Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
paź 06

Na nową epokę detente musimy poczekać. Wzrost napięć w pandemicznym świecie

  • 6 października, 2020
  • Michał Steć
  • Afryka i Bliski Wschód, Armenia, Azerbejdżan, Azja, Chiny, Demokracja, Geopolityka, Izrael, Kaukaz, Koronawirus, Publikacje, Unia Europejska, USA

Środowisko międzynarodowe w dobie pandemii

Na nową epokę detente musimy poczekać. Wzrost napięć w pandemicznym świecie.Pobierz

Analiza w skrócie:

– Historia pokazuje, że w odpowiedzi na kryzysy państwa stają się coraz bardziej asertywne w polityce międzynarodowej

– Pandemia Covid-19 odwróciła uwagę opinii publicznej od wielu problemów i napięć, co zostało skrzętnie wykorzystane przez kontestatorów obecnego porządku

– Obecne przed wybuchem pandemii konflikty zaostrzyły się. Intensyfikuje się m.in. rywalizacja amerykańsko-chińska, zyskując miano „nowej zimnej wojny”. Można zaobserwować także reaktywację zamrożonych konfliktów i agresywniejszą retorykę wielu państw

            Rozprzestrzenienie się wirusa Covid-19 w pierwszym kwartale 2020 roku wywołało szereg zdecydowanych działań ze strony władz większości państw na świecie. Wprowadzenie radykalnych lockdownów, zamrażanie aktywności gospodarczej i bezprecedensowe ograniczanie aktywności – w części przypadków także wolności obywateli – skutkuje poważnymi konsekwencjami społeczno-gospodarczymi, z którymi mierzy się wiele krajów. Wraz z wprowadzaniem odgórnych zakazów i ograniczeń w pierwszych miesiącach pandemii, zmniejszyła się także aktywność państw na arenie międzynarodowej, a podejmowane działania nakierowane były przede wszystkim na zakupy sprzętu medycznego, pracę nad szczepionkami, jak również poznawanie i zwalczanie skutków epidemii. Wprowadzono także wiele ograniczeń w ruchu międzynarodowym – wiele państw zdecydowało się na zamknięcie granic, odwołano lub zawieszano wiele połączeń lotniczych.

W związku z powyższym oraz początkową nieznajomością istoty koronawirusa, wielu analityków i publicystów prognozowało wielkie rozprężenie, uspokojenie rywalizacji w przestrzeni międzynarodowej, zapoczątkowanie nowego okresu współpracy międzypaństwowej i prymatu koncepcji „human security”, a nawet „bożego pokoju”. O ile pandemia Covid-19 faktycznie sprawiła, że większą wagę zaczęto przywiązywać do sytuacji wewnętrznej państw, bezpieczeństwa jednostek i kwestii dostępu do świadczeń medycznych, o tyle bardziej kontrowersyjnym było założenie, że pandemia koronawirusa i wywołany radykalnym zamrożeniem gospodarek kryzys ekonomiczny wpłynie na ustabilizowanie się sytuacji międzynarodowej, wygaszenie konfliktów i będzie początkiem owocnej współpracy, wyznaczając nowy początek ery liberalnej w stosunkach międzynarodowych. Stało się  jednak coś odwrotnego – asertywność państw wzrosła, a spory przybrały na sile.

Kryzysowa logika

Teza, że wielkie kryzysy są katalizatorem współpracy i pokojowego współistnienia nie wytrzymuje próby zestawienia jej z faktami. Historia ubiegłego wieku dostarcza dostateczną liczbę dowodów, że mechanizm reakcji na problemy większego kalibru jest wręcz odwrotny. Wielki kryzys na Wall Street w 1929 roku jest przykładem kryzysu ekonomicznego, który spowodował falę bankructw, bezrobocia oraz załamanie w wymianie handlowej. Ze społecznego punktu widzenia wymienione procesy ekonomiczne prowadzą do zwiększenia poziomu frustracji wśród społeczeństwa, zaś tego rodzaju wzrost niezadowolenia skutkuje wzrostem popularności polityków populistycznych i szukaniu wroga poza obrębem wspólnoty narodowej, aby obwinić go za zaistniałe niepowodzenia, co w rezultacie może prowadzić do wzrostu popularności skrajnych ideologii. Znajduje to swoje potwierdzenie w dojściu do władzy partii nazistowskiej w Niemczech w 1933 roku, która zdyskontowała społeczne niezadowolenie i przejęła pełnię władzy obiecując obywatelom poprawę sytuacji.

Kryzys finansowy z roku 2008 i jego szerokie międzynarodowe skutki także potwierdzają przywołaną powyżej tezę. Skutkiem kryzysu w Europie była zapaść gospodarcza i wzrost bezrobocia w kluczowych sektorach generujących największą wartość PKB państw europejskich, takich jak usługi finansowe, ubezpieczeniowe czy sektor motoryzacyjny. Kryzys finansowy obnażył także problemy strefy euro, która zmierzyła się z największą recesją w historii jej funkcjonowania. Fakt ten nie pozostał bez wpływu na sytuację polityczną na Starym Kontynencie. Podważone kryzysem zaufanie społeczeństw do instytucji międzynarodowych oraz niechęć do wdrażania przez państwa unijne mechanizmów stabilizacyjnych do ratowania pogrążonego w kryzysie południa Europy przyczyniły się do wzrostu nastrojów populistycznych i eurosceptycznych. Na fali walki ze skutkami kryzysu doszło między innymi do miażdżącego zwycięstwa Fideszu w wyborach na Węgrzech w 2010 roku, którego rządy charakteryzują się autorytaryzmem i rozkładem instytucji demokratycznych. Niezależnie od okresu w historii i przyczyn poszczególnych kryzysów, na wymienionych przykładach widać, że mechanizm reakcji wszędzie jest podobny, ponieważ ze strony społeczeństw oczekiwane są silne, zdecydowane działania.

Egoizm i zaostrzenie rywalizacji w polityce amerykańskiej

W marcu tego roku można było dostrzec działania zgodne z logiką odpowiedzi państw na kryzysy. Nastąpił wzrost egoizmów narodowych, zamknięte zostały granice, rozpoczął się „wyścig” o zasoby i sprzęt medyczny. Maseczki, rękawice, przyłbice i respiratory były towarem deficytowym i każde państwo skupiło się na pozyskaniu dla siebie jak największego kawałka tortu. Co bardziej zatwardziali eurosceptycy wskazywali, że Unia Europejska jest w obecnej sytuacji bierna i reaktywna, zamiast prowadzić działania na poziomie wspólnotowym. Choć trudno zarzucać Unii Europejskiej braku działania w dziedzinach, do których państwa narodowe nie przekazały jej kompetencji, to w ogólnym zarysie odpowiedzi na pandemię, UE jawi się jako raczej niemający zbyt wiele możliwości skutecznego działania podmiot. Wyrazistym działaniem Unii jest co prawda zaproponowanie funduszu odbudowy i bezprecedensowej pomocy finansowej państwom dotkniętym kryzysem, jednak i ta inicjatywa napotyka trudności w postaci państw członkowskich, które nie są skłonne do wspólnego zadłużania się, rozrzutności i pomocy tym, w których kryzys uderzył najmocniej. Swoboda działania i współpraca jest skrępowana łańcuchami egoizmów narodowych poszczególnych państw członkowskich. Równocześnie, politycy na najwyższych szczeblach usiłowali zrzucić odpowiedzialność na rozprzestrzenienie się wirusa na zewnętrznego wroga.

Oczywiste w tej sytuacji było obarczenie odpowiedzialnością Chin, od których zaczęła się pandemia. Chętnie uczynił to Donald Trump, wskazując bezpośrednio na winę Chin w wywołaniu pandemii oraz opieszałość i sprzyjanie interesom chińskim przez Światową Organizację Zdrowia. Trump uznał, że działania WHO były spóźnione i notyfikował wycofanie USA ze Światowej Organizacji Zdrowia i zaprzestanie jej finansowania. Tego rodzaju wypowiedzi i ruchy poczynione przez USA stały się kolejnym rozdziałem narastającej rywalizacji USA i Chin, która wcale nie uległa złagodnieniu, a wręcz nabrała intensywności podczas pandemii. Trump wskazał Chiny jako państwo odpowiedzialne za niepowstrzymanie rozprzestrzeniania się wirusa, porównując pandemię nawet do ataków na Pearl Harbor i World Trade Center. Kilkanaście dni później, chiński minister spraw zagranicznych Wang Yi po raz pierwszy publicznie użył terminu „nowa zimna wojna”, by określić stan stosunków amerykańsko-chińskich. Kryzys związany z pandemią został zatem wykorzystany jako paliwo do dalszej intensyfikacji rywalizacji USA i Chin w skali globalnej i nie przyniósł oczekiwanego rozprężenia i zintensyfikowania współpracy. Wzmogły się za to dyskusje o potrzebie decouplingu USA od Chin.

Chiński smok nie śpi

 Władze Chińskiej Republiki Ludowej także nie zasypują gruszek w popiele w czasie gdy świat pogrążony jest w walce z koronawirusem. Podczas gdy oczy państw zachodnich skupione były na kryzysie wewnętrznym i na próbach zarządzania pandemią, Chiny ostatecznie spacyfikowały trwające od 2019 roku protesty w Hong Kongu. Trzydziestego czerwca przyjęta została tzw. „Ustawa o bezpieczeństwie narodowym Hong Kongu”, kończąca de facto okres względnej autonomii  Hong Kongu i jego funkcjonowania w ramach zasady „jedno państwo-dwa systemy”. Poskutkowało to zakończeniem lub zawieszeniem działalności przez pozarządowe organizacje prodemokratyczne i dbające o przestrzegania praw człowieka. Ustawa faktycznie zlikwidowała odrębność prawną Hong Kongu od Chin.

Rozwój pandemii nie powstrzymał także dalszej eskalacji napięcia w stosunkach z Tajwanem. W trzecim tygodniu marca, strona tajwańska poinformowała o nocnej wyprawie sił powietrznych Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, które naruszyły tajwańską przestrzeń powietrzną. Według strony tajwańskiej, chińskie samoloty po raz pierwszy znalazły się w strefie identyfikacji tajwańskiej obrony przeciwlotniczej. Kolejnym przejawem eskalacji napięcia i symbolem nieustającej geopolitycznej rywalizacji były napięcia na granicy chińsko-indyjskiej w czerwcu, gdzie na skutek starć zginęło 20 indyjskich żołnierzy i nieokreślona liczba żołnierzy chińskich. Są to pierwsze ofiary śmiertelne na granicy chińsko-indyjskiej od 1975 roku. Przebieg granicy chińsko-indyjskiej w Himalajach jest przedmiotem sporu pomiędzy tymi państwami, które w 1962 roku prowadziły regularną wojnę w tej kwestii, przegraną przez stronę indyjską. Od tego czasu oba państwa prowadzą działania dążące do zwiększenia wojskowej obecności w tym rejonie, m.in. poprzez rozbudowę posterunków granicznych, budowę infrastruktury i zwiększenia częstotliwości patroli granicznych. Potyczki na spornej granicy raczej nie niosą ze sobą potencjału do przeistoczenia się w pełnowymiarowy konflikt między mocarstwami nuklearnymi, lecz są potwierdzeniem tezy, że koronawirus nie unieważnił geopolitycznej konfrontacji o wpływy w regionie Indo-Pacyfiku, której dynamikę wyznacza strategiczna rywalizacja między Stanami Zjednoczonymi i ich sojusznikami a Chinami.

Nowy rozdział konfliktu ormiańsko-azerskiego

 Świat, a tym bardziej konflikty zbrojne i napięcia wewnętrzne, dotyczą – niestety – nie tylko rywalizacji USA z Chinami. Kolejną odsłonę w lipcu miał zamrożony od lat 90. konflikt Armenii z Azerbejdżanem. Dwunastego lipca pomiędzy stronami wybuchły walki na obszarze armeńskiej prowincji Tawusz i azerskiej Towuz. 27 września walki wybuchły na nowo, niosąc za sobą niewidzianą od lat 90. eskalację przemocy i liczby ofiar po obydwu stronach. Każdego kolejnego dnia notowane są nowe ofiary, ogłaszane są przesunięcia frontu działań zbrojnych. Zarówno w Armenii jak i Azerbejdżanie wprowadzono stan wojenny i powszechną mobilizację. Stepanakert, stolica nieuznawanej Reupbliki Górskiego Karabachu została zbombardowana, a w drugim największym mieście azerskim – Ganja – została zaatakowana baza sił lotniczych. Bezprecedensowa eskalacja napięcia w stosunkach armeńsko-azerskich została omówiona na zamkniętym posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa ONZ. W rozwiązanie konfliktu zaangażowały się także Niemcy, Francja, Grupa Mińska OBWE nadzorująca proces pokojowy, a także Turcja, która jako jedyna zajęła zdecydowanie pro-azerbejdżańskie stanowisko.

Starcia zbrojne na tym obszarze nie są oczywiście niczym nowym, lecz ich czas i miejsce są nieprzypadkowe. Jak wskazuje Krzysztof Strachota z Ośrodka Studiów Wschodnich, wybuch lipcowych walk poza terytorium Górskiego Karabachu pozwala Armenii na wskazywanie działań jako agresji ze strony Azerbejdżanu[1]. Ponadto sytuacja wewnętrzna Armenii – nieskuteczność władz w zwalczaniu skutków koronawirusa oraz niepowodzenie w rozbijaniu wpływów oligarchicznych grup na politykę wewnętrzną sprawia, że władze Armenii mogą odwrócić uwagę społeczeństwa od bieżących, wewnętrznych problemów i skonsolidować społeczeństwo wokół władzy w konflikcie z wrogiem zewnętrznym – Azerbejdżanem. Azerbejdżan zdecydował się na eskalację i podjęcie walk na fali prowojennych demonstracji w Baku, mających miejsce po lipcowych starciach. Prezydent Azerbejdżanu Ilham Alijew może wyjść wzmocniony wobec wewnętrznej sytuacji politycznej w swoim kraju jeśli osiągnie choćby śladowe koncesje terytorialne kosztem Armenii. Dla Armenii i urzędującego premiera Paszinjana zaś będzie to cios podważający stabilność polityczną obecnego reżimu.

Asertywna polityka Erdogana

Turcja także podejmowała szereg działań w przestrzeni międzynarodowej, które zdecydowanie nie miały wiele wspólnego z harmonijną współpracą. Zamiast skupienia na sprawach wewnętrznych i pogarszającej się sytuacji gospodarczej, Ankara skupiła swoją uwagę na odkrytych w północno-wschodniej części Morza Śródziemnego złożach gazu, co poskutkowało zaostrzeniem sporu pomiędzy Turcją, Grecją i Cyprem. Złoża gazu odkryte na dnie morskim należą do wyłącznych stref ekonomicznych Grecji i Cypru, co dawałoby tym państwom prawo do ich eksploatacji. Turcja nie uznaje tego stanu rzeczy i wobec faktu, że nie jest stroną konwencji o prawie morza, nie uznaje przynależności tych stref do Grecji i Cypru i prowadzi asertywną politykę w tym obszarze, ignorując interesy wyżej wymienionych. Turcja demonstracyjnie zerwała negocjacje ze stroną grecką i wysłała statek badawczy na sporny akwen, co wywołało zdecydowany sprzeciw Francji i poskutkowało inicjatywami mediacyjnymi ze strony Niemiec i Unii Europejskiej. Działania Turcji mają istotny wymiar wewnętrzny – recesja gospodarcza spotęgowana przez koronawirusa, wzrost zadłużenia zagranicznego i kryzys walutowy sprawiają, że rząd w Ankarze poszukuje sukcesów i czynników stabilizujących poza granicami kraju, prowadząc coraz bardziej asertywną politykę zagraniczną. Jedną z kwestii mających wesprzeć Turcję byłaby eksploatacja wyżej wymienionych złóż gazu. Otworzyłoby to drogę do eksportu gazu na lukratywny rynek europejski i umożliwiłoby uniezależnienie się od zagranicznych dostawców. Tureckie ambicje zostania znaczącym graczem na międzynarodowym rynku gazu mogą zostać zatrzymane nie tylko przez Grecję i Cypr, ale także Izrael, który niedawno rozpoczął wydobycie gazu ze złoża Lewiatan, którego eksploatacja może uczynić z kraju rządzonego przez Benjamina Netanjahu znaczącego eksportera gazu i dodatkowo podnieść znaczenie Erec Israel względem słabnącej Turcji. Gdy do tego faktu dodać skomplikowaną sytuację geopolityczną na Bliskim Wschodzie, recesję gospodarczą i problem z syryjskimi uchodźcami to rezultatem jest mieszankę wybuchową, której katalizatorem staje się pandemia.

Porozumienie (nie)pokojowe

Skoro już wspomniany został Izrael, to na osobne przeanalizowanie zasługuje niedawno ogłoszone porozumienie, według którego istnienie Izraela zostaje uznane przez Zjednoczone Emiraty Arabskie i Bahrajn. Porozumienie samo w sobie jest pozytywnym efektem działalności dyplomatycznej i stanowi niemały sukces Donalda Trumpa oraz władz Izraela i wspomnianych państw arabskich. To pierwszy krok do normalizacji stosunków, jednak może on pociągnąć za sobą niezamierzone, lecz w sytuacji pandemicznej dotkliwe, skutki dla najbardziej niedoreprezentowanej grupy w całej układance bliskowschodniej – Palestyńczyków. W roku 2020 i tak nastąpiła eskalacji przemocy i napięcia, m.in. przez ogłoszony przez Donalda Trumpa plan pokojowy, który spowodowałby aneksję do Izraela osiedli żydowskich na Zachodnim Brzegu. Sytuacja związana z koronawirusem i lockdownem wprowadzonym w Izraelu de facto pozbawiły wielu Palestyńczyków odpowiedniej opieki medycznej. Wprowadzone restrykcje w poruszaniu się utrudniły i tak już ograniczony dostęp do świadczeń medycznych. Organizacja Physicians for Human Rights Israel zażądała od władz Izraela podjęcia działań na rzecz spełniania obowiązku zapewnienia odpowiedniej opieki medycznej i dostępu do świadczeń dla okupowanego, w świetle prawa międzynarodowego, terytorium Strefy Gazy. Według wyliczeń WHO, pod koniec marca, w Strefie Gazy przebywało około 1200 osób, które wymagały opieki medycznej, w tym wiele osób z nowotworami, które, aby uzyskać świadczenie, musiały liczyć się z koniecznością powrotu do miejsc izolacji, w których warunki sanitarne pozostawiają wiele do życzenia[2]. Nawiązanie stosunków dyplomatycznych przez Izrael z państwami arabskimi dodatkowo pogorszy sytuację Palestyńczyków, którzy nie będą mogli liczyć już na tak hojne wsparcie państw arabskich. Równocześnie, trudno będzie liczyć na zwiększoną pomoc ze strony UE, która mierząc się z wewnątrzwspólnotowymi problemami i recesją raczej obniży zainteresowanie sprawami palestyńskimi.

Stan pokoju pogarsza się

Niepokój i natężenie konfliktów w dzisiejszym świecie ma swoje odbicie również w statystykach i raportach organizacji pozarządowych, zajmujących się badaniami nad wojną i pokojem. Institute for Economics and Peace zajmuje się tworzeniem tzw. Global Peace Index, który, korzystając z metod statystycznych, bada stan świata pod względem wojny, pokoju i bezpieczeństwa. Na Global Peace Index składają się m.in. takie czynniki jak obecność uchodźców i wewnętrznych przesiedleńców w państwie, skala terroryzmu, wydatki na zbrojenia, stabilność polityczna. Raport dotyczący roku 2020 uwzględnia skutki pandemii Covid-19, która została oceniona przez zespół analityczny jako czynnik negatywnie wpływający na poziom pokoju na świecie. Wymieniono takie jej skutki jak wzrost bezrobocia, obniżenie poziomu życia, czy ograniczanie wolności zgromadzeń. Według twórców raportu, stan pokoju na świecie pogorszył się względem 2019 roku o 0,34 punktów procentowych[3].

Jemeńskiego koszmaru ciąg dalszy

W raporcie zwrócono także uwagę na sytuację państw mierzących się z niedoborami żywności. Zaburzenia w łańcuchach dostaw i restrykcje związane z ruchem transgranicznym mogą wpłynąć na pogorszenie sytuacji żywnościowej państw zależnych od jej importu. W szczególnej sytuacji jest Jemen. Państwo pogrążone w wojnie i na skraju rozpadu, już przed pandemią Covid-19 zmuszone było importować 80-90% żywności jakiej potrzebują jego mieszkańcy. Wskutek pandemii, według danych World Food Programme z ramienia ONZ, import żywności do Jemenu w okresie marzec-kwiecień 2020 roku spadł o 43% w porównaniu do marca 2019 roku i o 39% do kwietnia 2019 roku[4]. Pogłębiło to i tak już tragiczną sytuację żywnościową, z jaką zmaga się Jemen. Skutkiem niedoborów jest wzrost cen żywności, a dodatkowo, ze względu na ograniczenia w ruchu, pomoc humanitarna zmniejszyła się lub nie dociera wcale. Sytuacja gospodarcza na świecie sprawiła, że występują trudności z dotarciem transferów pieniężnych od jemeńskiej diaspory, które stanowiły podporę zrujnowanej gospodarki[5]  Dodatkowym czynnikiem pogłębiającym skalę kryzysu są gwałtowne zjawiska pogodowe, susze i powodzie, które nawiedzają wybrzeża półwyspu arabskiego. Skutkuje to katastrofą na jeszcze większą skalę niż dotychczas.

            Część analityków spodziewała się, że koronawirus wywróci świat do góry nogami i sprawi, że decydenci i społeczeństwa pohamują swoje ambicje z powodu  nietypowości zagrożenia, którego nadejścia nikt nie był w stanie przewidzieć. Jednakże, po początkowym szoku, konflikty i spory „starego” świata wróciły ze zdwojoną siłą. Tradycyjna logika rywalizacji i walki o wpływy nie odeszła w zapomnienie i nie ustąpiła miejsca harmonijnej współpracy, lecz w dalszym ciągu kształtuje międzynarodową rzeczywistość.


[1]     K. Strachota, Ostre walki między Armenią i Azerbejdżanem, Analizy OSW, Warszawa 2020.

[2]     D. Moss, G. Majadle, Battling Covid-19 in the occupied Palestinian territory, The Lancet, Vol. 8, 2020, https://www.thelancet.com/action/showPdf?pii=S2214-109X%2820%2930237-0, dostęp: 03.10.2020.

[3]     Institute for Economics & Peace, Global Peace Index 2020: Measuring peace in a complex world, http://visionofhumanity.org/app/uploads/2020/06/GPI_2020_web.pdf, Sydney 2020, s. 2.

[4]     Norwegian Refugee Council, Yemen: Hunger crisis accelerating under Covid-19, https://www.nrc.no/news/2020/july/yemen-hunger-crisis-accelerating-under-covid-19/, dostęp: 03.10.2020.

[5]     Unicef, Yemen sees return to alarming levels of food insecurity – UNICEF, WFP, FAO & OCHA, https://www.unicef.org/press-releases/yemen-sees-return-alarming-levels-food-insecurity-unicef-wfp-fao-ocha, dostęp: 03.10.2020.

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

About The Author

Członek redakcji portalu Klubu Jagiellońskiego. Absolwent stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim i laureat nagrody im. prof. Krzysztofa Skubiszewskiego na najlepszą pracę magisterską w zakresie polskiej polityki zagranicznej. Zawodowo związany z branżą nieruchomości komercyjnych.

Comments are closed.

Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

Kamil Opara

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego na kierunkach prawo oraz stosunki międzynarodowe (specjalizacja: bezpieczeństwo i studia strategiczne). Ukończył także School of Law and Economy of China UW, gdzie obecnie pracuje jako zastępca kierownika. Zainteresowania badawcze koncentruje wokół polityki zagranicznej i wewnętrznej, prawa oraz cyberbezpieczeństwa Chin.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Kamil Opara

University of Warsaw graduate (law and international relations; specialization: Security and Strategic Studies); he graduated also from the School of Law and Economy of China in which he currently works as a Deputy Head. His fields of research include Chinese domestic and foreign policy, law and cybersecurity.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Przegląd UE-Chiny (15.07-31.07) 6 sierpnia, 2022
  • Podzielona rajska wyspa. Czy Cypr jest skazany na wieczny podział? 4 sierpnia, 2022
  • Wizyta Nancy Pelosi na Tajwanie i jej reperkusje 4 sierpnia, 2022
  • Stosunki Serbia-Kosowo: Internetowa eskalacja napięć 3 sierpnia, 2022
  • Jak Chiny patrzą na świat? – rozmowa z Kevinem Ruddem – Asia Society Switzerland, 02.06.2022 roku 3 sierpnia, 2022

Kategorie

Tagi

Afryka Azja Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Białoruś Bliski Wschód Chiny Czechy Donald Trump dyplomacja Edukacja Europa Europa Wschodnia Francja gospodarka Indo-Pacyfik Infografika Joe Biden konflikt Koronawirus kryzys Kryzys humanitarny Kryzys migracyjny NATO ONZ Polityka międzynarodowa polityka zagraniczna Polska Prawa człowieka Półwysep Bałkański Rosja sport terroryzm Trójmorze Turcja Ukraina Unia Europejska USA uzbrojenie wizyty zagraniczne Wołodymyr Zełenski wybory Xi Jinping zbrodnia wojenna zmiany klimatu

© 2019-2020 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas