Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • O nas
  • Publikacje
    • Analizy
    • Wideo
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
    • Raporty
    • Mapy
    • ZOBACZ WSZYSTKIE PUBLIKACJE
  • Programy
    • Europa
    • Indo-Pacyfik
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
    • Bezpieczeństwo
    • Trójmorze
    • STRONA PROJEKTU
      TRÓJMORZE (ENG)
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera
  • TRÓJMORZE
  • PolskiPolski
    • EnglishEnglish
lut 19
Afryka i Bliski Wschód, Analiza, Bezpieczeństwo, Etiopia, Geopolityka, Polityka międzynarodowa, Publikacje, Somalia, Sudan

Znaczenie konfliktu w Etiopii dla stabilności regionu

19 lutego, 2021
Znaczenie konfliktu w Etiopii dla stabilnosci regionuPobierz

Artykuł w skrócie:

– Choć rząd Etiopii uznaje konflikt za zakończony, walki z Tigrajskim Frontem Wyzwolenia Ludowego (TPLF) wciąż trwają.

– Destabilizacja w regionie Tigraju ma poważne implikacje dla równowagi wewnętrznej głównych państw tego obszaru – Etiopii, Erytrei, Somalii, Sudanu i Dżibuti.

– Zaplanowane na czerwiec 2021 r. wybory parlamentarne mogą doprowadzić do eskalacji sytuacji.

Wstęp

Rzekome nadejście pokoju w zdestabilizowanym regionie Rogu Afryki miało nastąpić wraz z deklaracją pokojową z 2018 r. kończącą wojnę pomiędzy Etiopią i Erytreą. Porozumienie zostało docenione przez społeczność międzynarodową, a w 2019 r. ówczesny premier Etiopii, Abiy Ahmed otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.[1]Normalizacja stosunków pomiędzy państwami doprowadziła do otwarcia granic, kończąc trwającą od 1998 r. wojnę.

Krótkotrwały spokój został zakłócony przez sytuację z przełomu 3 i 4 listopada 2020 roku, kiedy partyzanci Tigrajskiego Ludowego Frontu Wyzwolenia (TPLF) zaatakowali etiopskie bazy wojskowe.[2] W odpowiedzi władze rządowe ogłosiły ofensywę przeciw TPLF, jednocześnie odcinając prowincję od Internetu. Rządowa ofensywa na stolicę regionu, Mekelle, skłoniła siły TPLF do wycofania  się z miasta, a wojska federalne zajęły ją 28 listopada bez walki. Abiy Ahmed oficjalnie ogłosił zwycięstwo, ale Etiopia nadal stoi w  obliczu okrutnej wojny partyzanckiej. Mimo zatrzymań członków sił policyjnych oraz części z  kluczowych przywódców TPLF, Tigrajczycy oświadczyli, że wciąż będą stawiać opór.[3]

Tło konfliktu

Konflikt w Etiopii jest napędzany przez głęboko zakorzenione podziały etniczne. W latach 70. i 80. XX w. partyzanci Tigrajskiego Ludowego Frontu Wyzwolenia (TPLF) odegrali kluczową rolę walcząc z komunistycznym reżimem Mengistu Haile Mariama. Po jego obaleniu w 1991 r. stali się dominującym ugrupowaniem w kraju, nominalnie pozostając w  koalicji z partiami reprezentującymi grupy etniczne: Oromo, Amharów i ludy regionu południowego.[4]Chociaż Tigrajczycy stanowią zaledwie 6% całej populacji Etiopii, przez prawie 30 lat cieszyli się przytłaczającą ilością wpływów politycznych oraz wojskowych.[5]

Sprzeciw wobec ich autokratycznych rządów skutkował latami antyrządowych protestów, a  partia została ostatecznie pozbawiona władzy wraz z wyborem Abiy Ahmeda na premiera w 2018 roku. Nowy przywódca zobowiązał się do zjednoczenia Etiopii i wzmocnienia władzy rządu federalnego. Demokratyczne reformy skutkowały utratą przywilejów, jakimi cieszył się Tigrajski Ludowy Front Wyzwolenia. Wycofali oni swoje siły, a pełnię władzy zachowali na terenie autonomicznego regionu Tigraj, bojkotując wszelkie płynące ze stolicy nakazy aresztowań i nominacje na stanowiska cywilne i wojskowe. 

