Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
sty 10
Analiza, Chiny, Indo-Pacyfik, Publikacje, Tajwan

Tajwan i Chiny – krótka historia

10 stycznia, 2023

Chińska Republika Ludowa nazywa Tajwan „odwieczną i niezbywalną” częścią Chin. Sprawa jest przedstawiana w taki sposób, jakby wyspa była częścią Państwa Środka od czasów najwcześniejszych dynastii i odgrywała istotną rolę w jego dziejach. Jednak taka narracja jest niczym innym jak produktem XX-wiecznego chińskiego nacjonalizmu. Nie zmienia to faktu, że sprawa Tajwanu jest skomplikowana.

Sięganie po głęboko historyczne argumenty zwykle zdradza słabość aktualnych roszczeń. Najbardziej ekstremalna wersja „odwiecznej” przynależności Tajwanu do Chin sięga przybycia tam pierwszych ludzi 20-30 tys. lat temu. Poziom morza był wtedy dużo niższy i wyspa była połączona ze stałym lądem. Została wówczas zasiedlona przez grupy łowców-zbieraczy przybyłych z terenów dzisiejszych Chin. Łączenie tych ludzi ze współczesnymi Chińczykami jest – delikatnie mówiąc – nadużyciem.

Im bliżej naszych czasów, tym gorzej dla chińskiej wizji historii. W czwartym tysiącleciu p.n.e. Tajwan został zasiedlony przez ludy austronezyjskie. Od tamtej pory autochtonicznym mieszkańcom wyspy językowo i kulturowo bliżej do ludzi zamieszkujących dzisiejsze Filipiny, Malezję, Indonezję i Oceanię. W drugim tysiącleciu p.n.e. Tajwan nawiązał intensywne relacje handlowe z Filipinami, a za ich pośrednictwem z Azją Południowo-Wschodnią. Kontakty z pobliskimi ludami chińskimi, bo o Chinach we współczesnym rozumieniu tego słowa nie ma jeszcze mowy, jeśli w ogóle istniały były bardzo ograniczone.

Chiny wkraczają na scenę dopiero w III w. n.e. W 230 roku państwo Wu wysłało ekspedycję wojskową na wyspę zwaną wówczas Yizhou. To pierwsza wzmianka o Tajwanie w chińskich źródłach. Konkretne miejsce, dokąd dotarła ekspedycja oraz jej cele nie są znane.

Jedno jest pewne Chińczycy nie zostali tam długo. Kolejne wyprawy, o których wiemy zorganizowała dopiero dynastia Sui (589-618). Znowu jednak niewiele wiadomo o tych trzech ekspedycjach wojskowych ponad to, że się odbyły. W tym okresie chińscy rybacy mieli też zacząć zapuszczać się na położone w pobliżu Tajwanu Peskadory (Penghu) Nie zakładali jednak stałych osiedli, a przynajmniej nic na to nie wskazuje. 

Za dynastii Tang (618-907) zaczął wreszcie rozwijać się handel z wyspą, występującą w ówczesnych chińskich źródłach pod nazwą Liuqiu. Nadal jednak nie ma mowy o jakichkolwiek formach zwierzchności. Natomiast wiadomo, że w IX w. na Peskadorach zaczęły powstawać stałe chińskie osady rybackie. Znowu jednak ich związki z Chinami pozostają niejasne. Sytuacja wyjaśnia się dopiero kilka stuleci później za panowania dynastii Song (960-1279). Około 1170 roku osady padły ofiarą ataku piratów nazywanych Bisheye. Mieli to być ludzie o ciemnej skórze, mówiący niezrozumiałym językiem, co wskazuje na przybyszów z Azji Południowo-Wschodniej. Wątpliwe żeby skończyło się na jednym napadzie, bowiem Songowie wysłali na archipelag wojsko i rozpoczęli regularne patrole morskie w rejonie, zaś wyspy zostały przyporządkowane władzom powiatu Jinjiang z dzisiejszej prowincji Fujian.

Peskadory formalnie jednak stały się częścią Chin dopiero w 1281 r. za panowania mongolskiej dynastii Yuan (1271-1368). Kubilaj-chan utworzył wówczas agencję odpowiadającą za patrole w rejonie wysp i ich ochronę, włączając je do powiatu Tong’an. Dynastia Ming (1368-1644) kontynuowała tę politykę, aż do momentu zamknięcia kraju na świat pod koniec XV w. Zakaz podróży zamorskich doprowadził do przesiedlenia ludności wybrzeża w głąb lądu. Ten sam los spotkał mieszkańców Peksadorów.

Chiny odwróciły się od morza, gdy Europejczycy zaczęli swoją globalną ekspansję. Dobijający się do wrót Hiszpanie, Portugalczycy i Holendrzy byli tylko jednym z wielu problemów. Zakaz handlu zamorskiego doprowadził do rozkwitu przemytu. Wybrzeże padło zaś ofiarą ataków japońskich piratów, wśród których z czasem większość zaczęli stanowić Chińczycy. Pod koniec XVI w. zakaz zamorskich podróży zniesiono, a w 1597 roku chińskie władze powróciły na Peskadory.

Wkrótce potem miały miejsce wydarzenia bardzo dobrze obrazujące stosunek ówczesnych Chin do Tajwanu. W 1622 roku Peskadory zostały opanowane przez holenderską Kompanię Wschodnioindyjską. Wyspy stały się bazą dla rajdów na wybrzeże Fujianu, które miały doprowadzić do otwarcia tamtejszych portów dla handlu z Holandią. Gubernator prowincji zażądał, aby Holendrzy wycofali się na Tajwan, który miał się dla nich stać miejscem handlu z Chinami. Wskazuje to, że Formoza była uważana za teren neutralny, niebędący częścią Chin. Gdy propozycja została odrzucona w 1624 roku Chińczycy zorganizowali ekspedycję, która odbiła Peskadory. Pokonani Holendrzy udali się na Tajwan, gdzie na południowym krańcu wyspy założyli Fort Zeelandia. 

Zaczął się holenderski okres w dziejach wyspy. Okres o tyle ważny, że znaczący początek stałego chińskiego osadnictwa na Tajwanie. Co przyciągało mieszkańców południa Chin na wyspę znaną z powodu swojego tropikalnego klimatu jako „wrota piekieł”? W ciągu nieco ponad dwóch dekad Tajwan stał się jedną z najbardziej zyskownych kolonii holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Tamtejsze porty odgrywały istotną rolę w handlu między Chinami, Japonią, Azją Południowo-Wschodnią i Europą. Stanowiły też dogodne bazy dla piratów i kaprów atakujących żeglugę hiszpańską oraz portugalską.

Możliwość wzbogacenia się przyciągała więc przedsiębiorczych kupców, ale także wszelkiej maści piratów i awanturników. To jednak tylko jedna z przyczyn. Holendrzy zaczęli zakładać na wyspie plantacje trzciny cukrowej i potrzebowali robotników. Władze kolonii zachęcały chińskich osadników do przybywania na Tajwan. Wreszcie, był to okres zamętu w Chinach. Dynastia Ming została obalona przez Mandżurów, którzy założyli własną dynastię Qing (1644-1911). W obliczu wojen, głodu i zarazy wielu Chińczyków z południa zdecydowało się udać na niedaleką wyspę, gdzie rządzący żelazną ręką Holendrzy zapewniali stabilność.

Koniunktura pogorszyła się w latach 50. XVII w. Mingowie cięgle trzymali się na południu Chin i toczyli ciągłą wojnę z Qingami. Holendrzy z czasem sprzymierzyli się z Mandżurami, co doprowadziło do konfrontacji z Zheng Chenggongiem (Koxinga), piratem, a zarazem lojalistą dynastii Ming. Po serii embarg i rajdów, Zheng wylądował w 1661 roku na Tajwanie i rozpoczął oblężenie Fortu Zeelandia. Na początku następnego roku twierdza upadła. Nie oznaczało to jednak, że Tajwan stał się wreszcie częścią Chin. Zheng założył własne królestwo nazwane Tungning, obejmujące południową część wyspy i liczne przyczółki na wybrzeżu Chin. Trudno też opisać go jako wzorowego chińskiego bohatera narodowego. Z pochodzenia był pół-Japończykiem, a z ducha pozostał piratem.

Królestwo rodu Zheng przedstawiało więc istotny problem dla Qingów. Byli nie tylko wierni poprzedniej dynastii, a przynajmniej tak się przedstawiali, kontrolowali większość wybrzeża między ujściem Jangcy a Kantonem, a do tego byli piratami, zapuszczającymi się daleko w głąb lądu. Sprawa była więc dużo poważniejsza niż lojalność wobec Mingów, którzy zostali ostatecznie pokonani w 1662 roku.

Rozwiązanie kwestii Tungning zajęło Mandżurom 20 lat. Dopiero w 1682 roku wyruszyła inwazja dowodzona przez Shi Langa i Yao Qishenga. Kampania zajęła rok i zakończyła się sukcesem. Tajwan wreszcie stał się częścią Chin, tyle że na cesarskim dworze za bardzo nie wiedziano, co z nowym nabytkiem począć.

Wyspa stała się prefekturą prowincji Fujian, a większość chińskich osadników przesiedlono na kontynent. Stał za tym szereg argumentów. Z jednej strony chodziło o kontrolę nad ludnością potencjalnie niechętną nowej władzy. Z drugiej, uznano że Tajwan nie jest w stanie wyżywić licznej populacji. Mimo kolejnych zakazów imigracja z Chin trwała w najlepsze, a osadnicy regularnie wzniecali rozruchy i rebelie. Wyspa była problemem, zaś dla urzędników stała się miejscem zsyłki. Status prowincji przyznano jej dopiero w 1887 roku.

Okazja do pozbycia się problemu nadarzyła się w 1895 roku po przegranej wojnie z Japonią. W zamian za zmniejszenie kontrybucji Chiny zaproponowały zaskoczonym Japończykom Tajwan. W Tokio początkowo nie chciano się zgodzić, wyspę uważano za pozbawioną strategicznego znaczenia. Dopiero gdy zaniepokojone wzrostem Japonii w sprawę wmieszały się Rosja, Francja i Niemcy, Tokio zdecydowało się przyjąć ofertę.

Początkowo Japończycy również nie wiedzieli, co zrobić z nowym nabytkiem. Problem pogłębiło ogłoszenie przez lokalnych chińskich oficjeli Republiki Tajwanu. Wystąpienie to zostało po kilku miesiącach zdławione, jednak z dzisiejszej perspektywy stworzyło precedens. Ostatecznie zapadła decyzja o budowie modelowej kolonii i chociaż nie obeszło się bez powstań 50-letni okres japońskich rządów jest na wyspie dobrze wspominany.

Tymczasem w Chinach zaszły poważne zmiany. W 1911 roku dynastia Qing została obalona, na jej miejsce powstała słaba i targana niepokojami republika. Kluczowym punktem tych wydarzeń było wyjście na pierwszy plan nowoczesnego chińskiego nacjonalizmu, stawiającego sobie za cel odzyskanie wszelkich ziem uważanych za utracone, w tym Tajwanu. Do tego celu dążył też Kuomintang (KMT) pod przywództwem Czang Kaj-szeka.

Tymczasem, wyrastająca na głównego przeciwnika KMT Komunistyczna Partia Chin zajmowała początkowo odmienne stanowisko. Mao Zedong twierdził nawet, że Tajwan powinien stać się niezależnym państwem. Jednak z czasem również w KPCh zwyciężyła nacjonalistyczna wizja, aczkolwiek z różnych względów komuniści porzucili roszczenia względem Mongolii, rosyjskiego Dalekiego Wschodu i Tuwy.

Wpływ na tą zmianę miały m.in. wydarzenia wielkiej polityki – klęska Japonii i zwycięstwo KPCh w wojnie domowej. Pokonany Czang ewakuował się w 1949 roku na Tajwan, jednak status wyspy już wówczas był niejednoznaczny.

Na konferencji kairskiej w 1943 roku po rozmowach z Czang Kaj-szekiem Roosevelt i Churchill wyrazili poparcie dla powrotu do Chin Mandżurii, Peskadorów i Tajwanu. Faktycznie na wyspie już w 1945 roku zaczęła instalować się administracja Republiki Chińskiej (RCh), aczkolwiek jej status miał zostać ustalony na planowanej konferencji pokojowej. Jednak już niedługo po zakończeniu wojny George Kennan postulował objęcie wyspy amerykańską kontrolą. Klęska KMT w wojnie i wybuch wojny koreańskiej jeszcze bardziej skomplikowały sytuację. W 1951 roku administracja Trumana stwierdziła, że termin zwrotu Formozy Chinom powinien zostać sprawą otwartą.

Gdy w 1952 roku zaczęła się w San Francisco konferencja pokojowa z Japonią, nie zaproszono na nią żadnego z państw koreańskich ani chińskich. Nie wiadomo było jak zakończy się wojna w Korei, ani jak trwała jest władza KPCh. W tej sytuacji uznano, ze lepiej nie zapraszać żadnej ze stron tych konfliktów. Traktat z San Francisco częściowo poszedł za sugestiami Kennana – za nieważne uznano wszelkie pretensje Japonii do Tajwanu i deklarację kairską z 1943 roku, a USA stały się „głównym mocarstwem okupacyjnym” wyspy.

Szansa uregulowania sytuacji pojawiła się w 1971 roku. Rezolucja ONZ nr 2758 odebrała wówczas miejsce zajmowane w Zgromadzeniu Ogólnym i Radzie Bezpieczeństwa RCh i przekazała ChRL. Problem w tym, że dokument nie określił statusu Tajwanu.

Według francuskich źródeł pojawił się wówczas pomysł ustanowienia Republiki Tajwanu i przyznania jej miejsca w ONZ. Mao miał skłaniać się do zaakceptowania tej propozycji, jednak Czang nie chciał o tym słyszeć.

Ten upór jeszcze bardziej skomplikował sytuację. KPCh wystąpiła z polityką „jednych Chin”, w myśl której ChRL jest jedynym reprezentantem Chin, a Tajwan jest ich częścią. W tym systemie ogłoszenie przez wyspę niepodległości jest czerwoną linią, która może stać się powodem wojny. Stany Zjednoczone zgodziły się z polityką „jednych Chin”, ale rozumieją ją zupełnie inaczej. Dla Waszyngtonu ChRL jest reprezentantem Chin, ale kwestia Tajwanu pozostaje do określenia. W tym przypadku czerwoną linią jest próba siłowej zmiany status quo.

Pozornie najprostszym sposobem przecięcia tego węzła gordyjskiego jest pokojowe zjednoczenie. Dla KPCh podstawą do tego jest rezolucja nr 2758, chociaż nie mówi ona nic o statusie Tajwanu. Za zjednoczeniem opowiada się też KMT. W 1992 roku przedstawiciele obu partii doszli do konsensusu, uznając politykę „jednych Chin” i w teorii umożliwiając drogę do negocjacji zjednoczeniowych na zasadzie „jeden kraj, dwa systemy”. Oczywiście obie strony rozumieją „jedne Chiny” odmiennie, a na Tajwanie inne partie polityczne uznają konsensus z 1992 roku za porozumienie między KPCh i KMT w żaden sposób niewiążące dla polityki państwa.

Od tamtej pory rytm relacji między Chinami a Tajwanem określają wybory na wyspie. Gdy rządzi KMT relacje są z grubsza poprawne, a opcja zjednoczeniowa jest na stole. Gdy rządzi Postępowa Partia Demokratyczna (DPP), opowiadająca się za niepodległością jako Tajwan, dwustronne relacje stają się napięte. Dodajmy w tym miejscu, że z DPP wywodzi się obecna prezydent Tsai Ing-wen i chociaż z czasem odeszła od popierania niepodległości, to Pekin jest wyjątkowo pamiętliwy, żeby nie powiedzieć małostkowy.

Tymczasem drogi Chin i Tajwanu rozchodzą się coraz bardziej, a w tajwańskich kampaniach wyborczych kwestia zjednoczenia jest na bardzo dalekim miejscu. Ponadto w ciągu ostatniej dekady osuwanie się ChRL pod przywództwem Xi Jinpinga w totalitaryzm i podeptanie autonomii Hongkongu skutecznie zniechęciło Tajwańczyków do „powrotu do macierzy”. Nakładają się na to zmiany tożsamościowe. W regularnych badaniach prowadzonych przez Centrum Badań nad Wyborami Narodowego Uniwersytetu Chengchi liczba respondentów deklarujących narodowość chińską w latach 1992-2022 spadła z 25,5% do 2,4%. Z kolei liczba osób określających się jako Tajwańczycy wzrosła z 17,6% do 63,7%. Pozostali respondenci w większości deklarują się równocześnie jako Chińczycy i Tajwańczycy.

Tymczasem na kontynencie KPCh pada ofiarą problemu, który sama stworzyła. Lata stawiania na irredentystyczny nacjonalizm sprawiły, że każda inna opcja niż zjednoczenie, nieważne na drodze pokojowej czy militarnej, stanie się oznaką słabości i podważy legitymację partii do sprawowania władzy. Żeby było jeszcze trudniej, Xi Jinping postawił sobie przyłączenie Tajwanu za osobisty cel. Jest to warunek sine qua non narodowego odrodzenia.

A co o tym wszystkim myślą sami Tajwańczycy? Wbrew enuncjacjom płynącym z Pekinu niepodległość nie jest szczególnie popularną ideą. W lipcowym sondażu Centrum Badań nad Wyborami opowiedziało się za nią zaledwie 5,1% respondentów. Jak najszybsze zjednoczenie jest jeszcze mniej popularne, a taki wybór wskazało 1,3% badanych. Przeszło 80% opowiada się za utrzymaniem status quo.

Foto: PAP/EPA

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Paweł Behrendt Paweł Behrendt. Analityk ds. Obronności oraz Dalekiego Wschodu (Chiny i Japonia). Doktorant na wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Wiedeńskiego. Główne obszary zainteresowań: polityka zagraniczna i obronna Japonii oraz Chin, stosunki międzynarodowe i bezpieczeństwo w Azji Wschodniej, konflikty w Azji. Autor książek "Chińczycy grają w go" i "Korzenie niemieckich sukcesów w Azji" oraz kilkadziesięciu artykułów poświęconych historii i kwestiom bezpieczeństwa w Azji opublikowanych w prasie krajowej i zagranicznej.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Publikacje, Wywiad

Forum Polsko-Czeskie 2023: Jan Macháček o relacjach Polsko-Czeskich. Wywiad Instytutu Nowej Europy

Niniejszy tekst stanowi tłumaczenie transkrypcji rozmowy przeprowadzonej przez Michała Banasiaka. Jan Macháček - czeski felietonista i muzyk. Zajmuje się kwestiami politycznymi,…
  • Michał Banasiak
  • 3 października, 2023
  • Analiza, Indo-Pacyfik, Korea Południowa, Publikacje

Jak Polska i Korea Południowa korzystają na współpracy swoich przemysłów zbrojeniowych

Kontrakty na dostawy broni między Polską a Koreą Południową doprowadziły do bliskiej współpracy w sektorze obronnym między azjatyckim oraz europejskim…
  • Jakub Witczak
  • 28 września, 2023
  • Analiza, Europa, Publikacje

Forum Polsko-Czeskie 2023: Promocja Polski i Współpraca Polsko-Czeska. Wywiad z Dyrektorem Instytutu Polskiego w Pradze

Niniejszy tekst stanowi tłumaczenie transkrypcji rozmowy przeprowadzonej przez Michała Banasiaka. Maciej Ruczaj - absolwent Uniwersytetu Karola w Pradze, publicysta, analityk i…
  • Michał Banasiak
  • 26 września, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Paweł Behrendt Paweł Behrendt. Analityk ds. Obronności oraz Dalekiego Wschodu (Chiny i Japonia). Doktorant na wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Wiedeńskiego. Główne obszary zainteresowań: polityka zagraniczna i obronna Japonii oraz Chin, stosunki międzynarodowe i bezpieczeństwo w Azji Wschodniej, konflikty w Azji. Autor książek "Chińczycy grają w go" i "Korzenie niemieckich sukcesów w Azji" oraz kilkadziesięciu artykułów poświęconych historii i kwestiom bezpieczeństwa w Azji opublikowanych w prasie krajowej i zagranicznej.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Forum Polsko-Czeskie 2023: Jan Macháček o relacjach Polsko-Czeskich. Wywiad Instytutu Nowej Europy
    przez Michał Banasiak
    3 października, 2023
  • Jak Polska i Korea Południowa korzystają na współpracy swoich przemysłów zbrojeniowych
    przez Jakub Witczak
    28 września, 2023
  • Forum Polsko-Czeskie 2023: Promocja Polski i Współpraca Polsko-Czeska. Wywiad z Dyrektorem Instytutu Polskiego w Pradze
    przez Michał Banasiak
    26 września, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Europa Geopolityka Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas