„Federacja Rosyjska jest zaangażowana na co najmniej trzech kontynentach (Europa, Azja, Afryka), gdzie posiada militarne zaplecze. Do posiadanej przez nich infrastruktury na obcym terytorium możemy zaliczyć lotniska, bazy lądowe, poligony, stacje radiolokacyjne oraz wojenne instalacje morskie. Proces rozbudowy potencjału militarnego zaczął się jeszcze w ubiegłym wieku, ale strategiczne inwestycje oraz prolongacje umów są podejmowane obecnie. Federacja Rosyjska jest świadoma, że globalna rywalizacja nie ma granic, a kluczem do utrzymania statusu supermocarstwa jest stałe, intensywne oraz nieszablonowane wykorzystanie wpływów w kilku regionach jednocześnie. Tylko taka strategia umożliwia przystępowanie do negocjacji z uprzywilejowanej pozycji.
O ile realia zimnej wojny pozwalały Rosji na nieograniczoną obecność militarną, przede wszystkim na terenie własnych stref wpływów, to po 1991 roku Kreml zmuszony został do opuszczenia baz i obiektów strategicznych w różnych punktach świata – od Kuby po Wietnam. W Europie rezygnacja ta przebiegała równolegle z utratą rosyjskich wpływów i wycofywaniem wojsk z byłych krajów bloku wschodniego i części republik postsowieckich. W tych bazach, które nie uległy likwidacji, postępowała degradacja militarna. Ich główną funkcją w tym okresie było zaznaczenie rosyjskiej strefy wpływów, a zatem wykorzystanie ich w kategoriach narzędzia politycznego zaangażowania i nacisku na lokalne władze, a także jako elementu wstrzymującego dalszą ekspansję NATO na obszar postsowiecki.
Wojskowe obiekty poza granicami własnego kraju stanowią element rywalizacji międzynarodowej oraz przejaw ambicji mocarstwowych. Jest to także dowód, że dane państwo wciąż bierze udział w globalnej rozgrywce nie ustępując ani USA, ani Chinom. Federacja Rosyjska stara się podtrzymać wpływy na terenach byłego ZSRR, a także stale poszukuje możliwość zwiększenia potencjału militarnego w Azji i Afryce, co umożliwiłoby rozwój współpracy z państwami w tych regionach, nie tylko o charakterze militarnym, ale także politycznym i gospodarczym.
W związku z powyższym należy podkreślić, że zaangażowanie Federacji Rosyjskiej pod postacią obiektów oraz wojsk świadczy o wszechstronnej i wielopłaszczyznowej polityce zagranicznej, której celem jest utrzymanie pozycji w kilku regionach jednocześnie, skąd możliwa jest kontrola i wpływ na inne państwa. Opracowany raport ma charakter subiektywnej analizy infrastruktury militarnej Federacji Rosyjskiej w wybranych regionach. Pod uwagę wzięto w szczególności państwa należące do Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym oraz ówczesnego Bloku Wschodniego. Autorzy w swoich rozważaniach nie poruszają problematyki oraz nie dokonują oceny międzynarodowych konfliktów zbrojnych, udziału Rosji w zagranicznych misjach wojskowych, relacji pomiędzy poszczególnymi państwami, wykorzystania prywatnych firm wojskowych czy inwestycji rosyjskich spółek państwowych. Raport ma na celu ukazanie w sposób analityczny militarnego potencjału infrastrukturalnego Federacji Rosyjskiej w związku z międzynarodową sytuacją bezpieczeństwa. Ponadto aktywne zaangażowanie polityczno-militarne USA, Francji i Chin na kilku kontynentach jednocześnie, jest istotnym elementem wpływającym na zwiększenie przez Rosję potencjału militarnego.”
Powyższy fragment jest wstępem do raportu INE omawiającego zagraniczne bazy wojskowe Federacji Rosyjskiej. Jego autorami są:
Agnieszka Rogozińska – Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych, adiunkt w Katedrze Bezpieczeństwa Narodowego Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Stażystka Biblioteki Polskiej w Paryżu, Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, a także Uniwersytetu LUMSA w Rzymie i Uniwersytetu w Kordobie. Autorka i redaktor naukowy kilku monografii, autorka kilkudziesięciu artykułów z dyscypliny nauki o bezpieczeństwie. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach dla bezpieczeństwa.
Aleksander Ksawery Olech – Dyrektor Programu Bezpieczeństwa Europejskiego w Instytucie Nowej Europy. Specjalista z zakresu bezpieczeństwa i relacji międzynarodowych. Doktorant nauk o bezpieczeństwie na Akademii Sztuki Wojennej. Doświadczenie badawcze zdobywał m.in. na Université Jean Moulin III w Lyonie, Instytucie Stosunków Międzynarodowych w Pradze oraz Instytucie Wspierania Pokoju i Zarządzania Konfliktami w Wiedniu. Stypendysta OSCE & UNODA Peace and Security oraz Fundacji im. Kazimierza Pułaskiego. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, międzynarodowa współpraca na rzecz bezpieczeństwa w Europie Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.
JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!
Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.
Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:
95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.
Comments are closed.