Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
gru 01
Analiza, Azja, Chiny, Geopolityka, Indie, Indo-Pacyfik, Pakistan, Publikacje

Woda na młyn rywalizacji. Co Chińsko-Pakistański Korytarz Gospodarczy oznacza dla Indii?

1 grudnia, 2020
Woda na młyn rywalizacji. Co Chińsko-Pakistański Korytarz Gospodarczy oznacza dla Indii?Pobierz

Na baśniowych mapach geopolityków działania strategiczne Chin już usidlają Indie swoją siecią. Subkontynent indyjski ma oplątywać „sznur pereł” – strategicznych portów w państwach sąsiadujących z Indiami – a przez Pakistan przebiega budowany za pieniądze ChRL korytarz gospodarczy. Chociaż nie można oczywiście takiego scenariusza wykluczyć, twarde fakty wskazują, że droga do niego jest daleka.

Po pierwsze, wspominany od lat „sznur pereł” zwyczajnie nie istnieje. Status każdego z tych portów w Azji Południowej jest różny, różny jest stopień zaangażowania ChRL w nich i w żadnym z nich nie mogą formalnie stacjonować siły ChALW. Podobnie Chińsko-Pakistański Korytarz Gospodarczy (China-Pakistan Economic Corridor, odtąd: CPEC), tak pięknie prezentujący się na mapach, w rzeczywistości nie jest korytarzem i jak dotąd ma w przeważającym stopniu znaczenie gospodarcze, nie strategiczne.

Nie oznacza to jednak, że rozwój tej inicjatywy nie ma dla Indii znaczenia. Rozpatrzyć tu należy trzy wyzwania: (1) znaczenie CPEC dla roszczeń terytorialnych Nowego Delhi; (2) rolę CPEC w trwającym zbliżeniu chińsko-pakistańskim przeciw Indiom i (3) ewentualną rolę CPEC przy zabiezpieczaniu się na wypadek konfliktu z Indiami. Punkt trzeci, zaznaczmy od razu, jest jednak na razie pieśnią przyszłości – póki to się nie stanie, w najbliższych latach CPEC może przede wszystkim stanowić wymierny problem w stosunkach Pakistanu z Indiami nie ze względu na przepływ wojsk, ale przepływ… wody.

Jak wspomniano przed chwilą, wbrew nazwie CPEC korytarzem nie jest – to jest nie łączy on rozmaitych punktów w Chinach i Pakistanie siatką infrastruktury transportowej. CPEC to „worek”, do którego wrzuca się rozmaite projekty konstrukcyjne realizowane lub planowane w Pakistanie, a finansowane z pożyczek chińskich (i w związku z tym zazwyczaj wykonywane z udziałem chińskich firm budowlanych). Być może pewnego dnia każdy projekt tego typu będzie zaliczany do CPEC, a tym samym inicjatywa ta będzie stanowić po prostu listę chińskich pożyczek na takie cele. Jest to narracyjny proces podobny do tego, który dokonuje się względem Inicjatywy Pasa i Szlaku – do której „podpina” się rozmaite (realizowane lub planowane) inicjatywy finansowane z pożyczek ChRL w większości państw w takiej liczbie, że nie składają się one w jedną koncepcję lub sieć linii.

Nie oznacza to oczywiście, że CPEC nie ma znaczenia – wręcz przeciwnie. Jednym z kluczowych aspektów CPEC w pierwszej fazie była budowa elektrowni węglowych (budowa dwóch bloków elektrowni jądrowej w Karaczi z pomocą chińską z jakichś powodów do CPEC nie jest zaliczana). Projekty te nie opóźniły się i według niektórych źródeł już teraz zmniejszyły niedobory elektryczności i częstotliwość występowania awarii zasilania w Pakistanie. Niezależnie jednak od znaczenia CPEC w tych i innych aspektach, niezależnie od jego zalet i wad, należy przyznać, że w jego ramach nie jest realizowany żaden ambitny projekt połączenia Chin z Pakistanem nową lądową infrastrukturą transportową.

1.Spory o wodę i woda na spory

Skąd zatem nieprzychylne wypowiedzi niektórych komentatorów indyjskich, w tym uwagi o tym, że CPEC „przebiega” przez terytorium Indii? W niektórych wypadkach indyjscy obserwatorzy także ulegają magii życzeniowych map, które kreślą CPEC jako sieć tras. Przede wszystkim jednak, na poziomie dyplomacji, niektóre inicjatywy w ramach CPEC dotyczą terenu, który Nowe Delhi uważa za własny. Większość z nich dotyczy budowy elektrowni wodnych i towarzyszących im zapór.

Pierwszym z nich jest projekt zbudowania elektrowni wodnej w Kohali. Miejsce to znajduje się w części Kaszmiru kontrolowanej przez Pakistan – Islamabad nazywa te ziemie Azad Kaszmirem („Wolnym Kaszmirem”), Indie zaś – Pakistan-Occupied Kashmir („Kaszmirem okupowanym przez Pakistan”). Drugim jest świeższy projekt zbudowania kolejnej elektrowni wodnej na tym samym obszarze – w Azad Pattan (porozumienie podpisano w 2020 r.). Trzecim projektem jest już ukończony kabel światłowodowy z Rawalpindi do Chandźerabu (por. jego mapę tu). Przebiega on między innymi przez terytorium Gilgit-Baltistanu, czyli inny obszar, który historycznie należał do Dżammu i Kaszmiru, który Indie uważają za swój, a który jest pod kontrolą Pakistanu. W 2020 r. podpisano także umowę o budowie zapory w regionie Diamer-Bhasza, również w regionie Gilgit-Baltistan. Tego projektu dotąd nie wliczano do CPEC i nie ma jasności, czy został on do tego korytarza zaliczony (to jednak z perspektyw Nowego Delhi nie ma znaczenia – i tak naprawdę nie jest też ważne z perspektywy Islamabadu i Pekinu). Rozważa się również udział ChRL w czwartym projekcie elektrowni wodnej na tych spornych ziemiach – inicjatywie Karakorum International University (KIU) Hydropower Project w Gilgicie-Baltistanie – a także w budowie regionalnej drogi z Gilgitu do Ćakdary.

Jak łatwo odgadnąć, kiedy Islamabad i Pekin porozumiewały się w sprawie tych inicjatyw, czyniły to z zupełnym pominięciem Nowego Delhi. W 2020 r. na przykład Ministerstwo Spraw Zagranicznych Indii w reakcji na ogłoszenie budowy zapory w regionie Diamer-Bhasza stwierdziło, że Pakistan dokonuje w ten sposób „materialnych zmian na terytoriach indyjskich, które są pod jego nielegalną okupacją”. Z zarzutami tymi oczywiście nie zgodził się ani rząd Pakistanu ani rzecznik chińskiego MSZ.

Dyplomatyczne i/lub prawne scyzje wokół tych zapór rozgorzeją na dobre w najbliższych latach, gdyż żadna z nich nie zaczęła jak dotąd powstawać. Najbardziej zaawansowany jest projekt elektrowni w Kohali – w połowie roku 2020 twierdzono, że rozpoczęło się nabywanie ziemi pod jej konstrukcję (inicjatywę opóźniły właśnie spory prawne wokół tego procesu). Nowe Delhi nie jest zresztą wobec dwóch z tych projektów bezbronne: elektrownie w Kohali i Azad Pattan mają bowiem powstać nad rzeką Dźhelam, której źródła leżą w górach Indii, a zatem Nowe Delhi mogłoby ograniczać dopływ wody do nich.

Każdy taki ruch kończy się jednak międzynarodowym sporem, gdyż może stanowić pogwałcenie indyjsko-pakistańskiego Traktatu o Podziale Wód Indusu. Rzeka Indus i jej główne dopływy (nie tylko Dźhelam) płyną przez Indie zanim wpadają na teren Pakistanu, a wspomniany traktat reguluje podział użytkowania ich wód. W praktyce zatem każda z wyżej wspomnianych wyżej pakistańskich zapór i elektrowni korzystać będzie z wód przypływających z Indii. Nie wobec każdej z nich jednak Indie mają obecnie podobne możliwości działania. Już teraz bowiem Islamabad i Nowe Delhi zwierają się od lat w prawnym klinczu dotyczącym indyjskiej elektrowni wodnej na rzece o nazwie Kiśenganga/Nilam, która jest dopływem rzeki Dźhelam. Służąca tej elektrowni zapora blokuje część wody, która ostatecznie spływałaby między innymi do Kohali i Azad Pattan. Zapora na Kiśengandze została ukończona w 2018 r., w rozumieniu Indii nie stanowi ona pogwałcenia traktatu, a międzynarodowy arbitraż w tej sprawie również wypowiedział się bardziej po stronie Nowego Delhi niż Islamabadu. Ta sytuacja daje obecnie Indiom większe możliwości osłabienia projektów w Kohali i Azad Patten niż w Diamer-Bhasza i obok KIU. Dysputa ta jest zatem częścią znanych i kluczowych „wojen o wodę” między Indiami a Pakistanem. To tego typu spory są obecnie dla Nowego Delhi znaczenie ważniejsze w jego polityce wobec Islamabadu niż CPEC jako taki.

Niezależnie jednak od tych wymiernych problemów, z czysto dyplomatycznego punktu widzenia Nowe Delhi będzie zmuszone sprzeciwiać się jakimkolwiek projektom, które Chiny wspierałyby w górach pakistańskiego Kaszmiru – tych, które stanowią dla Indii wyzwanie i tych, które są dla nich w gruncie rzeczy bez znaczenia, jak i tych, które pozostaną na papierze – by nie pozostawić wrażenia, że zrezygnowało ze swoich roszczeń. Jeśli zaś CPEC pewnego dnia rzeczywiście stanie się korytarzem między ChRL a Pakistanem – jeśli rzeczywiście połączy on te dwa państwa lądową infrastrukturą transportową – to będzie musiała ona przebiegać właśnie przez teren Gilgit-Baltistanu (tylko tam Pakistan graniczy z ChRL), a zatem ziemie, których Nowe Delhi nie przestaną uważać za swoje, a których Islamabad nie zamierza oddać po dobroci.

Ten dyplomatyczny aspekt sam w sobie nie zmienia jednak nic w i tak złych stosunkach Indii z Pakistanem i ChRL. Spór o Kaszmir nie jest wszak niczym nowym, nie jest także niczym nowym, że Chiny stoją w nim po stronie Pakistanu (chociaż bardziej złożona jest kwestia części Kaszmiru, do których rości sobie prawo Pekin, ale to już jest zupełnie inny wątek). Tym samym, sprawa projektów w ramach CPEC, które są obecnie realizowane na terenie pakistańskiego Kaszmiru stanowi nie tyle zażewie nowej konfrontacji, co w zasadzie jedynie kolejną iskrę w ogniu, który i bez tego od dziesięcioleci palił się mocno, a którego niemal nikt nie ma nadziei obecnie zagasić.

2. Długa przyjaźń i przyjacielski dług

Ta sama konstacja dotyczy roli CPEC dla całości stosunków chińsko-pakistańskich. Względnie nowy, bo ogłoszony w 2013 r. CPEC nie stanowi bynajmniej początku przyjaźni między ChRL a Pakistanem; nie jest również czynnikiem, który sprawia, że oba te państwa połączyła wrogość wobec Indii. Oba procesy trwają wszak od dziesięcioleci. Gdybyśmy spróbowali wyobrazić sobie obecny stan stosunków Pekin-Islamabad bez wszystkich pożyczek przelanych i obiecanych w ramach CPEC, najpewniej ChRL równie mocno stałaby ramię w ramię z Pakistanem przeciw Indiom.

Nowym aspektem nie są zatem same stosunki chińsko-pakistańskie, ale powodowane przez CPEC ich zacieśnianie. Islamabad nigdy wcześniej nie był w ChRL tak zadłużony. Dokładna skala tego finansowego uzależnienia nie jest znana, ale nawet najbardziej zachowawcze szacunki wskazują, że jest ono ogromne. W grudniu 2018 r. ambasada ChRL w Islamabadzie twierdziła, że dotąd uzgodnione pożyczki na projekty CPEC opiewają na sumę 18,9 mld USD, ale tylko względem już ukończonych projektów i bez wliczania projektów energetycznych (które stanowią jeden z najbardziej kosztownych elementów całej inicjatywy). Moje szacunki z lutego 2019 r., oparte na źródłach prasowych i rządowych, wskazują na sumę 22 mld USD (z uwzględnieniem projektów realizowanych i planowanych, w tym energetycznych).

Po pierwsze jednak sumy te dotyczą projektów zaliczanych do CPEC, a nie wszystkich – na przykład na wspomnianą wcześniej budowę dwóch bloków elektrowni jądrowej Pakistan pożyczył kolejne 6,5 mld USD. Ponadto, od czasu tamtych kalkulacji doszło do powolnych postępów w zawieraniu kolejnych umów i negocjowaniu kolejnych projektów, ale niestety ostatnio Pekin i Islamabad przestały ujawniać wielu informacji na ich temat (takich jak wartość pożyczki). W 2020 r. zawarto umowę na budowę wspomnianej zapory w regionie Diamer-Bhasza: jej koszt będzie ogromny (szacowany na 14-15 mld USD), ale wciąż pozostaje niejasne, czy i w jakim stopniu Pakistan zapożyczy się w tym celu w ChRL (jak twierdzą niektóre media). ChRL oferuje także między innymi 6,8 mld USD na rozbudowę i unowocześnienie Main Line-1 (jednej z głównych tras kolejowych Pakistanu). Nie można jednak wykluczyć, że niepokojący się o stan swojego zadłużenia rząd w Islamabadzie zdecyduje się pożyczyć tylko część tej sumy lub wywalczy choć trochę korzystniejsze warunki spłaty. Należy też przede wszystkim dodać, że wszystkie te liczby podsumowują wartość pożyczek, a nie sumę do spłaty, której Pakistan stara się nie ujawnić, a której nie jesteśmy w stanie nawet oszacować bez znajomości zapisów umów.

Chińsko-pakistański patrol graniczny Źródło: (CC BY-SA 3.0) Wikipedia Commons https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Chinese_and_Pakistan_border_guards_at_Khunjerab_Pass_IMG_7721_Karakoram_Highway.jpg

CPEC stał się zatem jednym z elementów znacznego uzależnienia finansowego Pakistanu od Chin. Nikt i tak nie spodziewa się, by Pakistan mógł przyjąć bardziej koncyliacyjną postawę wobec Indii; nie potrzeba chińskich pieniędzy, by Islamabad pozostał wobec Nowego Delhi wrogi. Również głoszone przez niektórych indyjskich i amerykańskich komentatorów sformułowania, że w wyniku zapożyczenia Pakistan staje się już „kolonią” lub „quasi-kolonią” Chin są dalece przesadzone i niesprawiedliwe.

Można jednak zakładać, że wraz ze swoim narastającym uzależnieniem od ChRL Pakistan będzie miał większe trudności w podejmowaniu kroków, które nie spodobałyby się Pekinowi. Islamabad, tak chętnie głoszący się moralnym obrońcą uciemiężonych społeczności muzułmańskich (od Palestyny przez Kaszmir po Birmę) udaje, że problem prześladowania Ujgurów w Chinach nie istnieje. Podczas wywiadu dla TRT World premier Imran Khan stwierdził, że „nie miał czasu” czytać na ten temat. Tematu tego unikają nawet te radykalne islamskie grupy w Pakistanie, które mają zapewne kontakt z jego „głębokim państwem”. Inne zadry w stosunkach są również szybko zamiatane pod dywan. Przykładem tego był początek kadencji obecnego rządu (partii PTI i jej koalicjantów): początkowe, jednostkowe wątpliwości – co do tego, czy CPEC się opłaca, czy skala zadłużenia nie jest zbyt duża, a korzyść dla pakistańskich firm zbyt mała – zostały szybko przykryte jaskrawymi gobelinami wychwalającymi przyjaźń z Pekinem.

Z perspektywy Indii innym ciekawym przykładem było opublikowanie „nowej politycznej mapy Pakistanu” w 2020 r. (która nie okazała się w niczym nowa). Premier Khan i minister spraw zagranicznych Qureshi uczynili to, by podkreślić prawa Pakistanu do całego Kaszmiru, ale mapa pozostawia pustą przestrzeń tam, gdzie zaczynają się roszczenia ChRL. Stwierdzono jedynie, że granica nie jest jeszcze w tym miejscu ustalona. Po raz kolejny widać zatem, że Islamabad gotów jest dalej spierać się o Kaszmir z Nowym Delhi, ale udaje, że nie ma względem tego obszaru spornego stanowiska z Pekinem.

Na stopień powiązania Pakistanu z ChRL rzutują oczywiście różne czynniki: nie tylko zadłużenie, ale m.in. uzależnienie od innego rodzaju pomocy (w tym np. importu uzbrojenia, którego Chiny stały się dla Pakistanu głównym dostawcą) i brak wsparcia na arenie międzynarodowej ze strony jakiegokolwiek innego mocarstwa (partnerstwo z USA praktycznie się kończy). Innym istotnym dla Indii aspektem jest rola pakistańskich sił zbrojnych w CPEC i szerzej – w rozwoju stosunków chińsko-pakistańskich. Wojsko wyraźnie chce mieć przemożny wpływ na ten kierunek, jak również czerpać z niego materialne zyski. W 2019 r. prezesem nowego ciała nadzorczego nad CPEC (CPEC Authority) został emerytowany generał Asim Saleem Bajwa. W 2020 r. zdecydowano, że jednym z podmiotów odpowiedzialnych za budowę zapory w regionie Diamer-Bhasza będzie wojskowa firma konstrukcyjna. Pakistańskie siły zbrojne są zaś jednym z najbardziej antyindyjskich środowisk w Pakistanie –  głównym uzasadnieniem ich finansowania i pozycji jest wszak głoszenie konieczności obrony kraju przed Indiami. Układ ten nic dobrego dla Nowego Delhi nie wróży.

3.Baza marynarki a baza surowcowa

Mity o CPEC jako strategicznym korytarzu skupiają się na porcie w Gwadarze (w pakistańskim Beludżystanie) – według tych samych mitów port ten jest perłą w chińskim naszyjniku duszącym szyję Indii. Port ten jest czasem przedstawiany jako powstająca baza dla marynarki wojennej ChALW. Cały CPEC zaś ma stanowić w tej ambitnej wizji alternatywną trasą transportową pozwalającą transportom do i z Chin omijać Indie, cieśninę Malakka i Morze Południowochińskie. Transporty między Bliskim Wschodem a ChRL mogłyby się zatem odbywać drogą morską do Pakistanu, a dalej drogą lądową do Chin.

Wcześniej po części wytłumaczono już, dlaczego na razie jest to abstrakcja. Górskie szosy łączące południowozachodnie Chiny z Pakistanem obecnie absolutnie nie nadają się do transportu znacznego wolumenu towarów między Bliskim Wschodem a Chinami, w tym kluczowych surowców energetycznych. Nie byłoby to ani opłacalne ani bezpieczne, a być może nawet nie konkurencyjnie szybsze. Obrońcy tej „strategicznej wizji” mają jednak prawo wykazać, że kwestie ceny i bezpieczeństwa radykalnie zmieniają się w razie wojny, kiedy Chińczyny potrzebowaliby trzymać swoje transporty z dala od Indii lub wrażych sił na akwenach na wschód od nich. To perspektywa konfliktu miałaby stanowić uzasadnienie dla takiego korytarza. Gdyby jednak taki hipotetyczna wojna miał wybuchnąć teraz, autostrada przez góry Karakoram i tak nie nadawałaby się do tego celu, a nie jest wszak ona obecnie rozbudowywana (poza odcinkiem ok. 180 km między Thakot a Havelian). Z oceną takich planów należy zatem poczekać na ewentualną budowę nowej transportowej infrastruktury lądowej między tymi państwami.

Sam Gwadar zaś jest na razie portem w budowie pośrodku pustkowia, gdzie „geo” przeważa nad „strategią”. Niespełna stutysięczne miasto trapione jest przez braki wody i prądu, pozostaje słabo skomunikowane z resztą Pakistanu, a do tego leży w prowincji o tendencjach separatystycznych. Ataki grup zbrojnych Beludżów uderzały zresztą wielokrotnie nie tylko w siły bezpieczeństwa Pakistanu, ale w rzadkich sytuacjach także obywateli chińskich. Wizja Gwadaru jako hubu transportowego i początku/końcu trasy lądowej z/do Chin to zatem na razie mgliste marzenie – tym bardziej, że w razie konieczności takiego transportu Pakistan dysponuje znacznie bardziej rozwiniętym i lepiej połączonym z resztą państwa portem w Karaczi. O ile jednak wizja Gwadaru jako transportowego centrum na lądowej trasie do Chin jest odległa i niepewna, wizja tego portu jako bazy marynarki stoi na nieco silniejszych przesłankach.

W ocenach CPEC i Gwadaru szumne i ogólnikowe geopolityczne i strategiczne wizje nieraz przeważają nad może dla niektórych mniej ciekawymi, ale równie ważnymi wyliczeniami takich aspektów jak wartości pożyczek i ich oprocentowania, czy też np. warunków użytkowania lub własności projektów po ich ukończeniu. Tymczasem właśnie te drugie kwestie przeważają w większości poważnych dyskusji na temat CPEC. Mówiąc krócej – na razie nie ma dowodu, by CPEC miał dla Chin przede wszystkim znaczenie strategiczne; by jego projekty były szykowane na użytek wojenny lub na wypadek wojny. Jest to przede wszystkim projekt gospodarczy, na którym chińskie podmioty mają zarobić poprzez udzielenie pożyczek lub udział w konstrukcji i późniejszym użytkowaniu – i nic w tym zaskakującego.

Być może jednak rzeczywiście Gwadar okaże się wyjątkiem od tych konstatacji. W 2018 r. zdecydowano, że na cel budowy lotniska w tym mieście i autostrady prowadzącej do niego podmioty chińskie udzielą pożyczki nieoprocentowanej. Nie jest to dowód na zastosowanie wojskowe, ale stanowi rzadki przypadek odmówienia sobie możliwości większego zarobku, co jedynie sugeruje – choć ostatecznie nie dowodzi – możliwości innego zastosowania portu. W 2019 r. pisałem jednak dla portalu Diplomat o tym, że nie ma dotąd żadnych dowodów, by Gwadar już teraz był chińską bazą. Są jednak przesłanki wskazujące, że ma on rosnące znaczenie dla już obecnych tam sił zbrojnych Pakistanu (o czym świadczy np. bardzo ciekawy reportaż pakistańskiego dziennikarza Maqboola Ahmeda dla The Herald). Niektórzy z krytykujących mój tekst na temat komentatorów wskazywali zaś, że faktycznie ile nie ma dowodów na obecność sił ChALW w samym Gwadarze jako porcie, dostrzec miano pojawianie się sił chińskich w dystrykcie Gwadar – a konkretnie w nadmorskiej miejscowości Dźiwani (Jiwani) na zachód od miasta Gwadar. Takie twierdzenia należałoby jednak dokładnie zweryfikować, gdyż i tu trudno o ich potwierdzenie w otwartych źródłach. W prasie zachodniej szczyt doniesień na temat roli Dżiwani jako bazy chińskiej marynarki wojennej przypadł na rok 2018, ale ich pierwotnym źródłem okazała się mało wiarygodna gazeta Washington Times.

Użytkowanie Gwadaru lub jego okolic – czy to przez Chiny czy przez sam Pakistan – miałoby jednak z pewnością sens z perspektywy zagrożenia indyjskiego. Najważniejszy port Pakistanu i jego gospodarcze serce, wspomniane już Karaczi, znajduje się blisko Indii i stąd jest eksponowany na ich atak. Dystrykt Gwadar leżyz kolei na terenach nierozwiniętych, niestabilnych i odległych od centrów gospodarczych, ale równocześnie tak daleko od Indii, jak to jest tylko możliwe na pakistańskim wybrzeżu. Jedno jest zatem pewne – niezależnie od kierunku interpretacji – rozwój projektów w ramach CPEC, w tym Gwadaru, na pewno warto dalej obserwować.

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Dr Krzysztof Iwanek Dr Krzysztof Iwanek. Indolog i historyk, kierownik Ośrodka Badań Azji w Centrum Badań nad Bezpieczeństwem ASzWoj w Warszawie, autor licznych publikacji poświęconych polityce zagranicznej i wewnętrznej Indii publikowanych w Polsce i zagranicą (m. in. w The Diplomat). Współautor monografii Indie: od kolonii do mocarstwa 1857–2013.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Europa, Publikacje, Unia Europejska

Raport Parlamentu Europejskiego o obcych ingerencjach w procesy demokratyczne

Europarlamentarzyści wzywają do skoordynowanych działań w zakresie przeciwdziałania obcym wpływom. Ostrzegają przed wzmożoną aktywnością o charakterze dezinformacyjnym przed wyborami do…
  • Ewelina Załuska
  • 7 czerwca, 2023
  • Analiza, Chiny, Filipiny, Indo-Pacyfik, Publikacje, USA

Prezydent Marcos Jr. – pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Zdaje się, że Filipiny za czasów prezydenta Ferdinanda…
  • Mikołaj Woźniak
  • 6 czerwca, 2023
  • Analiza, Indo-Pacyfik, Publikacje, USA

Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Na początku marca bieżącego roku, po 18 miesiącach…
  • Jakub Knopp
  • 25 maja, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Dr Krzysztof Iwanek Dr Krzysztof Iwanek. Indolog i historyk, kierownik Ośrodka Badań Azji w Centrum Badań nad Bezpieczeństwem ASzWoj w Warszawie, autor licznych publikacji poświęconych polityce zagranicznej i wewnętrznej Indii publikowanych w Polsce i zagranicą (m. in. w The Diplomat). Współautor monografii Indie: od kolonii do mocarstwa 1857–2013.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Raport Parlamentu Europejskiego o obcych ingerencjach w procesy demokratyczne
    przez Ewelina Załuska
    7 czerwca, 2023
  • Prezydent Marcos Jr. – pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi
    przez Mikołaj Woźniak
    6 czerwca, 2023
  • Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku
    przez Jakub Knopp
    25 maja, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas