Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
lip 09

Szkolnictwo wojskowe Nowej Zelandii w odpowiedzi na wyzwania XXI w.

  • 9 lipca, 2021
  • dr Joanna Siekiera
  • Bezpieczeństwo, Edukacja, Indo-Pacyfik, Nowa Zelandia, Publikacje, Wojsko i armia
Szkolnictwo wojskowe Nowej Zelandii w odpowiedzi na wyzwania XXI w.Pobierz

Artykuł w skrócie: 

– Edukacja wojskowa w Nowej Zelandii, w przeciwieństwie do innych państw, nie opiera się na dwutorowym systemie składającym się z głównej akademii narodowej oraz pomniejszych szkół zawodowych i oficerskich.

– Akademia Obrony Nowej Zelandii pełni funkcję jedynej uczelni kształcącej personel sił zbrojnych. Jest to spowodowane zarówno relatywnie małą liczbą ludności, jak i brakiem strategicznej potrzeby szkolenia kolejnych żołnierzy.

– Reforma szkolnictwa wojskowego w latach 2017–2019 miała zmienić system edukacji wojskowej poprzez powołanie czterech kolejnych uczelni partnerskich Ministerstwa Obrony. Jednak ostatecznie nie doszło do jej realizacji.

Szkolnictwo wojskowe w Nowej Zelandii nie jest tak złożone jak w innych krajach, co może być uzasadnione małą populacją (4 991 442 na czerwiec 2021 r.[1]) i brakiem geostrategicznej potrzeby szkolenia większej liczby żołnierzy i oficerów. Wszak dwie główne wyspy państwa – Wyspa Północna i Wyspa Południowa – znajdują się w strategicznie bezpiecznej pozycji, a państwo nie posiada historycznych wrogów. Przy omawianiu szkolnictwa wojskowego Nowej Zelandii w odpowiedzi na wyzwania XXI wieku kluczowy wydaje się być założenie oparcia owego system kształcenia na jednej instytucji państwowej, jaką jest Nowozelandzkie Kolegium Dowództwa i Sztabu (New Zealand Command and Staff College, NZCSC[2]). W XX wieku podejmowano próby rozszerzenia szkolnictwa wojskowego na niektóre szkoły średnie przygotowujące przyszłych żołnierzy do roli w siłach obronnych, a także oficerów do szkolnictwa wyższego. Mimo to obecnie rządzący politycy Partii Pracy są przeciwni militaryzacji szkół publicznych.

Podmiotowość, a także i poczucie odrębności od dawnej metropolii, Nowa Zelandia uzyskała poprzez ogłoszenie niepodległości od Imperium Brytyjskiego w 1947 r., kiedy to normy Statutu Westminsterskiego zostały ostatecznie, po 16 latach zwłoki ze strony Nowozelandczyków, wdrożone przez parlament w Wellington[3]. Stąd utworzenie własnej akademii wojskowej zaledwie trzy lata po reformie konstytucyjnej musiało być rozumiane w skali międzynarodowej jako sposób na podkreślenie suwerenności oraz konieczność wzięcia odpowiedzialności za bezpieczeństwo obywateli. Dodatkowo Nowa Zelandia jako dawne dominium brytyjskie, poniosła ogromne straty podczas dwóch wojen światowych. W czasie I Wojny Światowej ludność Aotearoa (oficjalna nazwa państwa w języku maoryskim oznaczająca Kraj Długiej Białej Chmury)[4] wynosiła 1 090 000, przy czym 72% urodziło się w Nowej Zelandii, a 25% stanowili Brytyjczycy. W wojsku służyło 124 tys. osób, z czego ponad 100 tys. służyło za granicą (co łącznie stanowiło prawie połowę zdolnych do służby mężczyzn). Wojna spowodowała śmierć 17 tys. Nowozelandczyków oraz odniesienie ran przez 58 tys. żołnierzy i członków personelu[5]. Podobnie po II Wojnie Światowej odnotowano straty najwyższe spośród państw Imperium Brytyjskiego: 12 tys. zabitych, ponad 15 tys. rannych i 8 tys. wziętych do niewoli[6].

NZCSC został utworzony w 1950 r. i od ponad pół wieku służy jako jedyna szkoła wyższa kształcąca personel sił zbrojnych. Początkowo ulokowany na przedmieściach najliczniejszego miasta w Nowej Zelandii – Auckland – w 2004 r. został przeniesiony do Wellington. Taki monopol edukacyjny jest spowodowany dwoma czynnikami – niewielką populacją, a zatem pragmatyczną wystarczalnością posiadania tylko jednej szkoły wojskowej w kraju, a ponadto brakiem strategicznej potrzeby wyszkolenia większej liczby żołnierzy. Jednak w 2017 r. Ministerstwo Edukacji ogłosiło cztery nowe partnerskie szkoły dla Ministerstwa Obrony[7], co było jednak poprzedzone konfliktem politycznym między dwiema głównymi partiami. Nowy system edukacji wprowadzony przez rząd Partii Narodowej już w 2012 r. uruchomił szkoły partnerskie (charter schools/partnership schools) finansowane z budżetu państwa a znajdujące się pod nadzorem Ministerstwa Edukacji. Niemniej jednak, ostatnia reforma w 2018 r. przeprowadzona przez obecnie rządzącą Partię Pracy[8], położyła kres finansowaniu szkół czarterowych, które nie są stanie się same utrzymać.  

Innym sposobem na uzyskanie efektywnego, skutecznego, a przy tym taniego (przez jasne powiązanie z uzależnieniem od budżetu narodowego oraz przychylnością wyborców w kolejnych elekcjach) przeszkolenia wojskowego, tym samym także i podniesienia kwalifikacji na rynku pracy, jest wspólny program przygotowany przez Ministerstwo Rozwoju Społecznego oraz Ministerstwo Obrony Narodowej w 2010 r. Kurs Limited Service Volunteer (LSV) trwa 6 tygodni w obozie wojskowym Burnham (niedaleko Christchurch na Wyspie Południowej). Zostanie zawodowym żołnierzem po ukończeniu LSV jest również możliwe, aczkolwiek nie jest to główne założenie programu. Tutaj bowiem podstawową motywacją programu jest chęć ograniczenia bezrobocia wśród młodzieży[9]. Podobnie zdobycie tytułu magistra na Victoria University of Wellington[10] przez młodszych żołnierzy, marynarzy i lotników tworzy ostatni narodowy szczebel edukacji wojskowej, konieczny do podjęcia stałej pracy w siłach zbrojnych oraz zyskania awansu dla personelu militarnego, podczas gdy dla studentów niewojskowych jest to szansa na zyskanie prestiżowego i unikatowego w skali regionu Pacyfiku Południowego wykształcenia[11]. W tym miejscu należy także dodać, iż uczelnie nowozelandzkie stanowią najczęściej wybieraną ścieżkę edukacji wyższej przez studentów z mikrowysp Oceanii. Dla nich bowiem jedyną opcją oferowaną przez wewnątrz-morski region jest leżący na Fidżi Uniwersytet Południowego Pacyfiku albo pobyt na australijskich uczelniach. Jednak w związku z kosztami życia w Australii oraz zbliżoną kulturą oraz otwartością Nowozelandczyków na sąsiadów z Oceanii, uczelnie w Auckland, Wellington, Christchurch, Hamilton czy Otago są oblegane przez studentów z Mikronezji, Polinezji czy Melanezji.

Wreszcie, aby zostać nowozelandzkim żołnierzem należy przejść kurs All Arms Recruit Course (AARC), znany jako Recruit Training. 16-tygodniowe szkolenie odbywa się w obozie wojskowym Waiouru na Wyspie Północnej. Po ukończeniu szkolenia podstawowego żołnierze są delegowani do swoich jednostek w jednym z obozów wojskowych w obrębie kraju. Kolejnym etapem szkolenia jest „szkolenie korpusowe” dla określonej sekcji[12]. Oficerowie muszą odbyć 11-miesięczny kurs szkoleniowy w Szkole Podchorążych (Officer Cadet School), wśród których pierwsze siedem tygodni to szkolenie podstawowe, podobne do szkolenia podstawowego żołnierzy. Ta początkowa faza (Joint Officer Induction Course, JOIC) odbywa się w bazie Woodbourne na Wyspie Południowej). Po ukończeniu JOIC wszyscy oficerowie-kadeci są delegowani na rok do wspomnianej wcześniej bazy Waiouru, gdzie rozpoczynają specjalne szkolenie oficerskie – New Zealand Commissioning Course. Ten bardzo wymagający kurs daje uznany na całym świecie i bardzo prestiżowy dyplom oraz stanowi wstęp do kariery oficera Sił Zbrojnych Nowej Zelandii.

Na zakończenie należy dodać, iż niektóre firmy prywatne, a także sektor publiczny, opracowują nowe sposoby wykorzystania etosu i dyscypliny wojskowej do formowania oraz edukowania kolejnych pokoleń Nowozelandczyków[13]. To na pewno coś, co można wdrożyć w innych krajach, takich jak Polska. Żołnierze Nowej Zelandii są doceniani na arenie międzynarodowej za zaangażowanie w wiele misji pokojowych i obserwacyjnych Organizacji Narodów Zjednoczonych, a ostatnio zostali rozmieszczeni jako wojska sojusznicze w operacjach wojskowych w Iraku i Afganistanie. Obecnie nowozelandzkie wojsko stacjonuje także w Korei Południowej, Sudanie Południowym, Libanie, Jordanii (misje humanitarne), Papui-Nowej Gwinei (misja szkoleniowa) oraz Bahrajnie (bezpieczeństwo morskie)[14]. Jednakże przyglądając się obecnej scenie politycznej w Wellington, gdzie od polityków zależą dalsze kierunki rozwoju wojskowości oraz edukacji wojskowej, jakiekolwiek dalsze zmiany systemu szkolnictwa wojskowego czy jego całkowita reforma, są w tym momencie wysoce niechciane, a przez to i nieprawdopodobne. 


[1] Dane za CIA World Factbook: https://www.cia.gov/the-world-factbook/countries/new-zealand/#people-and-society (dostęp 23.06.2021).

[2] Governon-General, Coomand and Staff College:  https://gg.govt.nz/publications/command-and-staff-college (dostęp 23.06.2021).

[3] Na podstawie ustawy Statute of Westminster Adoption Act 1947 from 25 October 1947 (Public Act No. 38 of 1947).

[4] Zgodnie z ustawą ustanawiającą język maoryski drugim równoprawnym językiem oficjalnym Nowej Zelandii: Maori Language Act 1987 from 20 July 1987 (Public Act 1987, No. 176).

[5] P.J. Haythornthawaite, The World War One Source Book, Londyn 1993, s. 267; H.W. Wilson, J.A. Ham- merton, The Great War. The Standard History of the All-Europe Conflict: Volume 2, Londyn 1915, s. 175.

[6] NZ History, The Second World War at Home. Page 4 – Challenges, New Zealand History: https://nzhistory. govt.nz/war/second-world-war-at-home/challenges (dostęp 23.06.2021).

[7] Program ostatecznie nigdy w pełni nie zrealizowano: D. Cheng, Education Minister Chris Hipkins Introduces Bill to End National Standards and Charter Schools, “The NZ Herald”, 8.02.2018.

[8] List to Autorki od komendanta porucznika Hugh Aitken, oficera odpowiedzialnego za kontaktu z mediami w Nowozelandzkich Siłach Zbrojnych z dnia 24.06.2019. Znowelizowana ustawa o szkolnictwie: Education Amendment Act 2018 (Public Act 2018, No. 40) z 24 October 2018.

[9] Word and Income, Limited Service Volunteer (LSV): https://www.workandincome.govt.nz/work/training-and-work-experience/limited-service-volunteer.html (dostęp 23.06.2021).

[10] Autorka jest stypendystką studiów doktoranckich na Wydziale Prawa Victoria Univeristy of Wellington (2015-2016). Miała okazję także osobiście przyjrzeć się ścieżkom karier studentów oraz absolwentów.

[11] List to Autorki od podpułkownik Melanie Childs, szefa sztabu w Nowozelandzkich Siłach Zbrojnych z dnia 25.06.2019.

[12] Defence careers, Education and training: https://www.defencecareers.mil.nz/defence-careers/life-in-uniform/education-and-training/ (dostęp 23.06.2021).

[13] Przykładem jest tu Vanguard School w Auckland, finansowana z prywatnych źródeł, tj. Advanced Trading Group Ltd, a otwarta w 2014 r.

[14] Por. New Zealand Ministry of Defence, Deployments Map: https://www.defence.govt.nz/what-we-do/diplomacy-and-deployments/deployment-map/ (dostęp 23.06.2021).

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

About The Author

Dr Joanna Siekiera. Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques. Uzyskała certyfikaty Rosyjskiej Szkoły Prawa Humanitarnego, UN CIMIC Training School oraz NATO Stability Policing Centre of Excellence.

Comments are closed.

Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

Kamil Opara

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego na kierunkach prawo oraz stosunki międzynarodowe (specjalizacja: bezpieczeństwo i studia strategiczne). Ukończył także School of Law and Economy of China UW, gdzie obecnie pracuje jako zastępca kierownika. Zainteresowania badawcze koncentruje wokół polityki zagranicznej i wewnętrznej, prawa oraz cyberbezpieczeństwa Chin.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Kamil Opara

University of Warsaw graduate (law and international relations; specialization: Security and Strategic Studies); he graduated also from the School of Law and Economy of China in which he currently works as a Deputy Head. His fields of research include Chinese domestic and foreign policy, law and cybersecurity.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • System amerykańskich vs. chińskich sojuszy i porozumień w regionie Azji i Pacyfiku [MAPY] 18 sierpnia, 2022
  • Anti-Coercion Instrument, czyli autonomia strategiczna UE w praktyce 17 sierpnia, 2022
  • Bałkański kocioł wciąż w stanie wrzenia. Kolejny cel Putina czy zręczne narzędzie nacisku dla realizacji rosyjskich celów strategicznych w Ukrainie? 16 sierpnia, 2022
  • Przegląd UE-Chiny #6: Wzrost znaczenia Tajwanu [Lipiec 2022] 15 sierpnia, 2022
  • Bułgaria: Powrót w objęcia Gazpromu? 12 sierpnia, 2022

Kategorie

Tagi

Afryka Azja Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Białoruś Bliski Wschód Chiny Czechy Donald Trump dyplomacja Edukacja Europa Europa Wschodnia Francja gospodarka Indo-Pacyfik Infografika Joe Biden konflikt Koronawirus kryzys Kryzys humanitarny Kryzys migracyjny NATO ONZ Polityka międzynarodowa polityka zagraniczna Polska Prawa człowieka Półwysep Bałkański Rosja sport terroryzm Trójmorze Turcja Ukraina Unia Europejska USA uzbrojenie wizyty zagraniczne Wołodymyr Zełenski wybory Xi Jinping zbrodnia wojenna zmiany klimatu

© 2019-2020 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas