Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
sty 04
Analiza, Azja, Bezpieczeństwo, Chiny, Geopolityka, Indo-Pacyfik, Japonia, Korea Północna, Korea Południowa, Polityka międzynarodowa, Publikacje, USA

Znaczenie Japonii w strategii USA i Chin

4 stycznia, 2021
Znaczenie Japonii w strategii USA i ChinPobierz

Pozostająca nadal trzecią (czwartą licząc UE jako całość) gospodarką świata, Japonia posiada też jedne z najbardziej zaawansowanych technicznie sił zbrojnych na całym globie. Z tego powodu państwo to odgrywa kluczową rolę w strategii dwóch rywalizujących mocarstw: Chin i Stanów Zjednoczonych.


Regionalna architektura bezpieczeństwa w Azji Wschodniej ciągle naznaczona jest dziedzictwem zimnej wojny. Największymi wyzwaniami są konflikty odziedziczone po tamtym okresie, przede wszystkim podział Półwyspu Koreańskiego i kwestia Tajwanu, ale także przynależność archipelagów na Morzu Południowochińskim. Stąd też, aby zrozumieć rolę Japonii w polityce Chin i USA, trzeba cofnąć się do końca lat 40.

Tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej wydawało się, że w Azji Wschodniej wszystkie karty są w rękach Amerykanów. Głównym sojusznikiem w regionie miały być Chiny pod rządami Czang Kaj-szeka. Dla Japonii był przewidziany los zdemilitaryzowanego kraju i bazy tyłowej. Wyjątkiem była pozostająca pod amerykańską administracją wojskową Okinawa. Pentagon widział w niej strategiczny punkt umożliwiający projekcję siły w regionie.


Zwycięstwo komunistów w chińskiej wojnie domowej zburzyło kalkulacje Waszyngtonu. Klęska Kuomintangu uczyniła z Japonii głównego partnera USA w regionie. Jeszcze bardziej wzrosło znaczenie Okinawy, gdyż w zasięgu stacjonujących tam bombowców strategicznych leżały wszystkie chińskie zagłębia przemysłowe. Japonia stała się miejscem, gdzie zbiegają się, lub rozpoczynają, pierwszy i drugi łańcuch wysp, które miały blokować komunistycznym Chinom i Związkowi Radzieckiemu wyjście na Pacyfik. Kolejnym kamieniem milowym była wojna koreańska, która uczyniła z Japonii bezpośrednie zaplecze frontu w przypadku każdego większego konfliktu na kontynencie. Natomiast w przypadku wojny z ZSRR archipelag stawał na pierwszej linii.


Przy takich założeniach strategicznych remilitaryzacja i utrzymanie kontroli nad krajem stawało się fundamentem amerykańskiej polityki w Azji Wschodniej. W rezultacie w latach 50. Japonia wyszła spod okupacji, ale pozostała de facto protektoratem USA. W Pekinie i Moskwie postrzegano sytuację podobnie, co powodowało próby wyrwania Tokio z orbity Waszyngtonu, lub przynajmniej wycofania amerykańskich wojsk. Komunistyczne mocarstwa próbowały osiągnąć to z jednej strony pojednawczą polityką, z drugiej zaś wspierając skrajnie lewicowe ugrupowania cieszące się dużą popularnością w zniszczonej wojną Japonii. Jednocześnie radziecko-chiński układ o przyjaźni z roku 1950 wskazywał Japonię jako potencjalnego przeciwnika.


Mao Zedong i Zhou Enlai starali się też skusić Tokio perspektywą obustronnie korzystnego handlu. Obie gospodarki były wówczas komplementarne. Chiny były źródłem tanich surowców potrzebnych gwałtownie rozwijającej się japońskiej gospodarce. Z kolei Japonia eksportowała produkty przemysłowe, ale przede wszystkim była dla Pekinu źródłem tak potrzebnych dewiz i dawała możliwość obejścia amerykańskich sankcji. Od początku Mao i Zhou zakładali, że handel będzie można z czasem wykorzystać jako narzędzie nacisku, by w ten sposób wpływać na Japończyków.


Chińskie awanse trafiły w Japonii na podatny grunt. Premier Shigeru Yoshida już w roku 1951 na łamach Foreign Affairs tłumaczył, że Japonia i Chiny są bliskimi sąsiadami, przez co znalezienie modus vivendi jest konieczne. W roku 1954 japoński rząd zaakceptował sprzedaż do Chin części towarów objętych embargiem i rozważał uznanie ChRL. Reakcja Waszyngtonu była szybka, amerykański sekretarz stanu Dulles ostrzegł Yoshidę, że jeżeli Tokio nie uzna rządu Czang Kaj-szeka za jedynego reprezentanta Chin, Kongres może zablokować zwrócenie Japonii suwerenności.


Yoshida ustąpił, ale jego następca, Ichirō Hatoyama, dążył do większej niezależności. Nowy premier chciał nawiązać dobre stosunki nie tylko z ChRL i ZSRR, ale z całym blokiem wschodnim. Wydawało się, że plany Mao i Zhou są bliskie realizacji. Na przeszkodzie stanęła jednak znowu zdecydowana reakcja USA. Tym razem udzielono szerokiego, w znacznej części nieoficjalnego, wsparcia przeciwnikowi Hatoyamy, zatwardziałemu antykomuniście Nobusuke Kishiemu. Przejął on władzę w lutym 1957 i obrał zdecydowanie proamerykański kurs. Relacje chińsko-japońskie weszły w pierwszą „epokę lodowcową”. Jednak Kishi, który dla chińskiej propagandy stał się odpowiednikiem Adenauera w krzyżackim płaszczu, rozmawiał również twardo z Amerykanami. Wynegocjowany przez niego układ o wzajemnej współpracy zawarty w 1960 wprowadzał bardziej partnerskie relacje w sojuszu.
Przez kolejną dekadę utrzymywał się status quo. Japonia umacniała swoją pozycję kluczowego alianta USA w regionie, zaś jej relacje z Chinami pozostawały nieoficjalne, chociaż obie strony szukały zbliżenia. Sytuacja uległa zmianie wraz z „chińskim momentem” Nixona w 1971. O ile w kalkulacjach Waszyngtonu względem Tokio niewiele się zmieniło, to amerykańsko-chińskie zbliżenie było dla Japończyków szokiem. Bardzo silne stały się obawy, że USA porzucą Japonię na rzecz Chin.


Jednocześnie w relacjach japońsko-chińskich otworzyły się nowe możliwości. Premier Kakuei Tanaka już w roku 1972 udał się do Pekinu, spotkał z Mao i nawiązał oficjalne stosunki dyplomatyczne. O ile względem gospodarki i dwustronnych relacji niewiele się zmieniło, to chińskie kalkulacje strategiczne uległy daleko idącym przeobrażeniom. Sojusz amerykańsko-japoński nie był już zagrożeniem, nie trzeba już było wyciągać okio z orbity wpływów USA, które stało się potencjalnym partnerem przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Do tego konflikt radziecko-chiński znacznie osłabił możliwość oddziaływania na sytuację wewnętrzną Japonii. Rozwój gospodarczy i rosnący dobrobyt skutecznie uspokoiły nastroje społeczne, japońska lewica podzieliła się na zaciekle zwalczające się frakcje prochińską i proradziecką, natomiast Japońska Partia Komunistyczna wybrała własną drogę, uniezależniając się tak od Moskwy, jak i Pekinu.


Aspekt gospodarczy zyskał na znaczeniu w kolejnych latach. Dla Chin pod rządami Deng Xiaopinga Japonia stała się kluczowym partnerem w modernizacji kraju. Powojenny rozwój Japonii stał się wzorem do naśladowania, ona sama zaś źródłem technologii, wiedzy z zakresu zarządzania i wreszcie pomocy rozwojowej. Lata 80. to złoty okres w relacjach japońsko-chińskich. Natomiast w stosunkach Tokio z Waszyngtonem doszło do wojny handlowej.


Osiągnięcie przez Japonię statusu drugiej gospodarki świata, które tak bardzo zaimponowało Chińczykom, w Stanach Zjednoczonych wywołało odwrotne reakcje. W amerykańskich mediach wybuchła histeria, dziennikarze i kongresmeni straszyli wizją Japonii detronizującej USA jako supermocarstwo, w modę weszło „Japan bashing”. Doszło do sytuacji, w której cele strategiczne obu sojuszników pozostały niezmienne, za to interesy gospodarcze stały się przeciwstawne.


Porozumienia w nowojorskim hotelu Plaza w 1985 i w Luwrze w Paryżu w 1987 uspokoiły sytuację, jednak w ich efekcie japońska gospodarka wpadła w następnej dekadzie w stagnację. Spory gospodarcze pozostały mimo wszystko stałym elementem japońsko-amerykańskich rozmów do dzisiaj. Była to bardzo cenna lekcja dla Chin. Jednocześnie Waszyngton wykorzystał wojnę handlową do wywierania nacisków na Tokio w sprawach obronności. USA chciały większego zaangażowania Japonii w regionalną architekturę bezpieczeństwa. Chodziło o podjęcie przez Japonię bardziej aktywnej polityki, zbliżonej do tej prowadzonej przez np. Wielką Brytanię, a także przystąpienie do programu obrony przeciwrakietowej, realizowanego wówczas pod szyldem gwiezdnych wojen.


O ile w obronę przeciwrakietową Japonia zaangażowała się z entuzjazmem i w pełnym zakresie, to bardziej aktywna polityka militarna napotkała liczne trudności. Na przeszkodzie stały nie tylko pacyfistyczne konstytucja i nastawienie społeczeństwa, ale także seria słabych rządów. Doprowadziło to w 1993 do pierwszej od pół wieku wyborczej klęski Partii Liberalno-Demokratycznej (LDP), która by zachować władzę musiała wejść w koalicję z Partią Socjalistyczną (SPJ). Wprawdzie w poprzednich latach japońskie elity wypracowały konsensus, że sojusz z USA jest kamieniem węgielnym polityki bezpieczeństwa, jednak bardzo wielu polityków tak na lewicy, jak i na prawicy dążyło do zmian i nawiązania równiejszych stosunków. Dużą popularnością cieszyła się koncepcja zbliżenia z Chinami oraz innymi państwami Azji.


Tym razem Waszyngton nie musiał robić nic, by Tokio wróciło do szeregu. Chiny były skoncentrowane na sprawach wewnętrznych i same walnie przyczyniły się do osłabienia entuzjazmu Japończyków. Chińskie próby jądrowe, trzeci kryzys tajwański w latach 1995-96, pokazały, że Państwo Środka może być dla Japonii nie tylko atrakcyjnym partnerem gospodarczym, ale także zagrożeniem. Na to wszystko nałożyły się północnokoreańskie programy atomowy i rakietowy. W rezultacie tych wydarzeń i słabości koalicyjnych rządów LDP zwyciężyła w wyborach 1996 i wróciła na kurs pełnej współpracy z Amerykanami. Polityka Korei Północnej jedynie zwiększyła znaczenie Japonii w strategii USA. Kraj zaczął odgrywać kluczową rolę jako pierwsza linia tarczy antyrakietowej.


Trzeci kryzys tajwański był również ważną cezurą dla ChRL. Dla chińskich decydentów, zwłaszcza wojskowych, stało się jasne, że głównym potencjalnym przeciwnikiem są Stany Zjednoczone. Od chwili zwycięstwa w wojnie domowej komuniści uważali zajęcie Tajwanu za niezbędny krok na drodze do odbudowy dawnej potęgi Chin. Wydarzenia lat 1995-96 jasno pokazały, że warunkiem sine qua non „zjednoczenia” jest wypchnięcie USA z Azji Wschodniej. W dziedzinie stricte wojskowej objawiło się to budową zdolności antydostępowych (A2/AD), w polityce zaś dążeniem do podkopania amerykańskich sojuszy w regionie.


Tym samym rola Japonii w chińskich kalkulacjach strategicznych ponownie wzrosła. Wszelkie zamiary zbliżenia z Tokio, nie mówiąc już o wyrwaniu go z orbity Waszyngtonu, spalały jednak na panewce za sprawą chińskich uwarunkowań wewnętrznych. Wydarzenia roku 1989 i masakra na placu Tiananmen podkopały legitymizację KPCh. Aby ją odzyskać, partia postawiła na nacjonalizm, w którym Japończycy są głównym wrogiem. Wszelkie próby nawiązania bliższych stosunków z Japonią powodowały więc coraz trudniejszy do kontrolowania gniew społeczeństwa i rozłamy w samej partii. Sytuację dodatkowo komplikowało antyjapońskie nastawienie Jiang Zemina. Sami Japończycy również nie ułatwiali sprawy, zwłaszcza premier Junichirō Koizumi, który składał regularne wizyty w świątyni Yasukuni. Ten tokijski chram upamiętnia wszystkich poległych za cesarza, w tym również zbrodniarzy wojennych.


Polityka historyczna stała się osią relacji japońsko-chińskich. Jednak jej najbardziej katastrofalnym skutkiem stało się w obu państwach odebranie kontroli nad dwustronnymi relacjami doświadczonym dyplomatom i przejęcie jej przez polityków, zbyt często ulegających naciskom grup interesów, „jastrzębi” i ulicy. Pewna poprawa nastąpiła po roku 2002, gdy władzę objął Hu Jintao. Cel wypchnięcia USA z Azji Wschodniej pozostał niezmienny, natomiast nowa ekipa przyjęła bardziej dyplomatyczną, koncyliacyjną postawę i kładła nacisk na sprawy gospodarcze.


Chińskie ambicje osłabienia sojuszu amerykańsko-japońskiego wydawały się bliskie urzeczywistnienia w 2009. Do władzy w Japonii doszła wówczas Partia Demokratyczna (DPJ), a premierem został Yukio Hatoyama, wnuk Ichirō Hatoyamy. Nowy szef rządu również chciał większej niezależności od USA i zbliżenia z Chinami. Deklaracje polityków DPJ wywołały nerwową reakcję Waszyngtonu, była ona jednak przesadzona. Hatoyama nie myślał o zerwaniu relacji z USA, okazał się natomiast słabym przywódcą bezskutecznie usiłującym pogodzić różne frakcje we własnej partii. DPJ była wówczas konglomeratem ugrupowań praktycznie z całego spektrum politycznego, które łączyła niechęć do LDP. Zwolennicy zerwania z Amerykanami i zbliżenia z Chińczykami byli głośni, ale wprowadzali więcej zamętu niż podejmowali realnych działań.


Na postrzeganie sprawy w Waszyngtonie duży wpływ mieli też japońscy biurokraci. Hatoyama groził naruszeniem istniejącego od dekad status quo w administracji, wielu urzędników nie wahało się więc w rozmowach z Amerykanami wyolbrzymiać działań premiera, czy wręcz go oczerniać. Rząd Hatoyamy upadł w czerwcu 2010 po zaledwie dziewięciu miesiącach urzędowania. Jego następca, również z ramienia DPJ, Naoto Kan powrócił do bardziej wyważonej, proamerykańskiej polityki.


Zastanawiająca jest bierność Chin wobec prób zbliżenia czynionych przez Hatoyamę. Po prawdzie Pekin był sceptyczny i nie do końca traktował japońskiego premiera poważnie. Były jednak także głębsze powody takiej postawy. Chiny, w przeciwieństwie do Japonii, wyszły obronną ręką z globalnego kryzysu finansowego zapoczątkowanego w 2008 roku. Wywołało to tryumfalistyczne nastroje w chińskim kierownictwie oraz rosnące przeświadczenie o wyższości własnych rozwiązań. Japonia przestałą być wzorem modernizacji. Do tego w latach 2008-2010 Chiny przegoniły Japonię pod względem wydatków na obronę i zastąpiły ją na pozycji drugiej gospodarki świata. Spowodowało to przekonanie, że Tokio przestaje się liczyć w regionie, a jedynym partnerem i jednocześnie przeciwnikiem godnym ChRL są Stany Zjednoczone.


Jak zawsze takie kalkulacje okazały się przedwczesne. Administracja Obamy zainicjowała politykę pivotu, która wprawdzie nie przyniosła oszałamiających rezultatów, ale pod zmienionym szyldem i przy użyciu bardziej agresywnych metod była kontynuowana przez administrację Trumpa. ChRL stała się głównym przeciwnikiem USA, a Japonia bardziej niż kiedykolwiek najważniejszym amerykańskim sojusznikiem w regionie.


W strategii Stanów Zjednoczonych musiały jednak zajść poważne zmiany. Rozwój chińskich zdolności antydostępowych i północnokoreańskich pocisków balistycznych sprawił, że Wyspy Japońskie przestały być bezpiecznym zapleczem, a właściwie znalazły się na pierwszej linii frontu. Miało to też poważny wpływ na Japonię, która zmieniając swoją doktrynę obroną i nadal traktując sojusz z Waszyngtonem jako podstawę własnego bezpieczeństwa, zaczęła jeszcze usilniej dążyć do uniknięcia uwikłania w konflikt kinetyczny.


Te przetasowania nie pozostały bez wpływu na politykę Pekinu. Tokio zaczęto znowu brać na poważnie i dążyć do zminimalizowania szans na jego udział w ewentualnej konfrontacji z USA. Wprawdzie chińscy wojskowi nadal składają buńczuczne deklaracje o własnej przewadze nad Japończykami, jednak z dala od krajowych mediów przyznają, że włączenie się do walki Japońskich Sił Samoobrony oznaczałoby dla nich poważne problemy, a na morzu katastrofę. Pokrywa się to z amerykańskimi i japońskimi analizami.


Tym samym rozpoczął się dziwaczny kontredans w trójkącie Pekin-Tokio-Waszyngton. Główną przyczyną nieporozumień staje się odmienne podejście do polityki i budowania strategii. Amerykanie nadal orientują się tradycyjnie na konkretne państwa. Natomiast Chińczycy i Japończycy koncentrują się na zagadnieniach. Stąd też strategiczna rywalizacja między Chinami i Japonią zaostrza się, natomiast współpraca gospodarcza to inna sprawa. Z jednej strony Tokio nie przystąpiło do Nowego Jedwabnego Szlaku, w kwietniu 2019 zakończyło pomoc rozwojową dla Chin, a od wiosny 2020 prowadzi politykę uniezależniania strategicznych gałęzi gospodarki od chińskich dostawców. Jednak z drugiej strony od samego początku widziało Chiny w TPP i ostatnio przystąpiło do forowanego przez Pekin Wszechstronnego Regionalnego Porozumienia Ekonomicznego (RCEP).


Jak widać z powyższego, pobieżnego zestawienia, rola Japonii w strategiach USA i Chin, chociaż ewoluuje, to w swoim sednie pozostaje niezmienna – amerykański niezatapialny lotniskowiec, który trzeba utrzymać przy sobie, albo którego znaczenie trzeba zminimalizować. Na to wszystko nakładają się jeszcze ambicje Tokio, często równie problematyczne dla Waszyngtonu, jak i Pekinu.


Nic nie wskazuje, by w najbliższych latach układ ten miał ulec zmianie. Japońska gospodarka jest zbyt duża, by dać się zdominować Chinom. Pod uwagę trzeba też brać czynniki historyczne i kulturowe. Japonia nie była częścią chińskiego systemu trybutarnego i nie uznawała pretensji Chin do hegemonii w Azji Wschodniej. Tworzy to dobrą podstawę dla sojuszu z USA.

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Paweł Behrendt Paweł Behrendt. Analityk ds. Obronności oraz Dalekiego Wschodu (Chiny i Japonia). Doktorant na wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Wiedeńskiego. Główne obszary zainteresowań: polityka zagraniczna i obronna Japonii oraz Chin, stosunki międzynarodowe i bezpieczeństwo w Azji Wschodniej, konflikty w Azji. Autor książek "Chińczycy grają w go" i "Korzenie niemieckich sukcesów w Azji" oraz kilkadziesięciu artykułów poświęconych historii i kwestiom bezpieczeństwa w Azji opublikowanych w prasie krajowej i zagranicznej.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Publikacje, Wywiad

Forum Polsko-Czeskie 2023: Jan Macháček o relacjach Polsko-Czeskich. Wywiad Instytutu Nowej Europy

Niniejszy tekst stanowi tłumaczenie transkrypcji rozmowy przeprowadzonej przez Michała Banasiaka. Jan Macháček - czeski felietonista i muzyk. Zajmuje się kwestiami politycznymi,…
  • Michał Banasiak
  • 3 października, 2023
  • Analiza, Indo-Pacyfik, Korea Południowa, Publikacje

Jak Polska i Korea Południowa korzystają na współpracy swoich przemysłów zbrojeniowych

Kontrakty na dostawy broni między Polską a Koreą Południową doprowadziły do bliskiej współpracy w sektorze obronnym między azjatyckim oraz europejskim…
  • Jakub Witczak
  • 28 września, 2023
  • Analiza, Europa, Publikacje

Forum Polsko-Czeskie 2023: Promocja Polski i Współpraca Polsko-Czeska. Wywiad z Dyrektorem Instytutu Polskiego w Pradze

Niniejszy tekst stanowi tłumaczenie transkrypcji rozmowy przeprowadzonej przez Michała Banasiaka. Maciej Ruczaj - absolwent Uniwersytetu Karola w Pradze, publicysta, analityk i…
  • Michał Banasiak
  • 26 września, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Paweł Behrendt Paweł Behrendt. Analityk ds. Obronności oraz Dalekiego Wschodu (Chiny i Japonia). Doktorant na wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Wiedeńskiego. Główne obszary zainteresowań: polityka zagraniczna i obronna Japonii oraz Chin, stosunki międzynarodowe i bezpieczeństwo w Azji Wschodniej, konflikty w Azji. Autor książek "Chińczycy grają w go" i "Korzenie niemieckich sukcesów w Azji" oraz kilkadziesięciu artykułów poświęconych historii i kwestiom bezpieczeństwa w Azji opublikowanych w prasie krajowej i zagranicznej.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Forum Polsko-Czeskie 2023: Jan Macháček o relacjach Polsko-Czeskich. Wywiad Instytutu Nowej Europy
    przez Michał Banasiak
    3 października, 2023
  • Jak Polska i Korea Południowa korzystają na współpracy swoich przemysłów zbrojeniowych
    przez Jakub Witczak
    28 września, 2023
  • Forum Polsko-Czeskie 2023: Promocja Polski i Współpraca Polsko-Czeska. Wywiad z Dyrektorem Instytutu Polskiego w Pradze
    przez Michał Banasiak
    26 września, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Europa Geopolityka Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas