Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Raporty
  • Publikacje
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Raporty
  • Publikacje
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
lis 09
Polska, Publikacje, Rosja, Ukraina, Wojna hybrydowa

Prank „rosyjskiej opozycji” w Warszawie

9 listopada, 2022

Rząd na uchodźctwie i wizja poputinowskiej Rosji

Od 4 do 7 listopada w Domu Zjazdów i Konferencji Polskiej Akademii Nauk w Jabłonnie miał miejsce I Zjazd Deputowanych Ludowych, błędnie nazywany przez media „zjazdem rosyjskiej opozycji”. W rzeczywistości było to spotkanie niewielkiego odłamu działaczy antysystemowej demokratycznej opozycji, których nieformalnym liderem mianował się Ilja Ponomariow – organizator i fundator przedsięwzięcia. W Zjeździe udział wzięło około 200 działaczy – w formie stacjonarnej lub zdalnej – spośród których 65 osób to byli deputowani ze szczebla centralnego lub regionalnego. Kilkudziesięciu uczestników podczas spotkania znajdowała się na terenie Federacji Rosyjskiej.

Najważniejszym efektem Zjazdu było ustanowienie Rządu Jedności Narodowej oraz tymczasowego parlamentu, który wedle deklaracji organizatorów, miałby zostać uznany przez Zachodnie państwa i Ukrainę za prawowitą reprezentację państwa rosyjskiego, zastępując działające na terytorium Rosji Zgromadzenie Federalne (Duma Państwowa + Rada Federacji), rząd i Prezydenta.

Legitymacja Rządu Jedności Narodowej i tymczasowego parlamentu do reprezentowania Rosji ma pochodzić z demokratycznych wyborów, jakie według organizatorów odbywały się w tym państwie do aneksji Półwyspu Krymskiego. Dlatego też w ich skład mogą wchodzić jedynie deputowani Zgromadzenia Federalnego, deputowani władz regionalnych i miejskich oraz urzędnicy z wybieralnych ciał władzy wykonawczej, wyłonieni w wyborach przed 14 marca 2014 roku, pod warunkiem, że nie poparli aneksji Krymu i wojny w Ukrainie.

Mówiąc wprost, Zjazd Deputowanych Ludowych podjął próbę ustanowienia rosyjskiego rządu na uchodźctwie, który oprócz reprezentowania Rosji na zewnątrz, posiada „demokratyczną legitymizację” do ustanawiania nowej konstytucji, aktów prawnych i zmian ustrojowych. Dlatego też Zjazd powołał grupy robocze i procedury podejmowania decyzji przez „emigracyjny” rząd i parlament, a także opracował 15 aktów o charakterze prawno-ustrojowym. Wśród nich znalazły się rozdziały na temat uzdrowienia państwowych mediów i systemu sądownictwa, uwolnieniu wszystkich więźniów politycznych, cofnięciu reformy podwyższającej wiek emerytalny oraz przekształcenia rosyjskiej gospodarki przez denacjonalizację, deoligarchizację i powszechną prywatyzację.

Z przyjętych dokumentów wynika, że uczestnicy Zjazdu przejęliby władzę zamierzając przeprowadzić w Rosji proces, który można nazwać „rewolucyjną deputinizacją”, albowiem oprócz zakończenia rosyjskiej agresji w Ukrainie, zapowiedzieli likwidację obecnych instytucji i partii politycznych, postawienie przed sądem członków elit politycznych i osób publicznych, stworzenie nowej konstytucji, a także dogłębną lustrację, sięgającą nawet nauczycieli szkół.

Najwięcej kontrowersji budzą deklaracje walki zbrojnej z reżimem putinowskim. W koncepcji Zjazdu, a zwłaszcza jej lidera Ponomariowa, w sytuacji wojennej nie może być mowy o jakichkolwiek negocjacjach z Władimirem Putinem. Opozycja rosyjska – z pomocą ukraińskich i zachodnich sojuszników – musi dążyć do definitywnego zbrojnego zwycięstwa nad Rosją oraz obalenia i/lub zabicia jej prezydenta. Dlatego – jak twierdzi Ponomariow – wewnątrz Rosji stworzył partyzancką Narodową Armię Republikańską, która utrzymuje kontakt operacyjny z legionem “Wolność Rosji” oraz Rosyjskim Korpusem Ochotniczym, czyli rosyjskimi formacjami ochotniczymi walczącymi po stronie Ukrainy. Ponomariow zapowiada, że będzie ona przeprowadzać akty sabotażu i terroru na terytorium Rosji.

Who is who: lider i uczestnicy Zjazdu

Na spotkanie w Jabłonnej przyjechali mniej znani działacze rosyjskiej opozycji. Wśród najważniejszych osób znaleźli się Giennadij Gudkow, były deputowany Dumy Państwowej i wicemer Samary, niegdyś oficer Federalnej Służby Bezpieczeństwa, który jako osoba obdarzona zaufaniem przez większość środowisk demokratycznej opozycji, pełni między nimi funkcję mediatora. Mark Fejgin, prawnik i youtuber, w 2012 roku zasłynął jako adwokat zespołu Pussy Riot. Jelena Łukjanowa, prawniczka i profesorka prawa, pracowała w aparacie biurokratycznym Dumy Państwowej. Andriej Iłłarionow, w początkach rządów Władimira Putina jego doradca gospodarczy, obecnie pracownik waszyngtońskiego Cato Institute, ekspert Podkomisji ds. Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego pod Smoleńskiem, powołanej przez ministra Antoniego Macierewicza. Nina Bielajewa, prawniczka i deputowana rady obwodowej Woroneża z ramienia Partii Komunistycznej.

Największe zastrzeżenia budzi postać lidera Zjazdu, Ilji Ponomariowa. To właśnie z jego powodu zaproszenie do Jabłonnej odrzuciły inne znane twarze demokratycznej opozycji, jak Michaił Chodorkowski, Garri Kasparow, osoby ze sztabu Aleksieja Nawalnego – m.in. Lyubow Sobol i Leonid Wołkow – i wiele innych. Już w sierpniu członkowie Forum Wolnej Rosji, które co roku odbywa się w Wilnie, uznało Ponomariowa persona non grata. Była to reakcja na informację podaną przez lidera Zjazdu, jakoby zamachu na Darię Duginę – córkę pro-kremlowskiego ideologa eurazjanizmu – dokonała Narodowa Armia Republikańska. Forum Wolnej Rosji to znacznie bardziej wiarygodne przedsięwzięcie niż Zjazd Deputowanych, gromadzące szerokie spektrum demokratycznych polityków, intelektualistów, aktywistów i artystów, np. Chodorkowskiego i Kasparowa, dziennikarkę Maszę Gessen, polityków Leonida Gozmana i Dmitrija Gudkowa, politologa Aleksandra Morozowa, pisarza Dmitrija Bykowa, b. głównego ekonomistę Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju Siergieja Guriewa, czy wreszcie aktywistkę Marinę Litwinowicz. Zarówno w środowisku Forum, jak i sztabie Nawalnego panuje consensus, co do tego, że Narodowa Armia Republikańska nie istnieje, a doniesienia Ponomariowa o dokonywanych przez nią aktach terroru na rosyjskie dworce kolejowe czy dwóch zabitych partyzantach Armii w Wołgogradzie, to kłamstwa.

Ilja Ponomariow przez wielu działaczy opozycji postrzegany jest jako osoba rozbijająca jedność demokratycznej opozycji. On sam zresztą przed Zjazdem przyznał, że chce skończyć z mitem zjednoczonej opozycji i pokazać, że jest podzielona.

Podczas protestów 2011-2012 przeciwko powrotowi Putina na stanowisko prezydenta, Ponomariow rozbijał jedność ciała koordynującego protesty, co spowodowało, że późniejsi liderzy, tacy jak Ilja Jaszyn, Aleksiej Nawalny czy Siergiej Udalcow zerwali z nim kontakty. Tym bardziej, że ten ostatni wkrótce został skazany na długoletni areszt domowy za udział w protestach, podczas gdy Ponomariow zachował mandat deputowanego z ramienia licencjonowanej przez Kreml „lewicowej” Sprawiedliwej Rosji.

Ponomariow został usunięty z Dumy dopiero, gdy sprzeciwił się aneksji Krymu. Wkrótce po tym wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie zajmował się bliżej nieokreślonymi startupami z dziedziny nowych technologii – podobnie jak jego ojciec w latach 90., działał w raczkującej w Rosji branży komputerowej, a w czasie prezydentury Dmitrija Miedwiediewa pracował w państwowym projekcie Skolkowo, tj. rosyjskiej Doliny Krzemowej, gdzie prawdopodobnie dopuścił się nadużyć finansowych. Tuż przed wyjazdem na Ukrainę w 2016 roku, założył w Nowym Jorku firmę, która inwestuje w ukraiński sektor energetyczny, rolny i gazowo-naftowy. Według Ponomariowa, to za pieniądze zarobione przez jego amerykańską firmę, sfinansował zjazd opozycji w Jabłonnej.

Jego postać jest bardzo wygodna do dyskredytowania demokratycznej opozycji przez rosyjskie służby i media. Według rosyjskiej propagandy, polityk to typowy przedstawiciel bananowej sowieckiej młodzieży, który jako nastolatek – dzięki koneksjom rodziców – umiejscowionym w intratnych gałęziach państwowej gospodarki, zaczął zarabiać duże pieniądze w okresie „złodziejskiej jelcynowskiej prywatyzacji”.

Kiedy już opłynął bogactwem, zachował się tak, jak każdy przedstawiciel prozachodniej inteligencji, czyli zdradził swój kraj, ponieważ nie poparł aneksji Krymu, a następnie wyjechał zarabiać do USA, gdzie jak twierdzą rosyjskie media, założył firmę krzak, reprezentującą interesy miliardera Georga Sorosa, orędownika i sponsora kolorowych rewolucji.

Ważniejsze jest jednak to, że scenariusz zbrojnej walki z reżimem, który postuluje Ponomariow, w oczach Rosjan dyskredytuje całą demokratyczną opozycję oraz daje strukturom siłowym dodatkowy pretekst do represji przeciwko prawdziwym lub urojonym przeciwnikom politycznym w kraju. Dlatego wielu działaczy demokratycznej opozycji nazywa Ilję Ponomariowa „żulikiem” – osobą, która zarabiała duże pieniądze, pracując dla putinowskiego reżimu, a następnie sabotowała działanie opozycji – albo agentem FSB- który jest „zadaniowany” do niszczenia od środka środowisk demokratycznych.

Żadnej z trzech opcji – clickbaitowego awanturnika, żulika i agenta FSB – nie można wykluczyć.

Zjazd jako polityczny happening

I Zjazd Deputowanych Ludowych należy potraktować jako polityczny happening Ilji Ponomariowa i jego ucieczkę naprzód wobec fermentu, jaki w ostatnich tygodniach nastąpił w szeregach demokratycznej opozycji. 30 września The Washington Post opublikował artykuł Aleksieja Nawalnego przemycony z więzienia pt. „This is what a post-Putin Russia should look like” (Tak powinna wyglądać post putinowska Rosja), adresowany do przywódców państw Zachodu. Nawalny przekonywał w nim, że brak politycznego planu krajów zachodniej koalicji na poputinowską Rosję stanowi poważny błąd. Ponadto zasygnalizował fundamentalną zmianę swojego poglądu na przyszły ustrój Rosji. O ile wcześniej obstawał przy silnej władzy prezydenckiej, o tyle teraz przyznał, że jedyną nadzieją na to, by Rosja nie wpadała w koleiny imperialnego autorytaryzmu jest ustrój parlamentarno-gabinetowy. W październiku, książkę pt. „Zabić smoka. Przewodnik dla początkujących rewolucjonistów”, opublikował Michaił Chodorkowski. Jest ona wykładnią programową działania demokratycznej opozycji oraz wizji poputinowskiej Rosji.

Wyrzucony poza burtę rosyjskiej opozycji Ponomariow, chcąc zachować status „jednego z jej liderów” rozpoczął tworzenie własnego ośrodka sprzeciwu wobec reżimu Putina, z programem odwołującym się do rosyjskich tradycji rewolucyjno-terrorystycznych z okresu carskiego, nie wyłączając zamordowania prezydenta Rosji. Akty przemocy, Narodowa Armia Republikańska, rząd i parlament na uchodźctwie, to kilkumiesięczny clickbaitowy polityczny performance, który miał pozwolić na przebicie się przez medialno-internetowy chaos informacyjny, co kompletnie się nie udało. Doniesienia o Narodowej Armii były podawane przez media na zasadach kroniki kryminalno-sensacyjnej, dokładnie tak samo jak informacje o chorobach Władimira Putina. Z wyjątkiem polskich i ukraińskich mediów, inicjatywa Zjazdu nie została podchwycona przez zachodnie serwisy informacyjne, gazety i portale. Dla samego Ponomariowa Zjazd Deputowanych Ludowych oznacza dalsze marginalizowanie go przez demokratyczną opozycję, która w większości zignorowała jego inicjatywę.

Nieznośna lekkość Zjazdu

Wydane podczas Zjazdu akty mają charakter wirtualny i maksymalistyczny – o ile nie marzycielski – ale to właśnie one zasługują na komentarz, jako że dotyczą powojennej i poputinowskiej Rosji, i w tej kwestii, oprócz walki zbrojnej, są zbieżne z wizją większości ośrodków demokratycznej opozycji.

Mimo wysokiego poziomu szczegółowości aktów, wnoszą one niewiele nowego w konstrukcję demokratycznego państwa prawa i procesu transformacji demokratycznej, które znamy z doświadczeń Niemiec i Japonii po II wojnie światowej oraz państw Europy Wschodniej po upadku komunizmu. W niektórych punktach stanowią nawet ich zaprzeczenie. Przede wszystkim realizacja postulatów, takich jak pełna denacjonalizacja i prywatyzacja rosyjskiej gospodarki – w istocie zmiana struktury własności i jej właścicieli – oraz osądzenie decydentów i lustracja wszystkich struktur państwowych, mogłaby się odbyć wyłącznie w dwóch wariantach. Pierwszy to nadzór okupacyjny państwa trzeciego, tak jak to miało miejsce po II wojnie światowej w Japonii, Republice Federalnej Niemiec i Niemieckiej Republice Demokratycznej, co jest wykluczone ze względu na rosyjski arsenał jądrowy, uniemożliwiający klasyczne „zdobycie Rosji” poprzez zajęcie jej stolicy, zawieszenie obcej flagi na Kremlu, wymianę władz i nadzorowanie procesu deputinizacji.

Drugi wariant to użycie zorganizowanej machiny terroru, przypominającej doświadczenia terroru leninowskiego i stalinowskiego. Wymagałoby to bowiem wywłaszczenia i postawienia przed sądem elit politycznych i wierchuszki struktur siłowych, które się ze sobą przenikają, zarządzając rosyjskim organizmem państwowym na zasadzie syjamskich bliźniąt. Według rosyjskiego magazynu Forbes, aparat bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej jest jednym z najbardziej rozbudowanych na świecie.

Struktury siłowe stanowią około 3,5 % krajowego zatrudnienia. W USA to 0,78 %, w Niemczech – 0,68%. W Rosji na 100 tysięcy mieszkańców przypada 623 policjantów, podczas gdy w USA to 256, w Chinach 120, a w krajach Europy Zachodniej ponad 300. W ostatnich latach finansowanie rosyjskich struktur siłowych wzrosło pięciokrotnie, podobnie zresztą jak wojska. Według Stockholm International Peace Research Institute, Rosja była czwartym krajem na świecie pod względem przeznaczanego procenta na wydatki wojskowe PKB (3.1%). Jednak biorąc pod uwagę, że od 15 do 20% budżetu federalnego stanowią wydatki niejawne, prawdopodobnie przeznaczane na cele wojenne, Rosja może nawet wyprzedzać Arabię Saudyjską, Izrael i USA pod względem procenta PKB, przeznaczanego na wydatki wojskowe.

Charakterystyczną cechą organizmu państwa rosyjskiego jest to, że polityczno-siłowy syjamski bliźniak, stanowi też znaczącą część elit gospodarczych. Według Indeksu Giniego, Rosja jest światowym średniakiem pod względem rozwarstwienia dochodów (36 miejsce w 2020 roku), czyli wypada gorzej niż kraje rozwinięte z wyjątkiem USA, ale lepiej niż większość państw azjatyckich, afrykańskich i latynoamerykańskich – do 1% populacji trafia tu 20-25% dochodu narodowego. Prawdopodobnie jednak oficjalne statystyki nie pokazują prawdziwego stanu rzeczy. Jak piszą Filip Novokmet, Thomas Piketty i Gabriel Zucman w opracowaniu “From Soviets to Oligarchs: Inequality and Property in Russia 1905-2016” (Od sowietów do oligarchów: nierówność i własność w Rosji 1905-2016), bogactwo rosyjskich elit ukryte w offshorach jest trzykrotnie większe niż podają oficjalne statystyki i stanowią 75% budżetu państwa – równowartość dochodu rosyjskich gospodarstw domowych. Sprawia to, że pod względem nierówności dochodowych i akumulacji bogactwa w rękach najbogatszych, Rosja może znajdować się w światowej czołówce.

Zatem jeden z najbardziej rozbudowanych aparatów siłowych na świecie, będący równocześnie elitą polityczną i elitą gospodarczą, nawet po upadku czy śmierci Władimira Putina, jest zbyt potężny, by dopuścić do „rewolucyjnej deputinizacji” i pozbawienia go stanu posiadania demokratycznymi decyzjami politycznymi. Nawet w wariancie przewrotu pałacowego czy kolorowej rewolucji, Rosja skazana jest na kompromis z syjamskim rodzeństwem, czyli blokiem politycznym i siłowym. Oczywiście państwo poputinowskie będzie musiało dokonać operacji rozdzielenia bliźniąt. To ich zrośnięcie tworzy najważniejszą patologię jej imperialnej putinowskiej Rosji, ale wyłącznie władza totalitarna byłaby w stanie odebrać im posiadaną własność i przywileje, a następnie ich osądzić.

W tym kontekście jeszcze bardziej odrealnione są hasła walki zbrojnej z reżimem putinowskim. Nawet, gdyby wziąć pod uwagę zdziesiątkowane rosyjskie siły w Ukrainie, oraz to, że policjanci i funkcjonariusze Gwardii Narodowej – formacji służącej między innymi do pacyfikowania ludności cywilnej – w pewnej części zostali wysyłani na wojnę i już z niej nie wrócili, to wciąż zapowiedzi Ponomariowa o partyzanckiej wojnie, stanowią bardziej ofertę dla „żółtej prasy” i jej portali, niż strategię polityczną, czy tym bardziej wojenną. Ta ostatnia bowiem nie ma szans powodzenia w Rosji, gdzie rozrośnięty i znakomicie finansowany aparat siłowy, zawłaszczył państwo.


Rekomendacje

  1. Na terenie Polski może pojawić się więcej rosyjskich inicjatyw na pograniczu happeningu i populistycznego clickbaitu. Niezależnie od tego, czy są one spontaniczne czy inspirowane przez rosyjskie służby, osoby publiczne i politycy, zwłaszcza decydenci, powinni uważnie selekcjonować przedsięwzięcia, w których biorą udział, i dla których wyrażają poparcie.
  2. Ilja Ponomariow, oprócz tego, że nie zostanie liderem demokratycznej opozycji, pozostaje postacią podejrzaną. Podczas jego pobytów w Polsce, polskie służby powinny kontrolować jego działania, a osoby publiczne i decydenci, zwłaszcza politycy, nie okazywać wsparcia.
  3. Nawet jeśli postulaty czy dokumenty Zjazdu Deputowanych Ludowych brzmią atrakcyjnie i napominają heroiczne doświadczenia polskiej opozycji antykomunistycznej – a zatem pozostają miłe polskim mediom, politykom i intelektualistom – należy zachować wobec nich sporą dawkę politycznego realizmu oraz odnieść do militarno-klanowych uwarunkowań Federacji Rosyjskiej.

Foto: Yuri Kochetkov/PAP/EPA


JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

Related Posts

See All Publications
  • Chiny, Indo-Pacyfik, Publikacje, Wywiad

Niekończąca się pandemia, wiszący konflikt o Tajwan i rywalizacja z USA. Czy Chiny mają czas na Europę? [dr Michał Bogusz]

Poniższy wywiad jest fragmentem publikacji Instytutu Nowej Europy – Rok obaw i nadziei. Co czeka Europę w 2023? [Raport] Szansa czy zagrożenie? To dylemat…
  • Michał Banasiak
  • 20 marca, 2023
  • Bezpieczeństwo, NATO, Publikacje, Ukraina

Od specjalnej operacji wojskowej do wojny totalnej z NATO. Jak stworzyć nową żelazną kurtynę i uniknąć katastrofy

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Włodzimierz Lenin stwierdził, że w historii ludzkości zdarzają…
  • Jakub Knopp
  • 16 marca, 2023
  • Azja, Bezpieczeństwo, Energetyka, Publikacje

Kryzys energetyczny w państwach Azji Centralnej

Artykuł w skrócie: Sektory energetyczne państw Azji Centralnej opierają się głównie na infrastrukturze z czasów Związku Radzieckiego.Kryzys energetyczny w Azji…
  • Krystian Pachucki-Włosek
  • 14 marca, 2023
See All Publications

Comments are closed.

Dr Jakub Benedyczak. Dziennikarz i analityk zajmujący się Rosją i Europą Wschodnią. Jego teksty ukazują się w Onecie, Magazynie TVN24 i Nowej Europie Wschodniej. Prowadzi audycje w Radiu 357 oraz wykłada na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w Rosji w organizacji praw człowieka oraz jako analityk ds. Rosji w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. Obronił doktorat z pogranicza politologii i filmoznawstwa nt. polityki w kinie rosyjskim ery putinowskiej.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Niekończąca się pandemia, wiszący konflikt o Tajwan i rywalizacja z USA. Czy Chiny mają czas na Europę? [dr Michał Bogusz]
    przez Michał Banasiak
    20 marca, 2023
  • Od specjalnej operacji wojskowej do wojny totalnej z NATO. Jak stworzyć nową żelazną kurtynę i uniknąć katastrofy
    przez Jakub Knopp
    16 marca, 2023
  • Kryzys energetyczny w państwach Azji Centralnej
    przez Krystian Pachucki-Włosek
    14 marca, 2023
  • 20 lat rządów i… koniec? Co w 2023 roku czeka Turcję Erdoğana?
    przez Michał Banasiak
    13 marca, 2023
  • Syria. Państwo w ruinie
    przez Grzegorz Kordylas
    9 marca, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • Home
  • Ukraine
  • Publications
  • Reports
  • Programmes
  • People
  • Contact

Funded by the National Liberty Institute – Center for Civil Society
Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030

© 2019-2022 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas