Email · kontakt@ine.org.pl
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
Instytut Nowej Europy Instytut Nowej Europy
  • Home
  • Ukraina
  • Publikacje
  • Raporty
  • Programy
    • Europa
    • Bezpieczeństwo
    • Indo-Pacyfik
  • Ludzie
  • Kontakt
  • Newsletter
  • English
maj 12

Armie kosmiczne świata – nowy krok ku militaryzacji kosmosu?

  • 12 maja, 2022
  • Monika Poprawa
  • Bezpieczeństwo, Kosmos, Publikacje, Wojsko i armia
Armie kosmiczne świata – nowy krok ku militaryzacji kosmosu?Pobierz

Artykuł w skrócie:

  • Rozwój nowoczesnych technologii umożliwił eksplorację kosmosu większej liczbie państw; w związku z trwającą walką o światową hegemonię, szczególnie widoczną w rywalizacji pomiędzy USA a Chinami, zauważa się tendencję do militaryzacji przestrzeni kosmicznej.
  • Pierwszym państwem, które podjęło decyzję o reakcji na światowe wyzwania dla bezpieczeństwa i utworzyło armię kosmiczną, są Stany Zjednoczone.
  • Działanie Stanów Zjednoczonych było iskrą do zbudowania podobnych zdolności operacyjnych lub ich rozwój przez inne państwa, m.in. Federację Rosyjską, Chińską Republikę Ludową, Republikę Francuską.

W związku z rozwojem nowoczesnych technologii oraz postępującym trendem światowych zbrojeń[1] można dostrzec rosnącą aktywność militarną państw w przestrzeni kosmicznej. Kosmos, jako jedna z wielu możliwych aren potencjalnego konfliktu, nabiera większego znaczenia dla coraz większej liczby państw, w tym krajów rozwijających się[2].

Możliwości przestrzeni kosmicznej, tj. potencjalna dywersyfikacja źródeł dochodu krajowych gospodarek państw uczestniczących w wyścigu kosmicznym dzięki rozwojowi branży i kosmicznych podmiotów prywatnych, partnerstw publiczno-prywatnych w sferze wydobycia surowców naturalnych w kosmosie, możliwości tworzenia nowych komponentów i systemów wojskowych, a także budowa lub wzmocnienie tak hard, jak i soft power państwa, skłaniają państwa do dalszej i pełniejszej eksploracji oraz eksploatacji odległych obszarów okołoziemskich wraz z ciałami niebieskimi. Wspomniana eksploracja przestrzeni kosmicznej prowadzi do weryfikacji rozwiązań o charakterze obronnym, zarówno w celu wykreowania potencjalnych mechanizmów odstraszających działania wrogich państw przeciwko innym krajom, jak i rozwijania technologii militarnych, istotnych także z punktu widzenia ziemskiej rywalizacji.

Militaryzacja przestrzeni kosmicznej jest procesem, który zapoczątkowało wystrzelenie na orbitę okołoziemską satelity Sputnik 1. Państwa w stosunkowo szybkim czasie poznały korzyści płynące z badania kosmosu. Do wspomnianych korzyści zalicza się m.in. rozwijanie zdolności wojskowych i wojskowych technologii, pozyskiwanie informacji za pomocą zdjęć satelitarnych, czy też odkrycie złóż kluczowych surowców mineralnych. Przepisy uchwalonego w 1967 roku „Układu o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi” (dalej: Traktat o przestrzeni kosmicznej lub Traktat kosmiczny) prowadzą jednak do realizacji partykularnych interesów państw, bez większego zaangażowania w globalną kosmiczną kooperację[3]. Traktat miał w zamiarach połączenie zimnowojennych potęg – Stanów Zjednoczonych oraz Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich – i zaproponowanie nowego kosmicznego ładu oraz ustanowienie jednakowych zasad dla wszystkich uczestników areny międzynarodowej.

Główne założenia Traktatu o przestrzeni kosmicznej

Powyższy dokument stanowił zalążek formułującego się międzynarodowego prawa kosmicznego. Pomimo wad – przede wszystkim brak definicji przestrzeni kosmicznej – należy traktować to jako pozytywny impuls wspomagający dalszą współpracę ponad podziałami. W Układzie Państwa Strony zgodziły się, co następuje[4]:

  • Na podstawie art. I Traktatu kosmicznego wszelka podjęta eksploracja i użytkowanie przestrzeni kosmicznej, włączając Księżyc i inne ciała niebieskie, wykonywane są dla dobra wszystkich zainteresowanych państw, niezależnie od poziomu rozwoju ekonomicznego, bądź naukowego i stanowić dorobek (prowincję) całej ludzkości[5].
  • Przestrzeń kosmiczna – włączając Księżyc i inne ciała niebieskie – nie jest przedmiotem narodowego zawłaszczenia i nie podlega terenom państw ani poprzez ogłoszenie suwerenności, ani okupacji lub w jakikolwiek inny sposób (art. II).
  • Państwa Strony Układu powinny kontynuować aktywności eksploracji i wykorzystania przestrzeni kosmicznej w zgodzie z prawem międzynarodowym, łącznie z Kartą Narodów Zjednoczonych, tak w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, jak i rozwoju współpracy i porozumienia ponadnarodowego (art. III).
  • Państwa Strony zobowiązują się do nieumieszczenia na orbicie okołoziemskiej żadnych obiektów przenoszących broń jądrową lub innej broni masowego rażenia, instalacji takowych broni na innych ciałach niebieskich lub w przestrzeni kosmicznej w żaden inny sposób (art. IV).
  • Strony Traktatu uznają astronautów za wysłanników ludzkości i zobowiązują się do udzielenia wszelkiej niezbędnej pomocy w sytuacji wypadku, niebezpieczeństwa lub wymuszonego lądowania na terytorium innego państwa, lub na morzu pełnym. Po wylądowaniu, astronautom należy zapewnić bezpieczny i niezwłoczny powrót do Państwa rejestracji statku kosmicznego. Podczas prowadzonych działań w przestrzeni kosmicznej przez astronautów danego kraju, wszystkie Państwa Strony – niezależnie od posiadanego przez astronautów obywatelstwa – są zobowiązane do udzielenia im pomocy we wszelki możliwy sposób. Ponadto każda ze Stron powinna natychmiast poinformować pozostałych sygnatariuszy lub Sekretarza Generalnego ONZ o wszystkich odkrytych zjawiskach mających miejsce w przestrzeni kosmicznej, a które mogą stanowić niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia astronautów (art. V).
  • Państwa ponoszą odpowiedzialność międzynarodową tak za podejmowane aktywności w przestrzeni kosmicznej – niezależnie czy zostają one przeprowadzone przez instytucje rządowe, czy pozarządowe – jak również za zgodność tychże poczynań z omawianym Traktatem. Ponadto działalność pozarządowej osoby prawnej wymaga autoryzacji i nadzoru ze strony danego Państwa Układu. Jeśli ów aktywność prowadzi organizacja międzynarodowa, odpowiedzialność za przestrzeganie porozumienia ponosi zarówno ten podmiot, jak i Państwa Strony Traktatu, będące jej członkami (art. VI).
  • Każda strona Traktatu, która wypuszcza lub stara się o wysłanie obiektu w przestrzeń kosmiczną, lub z terytorium którego taki obiekt zostaje wysłany, odpowiedzialna jest przed społecznością międzynarodową za potencjalnie wyrządzone zniszczenia tak na Ziemi, jak i w przestrzeni kosmicznej lub powietrznej innego Państwa Strony, lub znajdujących się na jego terenie osób fizycznych i prawnych (art. VII).
  • Państwo, z którego terytorium wysłany został obiekt, zachowuje nad nim oraz członkami załogi jurysdykcję i kontrolę zarówno w przestrzeni kosmicznej, jak i na danym ciele niebieskim (art. VIII).
  • W eksploracji i użytkowaniu przestrzeni kosmicznej Strony Traktatu powinny kierować się zasadą współpracy i wzajemnej pomocy, a działalność swą prowadzić z uwzględnieniem interesów wszystkich innych państw, oraz prowadzić badania nad kosmosem w taki sposób, by uniknąć nie tylko zanieczyszczenia tejże przestrzeni, ale i niekorzystnych zmian w środowisku ziemskim. Jeżeli którakolwiek ze stron Traktatu przypuszcza, że aktywność innego państwa bądź jego obywateli może stanowić zakłócenie działalności w przestrzeni kosmicznej innych państw – dotyczy to w szczególności kwestii pokojowego prowadzenia badań i użytkowania kosmosu – zobowiązuje się ono do podjęcia konsultacji na poziomie międzynarodowym (art. IX).
  • W związku z promocją międzynarodowej współpracy w eksploracji kosmosu – zgodnie z wypisanymi założeniami Traktatu – Państwa Strony na równej zasadzie obowiązane są do rozpatrywania próśb innych państw w kwestii udzielenia im możliwości obserwowania lotu obiektów kosmicznych wypuszczonych przez te państwa (art. X).
  • W celu rozwijania i popierania międzynarodowej współpracy w pokojowym użytkowaniu przestrzeni kosmicznej państwa zgadzają się na udzielanie Sekretarzowi Generalnemu ONZ, opinii publicznej i międzynarodowej społeczności naukowych informacji, o charakterze, miejscu, przebiegu i wynikach tej działalności (art. XI).
  • Wszystkie stacje, instalacje, sprzęt, pojazdy kosmiczne na Księżycu i innych ciałach niebieskich powinny być dostępne, na zasadzie wzajemności dla przedstawicieli innych Państw Stron (art. XII).
  • Postanowienia omawianego Układu mają zastosowanie do Państw Stron porozumienia, niezależnie czy działalność kosmiczną prowadzi jedno państwo Traktatu, czy też we współpracy z innymi państwami lub organizacją międzynarodową (art. XIII).

Tzw. Układ kosmiczny wprowadził elementy stabilizacji w obszarze przestrzeni kosmicznej, ograniczając obawy USA oraz sojuszników przed ewentualnym radzieckim atakiem nuklearnym przeprowadzonym z kosmosu. Co więcej, również podpisany Traktat wpłynął pozytywnie na bezpieczeństwo podmiotów należących do Ruchu Państw Niezaangażowanych[6], zmniejszając prawdopodobieństwo zagrożenia pochodzącego zarówno ze strony satelitów radzieckich, jak i amerykańskich. W podpisanej umowie międzynarodowej nie została jednak sformułowana kluczowa definicja, dokładnie określająca istotę oraz zakres przestrzeni kosmicznej. Regulacje te powstawały na podstawie rozwiązań krajowych, którym początek dała polityka Stanów Zjednoczonych. USA skupiły się na własnej, narodowej strategii kosmicznej, zakładającej wzmocnienie bezpieczeństwa własnego państwa i jego utrzymanie jako globalnego hegemona kosmicznego, uzyskiwanie ekonomicznych i naukowych korzyści wynikających z eksploracji kosmosu, czy też rozbudowanie prywatnego sektora inwestycyjnego z obszaru przemysłu kosmicznego. Na podstawie przyjętego przez Waszyngton programu kosmicznego inne państwa opracowały swoje rozwiązania, tworząc de facto zwyczaj międzynarodowy i oddolnie kształtując globalną politykę kosmiczną[7].

Próby militaryzacji kosmosu na przykładzie USA, Chin, Francji i Rosji

Warto wskazać kolejny istotny fakt – omawiana umowa międzynarodowa nie zakazała broni konwencjonalnej, co oznacza, że tak długo, jak państwa nie zamierzają umieszczać w przestrzeni kosmicznej broni masowego rażenia, inne aktywności militarne w kosmosie nie pogwałcają postanowień traktatowych. Takie podejście implikuje dosyć elastyczne interpretacje międzynarodowego prawa kosmicznego. Przeciwdziałanie obecności wojskowej technologii w przestrzeni kosmicznej również nie należy do łatwych zadań. Należy tutaj pamiętać o właściwościach tejże technologii, a więc jej cywilno-militarnego charakteru.

Poniższa infografika obrazuje ilość obecnej w kosmosie technologii wojskowej. Wśród trzech państw, które w przestrzeni kosmicznej umieściły najwięcej satelitów m.in. w celach militarnych, znajdują się światowe mocarstwa – Stany Zjednoczone, Federacja Rosyjska, Chińska Republika Ludowa. Swoją obecność zaznaczają również państwa europejskie, Francja, Hiszpania, Wielka Brytania, Niemcy, Włochy. Próba militaryzacji kosmosu także jest zauważalna przez pojedyncze państwa Ameryki Południowej, Azji czy Bliskiego Wschodu.

Źródło: The Militarization of Space, So Far, Open Canada, https://opencanada.org/the-militarization-of-space-so-far/

W przypadku Stanów Zjednoczonych większość z umieszczonych na orbicie satelitów (129) posiada zadania stricte wojskowe, inaczej, niż w porównaniu do sprzętu rosyjskiego, gdzie – co przedstawiono na infografice – występuje bardziej zbilansowany podział wykorzystania satelitów (militarny/militarno-komercyjny). Chińska Republika Ludowa i liczba wojskowych instalacji utwierdza natomiast w przekonaniu o postępującej militaryzacji przestrzeni kosmicznej.

Coraz śmielsze i aktywniejsze działania państw rywalizujących o wpływy bądź rywalizujących z USA o światową hegemonię nad przestrzenią kosmiczną, skutkowały utworzeniem wyspecjalizowanej jednostki armii kosmicznej – United States Space Force[8].

Siły United States Space Force są odpowiedzialne za organizowanie, szkolenie oraz wyposażenie tzw. kosmicznych aniołów/opiekunów podczas wykonywania przez nich globalnych kosmicznych operacji, uatrakcyjniając sposób prowadzenia rywalizacji oraz oferując decydentom możliwość osiągania narodowych, wojskowych celów poprzez rozwój nowoczesnych sił zbrojnych.

Symbol kosmicznej jednostki USA

Do zadań United States Space Force należą:

  • osiągnięcie przez USA dominacji w przestrzeni kosmicznej;
  • budowa świadomości i możliwości wykorzystania kosmosu w celach gospodarczych, militarnych oraz cywilnych;
  • prowadzenie operacji ofensywnych i defensywnych w przestrzeni kosmicznej;
  • udzielanie wsparcia dla innych operacji w kosmosie, w tym w wykrywaniu wystrzelonych rakiet dalekiego zasięgu oraz w ochronie antyrakietowej.

Amerykański oddział kosmiczny od 20 grudnia 2019 roku pozostaje niezależną jednostką Sił Zbrojnych USA, podlegającą departamentowi Sił Powietrznych, odpowiadających przed amerykańskim Departamentem Obrony. Ponadto – na mocy ustawy o armii kosmicznej – United States Space Force posiadają własne obowiązki oraz funkcje, do których należą zapewnienie USA swobody, szybkości reakcji i trwałości działań w kosmosie oraz poza nim, a także ochrona amerykańskich interesów w przestrzeni kosmicznej, odstraszanie potencjalnej agresji i przeprowadzanie kosmicznych operacji zarówno o charakterze badawczym, czy ratowniczym (m.in. pomoc rodzimym astronautom), jak i reagowanie na wrogie incydenty w przestrzeni kosmicznej. Stany Zjednoczone to jedyne państwo, w którym armia kosmiczna posiada całkowitą niezależność, analogicznie do sił morskich, czy też lądowych.

W 2015 roku Chińska Republika Ludowa powołała do życia oddział strategicznego wsparcia wojskowego, podejmującego działania w zakresie przestrzeni kosmicznej, cyberprzestrzeni oraz w przypadku wojny elektronicznej (ang. electronic warfare)[9]. Powołanie tej jednostki nastąpiło wraz ze wdrożeniem reform chińskiej armii, obejmujących swym zakresem strukturę jednostki wojskowej z jej hierarchią, system kontroli, czy system operacyjny[10].

Rzecznik chińskiego Ministerstwa Obrony Narodowej Colonel Yang Yujun określił utworzoną jednostkę wojskową, The People’s Liberation Army Strategic Support Force, strategicznym wsparciem w formie nowego rodzaju sił zbrojnych, zapewniających bezpieczeństwo narodowe Państwa Środka. Jednostka została utworzona w celu funkcjonalnej integracji różnych rodzajów sił zbrojnych. Co więcej, ów kosmiczna armia ma za zadanie stać się swoistym parasolem informacyjnym, integrującym informacje zbierane z działań prowadzonych przez chińską specjalną jednostkę wojskową na lądzie, morzu, w powietrzu, a także przy operacjach od ich rozpoczęcia do zakończenia.

Chińska armia kosmiczna posiada dwie główne misje: strategiczne wsparcie informacyjne oraz budowa kosmicznych zdolności w zakresie komunikacji, łączności i nawigacji, pozycjonowania, wywiadu, ochrony infrastruktury wojskowej.

Emblemat chińskiej jednostki kosmicznej

Kolejnym państwem posiadającym dowództwo kosmiczne jest Francja. Dokładnie 11 września 2019 roku utworzono jednostkę kosmiczną, funkcjonującą w ramach Sił Powietrznych Republiki Francuskiej. Republika Francuska na wzór amerykańskiej armii kosmicznej zamierza wyodrębnić ze swojej struktury bezpieczeństwa wojska kosmiczne, tworząc zintegrowaną jednostkę powietrzno-kosmiczną (fr. l’armée de l’Air et de l’Espace)[11]. W podobny sposób swoją armię zmieniła także Islamska Republika Iranu.

W Federacji Rosyjskiej w 2015 roku powołano kosmiczne rosyjskie siły zbrojne, działające w ramach rosyjskich sił powietrznych. Kosmiczna armia Rosji odpowiedzialna jest za dostrzeganie potencjalnego zagrożenia w przestrzeni kosmicznej oraz powietrznej i budowie suwerenności powietrzno-kosmicznej Rosji[12].

Symbol rosyjskich sił kosmicznych

Podsumowanie

Omówione główne siły kosmiczne, działające w kooperacji z innymi siłami zbrojnymi, pokazują ogólną tendencję do powoływania jednostek prowadzących działania w sferze kosmicznej, oraz do postępującej militaryzacji kosmosu. Wzmożona aktywność państw w omawianej przestrzeni i próby jej zawłaszczenia przez wskazane państwa prowadzą do coraz śmielszych prób militaryzacji kosmosu. Najlepszym tego przykładem wciąż pozostaje – oprócz formowania nowego typu wojsk – broń antysatelitarna (ang. anti-satellite weapon), czyli każdy obiekt lub proces umożliwiający bądź mający na celu zniszczenie, uszkodzenie satelity w taki sposób, by go zdezaktywować, oraz by nie spełniał przewidzianych funkcji[13].

Rekomendacje dla NATO:

  • Należy kontynuować realizację nowego kierunku w polityce bezpieczeństwa, uwzględniając nową politykę kosmiczną, zauważenie narastające działania w sferze pozaziemskiej i kosmiczny wyścig mocarstw.
  • NATO powinno prowadzić działania w kierunku wzmocnienia armii kosmicznych państw sojuszniczych poprzez ich finansowanie i udzielanie wsparcia w zakresie ich rozwoju technologicznego.
  • Państwa członkowskie NATO posiadające zdolności operacyjne w kosmosie powinny podjąć współpracę z tymi Sojusznikami, którzy dopiero podejmują się zadania utworzenia odpowiednich struktur.
  • Na arenie międzynarodowej należy szerzej podjąć i prowadzić dialog w celu zminimalizowania procederu militaryzacji przestrzeni kosmicznej oraz stworzenia zasad dotyczących dopuszczalnej technologii umieszczanej na orbitach okołoziemskich.

[1] Raport Sztokholmskiego Instytutu Badań nad Pokojem, 2021, s. 1.

[2] P. Jaśkowiak, „Nie wystarczy obecność w kosmosie, potrzebna jest dominacja”. Jak mocarstwa szykują się do gwiezdnych wojen, tok.fm, https://audycje.tokfm.pl/podcast/112690,-Nie-wystarczy-obecnosc-w-kosmosie-potrzebna-jest-dominacja-Jak-mocarstwa-szykuja-sie-do-gwiezdnych-wojen, dostęp: 20.04.2022.

[3] A. Chen, The Militarization of Space, The General Assembly, https://www.generalassembly.ca/archive/the-militarization-of-space, dostęp: 22.04.2022.

[4] Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, sporządzony w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie dnia 27 stycznia 1967 r., Dz.U. 1968 nr 14 poz. 82.  

[5] Koncepcja „the province of mankind” forsowana przez ZSRR i finalnie umieszczona w traktacie kosmicznym stanowi, że każdy naród ma nabyte prawa do wspólnych zasobów, oraz że powinny być one dzielone w sposób równy pomiędzy nimi. Ponadto koncepcja ta odnosi się do działań (eksploracja i użycie), natomiast zupełnie odmienne podejście przedstawiła dyplomacja amerykańska z propozycją „common heritage of mankind”. Ostatnie zostało wykorzystane później w tzw. Układzie księżycowym z 1979 roku. „The common heritage of mankind” odnosi się do materialnych obiektów. USA i administracja Reagana mocno lobbowała za tym konstruktem w myśl zasady „System kosmiczny każdego narodu jest jego narodową własnością”. Za: I. J. Gabrynowicz, The „Province” and „Heritage” of Mankind Reconsidered: A New Beginning.

[6] Ruch Państw Niezaangażowanych skupiał państwa niezwiązane formalnie z żadnym z bloków polityczno-militarnych. Proklamowany 1955 roku podczas konferencji w Bandungu, w której uczestniczyło 29 przywódców niepodległych państw Afryki i Azji oraz 5 ruchów wyzwoleńczych, był wyrazem aspiracji politycznych państw z tzw. Trzeciego Świata, uzyskujących niepodległość, a także potwierdzeniem ich suwerenności oraz uzyskania wpływu na kształtowanie stosunków międzynarodowych, jako pozostająca poza głównym nurtem rywalizacji Wschód-Zachód, zachowująca niezależność „trzecia siła”. Za: encyklopedia PWN.

[7] E. E. Weeks, Outer Space Development, International Relations and Space Law: A Method for Elucidating Seeds, Cambridge Scholars Publishing, June 2012, s. 59.

[8] Oficjalna strona internetowa US Space Force: https://www.spaceforce.mil.

[9] Wojna elektroniczna – aktywności obejmujące manipulację, analizę, atak nieprzyjaciela w sferze elektronicznej. Więcej w D. E. Gordon A New Definition Of Electronic Warfare, Electronic Warfare, 1981.

[10] Oficjalna strona China National Space Administration: http://www.cnsa.gov.cn/english/n6465645/n6465648/c6813088/content.html.

[11] M. Delaporte, Allies, Global, Space: ASTERX 2021: French Space Forces Reach For Higher ‘Orbit’, Breaking Defense, https://breakingdefense.com/2021/04/asterx-2021-french-space-forces-reach-for-higher-orbit/, dostęp: 24.04.2022.

[12] Główna strona rosyjskich kosmicznych sił zbrojnych: https://eng.mil.ru/en/structure/forces/cosmic.htm.

[13] R. Kopeć, Broń antysatelitarna. U progu drugiego etapu militaryzacji kosmosu, „Politeja”, t. 53, nr 2, s. 51.

JEŻELI DOCENIASZ NASZĄ PRACĘ, DOŁĄCZ DO GRONA NASZYCH DARCZYŃCÓW!

Z otrzymanych funduszy sfinansujemy powstanie kolejnych publikacji.

Możliwość wsparcia to bezpośrednia wpłata na konto Instytutu Nowej Europy:

95 2530 0008 2090 1053 7214 0001 tytułem: „darowizna na cele statutowe”.

Źródło zdjęcia głównego: @SpaceForceDoD | Twitter.

  • Facebook
  • Twitter
  • Tumblr
  • Pinterest
  • Google+
  • LinkedIn
  • E-Mail

About The Author

Monika Poprawa. Absolwentka studiów licencjackich na kierunku stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Warszawskim oraz studiów magisterskich na tym samym kierunku na specjalności: Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Moje zainteresowania związane są z obszarem technologii kosmicznych (głównie problematyki militaryzacji i komercjalizacji, czy także rywalizacji państw w przestrzeni kosmicznej). Ponadto interesuję się również cyberterroryzmem, terroryzmem, współczesnymi konfliktami zbrojnymi i bezpieczeństwem energetycznym.

Comments are closed.

Program Europa tworzą:

Marcin Chruściel

Dyrektor programu. Absolwent studiów doktoranckich z zakresu nauk o polityce na Uniwersytecie Wrocławskim, magister stosunków międzynarodowych i europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prezes Zarządu Instytutu Nowej Europy.

dr Artur Bartoszewicz

Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk ekonomicznych Szkoły Głównej Handlowej. Ekspert w dziedzinie polityki publicznej, w tym m. in. strategii państwa i gospodarki.

Michał Banasiak

Specjalizuje się w relacjach sportu i polityki. Autor analiz, komentarzy i wywiadów z zakresu dyplomacji sportowej i polityki międzynarodowej. Były dziennikarz Polsat News i wysłannik redakcji zagranicznej Telewizji Polskiej.

Maciej Pawłowski

Ekspert ds. migracji, gospodarki i polityki państw basenu Morza Śródziemnego. W latach 2018-2020 Analityk PISM ds. Południowej Europy. Autor publikacji w polskiej i zagranicznej prasie na temat Hiszpanii, Włoch, Grecji, Egiptu i państw Magrebu. Od września 2020 r. mieszka w północnej Afryce (Egipt, Algieria).

Jędrzej Błaszczak

Absolwent studiów prawniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na Inicjatywie Trójmorza i polityce w Bułgarii. Doświadczenie zdobywał w European Foundation of Human Rights w Wilnie, Center for the Study of Democracy w Sofii i polskich placówkach dyplomatycznych w Teheranie i Tbilisi.

Program Bezpieczeństwo tworzą:

dr Aleksander Olech

Dyrektor programu. Wykładowca na Baltic Defence College, absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji oraz Akademii Sztuki Wojennej. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.

dr Agnieszka Rogozińska

Członek Rady Programowej Instytutu Nowej Europy. Doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce. Zainteresowania badawcze koncentruje na problematyce bezpieczeństwa euroatlantyckiego, instytucjonalnym wymiarze bezpieczeństwa i współczesnych zagrożeniach.

Karolina Siekierka

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne. Jej zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną i wewnętrzną Francji, prawa człowieka oraz konflikty zbrojne.

Stanisław Waszczykowski

Podoficer rezerwy, student studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Międzynarodowe i Dyplomacja na Akademii Sztuki Wojennej, były praktykant w BBN. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. operacje pokojowe ONZ oraz bezpieczeństwo Ukrainy.

Leon Pińczak

Student studiów drugiego stopnia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku stosunki międzynarodowe. Dziennikarz polskojęzycznej redakcji Biełsatu. Zawodowo zajmuje się obszarem postsowieckim, rosyjską polityką wewnętrzną i doktrynami FR. Biegle włada językiem rosyjskim.

Program Indo-Pacyfik tworzą:

Łukasz Kobierski

Dyrektor programu. Współzałożyciel INE oraz prezes zarządu w latach 2019-2021. Stypendysta szkoleń z zakresu bezpieczeństwa na Daniel Morgan Graduate School of National Security w Waszyngtonie, ekspert od stosunków międzynarodowych. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wiceprezes Zarządu INE.

dr Joanna Siekiera

Prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych, adiunkt na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii. Była stypendystką rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington, niemieckiego Institute of Cultural Diplomacy, a także francuskiego Institut de relations internationales et stratégiques.

Paweł Paszak

Absolwent stosunków międzynarodowych (spec. Wschodnioazjatycka) na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta University of Kent (W. Brytania) i Hainan University (ChRL). Doktorant UW i Akademii Sztuki Wojennej. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę zagraniczną ChRL oraz strategiczną rywalizację Chiny-USA.

Jakub Graca

Magister stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim; studiował także filologię orientalną (specjalność: arabistyka). Analityk Centrum Inicjatyw Międzynarodowych (Warszawa) oraz Instytutu Nowej Europy. Zainteresowania badawcze: Stany Zjednoczone (z naciskiem na politykę zagraniczną), relacje transatlantyckie.

Patryk Szczotka

Absolwent filologii dalekowschodniej ze specjalnością chińską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz student kierunku double degree China and International Relations na Aalborg University oraz University of International Relations (国际关系学院) w Pekinie. Jego zainteresowania naukowe to relacje polityczne i gospodarcze UE-ChRL oraz dyplomacja.

Kamil Opara

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego na kierunkach prawo oraz stosunki międzynarodowe (specjalizacja: bezpieczeństwo i studia strategiczne). Ukończył także School of Law and Economy of China UW, gdzie obecnie pracuje jako zastępca kierownika. Zainteresowania badawcze koncentruje wokół polityki zagranicznej i wewnętrznej, prawa oraz cyberbezpieczeństwa Chin.

The programme's team:

Marcin Chruściel

Programme director. Graduate of PhD studies in Political Science at the University of Wroclaw and Master studies in International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. President of the Management Board at the Institute of New Europe.

PhD Artur Bartoszewicz

Chairman of the Institute's Programme Board. Doctor of Economic Sciences at the SGH Warsaw School of Economics. Expert in the field of public policy, including state and economic strategies. Expert at the National Centre for Research and Development and the Digital Poland Projects Centre.

Michał Banasiak

He specializes in relationship of sports and politics. Author of analysis, comments and interviews in the field of sports diplomacy and international politics. Former Polsat News and Polish Television’s foreign desk journalist.

Maciej Pawłowski

Expert on migration, economics and politics of Mediterranean countries. In the period of 2018-2020 PISM Analyst on Southern Europe. Author of various articles in Polish and foreign press about Spain, Italy, Greece, Egypt and Maghreb countries. Since September 2020 lives in North Africa (Egypt, Algeria).

Jędrzej Błaszczak

Graduate of Law at the University of Silesia. His research interests focus on the Three Seas Initiative and politics in Bulgaria. He acquired experience at the European Foundation of Human Rights in Vilnius, the Center for the Study of Democracy in Sofia, and in Polish embassies in Tehran and Tbilisi.

PhD Aleksander Olech

Programme director. Visiting lecturer at the Baltic Defence College, graduate of the European Academy of Diplomacy and War Studies University. His main research interests include terrorism, international cooperation for security in Eastern Europe and the role of NATO and the EU with regard to hybrid threats.

PhD Agnieszka Rogozińska

Member of the Institute's Programme Board. Doctor of Social Sciences in the discipline of Political Science. Editorial secretary of the academic journals "Politics & Security" and "Independence: journal devoted to Poland's recent history". Her research interests focus on security issues.

Karolina Siekierka

Graduate of International Relations specializing in Security and Strategic Studies at University of Warsaw. Erasmus student at the Université Panthéon-Sorbonne (Paris 1) and the Institut d’Etudes Politique de Paris (Sciences Po Paris). Her research areas include human rights, climate change and armed conflicts.

Stanisław Waszczykowski

Reserve non-commissioned officer. Master's degree student in International Security and Diplomacy at the War Studies University in Warsaw, former trainee at the National Security Bureau. His research interests include issues related to UN peacekeeping operations and the security of Ukraine.

Leon Pińczak

A second-degree student at the University of Warsaw, majoring in international relations. A journalist of the Polish language edition of Belsat. Interested in the post-Soviet area, with a particular focus on Russian internal politics and Russian doctrines - foreign, defense and information-cybernetic.

Łukasz Kobierski

Programme director. Deputy President of the Management Board. Scholarship holder at the Daniel Morgan Graduate School of National Security in Washington and an expert in the field of international relations. Graduate of the University of Warsaw and the Nicolaus Copernicus University in Toruń

PhD Joanna Siekiera

International lawyer, Doctor of social sciences, postdoctor at the Faculty of Law, University of Bergen, Norway. She was a scholarship holder of the New Zealand government at the Victoria University of Wellington, Institute of Cultural Diplomacy in Germany, Institut de relations internationales et stratégiques in France.

Paweł Paszak

Graduate of International Relations (specialisation in East Asian Studies) from the University of Warsaw and scholarship holder at the University of Kent (UK) and Hainan University (China). PhD candidate at the University of Warsaw and the War Studies University. His research areas include the foreign policy of China and the strategic rivalry between China and the US in the Indo-Pacific.

Jakub Graca

Master of International Relations at the Jagiellonian University in Krakow. He also studied Arabic therein. An analyst at the Center for International Initiatives (Warsaw) and the Institute of New Europe. Research interests: United States (mainly foreign policy), transatlantic relations.

Patryk Szczotka

A graduate of Far Eastern Philology with a specialization in China Studies at the University of Wroclaw and a student of a double degree “China and International Relations” at Aalborg University and University of International Relations (国际关系学院) in Beijing. His research interests include EU-China political and economic relations, as well as diplomacy.

Kamil Opara

University of Warsaw graduate (law and international relations; specialization: Security and Strategic Studies); he graduated also from the School of Law and Economy of China in which he currently works as a Deputy Head. His fields of research include Chinese domestic and foreign policy, law and cybersecurity.

Three Seas Think Tanks Hub is a platform of cooperation among different think tanks based in 3SI member countries. Their common goal is to strengthen public debate and understanding of the Three Seas region seen from the political, economic and security perspective. The project aims at exchanging ideas, research and publications on the region’s potential and challenges.

Members

The Baltic Security Foundation (Latvia)

The BSF promotes the security and defense of the Baltic Sea region. It gathers security experts from the region and beyond, provides a platform for discussion and research, promotes solutions that lead to stronger regional security in the military and other areas.

The Institute for Politics and Society (Czech Republic)

The Institute analyses important economic, political, and social areas that affect today’s society. The mission of the Institute is to cultivate the Czech political and public sphere through professional and open discussion.

Nézöpont Institute (Hungary)

The Institute aims at improving Hungarian public life and public discourse by providing real data, facts and opinions based on those. Its primary focus points are Hungarian youth, media policy and Central European cooperation.

The Vienna Institute for International Economic Studies (Austria)

The wiiw is one of the principal centres for research on Central, East and Southeast Europe with 50 years of experience. Over the years, the Institute has broadened its expertise, increasing its regional coverage – to European integration, the countries of Wider Europe and selected issues of the global economy.

The International Institute for Peace (Austria)

The Institute strives to address the most topical issues of the day and promote dialogue, public engagement, and a common understanding to ensure a holistic approach to conflict resolution and a durable peace. The IIP functions as a platform to promote peace and non-violent conflict resolution across the world.

The Institute for Regional and International Studies (Bulgaria)

The IRIS initiates, develops and implements civic strategies for democratic politics at the national, regional and international level. The Institute promotes the values of democracy, civil society, freedom and respect for law and assists the process of deepening Bulgarian integration in NATO and the EU.

The European Institute of Romania

EIR is a public institution whose mission is to provide expertise in the field of European Affairs to the public administration, the business community, the social partners and the civil society. EIR’s activity is focused on four key domains: research, training, communication, translation of the EHRC case-law.

The Institute of New Europe (Poland)

The Institute is an advisory and analytical non-governmental organisation active in the fields of international politics, international security and economics. The Institute supports policy-makers by providing them with expert opinions, as well as creating a platform for academics, publicists, and commentators to exchange ideas.

YouTube

Zachęcamy do subskrypcji!

Co tydzień będziesz otrzymywać aktualizacje dotyczące najnowszych publikacji INE i dodatkowych materiałów.

Najnowsze publikacje

  • Bałkańska beczka prochu 26 maja, 2022
  • Czy powstanie morska „koalicja chętnych”, która odblokuje ukraińskie porty nad Morzem Czarnym? 26 maja, 2022
  • Wygrać z Turcją i odzyskać dawny powab! – polityka zagraniczna Grecji 24 maja, 2022
  • Ukraina czuje ogromne wsparcie Polski [Opis sytuacji i analiza] 24 maja, 2022
  • Militarne zaangażowanie Federacji Rosyjskiej w Afryce. Zawarte porozumienia i umowy 23 maja, 2022

Kategorie

Tagi

Afganistan Afryka Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo międzynarodowe Białoruś Bliski Wschód Chiny debata Donald Trump dyplomacja Edukacja Europa Europa Wschodnia Francja gospodarka Indo-Pacyfik Infografika Joe Biden konflikt Koronawirus kryzys Kryzys humanitarny Kryzys migracyjny NATO ONZ Polityka międzynarodowa polityka zagraniczna Polska Prawa człowieka Półwysep Bałkański Rosja sport terroryzm Trójmorze Turcja Ukraina Unia Europejska USA uzbrojenie wizyty zagraniczne Wołodymyr Zełenski wybory Xi Jinping zbrodnia wojenna zmiany klimatu

© 2019-2020 Fundacja Instytut Nowej Europy · Wszystkie prawa zastrzeżone · Wesprzyj nas