Federalizm etniczny

Od 1991 r. Konstytucja Etiopii stanowi, że struktura federalna będzie opierać się na podziale etniczno-językowym. Państwo zostało wówczas podzielone na dziesięć autonomicznych stanów, zamieszkiwanych przez odrębne mniejszości etniczne.[6]

W sporze z rządem centralnym TPLF prezentuje się właśnie jako obrońca federalizmu etnicznego. System zezwala autonomicznym regionom m.in. na posiadanie własnych sił zbrojnych i partii politycznych, powodując jednocześnie wzrost separatystycznych tendencji odśrodkowych i osłabienie więzi z państwem. Abiy Ahmed starał się zwiększyć wpływy władzy centralnej w prowincjach, tworząc nową, ogólnokrajową Partię Dobrobytu w miejsce dysfunkcyjnej koalicji ugrupowań etnicznych, czemu TPLF się sprzeciwiło. 

Gdy zaplanowane na sierpień 2020 r. wybory parlamentarne zostały przesunięte z powodu pandemii, Tigrajski Ludowy Front Wyzwolenia oskarżył rząd o ignorowanie konstytucji oraz uznał, że mandat premiera wygasł.[7] We wrześniu br. TPLF zorganizował, wbrew zakazowi, swoje własne wybory władz prowincji.  Od tego czasu oba rządy określają się nawzajem jako „nielegalne”. [8]

Skutki dla regionu Rogu Afryki

Konsekwencje obecnego kryzysu w Etiopii będą miały znaczący wpływ na państwa regionu. Narastające kryzysy wewnętrzne Etiopii stanowią coraz większe zagrożenie nie tylko dla jej obywateli, ale także dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz dla interesów Stanów Zjednoczonych i ich partnerów, głównie Egiptu, Arabii Saudyjskiej i Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA).[9]

Somalia

W ciągu ostatniej dekady Etiopia odegrała kluczową rolę w utrzymaniu bezpieczeństwa w Rogu Afryki, jednak wewnętrzne konflikty w kraju osłabiły regionalne wysiłki na rzecz stabilizacji, pozostawiając przestrzeń do rozwoju dla podmiotów niepaństwowych. Etiopia była głównym dostawcą sił działających w ramach AMISOM,[10] pokojowej misji Unii Afrykańskiej skoncentrowanej na zwalczaniu al-Shabab.[11] Wycofanie przez premiera Abiya około 3000 etiopskich żołnierzy z Somalii w celu walki z Tigrajskim Ludowym Frontem Wyzwolenia może znacznie wpłynąć  na zwiększenie niestabilności w kraju i  podważyć wysiłki AMISOM w  zakresie przeciwdziałania al-Shabab. [12]

Sytuację dodatkowo komplikuje eskalacja napięć między rządem federalnym, mającym siedzibę w Mogadiszu, a pół-autonomicznymi stanami regionalnymi Somalii. Zarówno Abiy, jak i jego somalijski odpowiednik Mohamed Abdullahi Mohamed – który jest bardziej znany pod pseudonimem Farmajo – starali się scentralizować władzę wykonawczą w swoich rządach federalnych, pomimo ciągłego i coraz bardziej gwałtownego sprzeciwu lokalnych władz. Konflikt w Tigray jedynie zaostrza te podziały.[13]

Sudan 

a) Sporna granica

W styczniu 2021 r. Etiopia ostrzegła Sudan w związku z ciągłym gromadzeniem sił zbrojnych na spornym obszarze przygranicznym twierdząc, że Sudan wykorzystał zdestabilizowaną przez konflikt w Tigray sytuację, aby zająć jej ziemie.[14] W  2008 r. oba rządy zawarły kompromis, w wyniku którego Etiopia uznała sudańską granicę, w zamian za pozwolenie zamieszkałym tam Etiopczykom na dalszy pobyt. 

Sudan odgrywa kluczową rolę w określeniu, czy konflikt w Tigraj będzie krótkotrwały, czy długoterminowy. Dopóki nadal będzie blokować granicę, rebelianci z TPLF pozostając bez dostępu do morza, są zmuszeni rozproszyć się i kontynuować ograniczoną wojnę partyzancką. Ostatnią rzeczą, jakiej Etiopia potrzebuje jest wsparcie Sudanu dla TPLF umożliwiające im kontynuowanie dalszych działań wojskowych.[15]

b) Tama Wielkiego Odrodzenia

Niedawny konflikt w regionie Tigray w Etiopii grozi zaostrzeniem napięć wokół projektu Tamy Wielkiego Odrodzenia (GERD). Nil Błękitny dostarcza około 80% wody do głównej rzeki Nilu, wzdłuż której leży Egipt i Sudan. Ze względu na pustynny klimat, aż 90% zapotrzebowania na wodę Egipt pobiera właśnie z Nilu.[16] Choć negocjacje w sprawie tamy osiągnęły decydujący etap, rozmowy mogą zostać opóźnione, gdy rząd Etiopii zareaguje na trwający kryzys. Nieprzestrzeganie przez Etiopię warunków trójstronnych negocjacji GERD może skutkować poważnymi cięciami w finansowaniu przez darczyńców.[17]

c) Fala uchodźców

Jeszcze przed rozpoczęciem konfliktu w Etiopii, Sudan był już domem dla ponad 1,2 miliona uchodźców z Sudanu Południowego, Republiki Środkowoafrykańskiej i pół tuzina innych krajów. Około 2 mln Sudańczyków zostało przesiedlonych wewnętrznie, a od początku walk, prawie 60,700 uchodźców Etiopii i Erytrei przedostało się do wnętrza państwa. [18] [19] Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (UNOCHA) poinformowało, że ​​powodzie spowodowały niedobór większości towarów i nagły wzrost cen, co doprowadziło do najwyższego poziomu braku bezpieczeństwa żywnościowego odnotowanego w Sudanie w ostatniej dekadzie. Zwiększa to presję wynikającą z kruchego i wciąż trwającego procesu pokojowego i kryzysu gospodarczego, ze stopą inflacji przekraczającą 240%.[20]

Zaledwie rok po rewolucji istnieją obawy, że naciski wynikające z nowego konfliktu, wzmacniające już obecne problemy, mogą doprowadzić do ponownego chaosu zarówno w  Sudanie, jak i w Sudanie Południowym.

Erytrea

Tigrajski Front Wyzwolenia Ludowego podjął próbę umiędzynarodowienia konfliktu. W  listopadzie 2020 r. partyzanci ostrzelali granicę Erytrei, twierdząc, że pomaga ona rządowi centralnemu Etiopii.[21] Od początku lat 90. Erytrejski Ludowy Front Wyzwolenia (EPLF) ramię w ramię walczył z partyzantami z TPLF przeciwko dyktaturze w Etiopii. Obalenie reżimu Derga w 1991 r. utorowało  drogę do niepodległości Erytrei. W 1998 r. oba kraje rozpoczęły jednak wojnę o spory terytorialne, gospodarcze i polityczne. Po porozumieniu pokojowym w  2000 r. Erytrea i Etiopia pozostawały w stanie konfliktu zbrojnego przez prawie 18 lat, który zakończył się po tym, jak Abiy Ahmed został etiopskim premierem.

Stany Zjednoczone potwierdziły, że armia Erytrei przyłączyła się do kampanii wojskowej po stronie rządu etiopskiego, chociaż Etiopia i Erytrea wciąż oficjalnie temu zaprzeczają.[22]

Dżibuti

Najmniejsze państwo Rogu Afryki i jedno z najbiedniejszych członków zarówno Ligi Arabskiej, jak i Unii Afrykańskiej. Pomimo niewielkiego terytorium jest to strategicznie najważniejsze państwo Afryki, które staje się liderem w ilości stacjonujących zagranicznych baz wojskowych.[23] Na terenie Dżibuti znajdują się amerykańskie, chińskie, francuskie włoskie oraz japońskie bazy, a jego port stanowi jedyny dostęp do morza dla Etiopii.[24] Linia brzegowa państwa rozciąga się na styku Morza Czerwonego i Zatoki Adeńskiej, gdzie każdego roku przepływa znaczna część światowych dostaw energii i handlu. 

Etiopia i Dżibuti tradycyjnie utrzymywały bliskie stosunki polityczne i gospodarcze z  wzajemnej konieczności. Kiedy w 1998 r. wybuchła wojna graniczna między Etiopią a  Erytreą, Etiopia straciła dostęp do erytrejskiego portu. Od tego czasu w przeważającej mierze polegała na portach w Dżibuti w zakresie obsługi importu i eksportu: około 95 % etiopskiego importu przechodzi tranzyt przez Dżibuti.[25]

Dżibuti jako jedyne państwo z całego regionu Rogu Afryki może odczuwać pozytywne skutki destabilizacji. Zyski z użytkowania jego portów przez Etiopię – szacowane na bilion dolarów rocznie – są głównym źródłem dochodów tamtejszego rządu. [26]

Kryzys humanitarny

Po ponad trzech miesiącach konfliktu pomoc humanitarna dla potrzebujących w Tigray pozostaje nieadekwatna do  rosnących potrzeb obserwowanych w  terenie. Ponieważ dostęp do wsi jest w większości zablokowany, pomoc humanitarna nie jest udzielana na obszarach poza kontrolą rządową.[27] 2,3 miliona ludzi potrzebuje pomocy, jednak ogólny dostęp do regionu został ograniczony przez władze centralne Etiopii.[28] Dystrybucja żywności na dużą skalę okazała się wyzwaniem dla organizacji humanitarnych, ponieważ sporadyczne walki nadal trwają, a  oficjalne prośby o dostarczenie dostaw są często opóźniane lub odrzucane.[29] Jeszcze przed wybuchem konfliktu w Etiopii pandemia COVID-19 ponad dwukrotnie zwiększyła liczbę potrzebujących. Wzrost ten był w dużej mierze spowodowany niestabilnością gospodarczą i  rosnącym bezrobociem związanym z pandemią. Międzynarodowy Fundusz Walutowy szacuje obecnie, że wzrost PKB w Etiopii spadnie do 0% w 2021 roku.[30]

Podsumowanie

Choć rząd Etiopii uznaje konflikt za zakończony, najwyższe kierownictwo Tigrajskiego Frontu Wyzwolenia Ludowego nadal jest na wolności, a tym samym wzrasta prawdopodobieństwo przedłużania się walk zbrojnych. Dzieje się tak, ponieważ Abiy Ahmed za swój ostateczny cel obrał ich aresztowanie, podczas gdy liderzy partyzantów zamierzają kontynuować stawianie oporu.[31] Sytuacji nie ułatwiają zbliżające się wybory parlamentarne, zapowiedziane na czerwiec 2021 r., które mogą spowodować utrzymywanie, a nawet intensyfikację, napięć politycznych. [32]

Jeśli federalne siły bezpieczeństwa nadal będą skupiać się na jednym regionie, grupy zbrojne w innych częściach Etiopii mogą zyskać okazję do zintensyfikowania swoich działań. Nasilony konflikt pogłębi jedynie kryzys wewnętrznych przesiedleńców w kraju, a uzależnienie państwa od podmiotów humanitarnych, takich jak UNOCHA, nasili się. Spowolnienie gospodarcze spotęguje z kolei powszechne bezrobocie, dodatkowo podsycając niepokoje społeczne.[33]

Jedynym pokojowym rozwiązaniem konfliktu wydaje się być skłonienie Tigrajczyków do zaangażowania się w działalność wieloetnicznej Partii Dobrostanu, tak aby napięcia etniczne można było rozwiązać formalnymi ścieżkami politycznymi. TPLF mógłby wówczas częściowo kształtować federalny system polityczny, jednocześnie musząc współpracować z innymi mniejszościami etnicznymi.

Rekomendacje

– Stany Zjednoczone, Unia Europejska i Unia Afrykańska (UA) powinni naciskać na władze federalne Etiopii, aby zezwoliły śledczym oraz mediom na nieograniczony dostęp do całego regionu Tigraj. Do tej pory ograniczenia w poruszaniu się i przerwy w dostawie usług telekomunikacyjnych uniemożliwiały lokalnym mieszkańcom otrzymanie niezbędnej pomocy i  utrudniały weryfikację doniesień o okrucieństwach po obu stronach.

– Aby zapobiec katastrofie humanitarnej, UE oraz USA winny wspólnie domagać się od Abiya Ahmeda zezwolenia organizacjom pozarządowym na dostęp do obszarów objętych konfliktem, nawet jeśli będzie wymagać to zawarcia umowy z siłami tigrajskimi. 

– Administracja Joe Bidena powinna zintensyfikować swoje działania wobec rządu Premiera Abiya mające na celu zaprzestanie angażowania Etiopii w walki zbrojne oraz wezwać swoich sprzymierzeńców z Zatoki Perskiej (Zjednoczone Emiraty Arabskie i Arabię ​​Saudyjską), którzy mają stosunkowo silny wpływ na Erytreę, aby wpłynęli na swojego sojusznika.[34]

Bibliografia:

Jean-Baptiste Vilmer (2021), Peace without freedom in Eritrea: causes and consequences of the Ethio-Eritrean rapprochement, Journal of Eastern African Studies, s.23-42, https://doi.org/10.1080/17531055.2020.1871556

Giovanni Carbone (2020), Africa’s Thorny Horn Searching for a New Balance in the Age of Pandemic, The Institute for International Political Studies, s. 52-76 https://www.ispionline.it/sites/default/files/pubblicazioni/ispi_report_africas_thorny_horn_2020_0.pdf#page=52

Piotr L. Wilczyński (2011), Uwarunkowania geograficzne i zróżnicowanie regionalne konfliktów zbrojnych na świecie po drugiej wojnie światowej, Zakład Geografii Politycznej WNG UŁ https://old.up.krakow.pl/geo/cyber/wilczynski_p_l__uwarunkowania_geograficzne_wojen.pdf

Kidist Mulugeta (2014), The Role of Regional Powers in the Field of Peace and Security: The Case of Ethiopia, Fundacja im. Friedricha Eberta https://library.fes.de/pdf-files/bueros/aethiopien/10879.pdf

Council on Foreign Relations, Ethiopia-Sudan Border Dispute Raises Stakes for Security in the Horn https://www.cfr.org/blog/ethiopia-sudan-border-dispute-raises-stakes-security-horn [dostęp online 04.02.2021]

International Crisis Group, Steering Ethiopia’s Tigray Crisis Away from Conflict https://www.crisisgroup.org/africa/horn-africa/ethiopia/b162-steering-ethiopias-tigray-crisis-away-conflict [dostęp online 28.01.2021]

International Crisis Group Steering Ethiopia’s Tigray Crisis Away from Conflict https://www.crisisgroup.org/africa/horn-africa/ethiopia/b162-steering-ethiopias-tigray-crisis-away-conflict [dostęp online 28.01.2021]


[1] Politico, Ethiopia’s internal conflict explained. https://www.politico.eu/article/ethiopia-internal-conflict-explained/[dostęp online 28.01.2021]

[2] BBC, Tigray crisis: Ethiopia orders military response after army base seized. https://www.bbc.com/news/world-africa-54805088 [dostęp online 28.01.2021]

[3]Bloomberg, UN Security Council Urges Access to War-Torn Ethiopia Region https://www.bloomberg.com/news/articles/2021-02-04/un-security-council-urges-access-to-war-ravaged-ethiopia-region [dostęp online 04.02.2021]

[4] PISM, Unia Afrykańska i ONZ  wobec kryzys w Etiopii. https://www.pism.pl/publikacje/Unia_Afrykanska_i_ONZ_wobec_kryzysu_w_Etiopii [dostęp online 29.01.2021]

[5] Foreign Policy, Tigray’s War Against Ethiopia Isn’t About Autonomy. It’s About Economic Power. https://foreignpolicy.com/2020/11/19/tigray-tplf-war-against-ethiopia-abiy-ahmed-isnt-about-autonomy-its-about-economic-power/ [dostęp online 29.01.2021]

[6] Accord, Ethnic Conflict under Ethnic Federalism. https://www.accord.org.za/conflict-trends/ethnic-conflict-under-ethnic-federalism/ [dostęp online 29.01.2021]

[7] PISM, Unia Afrykańska i ONZ  wobec kryzys w Etiopii. https://www.pism.pl/publikacje/Unia_Afrykanska_i_ONZ_wobec_kryzysu_w_Etiopii [dostęp online 29.01.2021]

[8] BBC, Tigray crisis: Why there are fears of civil war in Ethiopia. https://www.bbc.com/news/world-africa-54826875 [dostęp online 29.01.2021]

[9] Al-monitor, Ethiopia’s worsening crisis threatens regional, Mideast security. https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2021/01/ethiopia-crisis-mideast-security-gulf-eritrea-uae-tigray.html [dostęp online 29.01.2021]

[10] African Union Mission to Somalia

[11] Somalijska radykalna islamistyczna organizacja terrorystyczna, od 2012 formalnie komórka Al-Ka’idy w Rogu Afryki

[12]Bloomberg, Ethiopia Withdraws Thousands of Troops From Neighboring Somalia https://www.bloomberg.com/news/articles/2020-11-13/ethiopia-withdraws-thousands-of-troops-from-neighboring-somalia [dostęp online 31.01.2021]

[13] World Politics Review, Will Somalia Be Collateral Damage of Ethiopia’s Tigray Conflict? https://www.worldpoliticsreview.com/articles/29356/the-tigray-conflict-s-fallout-for-somalia-ethiopia-relations [dostęp online 31.01.2021]

[14] Italian Institute for International Political Studies, Tigray and Further Tensions Between Sudan and Ethiopia https://www.ispionline.it/en/pubblicazione/tigray-and-further-tensions-between-sudan-and-ethiopia-29053 [dostęp online 01.02.2021]

[15] Power Technology, Tigray conflict threatens the Grand Ethiopian Renaissance Dam https://www.power-technology.com/comment/tigray-conflict-grand-ethiopian-renaissance-dam/ [dostęp online 01.02.2021]

[16] Raport Biura Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej https://reports.unocha.org/en/country/ethiopia/ [dostęp online 05.02.2021]

[17] Carleton University, Beyond the Headlines: Forgotten Fragility in Ethiopia.

https://reliefweb.int/sites/reliefweb.int/files/resources/Ethiopia-Fragility-Brief-2021.pdf [dostęp online 01.02.2021]

[18] UNICEF USA, UNICEF Acts to Help Ethiopian Refugees in Sudan. https://www.unicefusa.org/stories/unicef-acts-help-ethiopian-refugees-sudan/37916 [dostęp online 01.02.2021]

[19] Raport Biura Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej https://reports.unocha.org/en/country/sudan/ [dostęp online 04.02.2021]

[20] Reuters, Sudan’s annual inflation jumps to 254% in November. https://www.reuters.com/article/sudan-inflation-idINL1N2IQ2RO [dostęp online 01.02.2021]

[21] Defence 24, Rakiety z Tigraj spadły w stolicy Erytrei. https://www.defence24.pl/rakiety-z-tigraj-spadly-w-tolicy-erytrei [dostęp online 01.02.2021]

[22] Reuters, Exclusive: U.S. says reports of Eritrean troops in Ethiopia’s Tigray are 'credible’. https://www.reuters.com/article/ethiopia-conflict-eritrea-usa-exclusive-idUSKBN28L06R [dostęp online 01.02.2021]

[23] Defence 24, Dżibuti – afrykański „przesmyk suwalski”. https://www.defence24.pl/najniebezpieczniejsze-23-tys-km-kwadratowych-swiata-komentarz [dostęp online 01.02.2021]

[24] Reuters, Factbox: Which countries have stakes in Ethiopia’s war? https://www.reuters.com/article/uk-ethiopia-conflict-region-factbox-idUSKBN27X0ZR [dostęp online 01.02.2021]

[25] The New Humanitarian, Ethiopia: A partial view of the humanitarian fallout emerges in Tigray. https://www.thenewhumanitarian.org/news-feature/2021/01/12/tigray-ethiopia-humanitarian-needs-assessment-incomplete [dostęp online 04.02.2021]

[26] Atlatic Council, Why Djibouti is the loser of the Horn of Africa’s new peace AfricaSource. https://www.atlanticcouncil.org/blogs/africasource/why-djibouti-is-the-loser-of-the-horn-of-africa-s-new-peace/ [dostęp online 04.02.2021]

[27] Raport Biura Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej https://reports.unocha.org/en/country/ethiopia/ [dostęp online 04.02.2021]

[28] UN News, Insecurity and bureaucracy hampering aid to Ethiopia’s Tigray region. https://news.un.org/en/story/2021/01/1082052 [dostęp online 04.02.2021]

[29] Geneva Solutions, Ethiopia: humanitarian fallout emerging from conflict zone. https://genevasolutions.news/peace-humanitarian/ethiopia-humanitarian-fallout-emerging-from-conflict-zone [dostęp online 04.02.2021]

[30] International Rescue Committee, Crisis in Ethiopia: New conflict threatens the region. https://www.rescue.org/article/crisis-ethiopia-new-conflict-threatens-region [dostęp online 04.02.2021]

[31]Al jazeera, Removed leader of Ethiopia’s Tigray promises ‘resistance’: Audio . https://www.aljazeera.com/news/2021/1/31/ex-leader-of-ethiopias-tigray-region-vows-extended-resistance [dostęp online 04.02.2021]

[32] Africa News, Ethiopia to hold legislative, regional elections on June 5. https://www.africanews.com/2020/12/25/ethiopia-to-hold-legislative-regional-elections-on-june-5/ [dostęp online 04.02.2021]

[33]Carleton University, Beyond the Headlines: Forgotten Fragility in Ethiopia. https://reliefweb.int/sites/reliefweb.int/files/resources/Ethiopia-Fragility-Brief-2021.pdf [dostęp online 04.02.2021]

[34]  International Crisis Group, Finding a Path to Peace in Ethiopia’s Tirgay Region https://www.crisisgroup.org/africa/horn-africa/ethiopia/167-finding-path-peace-ethiopias-tigray-region [dostęp online 13.02.2021]

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail
Klaudia Badzyńska Klaudia Badzyńska. Studentka stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zainteresowania badawcze to bezpieczeństwo międzynarodowe, konflikty zbrojne obejmujące obszar Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu, ze szczególnym uwzględnieniem konfliktów na tle etnicznym.

PODOBNE MATERIAŁY

Zobacz wszystkie Publikacje
  • Analiza, Bez kategorii, Indo-Pacyfik, Publikacje

Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku

Tekst przygotowany w ramach Akademii INE, cyklu publikacji tworzonych przez młodych analityków i praktykantów Instytutu Nowej Europy. Na początku marca bieżącego roku, po 18 miesiącach…
  • Jakub Knopp
  • 25 maja, 2023
  • Analiza, Bezpieczeństwo, Publikacje, Wojsko i armia, Wywiad

Jakiej armii potrzebuje Polska? O reformie Sił Zbrojnych RP mówi gen. Leon Komornicki [cz. 2]

Leon Komornicki – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Od 1991 prezes Fundacji…
  • Aleksy Borówka
  • 23 maja, 2023
  • Media, Publikacje, Trójmorze

Program Trójmorze w INE – rekrutujemy!

Miło nam ogłosić, że tworzymy w INE Program Trójmorze, którego dyrektorem został dr Tomasz Pawłuszko! Jednocześnie mamy przyjemność uruchomić nabór…
  • Zespół INE
  • 20 maja, 2023
Zobacz wszystkie Publikacje

Comments are closed.

Klaudia Badzyńska Klaudia Badzyńska. Studentka stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zainteresowania badawcze to bezpieczeństwo międzynarodowe, konflikty zbrojne obejmujące obszar Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu, ze szczególnym uwzględnieniem konfliktów na tle etnicznym.
Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Aleksy Borówka

Doktorant na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Przewodniczący Krajowej Reprezentacji Doktorantów w kadencji 2020. Autor kilkunastu prac naukowych, poświęconych naukom o bezpieczeństwie, naukom o polityce i administracji oraz stosunkom międzynarodowym. Laureat I, II oraz III Międzynarodowej Olimpiady Geopolitycznej.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Aleksy Borówka

PhD candidate at the Faculty of Social Sciences in the University of Wroclaw, the President of the Polish National Associations of PhD Candidates in 2020. The author of dozen of scientific papers, concerning security studies, political science, administration, international relations. Laureate of the I, II and III International Geopolitical Olympiad.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co dwa tygodnie będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org
  • Strategiczne okrążenie. Ewolucja porozumienia AUKUS i jego znaczenie dla regionu Indo-Pacyfiku
    przez Jakub Knopp
    25 maja, 2023
  • Jakiej armii potrzebuje Polska? O reformie Sił Zbrojnych RP mówi gen. Leon Komornicki [cz. 2]
    przez Aleksy Borówka
    23 maja, 2023
  • Program Trójmorze w INE – rekrutujemy!
    przez Zespół INE
    20 maja, 2023

Kategorie

NAJPOPULARNIEJSZE TAGI:

  • Zaloguj się
  • Kanał wpisów
  • Kanał komentarzy
  • WordPress.org

Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Chiny Geopolityka NATO Polityka międzynarodowa Polska Rosja Ukraina Unia Europejska USA

  • About
  • Publications
  • Europe
  • Security
  • O nas
  • Publikacje
  • Europa
  • Bezpieczeństwo
  • Indo-Pacific
  • Three Seas Think Tanks Hub
  • People
  • Contact – Careers
  • Indo-Pacyfik
  • Trójmorze
  • Ludzie
  • Kontakt – Kariera

Financed with funds from the National Freedom Institute - Center for Civil Society Development under the Governmental Civil Society Organisations Development Programme for 2018-2030.

Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.



© 2019-2023 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas