Wzrost potęgi nie-zachodnich mocarstw i umiędzynarodowienie procesów produkcji istotnie zmieniło charakter współczesnych relacji między państwami oraz ograniczyło strategiczne opcje Stanów Zjednoczonych. O ile izolacja gospodarcza była możliwa w odniesieniu do relatywnie odseparowanych systemów gospodarczych ZSRR i USA, o tyle w odniesieniu do USA i ChRL realizacja podobnego przedsięwzięcia u progu trzeciej dekady XXI wieku stała się praktycznie niemożliwa. W okresie zimnej wojny polityka containment (przy znacznie niższej intensywności kontaktów gospodarczych między dwoma blokami) wymagała koordynacji polityk szerokiej grupy państw, pozostających pod przemożnym wpływem Stanów Zjednoczonych[1]. Obecnie jednak skala powiązań ekonomicznych między Chinami a USA, Unią Europejską, państwami Ameryki Łacińskiej, Azji  i Afryki jest tak duża, że podobna strategia wiązałaby się z ogromnymi kosztami dla wszystkich stron.  Po 1978 roku i zainicjowaniu reform otwarcia przez Denga Xiaopinga, Chiny w szybkim tempie  integrowały się z coraz bardziej zglobalizowaną światową gospodarką. W latach dziewięćdziesiątych w USA popularne stało się przekonanie, mówiące, że dzięki intensywnej współpracy gospodarczej Chiny z czasem podążą śladem ZSRR i ulegną procesom demokratyzacji[2]. Te założenia oczywiście nie sprawdziły się, a Chiny, dzięki otwarciu na świat, stały się najpotężniejszym, niedemokratycznym mocarstwem w systemie międzynarodowym i jedynym realnym rywalem dla hegemonii USA. Zarysowane uwarunkowania pozostawiły Waszyngtonowi opcję pośrednią, polegającą na próbach powstrzymania postępów gospodarki ChRL w wybranych obszarach gospodarki i technologii. Opcja ta, mimo że znacznie mniej ambitna w stosunku do strategii pełnej izolacji, wymaga zdecydowanych działań nie tylko Waszyngtonu, ale również europejskich i pozaeuropejskich sojuszników USA. Od poziomu … Czytaj dalej Państwa Unii Europejskiej, a kwestia chińskiego udziału w budowie sieci 5G cz. 4