o jego głównej sile stanowiła sieć powiązań z Szanghaju.

W XX kadencji KC Stały Komitet Biura Politycznego będzie się składał z Xi Jinpinga, Li Qianga, Zhao Leji, Wang Huninga, Cai Qi, Ding Xuexianga i Li Xi. Każdy z nich jest albo protegowanym, albo sojusznikiem Xi. Zdobywając dominację w Stałym Komitecie Xi wywrócił dotychczasowy układ wewnątrzpartyjny. W latach 1992-2012 ukształtowała się sytuacja nazwana „jedną partią, dwoma koalicjami”. Pierwsza z nich była skupiona wokół Jiang Zemina, sekretarza generalnego KPCh w latach 1989-2002, a jej rdzeń stanowiła tzw. banda szanghajska. Na czele drugiej stał Hu Jintao, a jej najważniejszą częścią była frakcja Ligii Młodzieży Komunistycznej. Silniejsza przez lata była ta pierwsza koalicja, jednak wypracowano pewne mechanizmy podziału stanowisk. Prowadziły one m.in. do tego, że gdy na czele instytucji stał przedstawiciel jednego stronnictwa, to jego zastępcą był z reguły członek drugiego.

Xi od 2012 roku zaczął kruszyć ten podział. Przy pomocy kilkorga sojuszników i protegowanych był w stanie wypracować sobie na tyle mocną pozycję, że w 2017 roku jego ludzie zdominowali Biuro Polityczne. Nadal jednak w Stałym Komitecie zachowywała się względna równowaga pomiędzy przedstawicielami jego środowiska oraz innych grup wewnątrzpartyjnych.

Dlatego lata 2017-2022 można nazwać okresem przewagi koalicji Xi Jinpinga. Przy okazji XX zjazdu z kolei udało mu się wyeliminować jakąkolwiek potencjalną opozycję z siedmioosobowego grona.

W ten sposób zaczął się okres dominacji koalicji Xi Jinpinga. Podstawowym zadaniem sekretarza generalnego w najbliższych latach nie będzie już maksymalizowanie pozycji własnych protegowanych kosztem innych ugrupowań. Jego pozycja jest na tyle ugruntowana, że żadna zorganizowana opozycja na szczeblu Biura Politycznego nie istnieje, a osoby wywodzące się z innych środowisk będą starały się pozycjonować wobec Xi jako jego lojaliści.

W ten sposób osiągnął taki status w partii, jaki mieli w przeszłości Mao Zedong i Deng Xiaoping. Nie posiadali oni swoich imiennych frakcji, dlatego w literaturze przedmiotu nie znajdzie się analiz „frakcji Mao Zedonga” lub „frakcji Deng Xiaopinga”. Jednocześnie dzięki swojej pozycji byli oni w stanie rozstrzygać konflikty pomiędzy różnymi grupami wewnątrz partii, zwiększając lub zmniejszając znaczenie poszczególnych środowisk ze względu na zmieniające się okoliczności. Podobną rolę w przewidywalnej przyszłości będzie miał Xi Jinping.

W dużej mierze wynika to z niemal całkowitego zmarginalizowania frakcji Ligii Młodzieży Komunistycznej. Nie tylko na emeryturę odesłani zostali Li Keqiang i Wang Yang, ale także zdegradowany został Hu Chunhua. Był on nazywany czasami „małym Hu”, aby podkreślić jego bliskość z Hu Jintao. Został przez niego w 2012 roku umieszczony w Biurze Politycznym jako najmłodszy członek tego organu i potencjalny następca Xi Jinpinga. Od 2017 roku, gdy już było coraz bardziej oczywiste, że Xi nie zamierza w przewidywalnej przyszłości odchodzić na emeryturę, Hu był wymieniany jako kandydat na przyszłego premiera, osobę nr 2 w partii. Jednak niespodziewanie nie został on wybrany do Biura Politycznego. W ten sposób po raz pierwszy od 1978 roku nie ma ani jednego byłego ważnego działacza Ligi Młodzieży Komunistycznej nie tylko w Stałym Komitecie, ale nawet w szerszym Biurze Politycznym. Sam Hu prawdopodobnie po odejściu z funkcji wicepremiera w marcu przyszłego roku uzyska ceremonialne stanowisko, pozbawione większych wpływów politycznych.

Dlatego tak dużego znaczenia symbolicznego nabiera scena wyprowadzenia Hu Jintao z sali podczas ostatniego dnia zjazdu. Bez względu na rzeczywiste powody tej sceny, XX Zjazd Krajowy zostanie zapamiętany jako zmierzch frakcji Ligii, której patronem był Hu Jintao.

Tak jak zostało zasygnalizowane powyżej, obecna sytuacja nie oznacza jednak, że wszyscy nowi członkowie Biura Politycznego są bezpośrednimi protegowanymi Xi. Takich oczywiście nie brakuje, a wśród najważniejszych z nich należy wymienić przede wszystkim He Lifenga (współpracował z Xi już w rządzie miejskim Xiamen w połowie lat 80. XX wieku) oraz Li Shuleia (wieloletni doradca Xi, wcześnie jego zastępca na stanowisku prezydenta Centralnej Szkoły Partyjnej w latach 2008-2012). Kilka wyborów personalnych wskazuje jednak na to, że w tym aspekcie sekretarz generalny musiał zdecydować się na kilka taktycznych ustępstw. Dlatego w Biurze Politycznym znajdują się również osoby, które formalnie żadnych związków wcześniej z Xi nie miały (np. Liu Guozhong i Zhang Guoqing), a także takie, które przez wiele lat swoją karierę rozwijały w ramach rządu centralnego, najpierw pod okiem premiera Wen Jiabao, a później Li Keqianga (np. Li Ganjie i Yin Li). Nie stanowią one zagrożenia dla sekretarza generalnego, przede wszystkim dlatego, że nie tworzą zwartej grupy. Ich awans do Biura Politycznego pokazuje jednak, że nadal istnieją pewne limity władzy Xi Jinpinga wewnątrz partii.

Jednak najbardziej dobitnie o granicach przywództwa Xi świadczy jego porażka w wypromowaniu jednego ze swoich protegowanych na stanowisko sekretarza Komisji Polityczno-Prawnej (KPP), organu partyjnego odpowiedzialnego za kierowanie pracami całego aparatu bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Od 2020 roku trwała w nim intensywna czystka ludzi nielojalnych wobec Xi, a kierował nią jeden z jego protegowanych – Chen Yixin. Dodatkowo sekretarz generalny miał dwóch innych silnych pretendentów do objęcia stanowiska szefa komisji – Wang Xiaohonga oraz Ying Yonga, którzy przez dekady byli związani z aparatem bezpieczeństwa. Nowym sekretarzem KPP został jednak Chen Wenqing, który od 2015 roku kierował pracami Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego, a w toku swojej kariery politycznej miał sposobność pracować z przedstawicielami wszystkich wspomnianych powyżej kolacji wewnątrzpartyjnych. To zdecydowanie nie jest optymalne rozwiązanie dla Xi Jinpinga i jego najbardziej widoczne ustępstwo.

Znaczenie XX Zjazdu Krajowego dla świata

Zjazd KPCh jest wydarzeniem zdecydowanie skoncentrowanym na polityce wewnętrznej, a jego adresatem są przede wszystkim doły partyjne i szersza publika chińska. Z tego powodu w referacie sekretarza generalnego trudno było znaleźć bezpośrednie odniesienia do bieżącej wydarzeń na świecie, nawet tak ważnych, jak w wojna w Ukrainie. Nie oznacza to jednak, że efekty zjazdu nie będą się przekładały na relacje Chin z innymi państwami.

Przede wszystkim należy odnotować wspomniany już wcześniej zwrot ku sekurytyzacji dyskursu publicznego, którego emanacją jest odmienianie rzeczownika „bezpieczeństwo” przez niemal wszystkie przypadki. Wynika to w dużej mierze ze zmiany postrzegania środowiska międzynarodowego przez partię. Po raz pierwszy od dekad w referacie porzucono kanoniczną formułkę o sprzyjających dla Chin okolicznościach międzynarodowych, które pozwalają skupić się na rozwoju gospodarczym. O postrzeganiu sytuacji jako trudnej świadczą również decyzje personalne. Po raz trzeci w ciągu ostatnich 50 lat do Biura Politycznego wybrany został urzędujący Minister Spraw Zagranicznych. Dodatkowo, mimo dość zaawansowanego wieku i spodziewanego odejścia na emeryturę, pozostał w nim generał Zhang Youxia, jeden z ostatnich wysokiej rangi wojskowych chińskich, który ma rzeczywiste doświadczenie dowódcze – z wojny chińsko-wietnamskiej. Co więcej, po raz pierwszy w historii minister bezpieczeństwa państwowego, czyli szef głównej instytucji wywiadowczej Chin, został awansowany do Biura Politycznego. Pokazuje to, że do wysokich kręgów decyzyjnych dopuszczono osoby, które mają duże doświadczenie w szeroko pojętych sprawach międzynarodowych. Nie jest to przypadek.

Coraz bardziej widoczne jest, że KPCh zwiera szeregi przed jeszcze silniejszą konfrontacją ze światem demokratycznym. Będzie ona prawdopodobnie napędzana przez dwa czynniki. Z jednej strony, może się spodziewać, że po wzmocnieniu pozycji Xi Jinpinga zaostrzony zostanie dotychczasowy kurs Chin. Z tej perspektywy „dyplomacja wilczych wojowników” może być tylko przygrywką do jeszcze większych napięć na arenie międzynarodowej. Z drugiej strony, państwa szeroko pojętego Zachodu stracą nadzieję na możliwość przeczekania obecnego kierownictwa partii i próby nawiązania porozumienia z następcą Xi. Dlatego będą próbowały uniezależnić się od Chin w strategicznych sektorach gospodarki, a także ograniczać wpływy Pekinu na świecie. Wybory personalne w Chinach tylko wzmocnią dotychczasowy trend zaostrzającej się konfrontacji, bez względu na stopień w jakim obie strony sporu są odpowiedzialne za jego rozpoczęcie. Przyśpieszy powolny i bolesny proces gospodarczego rozdzielania Chin i Zachodu. Prawdopodobnie nigdy nie zostanie on w pełni zrealizowany, ale i tak doprowadzi do dużych zmian podziału pracy w światowych łańcuchach dostaw. W ten sposób świat będzie stopniowo wkraczał w okres jeszcze większej niestabilności gospodarczej i politycznej.

Biogramy członków Stałego Komitetu Biura Politycznego

Xi Jinping (ur. 1953) – syn Xi Zhongxuna, członka Biura Politycznego w latach 1982-1987, który w latach 30.  i 40. XX wieku budował ruch i partyzantkę komunistyczną na terenie dzisiejszych prowincji Shaanxi i Gansu. Xi Jinping po skończeniu studiów na Uniwersytecie Tsinghua w 1979 uzyska zatrudnienie jako osobisty asystent ówczesnego wicepremiera i jednocześnie członka Centralnej Komisji Wojskowej. W 1982 roku przeniósł się na stanowisko zastępcy sekretarza komitetu KPCh w powiecie Zhengding (prowincja Hebei), rozpoczynając w ten sposób swoją karierę na poziomie lokalnym. Po trzech latach został przesunięty do prowincji Fujian, gdzie spędził 17 lat, w tym ostatnie trzy w roli gubernatora. W latach 2002-2007 sekretarz partii w prowincji Zhejiang. Przez kilka miesięcy w 2007 roku szefował strukturom partii w Szanghaju. W tym samym roku został włączony do Stałego Komitetu Biura Politycznego i właściwie wskazany na następcę ówczesnego sekretarza generalnego partii, Hu Jintao. Od 2012 roku stoi na czele KPCh.   

Li Qiang (ur. 1959) – większość swojej kariery politycznej spędził w prowincji Zhejiang. Tam miał okazję rozpocząć współpracę z Xi Jinpingiem, w latach 2004-2007 był odpowiednikiem szefa kancelarii (mishu zhang 秘书长) komitetu prowincjonalnego KPCh. W momencie dojścia Xi Jinpinga do władzy był zastępcą sekretarza partii w Zhejiang (pozycja nr 3 w prowincji), jednak zaczął bardzo szybko awansować. W 2013 roku powołano go na stanowisko gubernatora, a w 2016 przeniesiono go do prowincji Jiangsu, gdzie pełnił funkcję sekretarza komitetu KPCh. W 2017 roku został włączony do Biura Politycznego i objął prestiżową funkcję sekretarza KPCh w Szanghaju. Li Qiang jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem na nowego premiera.

Zhao Leji (ur. 1957) – jego rodzina wywodzi się z prowincji Shaanxi i aktywnie działała w ruchu komunistycznym. Według niepotwierdzonych informacji członkowie rodzin Zhao i Xi utrzymywali ze sobą kontakty od co najmniej wczesnych lat 50. XX wieku. Bez względu na to, Zhao zawsze należał do najbardziej prominentnych polityków swojego pokolenia. Pod koniec XX wieku był jednym z tylko trzech gubernatorów prowincji urodzonych w latach 50. – obok Xi Jinpinga i Li Keqianga. Większość kariery spędził w prowincji Qinghai, gdzie piął się stopniowo w hierarchii partyjnej aż do osiągnięcia stanowiska sekretarza komitetu KPCh (2003-2007), następnie tą samą funkcję pełnił w prowincji Shaanxi. W 2012 roku został wybrany do Biura Politycznego, objął stanowisko dyrektora Wydziału Organizacyjnego, partyjnego działu kadr. W tym czasie forsownie promował protegowanych Xi Jinpinga oraz swoich. Ostatnie pięć lat spędził jako sekretarz potężnego Centralnego Komitetu Inspekcji Dyscyplinarnej. Prawdopodobnie zostanie następnym przewodniczącym chińskiego parlamentu.

Wang Huning (ur. 1955) – Wang jest absolwentem stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Fudan w Szanghaju, jednym z czołowych w Chinach. Początkowo był skupiony na karierze akademickiej, ale w połowie lat 90. został sprowadzony przez Jiang Zemina do pracy w Centralnym Biurze Analiz Polityki, zapleczu intelektualnym KC. W latach 2002-2017 szefował tej jednosce. W trakcie swojej pracy w tej instytucji doradzał lojalnie następcom Jiang Zemina – Hu Jintao i Xi Jinpingowi. Xi od samego początku swoich rządów mocno polegał na Wangu, w pierwszej kadencji zawsze zabierał go ze sobą w trakcie swoich podróży krajowych i zagranicznych. Ostatnie pięć lat spędził na czele Sekretariatu KC, odpowiedzialnego koordynację prac wszystkich organów partyjnych, a także nadzorował sferę ideologii i propagandy. Czołowy kandydat na następnego szefa Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin, organu doradczego partii kierującego pracą Zjednoczonego Frontu.

Cai Qi (ur. 1955) – wywodzi się z prowincji Fujian. Po studiach rozpoczął pracę w prowincjonalnym Biurze Ogólnym, gdzie pracował do 1996 roku. Przez następne 14 lat obejmował kierownicze stanowiska w komitetach poziomu prefekturalnego w prowincjach Fujian oraz Zhejiang. W 2010 roku został wybrany dyrektorem Wydziału Organizacyjnego Zhejiangu. Po dojściu do władzy Xi Jinpinga jego kariera drastycznie przyśpieszyła. W 2013 roku został mianowany wicegubernatorem Zhejiang, a w 2014 wicedyrektorem biura nowo powołanej Komisji Bezpieczeństwa Państwowego. W 2016 roku niespodziewanie został przeniesiony na stanowisko burmistrza Pekinu, a rok później awansował na sekretarza struktur partyjnych w tym mieście, po czym został włączony do Biura Politycznego. Co warte odnotowanie, odbyło się to bez jego wcześniejszego doświadczenia w Komitecie Centralny, co zdarza się bardzo rzadko. Cai Qi objął stanowisko najwyższego rangą członka Sekretariatu KC, będzie też prawdopodobnie odpowiadał za ideologię i propagandę.

Ding Xuexiang (ur. 1962) – przez niemal trzy dekady, do 2013 roku, był związany z Szanghajem. Gdy Xi przejął na kilka miesięcy stery w tym mieście (2007), to Ding w tym czasie był szefem Biura Ogólnego komitetu miejskiego KPCh. Na tyle przypadł on do gustu Xi, że po dojściu tego drugiego do władzy, stanął na czele jego osobistego biura (2013). W 2017 roku dodatkowo uzyskał stanowisko szefa Biura Ogólnego KC i został włączony do Biura Politycznego. Jeden z najbliższych współpracowników Xi, towarzyszy mu podczas wizyt krajowych i zagranicznych. Prawdopodobnie w marcu zostanie wybrany przez parlament pierwszym wicepremierem.

Li Xi (ur. 1956) – urodził się w prowincji Gansu i aż do 2004 roku rozwijał w niej swoją karierę polityczną. W następnych latach służył w prowincji Shaanxi (2004-2011), Szanghaju (2011-2014) oraz prowincji Liaoning (2014-2017). W 2017 roku został przeniesiony na stanowisko sekretarza struktur KPCh w prowincji Guangdong, największej regionalnej gospodarce Chin i jednocześnie wprowadzono go do Biura Politycznego. Xi jest uważany za bliskiego protegowanego Xi Jinpinga. Poznał się z nim prawdopodobnie w latach 80. XX wieku, gdy był asystentem ówczesnego sekretarza prowincji i zarazem przyjaciela Xi Zhongxuna. Li Xi i Xi Jinping prawdopodobnie przez dekady utrzymywali prywatne kontakty. Po XX Zjeździe Krajowym KPCh Li Xi objął stanowisko sekretarza Centralnego Komitetu Inspekcji Dyscyplinarnej.

Tabela 1. Członkowie Biura Politycznego Komitetu Centralnego XX kadencji. Podkreślone zostały nazwiska osób, które po raz pierwszy zostały włączone do tego grona. Pogrubienie nazwiska z kolei wskazuje członków Stałego Komitetu. Kolejność nazwisk zgodna z ilością kresek w chińskich nazwiskach.

Foto: PAP/EPA